Ο Μητσοτάκης κινδυνολογεί και διαστρέφει το παρελθόν: Η πρώτη συμφορά ήρθε το 2009 και όχι το 2015…
Τα πράγματα μπερδεύονται όταν το επόμενο έτος είναι προεκλογικό. Διότι τότε οι πρωθυπουργοί είτε καταφεύγουν σε προεκλογικές παροχές είτε χρησιμοποιούν κινδυνολογικά διλήμματα, εμφανίζοντας τον εαυτό τους ως εγγυητές της «σταθερότητας» και της «προόδου» και τους αντιπάλους τους ως φορείς της «περιπέτειας» και της «καταστροφής».
Από τον κανόνα αυτό δεν μπόρεσε να ξεφύγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν θα κρίνουμε εδώ το πακέτο των οικονομικών μέτρων, κοινώς παροχών, που εξήγγειλε. Θα κάνουμε μόνο μια παρατήρηση. Οι προεκλογικές παροχές δεν αποδίδουν πάντα. Υπάρχουν παραδείγματα που οι παροχές ήταν γενναιόδωρες, αλλά το εκλογικό σώμα είτε τις είχε προεξοφλήσει είτε τις παρέβλεψε και καταδίκασε τις κυβερνήσεις που τις έκαναν.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ήταν αυτό του 2003. Ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης εξήγγειλε από την ΔΕΘ πακέτο(πήρε το όνομά του στη γλώσσα των μέσων ενημέρωσης) παροχών που άγγιζαν τα δύο δισεκατομμύρια ευρώ. Όμως, το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές του επόμενου έτους(2004). Το εκλογικό σώμα είχε αποφασίσει να αλλάξει κυβέρνηση. Κλείνει εδώ αυτή παρένθεση.
Ο κ. Μητσοτάκης δεν περιορίστηκε στις-εν πολλοίς θεμιτές, λόγω της κρίσης- προεκλογικές παροχές. Αλλά επιχείρησε να παρουσιάσει την εικόνα μιας Ελλάδας που «πετάει». Κι αυτό θα ήταν εν μέρει θεμιτό, εντασσόμενο στις συνήθεις υπερβολές των πολιτικών. Όμως ,ο πρωθυπουργός υπέπεσε σε δύο ολισθήματα:
Είπε επί λέξει: «Το εθνικό στοίχημα συνεχίζει να διαπερνά τον χρόνο παραμένοντας ένα: μέσα από τις μεταβαλλόμενες συνθήκες, ο τόπος να είναι ελεύθερος, κυρίαρχος και ανεξάρτητος και οι πολίτες του να ευημερούν, αναπνέοντας τον αέρα μιας δημοκρατίας που τους προστατεύει και τους παρέχει ευκαιρίες να δημιουργούν γι’ αυτούς και τις οικογένειες τους».
Ο κ. Μητσοτάκης επιλέγει τη χειρότερη στιγμή της κυβερνητικής του θητείας για χρησιμοποιήσει τις λέξεις «ευημερία» και «αέρα δημοκρατίας» Διότι δεν υπάρχει ευημερία όταν οι κυβερνήσεις καταφεύγουν διαρκώς σε μέτρα επιδοματικής πολιτικής. Δεν είναι ευημερία να μη μπορεί ο πολίτης να πληρώσει το λογαριασμό του ρεύματος και να περιμένει την κρατική επιδότηση.
Αλλά εκεί που ο κ. Μητσοτάκης ξεπέρασε κάθε έννοια πρόκλησης είναι όταν μίλησε για «αέρα δημοκρατίας». Γιατί είναι πρόκληση; Διότι το λέει τη στιγμή που η πολιτική ζωή συνταράσσεται από το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων και όλοι οι πολιτικοί του αντίπαλοι νιώθουν πιθανά θύματα σκοτεινών, κρατικών ή παρακρατικών, μηχανισμών. Όχι, η παρακολούθηση Ανδρουλάκη δεν ήταν «επιχειρησιακό λάθος», όπως την θέλει ο πρωθυπουργός. Διότι, αν ήταν λάθος, δεν θα επέβαλε συσκότιση, για να αποφύγει την αποκάλυψη του λόγου της παρακολούθησης. Οι απειλές ότι θα φυλακιστούν όσοι τολμήσουν να μιλήσουν κάθε άλλο παρά σε «λάθος» παραπέμπουν. Μάλλον πανικό προδίδουν.
Είπε ο πρωθυπουργός: «Ή δίνουμε δεύτερη ευκαιρία στην πρόοδο ή ρισκάρουμε δεύτερη φορά στη συμφορά».
Ο κ. Μητσοτάκης ζητεί από το εκλογικό σώμα να δώσει στον ίδιο και στην κυβέρνησή του «δεύτερη ευκαιρία». Θεμιτό «αίτημα». Και επίσης θεμιτό να θεωρεί τον εαυτό του και την κυβέρνησή του συνώνυμα της προόδου. Αυτό που δεν δικαιούται να κάνει ο πρωθυπουργός είναι να διαστρεβλώνει την πολιτική ιστορία και μάλιστα όταν τα γεγονότα είναι τόσο κοντινά, για να πλήξει τους αντιπάλους του. Όταν λέει «να μη ρισκάρουμε δεύτερη φορά στη συμφορά», αναφέρεται στο ενδεχόμενο να νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές και να σχηματίσει ξανά κυβέρνηση.
Μόνο που ο κ. Μητσοτάκης κάνει μια πολιτική και ιστορική λαθροχειρία. Διότι η περίοδος 2015-2019(πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) δεν ήταν η «πρώτη συμφορά», όπως υπονοεί. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν «συμφορά», δεν ήταν σίγουρα η πρώτη. Η συμφορά ήρθε το 2009 με την χρεοκοπία της χώρας. Αλλά στη χρεοκοπία δεν οδήγησε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τότε ένα μικρό κόμμα του 4%. Στη χρεοκοπία οδήγησαν κυβερνήσεις του κόμματος του οποίου σήμερα ηγείται σήμερα ο κ. Μητσοτάκης. Η χώρα χρεοκόπησε την περίοδο 2007-2009 από κυβέρνηση της ΝΔ. Και τη διαχειρίστηκε μετά το 2009 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Ο κ. Μητσοτάκης τα γνωρίζει αυτά, γι’ αυτό και όσα είπε περί «πρώτης συμφοράς» διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Η «πρώτη συμφορά» ήρθε από το δικό του κόμμα. Επίσης, ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει καλά ότι της «συμφοράς» του ΣΥΡΙΖΑ, προηγήθηκε κυβέρνηση με κορμό το δικό του κόμμα. Και το γνωρίζει διότι και ο ίδιος ήταν μέλος αυτής της κυβέρνησης(Σαμαρά).
Από το 2000 έως το 2015 (που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ) η χώρα ζούσε υπό χρεοκοπία. Δύο μνημόνια εφαρμόστηκαν μέχρι να φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ το τρίτο, το δικό του.
Η λήθη και η δαιμονοποίηση των αντιπάλων συνήθως πιάνουν μια φορά. Έπιασε το 2019, όταν ο κ. Μητσοτάκης κατάφερε να παρουσιάσει τον εαυτό του και τη ΝΔ σαν κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Τώρα δεν θα είναι το ίδιο εύκολο να το ξανακάνει. Διότι έχει και ο ίδιος παρελθόν, όπως το 2019 είχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, το εκλογικό σώμα γνωρίζει πια τι έγινε και ποιος φταίει από την αρχή της κρίσης μέχρι και σήμερα. Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου εύκολο να τα φορτώσει όλα στους άλλους.
Δυστυχώς για τον κ. Μητσοτάκη δεν μπορεί πια να ποντάρει σ’ αυτό που λέει η ρήση του Σάρτρ «η κόλαση είναι οι άλλοι»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου