Ο κ. Μπομπ
Μανώλης Πιμπλής*
6-7 λεπτά
Θα
μπορούσε να είναι και διήγημα. Σε μια μοντέρνα χώρα, οπουδήποτε στον
δυτικό κόσμο των πρόσφατων δεκαετιών, ένα μέλος της πολιτικής τάξης, ας
τον ονομάσουμε κύριο Μπομπ, αρχίζει να ζηλεύει τους μεγάλους
επιχειρηματίες και τα στελέχη τους για τα πολλά χρήματα που κερδίζουν.
Ξέρει πως ένα μέρος του πλούτου τους οι επιχειρηματίες το οφείλουν στον
ίδιο, στους συναδέλφους του και τους προκατόχους τους. Εκείνοι έβαλαν
την υπογραφή τους στο άνοιγμα των αγορών, εκείνοι ιδιωτικοποίησαν μεγάλο
μέρος του δημόσιου τομέα, εκείνοι προώθησαν συγκεκριμένες επενδύσεις
στις οποίες οφείλονται καμιά δεκαριά από τα σαράντα μέτρα κάποιου γιοτ.
Ο
κ. Μπομπ νιώθει επίσης –το έχει σπουδάσει κιόλας– ότι πρέπει να διοικεί
το κράτος σαν να διοικεί εταιρεία. Και ξέρει και κάτι ακόμα: ότι το να
φτάσει να γίνει σημαντικό κυβερνητικό στέλεχος αποτελεί προϊόν
επίμοχθης, πολύχρονης εργασίας. Όσο και αν κάποιοι λοιδορούν τους
πολιτικούς θεωρώντας τους ανεπάγγελτους, εκείνος ξέρει καλύτερα από κάθε
άλλον πόσο σκληρές είναι οι συνθήκες ανάδειξης, τι εργατοώρες
απαιτούνται σε καλλιέργεια σχέσεων, συσκέψεις, κομματικά καθήκοντα, πόσο
απηνής είναι ο ανταγωνισμός στα ψηλά κλιμάκια, πόσο ψυχοφθόρα τα
στημένα παιχνίδια. Ξέρει επίσης ότι ο πολιτικός έχει διττή στόχευση,
δουλεύει και με τη βάση και με την κορυφή, κάτι που καμιά άλλη
στελεχιακή θέση εργασίας δεν απαιτεί στον ίδιο βαθμό. Εν ολίγοις,
αντίθετα με τα θρυλούμενα, πρόκειται για πολύ σκληρή εργασία.
Τουλάχιστον αυτό πιστεύει ο κ. Μπομπ.
Θεωρεί
άρα ότι όχι μόνο η δουλειά του συγγενεύει με αυτή ενός επιχειρηματικού
στελέχους πρώτης γραμμής, αλλά και ότι είναι απείρως δυσκολότερη.
Αρχίζει κατά συνέπεια να μην καταλαβαίνει γιατί ένα τέτοιο στέλεχος
μπορεί να κερδίζει λ.χ. 200.000 ή 300.000 τον χρόνο και εκείνος λιγότερα
από 100.000. Αισθάνεται ως ένας CEO** χωρίς τις αντίστοιχες αποδοχές.
Αντί όμως να σκεφτεί ο κ. Μπομπ ότι ίσως θα έπρεπε να μειωθούν οι
αμοιβές του CEO, προτιμά να σκέφτεται ότι πρέπει να εξισωθούν οι δικές
του με εκείνου. Δεν έχουν όλοι οι συνάδελφοί του την ίδια άποψη,
υπάρχουν όμως κάποιοι σαν τον κ. Μπομπ που σκέφτονται έτσι. Το υπονοούν
το βλέμμα και οι τρόποι τους, δεκαετίες τώρα.
Για
τον κάθε κύριο Μπομπ, η λέξη «μίζα» είναι αυτόματα υποτιμητική και
άδικη, ο ίδιος το βλέπει ως αμοιβή υπηρεσιών, ως ένα μπόνους επίτευξης
στόχων. "Σε ευχαριστώ, ω εταιρεία!", που θα έλεγε και ένας «CEO» της
ελληνικής τραγουδοποιίας. Βέβαια όλα αυτά δεν λέγονται δημόσια. Υπάρχουν
ακόμα εκείνα τα κείμενα, φιλελεύθερα συντάγματα τα λένε, που έχουν όλα
πάνω κάτω την ίδια διατύπωση και δεν σβήνονται με το σφουγγαράκι του κ.
Μπομπ: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και
του Εθνους». Και δεν λένε, λ.χ., «πηγάζουν από τις Εταιρείες». Θα
τροποποιηθούν όμως κι αυτά κάποτε. Για παλιόχαρτα πρόκειται άλλωστε, σε
έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία…
* *Chief Executive Officer (CEO) :διευθύνων σύμβουλος
* 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου