Για το κοινωνικό νόημα των σπορ
Δέκα χρόνια το Humba εκφράζει την άποψη ενάντια στο «μοντέρνο» αθλητισμόΜ. Διόγος
Πηγή: epohi.gr
«…Να θέλουμε να έχουμε τα άλμπουμ με τα αυτοκόλλητα Panini, να θέλουμε να ακούμε δυο, τρεις, τέσσερις σοβαρές ραδιοφωνικές εκπομπές, να θέλουμε να διαβάζουμε σχεδόν όλη την (αθλητική) εφημερίδα και όχι μόνο τις στήλες των «γνωστών». Ε, αυτά περίπου κι άλλα πολλά –π.χ. τις ιστορίες αυτών, των πρωταγωνιστών, που μας απέκρυπταν επιμελώς– θέλαμε επιτέλους να διαχειριστούμε εμείς οι ίδιοι, εμείς με τα δικά μας μέσα, να εκδίδουμε και να κυκλοφορούμε ένα περιοδικό». Με τα παραπάνω λόγια ο Πι Ζήτα σκιαγραφεί την απόφαση να εκδοθεί πριν από δέκα χρόνια το Humba. Ενα περιοδικό που τόλμησε να «μιλήσει» για το κοινωνικό και πολιτικό νόημα των σπορ, την εμπειρία του γηπέδου, την οπαδική κουλτούρα και τον κόσμο της κερκίδας. Δέκα χρόνια μετά το Humba γράφει μια μοναδική ιστορία στον αθλητικό Τύπο, καθώς συνεχίζει να προσεγγίζει τα σπορ, ομαδικά και ατομικά, με μια διαφορετική φιλοσοφία και εναλλακτική κουλτούρα.
Στο διπλό επετειακό τεύχος ετοιμάστηκε ένα ειδικό αφιέρωμα. Φίλοι και συνεργάτες έγραψαν για τα δέκα χρόνια του περιοδικού, χωρίς κανέναν περιορισμό. Ετσι βγήκε σπέσιαλ, εορταστικό τεύχος! Στο editorial διαβάζουμε: «Όταν ξεκινούσαμε τις συζητήσεις για αυτό το περιοδικό, το μακρινό 2010, για την ακρίβεια το 2009, ένα από τα θέματα που μας απασχολούσε ήταν η ονομασία. Η ταμπέλα. Θέλαμε κάτι, ταυτόχρονα έξυπνο και ουσιαστικό. Απλό και με νόημα. Είχαν πέσει διάφορες προτάσεις. Δεν ήταν εύκολο. Πώς να αποτυπώσεις σε τίτλο, σε μια λέξη-κλειδί-τίτλο το νόημα του υποτίτλου-μακρινάρι «για το κοινωνικό και πολιτικό νόημα των σπορ, την οπαδική κουλτούρα και την εμπειρία του γηπέδου»; Υπότιτλο που είχαμε πολύ πιο εύκολα συμφωνήσει, μιας και το να περιγράψεις κάτι είναι σίγουρα πολύ πιο εύκολο από το να το πεις με μια λέξη. Ώσπου ανακαλύπτουμε το οπαδικό γερμανικό τελετουργικό του humba. Λήξη του ματς, οι παίκτες μπροστά στο πέταλο, ένας επιλαχών από την κερκίδα στα κάγκελα και με την ντουντούκα ξεκινάει ένα κοινό σύνθημα οπαδών-παιχτών. Humba, ρε μαλάκες! Έτσι να το πούμε! Αυτό δεν είναι το περιοδικό; Η σχέση αυτών που είναι μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου και αυτών που είναι γύρω γύρω. Για αυτή τη σύνδεση δεν θέλουμε να πούμε και να γράψουμε; Έτσι να το πούμε! Και επειδή πολλοί, και είναι λογικό, δεν θα ξέρουν τι σημαίνει, σε κάθε τεύχος θα το γράφουμε, θα το εξηγούμε».
Ο Πι Ζήτα (από τους βασικούς συντελεστές της προσπάθειας από τη πρώτη μέρα) επιμένει στο… χαρτί (όπως και εμείς εδώ στην «Εποχή») και θα ήθελε το Humba να έχει βρει μιμητές. Γράφει σχετικά στο επετειακό τεύχος: «…Κι όμως… δυστυχώς 10 χρόνια μετά, αντί να το παράδειγμά μας να γίνει ένα καλό μάθημα (χαιρετίσματα στους φίλους του Yusra), βλέπουμε να πληθύνονται οι ιστοσελίδες – ο καθείς, όπως είναι βέβαιο, πολύ εύκολα φτιάχνει και μια ιστοσελίδα, πολύ περισσότερο και μια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Η ψηφιακή εποχή έχει ήδη γίνει καθεστώς κι εμείς εξάλλου στεκόμαστε, αν όχι αμήχανοι, θαρρετά δίπλα της. Δεν έχετε βαρεθεί το αδιάκοπο σκρολάρισμα, δεν έχετε βαρεθεί να μας… θεωρείτε «μια-ακόμη-σελίδα», πανάθεμά σας».
Τι άλλο είναι το Humba;
«Πρώτον, humba στα αλβανικά σημαίνει χάνομαι, χάθηκα, έχασα. Ας πούμε: E humba kontrollin = έχασα τον έλεγχο ή Humba rrugën = χάθηκα (στο δρόμο) ή Humba çdo shpres = έχασα κάθε ελπίδα. Χρειάστηκαν 10 χρόνια αναμονής, για να βρεθεί ένας άνθρωπος από την Αλβανία, του οποίου το βλέμμα έπεσε στο αυτοκόλλητο που βάζουμε στους φακέλους των συνδρομητών μας, που λέει Humba! με μεγάλα bold γράμματα, και να αναρωτηθεί τι σημαίνει και γιατί έχουμε επιλέξει για τίτλο περιοδικού –που ασχολείται με τα σπορ, τα γήπεδα και τη γηπεδική κουλτούρα– μια λέξη που στη γλώσσα του σημαίνει έχασα, χάθηκα…».
Εν κατακλείδι…
Το humba ξεκίνησε από τους οπαδούς της Mainz στα μέσα του 1990.
Από τότε σε κάθε γήπεδο (όχι μόνο στο ποδόσφαιρο), εκτελείται η τελετουργία του humba με μικρές παραλλαγές, αλλά η κεντρική ιδέα είναι ίδια: οι παίκτες και οι οπαδοί κάθονται κάτω, μετά χοροπηδούν και τραγουδούν όλοι μαζί. Το humba δεν σημαίνει κάτι, συμβολίζει όμως κάτι πολύ σημαντικό: πως οι οπαδοί –ούτε οι παίκτες, ούτε οι προπονητές, ούτε οι παράγοντες– είναι τα πιο σημαντικά μέλη ενός αθλητικού συλλόγου. Εδώ και δέκα χρόνια ένα… Humba τυπώνεται και προσπαθεί στο ζοφερό τοπίο του λεγόμενου μοντέρνου αθλητισμού να αρθρώσει λόγο και άποψη. Και τα καταφέρνει πολύ καλά. Αν δεν έχετε διαβάσει το Humba το διπλό επετειακό τεύχος είναι μια καλή ευκαιρία να το ανακαλύψετε. Καλό διάβασμα…
ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου