Ασκείται πολιτική σήμερα με τη «μέθοδο του ’89»;

Παν. Δ. Παναγιώτου (Παν Παν)

7-9 λεπτά

efsyn.gr

---

Το ενδιαφέρον για το «βρόμικο ’89» δεν βρίσκεται τόσο στο χαλκευμένο άθλιο παρασκήνιο και τα σκαμπρόζικα παραπολιτικά του. Βρίσκεται στα «συστατικά στοιχεία» που συγκρότησαν τον «μηχανισμό– μοντέλο» για την εξουδετέρωση του Αντρέα Παπανδρέου.

Η σχετική «επιχείρηση» διευκολύνθηκε από τρία γεγονότα. Το διάχυτο κλίμα διαφθοράς της εποχής. Τη σοβαρή ασθένεια του Αντρέα και την προεξόφληση του τέλους του από ισχυρά κέντρα εξουσίας. Και την άνοδο στην ηγεσία της Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που προκρίθηκε από τα παραδοσιακά «τζάκια της Δεξιάς» ως ο πλέον ικανός για να σχεδιάσει και να επιτύχει την ανατροπή του Αντρέα.

Το πολιτικό σχέδιο είχε τρία βασικά συστατικά στοιχεία. Κατ’ αρχήν την πολιτική απομόνωση του τότε ΠΑΣΟΚ μέσω της στενής συνεργασίας–συμφωνίας της Ν.Δ. με τον Συνασπισμό. Ο ΣΥΝ εκτιμούσε ότι είχε φτάσει η ώρα να πάρει πίσω τις «αριστερές ψήφους», που νόμιζε ότι του είχε… «κλέψει» ο Αντρέας, με επιχείρημα βασικά την αντιμετώπιση της διαφθοράς.

Ο δεύτερος άξονας του σχεδίου ήταν ο συνεταιρισμός με το εκδοτικό κατεστημένο της εποχής, και συντηρητικό και κεντροαριστερό–αριστερό (!), που είχε φοβηθεί με την προκλητική και επιθετική εκδοτική παρουσία Κοσκωτά. Ετσι στήριξε, και πρωτοστάτησε σχεδόν μονοπωλιακά, το σχέδιο Μητσοτάκη.

Και ο τρίτος πυλώνας ήταν ένα ισχυρό δικαστικό λόμπι (με βάση την περίφημη ομάδα του «Χίλτον»), που είχε ισχυρούς δεσμούς με τον τότε αρχηγό της Ν.Δ. και τέθηκε αρωγός στις πολιτικές επιδιώξεις του.

Από κει και πέρα τα γεγονότα είναι γνωστά. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πέτυχε τον πολιτικό στόχο του και έγινε πρωθυπουργός, χρησιμοποιώντας το «σκαμνάκι» που του προσέφερε αστόχαστα η τότε Αριστερά.

Ο ΣΥΝ απέτυχε πολιτικά. Από θύτης έγινε θύμα και μάλιστα χωρίς κανένα πολιτικό αντάλλαγμα ή εξυγιαντικό αποτέλεσμα στο πολιτικό σκηνικό, όπως ήλπιζε. Αντίθετα η πόλωση με τη δίκη του Αντρέα και την αθώωσή του συσπείρωσε και ανασυγκρότησε το ΠΑΣΟΚ οδηγώντας το στη μεγάλη νίκη του το ’93.

Βέβαια το 2020 δεν είναι ’89. Ομως η... «βασική συνταγή», δηλαδή το «μοντέλο», δεν έχει αλλάξει πολύ. Με «κέλυφος» την προανακριτική για τον κ. Παπαγγελόπουλο, έχει τεθεί σε κίνηση ένας ισχυρός δεξιός (με παρακρατικές μεθόδους) μηχανισμός ευρύτερης «τοξικοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ, που φλερτάρει -είναι αλήθεια φοβικά- και με τη στοχοποίηση του Τσίπρα!

Το ΚΙΝ.ΑΛΛ., δηλαδή ένα κόμμα της σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς, όπως ο ΣΥΝ του ’89, σήμερα πρωτοστατεί διευκολύνοντας τα πλέον ακραία στοιχεία της Ν.Δ. -βασιλικότερα του βασιλέως- στη στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως του... Αλέξη Τσίπρα!

Αντί να πάρει πολιτικά μαθήματα από τα βιώματα του ’89, διολισθαίνει στην αυταπάτη ότι διευκολύνοντας τους πολιτικούς στόχους της Ν.Δ., θα κερδίσει ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κάποιοι πάλι δικαστές, εμπλεκόμενοι και οι ίδιοι στην ιστορία της Novartis με διάφορους τρόπους χρησιμοποιούνται από την προανακριτική και αξιοποιούνται σχετικά για τις ανάγκες του σχεδίου της δήθεν «σκευωρίας» που προωθεί η κυβέρνηση.

Ενώ, επίσης, αρκετοί εκδότες και μιντιάρχες διευκολύνουν με αποσιωπήσεις και παραποιήσεις πραγματικών γεγονότων τη δημιουργία μιας άλλης «εικονικής» πραγματικότητας, που εκμεταλλεύεται δεόντως η κυβέρνηση.

Το εντελώς παράδοξο είναι ότι αυτά συμβαίνουν, όταν η ίδια η Novartis συνομολόγησε και απεδέχθη δικαστικά και εξώδικα «πρακτικές διαφθοράς» στην Ελλάδα και «πληρωμές κρατικών αξιωματούχων» για την περίοδο 2012-2015, καταβάλλοντας πρόστιμο στις ΗΠΑ για τις παραβάσεις αυτές 310 εκατομμύρια!

Πρόκειται αναμφισβήτητα για σοβαρό σκάνδαλο με τεράστια ζημιά του Δημοσίου και με προφανείς πολιτικές ευθύνες. Τα «πολιτικά κέρδη» που πιστεύει η Ν.Δ. ότι θα εισπράξει, θα στραφούν στο τέλος εναντίον της με τον ίδιο τρόπο που το «βρόμικο ’89» κατέληξε στο ’93…

Το ΚΙΝ.ΑΛΛ., όπως ο ΣΥΝ το ’89, θα πληρώσει ακριβά το τίμημα της μικροπολιτικής απρονοησίας του με ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωσή του.

Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ–Προοδευτική Συμμαχία με την προφανή απόπειρα μετατροπής ενός μεγάλου και πραγματικού σκανδάλου σε σκευωρία θα διευκολυνθεί στη συσπείρωσή του, όπως συνέβη με το ΠΑΣΟΚ το ’89 – ’93.

Το χειρότερο όμως είναι το ενδεχόμενο κόστος που θα κληθεί να πληρώσει, λόγω μιας «τυφλής» πολιτικής πόλωσης, η χώρα. Με μια ανοιχτή, μεγάλη και αχαρτογράφητη οικονομική κρίση μπροστά μας και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στην κόψη του ξυραφιού, ποιος «σκοτεινός εγκέφαλος», χωρίς στοιχειώδη σοβαρότητα, σπρώχνει τη χώρα σε εσωτερικό αδιέξοδο;

Την ώρα μάλιστα που χρειάζονται συγκλίσεις, συνεννοήσεις και πεδία συμπτώσεων σε ένα (τουλάχιστον) ελάχιστο, αλλά αναγκαίο επίπεδο.

Προτιμά άραγε ο Κυριάκος Μητσοτάκης την εσωκομματική ησυχία του από τη διαμόρφωση εσωτερικών όρων για μια όσο το δυνατόν καλύτερη αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της χώρας, που απαιτούν ανάλογο κλίμα; Απορίας άξιον!