ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΜΑΣ ΤΩΝ ΣΥΦΟΡΙΑΣΜΕΝΩΝ

Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΤΟΥ ΚΑΜΙ ΚΑΙ Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΜΑΣ

Η " ΠΑΝΟΥΚΛΑ" ΤΟΥ ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΙ
ΚΑΙ Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΜΑΣ

*

 ΜΙΑ  ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΡΜΑΤΙΣΤΗ

ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΠΑΝΤΟΕΙΔΕΙΣ 
ΣΥΜΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΛΗΤΤΟΥΝ

*

ΖΩΝΤΑΣ ΤΗΝ "ΠΑΝΟΥΚΛΑ"  ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ  ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ,

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΙΑΖΟΥΜΕ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ

ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΟΡΑΝ,

ΠΟΥ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ  ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΝ

 ΤΗ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ   ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ

ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ  ΕΧΕΙ ΠΛΗΞΕΙ.

 *
ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ

ΣΑΝ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΣΤΗΝ ΠΡΟ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ  ΕΠΟΧΗ,

 
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ  ΤΟΥΣ ΟΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΠΑΝΩ Σ΄ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ.. ΜΑΣ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΑΝ!
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ , ΓΙΑΤΙ  ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ  ΝΕΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ.

[............] Le mot de « peste » venait d'être prononcé pour la première fois. À ce point du récit qui laisse Bernard Rieux derrière sa fenêtre, on permettra au narrateur de justifier l'incertitude et la surprise du docteur, puisque, avec des nuances, sa réaction fut celle de la plupart de nos concitoyens. Les fléaux, en effet, sont une chose commune, mais on croit difficilement aux fléaux lorsqu'ils vous tombent sur la tête. Il y a eu dans le monde autant de pestes que de guerres. Et pourtant pestes et guerres trouvent les gens toujours aussi dépourvus. Le docteur Rieux était dépourvu, comme l'étaient nos concitoyens, et c'est ainsi qu'il faut comprendre ses hésitations. C'est ainsi qu'il faut comprendre aussi qu'il fut partagé entre l'inquiétude et la confiance. Quand une guerre éclate, les gens disent : « Ça ne durera pas, c'est trop bête. » Et sans doute une guerre est certainement trop bête, mais cela ne l'empêche pas de durer. La bêtise insiste toujours, on s'en apercevrait si l'on ne pensait pas toujours à soi. Nos concitoyens à cet égard étaient comme tout le monde, ils pensaient à eux-mêmes, autrement dit ils étaient humanistes : ils ne croyaient pas aux fléaux. Le fléau n'est pas à la mesure de l'homme, on se dit [50] donc que le fléau est irréel, c'est un mauvais rêve qui va passer. Mais il ne passe pas toujours et, de mauvais rêve en mauvais rêve, ce sont les hommes qui passent, et les humanistes, en premier lieu, parce qu'ils n'ont pas pris leurs précautions. Nos concitoyens n'étaient pas plus coupables que d'autres, ils oubliaient d'être modestes, voilà tout, et ils pensaient que tout était encore possible pour eux, ce qui supposait que les fléaux étaient impossibles. Ils continuaient de faire des affaires, ils préparaient des voyages et ils avaient des opinions. Com-ment auraient-ils pensé à la peste qui supprime l'avenir, les déplacements et les discussions ? Ils se croyaient libres et personne ne sera jamais libre tant qu'il y aura des fléaux.[...............]

Albert Camus (1913-1967) , "La Peste". Premier Edition, 1947, 32-33.

[................] Έτσι αναφέρθηκε για πρώτη φορά η λέξη "πανούκλα". Σ΄αυτό το σημείο της διήγησης, που αφήνει τον Μπερνάρ Ριέ να στέκεται πίσω από το παράθυρό του, θα επιτρέψουμε στον αφηγητή να δικαιολογήσει την αβεβαιότητα και την κατάπληξη του γιατρού, αφού με κάποιες διαφορές, η αντίδρασή του ήταν ίδια με των περισσότερων από τους συμπολίτες μας. Οι μάστιγες είναι,στην πραγματικότητα, ένα φαινόμενο συνηθισμένο, αλλά δύσκολα τις πιστεύουμε όταν πέφτουν στο κεφάλι μας. Ο κόσμος υπέφερε το ίδιο από λοιμούς όσο κι από πολέμους.Παρ΄όλα αυτά, λοιμοί και πόλεμοι βρίσκουν τους ανθρώπους απροετοίμαστους.

  Κι ο γιατρός Ριέ ήταν απροετοίμαστος, όπως εξάλλου και οι συμπολίτες μας, πράμα που μας βοηθά να καταλάβουμε τους δισταγμούς του. Έτσι θα αντιληφθούμε την αμφιταλάντευσή του ανάμεσα στο ανησυχία και τη βεβαιότητα. Όταν ξεσπά ένας πόλεμος οι άνθρωποι λένε:" Δε θα διαρκέσει πολύ, είναι τόσο ηλίθιο!".Αναμφίβολα ένας πόλεμος είναι σίγουρα  μεγάλη ηλιθιότητα , μα αυτό δεν τον εμποδίζει να κρατήσει πολύ. Η ηλιθιότητα επιμένει πάντα και  θα το είχαμε πάρει χαμπάρι, αν ο καθένας δε σκεφτόταν μόνο τον εαυτούλη του. Σ΄αυτό το θέμα  οι συμπολίτες μας ήταν όπως όλος ο κόσμος, δηλαδή σκέφτονταν τον εαυτό τους ή , για να το πούμε αλλιώς, ήταν ανθρωπιστές: δεν πίστευαν στις μάστιγες. Η θεομηνία δεν είναι στα μέτρα του ανθρώπου΄ την αποκαλούν εξωπραγματική , άρα ένας εφιάλτης που θα  περάσει. Όμως δεν περνάει πάντοτε και, από εφιάλτη σε εφιάλτη, είναι οι άνθρωποι που περνάνε , και πρώτοι απ΄όλους οι ανθρωπιστές, αφού δεν πήραν τις  προφυλάξεις τους. Οι συμπολίτες μας  δεν ήταν πιο ένοχοι  από τους άλλους, ξεχνούσαν να είναι ταπεινοί και πίστευαν ότι όλα ακόμα ήταν δυνατά γι΄αυτούς,πράγμα που τους έκανε να υποθέτουν ότι οι μάστιγες ήταν αδύνατες. Συνέχιζαν να ασχολούνται με τις δουλειές τους, προγραμμάτιζαν ταξίδια, εξέφραζαν τις απόψεις τους. Γιατί πώς θα μπορούσαν να σκεφτούν την πανούκλα, η οποία καταργεί το μέλλον, τις μετακινήσεις και τις συζητήσεις; Νόμιζαν πως σκέφτονταν ελεύθερα και κανένας δε θα είναι  ποτέ ελεύθερος, όσο θα υπάρχουν θεομηνίες.[....] 

Αλμπέρ Καμύ,"Η πανούκλα", πρώτη έκδοση 1947, σελ. 32-33.

 

Μετάφραση: Gerontakos