*Physician writer - Wikipedia (παγκόσμιος αναλυτικός πίνακας ιατρών-συγγραφέων)
______________________________
31 + 1 συγγραφείς που είναι γιατροί
Δημήτρης Φύσσας
Είναι γνωστό ότι πολλοί γιατροί γράφουν (και δεν εννοώ τις διαβόητες στους κύκλους των παλιότερων φαρμακοποιών συνταγές τους, οι οποίες σήμερα είναι ηλεκτρονικές).
Οι περισσότεροι γράφουν βιβλία επιστημονικά, εκλαϊκευμένης ιατρικής, αυτοβιογραφικά κ.λ.π. − γενικότερα, βιβλία που έχουν σχέση με την Ιατρική, αλλά όχι με τη Λογοτεχνία. Έτσι, εδώ δε θα βρείτε γιατρούς που μπορεί να έγραψαν σπουδαία πράγματα, μα δεν ήταν ούτε πεζογράφοι, ούτε ποιητές, ούτε θεατρικοί συγγραφείς, ούτε κριτικοί: επομένως ο γιατρός (και φιλόσοφος) Τζον Λοκ, παιδίατροι όπως ο Γιάνους Κόρτζακ ή ο Μπέντζαμιν Σποκ, ψυχίατροι όπως ο Ζίγκμουντ Φρόιντ, ο Βίλχελμ Ράιχ ή ο Ντέιβιντ Ρόιμπεν κ.λ.π., απουσιάζουν. Ακόμα, δε θα βρείτε τους όχι λίγους που παράτησαν την Ιατρική (π.χ. Ζαχαρίας Παπαντωνίου). Τέλος, δε θα βρείτε σπουδαίους αλλοδαπούς γιατρούς συγγραφείς, που όμως δεν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά.
Αντίθετα, εδώ θα βρείτε γιατρούς που έγραψαν Λογοτεχνία, είτε παράλληλα με επιστημονικά ή ημιεπιστημονικά βιβλία, είτε σκέτη. Διαβάζοντάς τα, ίσως ανακαλύψετε το νήμα που συνδέει την ιατρική τους ιδιότητα με το συγγραφιλίκι. 31 συν ένας λοιπόν, πάμε.
Κόμπο Αμπέ (1924 - 1993). Γιαπωνέζος πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας, όχι και πολύ φανατικός γιατρός. «Η γυναίκα της άμμου» τα σπάει, δε νομίζετε;
Βασίλι Αξιόνοφ (1932 - 2009). Εξαιρετικός Σοβιετικός (φιλελεύθερος) / Ρώσος πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Δούλεψε χρόνια σε νοσοκομείο. «Οι ουρανοξύστες της Μόσχας», «Οι συνάδελφοι», «Λέσχη ανδρών» κ.λ.π.
Μανώλης Αναγνωστάκης (1925 - 2005). Ακτινολόγος. Μείζων και πολυ-μελοποιημένος μεταπολεμικός ποιητής («της ήττας»), δεν έχει ανάγκη από συστάσεις.
Μάρκος Αυγέρης (1884 - 1973). Γιατρός υγιεινολόγος, αρχικά φιλελεύθερος και μετά κομμουνιστής. Έγραψε τα πάντα, σήμερα τον θυμόμαστε κύρια για τις κριτικές του και το (με ψευδώνυμο) μυθιστόρημα «Από την αιχμαλωσία».
Σταμάτης Βασίλαρος (1931). Πρωτοπόρος Έλληνας χειρουργός - μαστολόγος. «Το δελφίνι», «Το βήμα που δεν έγινε».
Ίρβινγ Γιάλομ (1931). Αμερικανοεβραίος ψυχίατρος, πολυγραφότατος, του οποίου τα πεζά γνωρίζουν πολύ μεγάλη επιτυχία (και) στην Ελλάδα.
Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς (1883 - 1963). Παθολόγος, ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές των ΗΠΑ. Επίσης πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος.
Αντρέας Καρκαβίτσας (1865 – 1922). Γιατρός, για ένα διάστημα και στο Πολεμικό Ναυτικό. Έγραψε τα πάντα. Τα «Λόγια της πλώρης» και «Ο αρχαιολόγος» διαβάζονται ακόμα.
Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, σερ (1859 - 1930). Αγγλοϊρλανδός γεννημένος στη Σκοτία, αποτυχημένος οφθαλμίατρος. Έγραψε τα πάντα, έμεινε όμως αθάνατος λόγω του (αντιπαθέστατου) Σέρλοκ Χολμς.
Αδαμάντιος Κοραής (1748 - 1833). Πρωτεργάτης του νεοελληνικού διαφωτισμού, εφευρέτης της καθαρεύουσας, πεζογράφος, αντικληρικαλιστής, εκδότης αρχαίων συγγραφέων και πολλά άλλα. Στην πράξη φιλόλογος, είχε όμως σπουδάσει Ιατρική στη Γαλλία.
Μάικλ Κράιτον (1942 - 2008). Αμερικάνος γιατρός (του Χάρβαρντ, παρακαλώ) που αφοσιώθηκε από νωρίς στη Λογοτεχνία, το σινεμά και πολλά άλλα καλλιτεχνικά. Το «Τζουράσικ Παρκ» αρκεί.
Άρτσιμπαλντ Κρόνιν (1896 - 1981). Σκοτσέζος πεζογράφος, που παράτησε την Ιατρική λόγω επιτυχίας στην πεζογραφία: «Το κάστρο» κλπ. Στην Ελλάδα τον διάβασαν τρεις γενιές.
Κάρλο Λέβι (1902 - 1975). Ιταλοεβραίος, πολύ ευαίσθητος πεζογράφος. «Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι» κλπ.
Στάνισλαβ Λεμ (1921 - 2006). Πολωνός, ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους παγκόσμια στον κατάλογο αυτό. Επιστημονική φαντασία, συχνά συνδυασμένη με σάτιρα. «Σολάρις» κι όχι μόνο.
(Γουίλιαμ) Σόμερσετ Μομ (1874 - 1965). Παθολόγος. Βρετανός πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας, με παλιομοδίτικο στιλ. Εξαιρετικός ειδικά στα διηγήματά και τις νουβέλες του «Η βροχή» κλπ.
Άξελ Μούντε (1857 - 1949). Σουηδός, μέγας πεζογράφος. «Το χρονικό του σαν Μικέλε» κλπ.
Γκότφριντ Μπεν (1886 - 1956). Μέγας Γερμανός ποιητής, αλλά και πεζογράφος. Η θητεία του ως γιατρού στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σφράγισε το έργο του.
Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ (1891 - 1940). Μείζων Ρώσος και Σοβιετικός πεζογράφος, ενίοτε και ανελέητος σατιριστής. «Ο μαιτρ και η μαργαρίτα», «Λευκή φρουρά» αρκούν. Παθολόγος.
Παύλος Νιρβάνας (1866 - 1937). 32 χρόνια γιατρός στο Πολεμικό Ναυτικό. Έγραψε τα πάντα, αλλά αξεπέραστα παραμένουν τα χρονογραφήματά του.
Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος (1930). Παθολόγος, πολλά χρόνια στρατιωτικός αλλά και ιδιώτης γιατρός. Εξαιρετικά ευαίσθητος διηγηματογράφος, με αναγνωρίσιμο στιλ.
Μανώλης Πρατικάκης (1943). Ψυχίατρος. Πολύ γνωστός και πολυβραβευμένος σύγχρονος ποιητής.
Φρανσουά Ραμπ(ε)λέ (1494 - 1553). Γιατρός και ο μέγας Γάλλος συγγραφέας του «Πανταγρουέλ» και του «Γαργαντούα», είναι ένας από τους γενάρχες τους ευρωπαϊκού μυθιστορήματος (μετά τον Τσόσερ και πριν τον Θερβάντες). Πολλαπλά λογοκριμένος στον καιρό του.
Άντον Τσέχοφ (1860 - 1904). Ρώσος γιατρός, που στη συντομότατη ζωή του πρόλαβε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους πεζογράφους και θεατρικούς συγγραφείς όλων των εποχών. Διαβάζεται και παίζεται ασταμάτητα, και στην Ελλάδα.
Σελίν Φερνάν (1894 - 1961). Γάλλος παθολόγος και σπουδαίος ανανεωτής της γαλλικής πεζογραφίας. Διώχτηκε για φιλοναζισμό. «Ταξίδι στην άκρη (ή «στο τέλος») της νύχτας», «Μακελλειό» κλπ.
Φρίντριχ Σίλερ (1759 - 1805). Γερμανός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, ένα από τα «βαριά» ονόματα του ρομαντικού κινήματος. Γιατρός που τον καταπίεζε το επάγγελμά του, μέχρι που το παράτησε.
Τάκης Σινόπουλος (1917 - 1981). Παθολόγος, μείζων ποιητής με πολλή (εμφυλιο)πολεμική εμπειρία στο έργο του. Ο «Νεκρόδειπνος» αρκεί.
Άρτουρ Σνίτσλερ (1862 - 1931). Μείζων αυστριακός ψυχίατρος, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας. Πρωτοπόρος στα θέματα και ιδίως τις τεχνικές του. Υπέστη πολλαπλή λογοκρισία και απαγορεύσεις.
Μανές Σπέρμπερ (1905 - 1984). Αυστροεβραίος και στη συνέχεια Γάλλος ψυχίατρος. Η τριλογία «Δάκρυ στον ωκεανό» (μεταφραστικός άθλος της Έμης Βαϊκούση) είναι μια ανατριχιαστική ανατομία του τριτοδιεθνισμού και του σταλινισμού.
Περικλής Σφυρίδης (1933). Καρδιολόγος, με εργασία τόσο σαν στρατιωτικός, όσο και σαν πολίτης γιατρός. Έχει γράψει τα πάντα πλην θεατρικών έργων. Επίκεντρο του πολυσχιδούς και αξιόλογου έργου του η Θεσσαλονίκη.
Ρίτσαρντ Χούκερ (1924 - 1997). Αμερικάνος χειρουργός που έγραψε ένα μόνο βιβλίο, αλλά πρόκειται για το εξαίρετο μυθιστόρημα «MASH» (ταινία του Ρόμπερτ Όλτμαν, σίκουελ, τηλεοπτική σειρά κλπ).
Γιώργος Χειμωνάς (1938 - 2000). Ψυχίατρος, με ιδιαίτερη χρήση της γλώσσας στα πεζά και τις μεταφράσεις του. Τα έργα του απαιτούν μεγάλη συμμετοχή του αναγνώστη, αλλά αποζημιώνουν με το παραπάνω.
Και ο 32ος
Πανταζής Φύσσας (1931). Ο πατέρας μου, χειρουργός διαδοχικά στην Πολεμική Αεροπορία, τον ιδιωτικό τομέα και το ΕΣΥ, καθώς και γιατρός πλοίου. Δυο βιβλία ποίησης συν το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας «Φουά γκρα».
The Life of the Doctor as Writer
By Ray Barfield
The deepest moments of being a doctor and the deepest moments of being a writer feel similar to me. The hardest moments, and the funniest, are also similar, and they often happen at the same time. Whatever outward signs of authority medicine claims for itself—white coats, corridors with ‘Do Not Enter’ signs, and promises of various tenuous miracles—doctors are often lost, if they have any sense about them. Or lost-ish. I think the same is true for writers. Who can meander day after day on the threshold of mystery, fragility, death, and God, and not be at least a bit bewildered? That’s probably why so many doctors fill silence with words, for better or worse. Sometimes, words help a patient’s story along. Sometimes, they just fill silence, even when silence is needed. This has actually been studied. Researchers asked how long doctors can stay silent in a patient’s room before taking over the conversation and erupting into a wordy monologue. The answer? Around sixteen seconds.
Writers are also like this. Recently a friend who is a wonderful novelist told me that anyone who agreed to be his literary executor would face a considerable headache, not because of the multiple drafts of his novels, but because of the ten million words he has written in his journals. Ten million words fills up a lot of silence.
But if writing and doctoring are going to matter, the splay of words must be given limits in order to harness their energy. They must be honed into a manageable shape that does some kind of work in the world. That is the only way words get turned into a novel, and it is the only way words get turned into a story that can actually guide the decisions a doctor makes with an ill or dying person. Both of these disciplines depend on understanding how words stop just being “more words” and become a story. Writing and doctoring equally depend on understanding this. So what is a story?
My grandfather, who had an eighth-grade education, was a great storyteller. He figured out what a good story is by telling and listening to thousands of them. He knew that every great story starts with a “Once upon a time…” along with some details to give the listener a sense of what normal life looks like. But before long, if the story is any good, something has to disrupt normal life. A big, bad wolf needs to show up, or some greedy company needs to dump toxins in the creek where everyone in town fishes on weekends. In any case, it needs to cause enough trouble to lead to one problem after another. The first part of the story helps you understand why the disruption and all the problems that follow matter. You have to know what’s been lost or else you don’t know what to hope for.
Article continues after advertisement
When I walk into a patient’s room, if I’m doing my work well, I
listen for their “Once upon a time.” I need to know who they are because
I am about to be the disruption in their story, and since I am an
oncologist the disruption is usually pretty rough. There is life before I
say, “Those funny looking cells your doctor saw… I am sorry to say that
those are leukemia cells,” and then there is life after that, with lots
of challenges that they never asked for, but that they must try to
overcome if they are ever going to find home again. Eventually, the
patient is either cured or not cured. In either case, the story is not
over. The end of the story needs to show what they do in response to
their altered world.So much is revealed in this final part of a story as patients (and characters) live out the consequences of all that has gone before. Often the stories are going to be much shorter than anyone thought, so the stakes are high. A doctor who is paying attention to high-stakes story crafting like that learns just how much stories matter. There is a beginning, a middle, and an end to every life, and like stories, some lives are long, some are medium, and some are very short. No matter how long or short it is, it matters. My patients lose their hair, they vomit, they have limbs cut off, and they become sterile. And often they are cured. But every patient’s life is a whole life, and I have been witness to astonishing beauty in the middle of suffering.
A great friend of mine, and wonderful writer, Sam Wells, wrote, “If you can’t make it happy, at least make it beautiful.” That’s good advice for writers and for doctors. Doctors and writers both name things that matter, and the words they choose are important for helping to shape the experience of patients. When I name ‘the problem’, whether in a novel or in a family conference, I give it a substance and a status that it didn’t have before. I show its contour so that it can be a topic of conversation among family and friends: “Honey, the doctor figured out what’s going on… here’s what’s happening.” And like any story, once the antagonist is named, everything after is affected.
Words make things happen. They can make a life better or worse. They can make the human heart feel courage, or sadness, or joy, or hope. They can make a person feel worthless, and they can rescue a person. The world of medicine is not built with shiny machines, knives, and bags of Latinate-named intravenous fluids. Those things are part of medicine, but the world itself is made up of stories that situate the person, account for the past, impact the future, and offer a sense of what to do next.
Imagine that you are in a treatment room in the ER. A man on a gurney is rolled in, followed by a distressed woman carrying a yellow rose and a sombrero.
Article continues after advertisement
No matter what happens, you will eventually have to take interest in
the fact that the woman is holding a yellow rose and a sombrero. And
this is true whether you are actually in the ER trying to save the man’s
life, or writing a novel about the ER. That is the best way that I can
say why being a doctor and being a writer are so similar. Who are these
people? Why the yellow rose and sombrero?William Osler said, “It’s much more important to know what sort of patient has a disease than to know which disease a patient has.” I tell my residents to stay curious about the lives of their patients if they want to become great doctors. When I am alone in my study writing, I do the same. Of course, I still have questions about the relationship between writing and medicine. For example, I’m still not sure why writing helps me survive being a doctor, or why being a doctor helps me survive being a writer. For my patients, storytelling in the hospital is literally a matter of life and death. If their stories don’t get told well, all sorts of terrible things can happen. But for some reason writing stories in my study is also a matter of life and death. Even if I can’t give a better account for why that is, I know that I would be a fool to ignore it.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου