Γεια σου, Νίκο Πορτοκάλογλου!
Δεν νομίζω ότι ο Νίκος Πορτοκάλογλου περίμενε τον αχό που ξεσηκώθηκε με το εύστοχο τραγούδι του «Θα περάσει κι αυτό». Ούτε νομίζω ότι έγραψε το τραγούδι με τη σκέψη να πατήσει τον κάλο όσων αντέδρασαν.
Θεωρώ, όμως, ότι ήταν σπουδαία η συνεισφορά του. Ανέδειξε ανάγλυφα τον ανορθολογισμό που επικρατεί, ακόμη και στα αυτοπροσδιοριζόμενα ως τα πιο προοδευτικά κλιμάκια της ελληνικής κοινωνίας και διανόησης, ενώ κατέδειξε τη σημαντική έλλειψη αυτογνωσίας που διακατέχει τον Έλληνα διαχρονικά και δεν θέλει να μάθει από την ιστορία του.
Κοινή συνισταμένη των αντιδράσεων ήταν ότι ο επιφανής τραγουδοποιός δήθεν εξισώνει τους πάντες στην ευθύνη για όσα τραβάει ο τόπος. Ασπάζεται τη λογική Πάγκαλου ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», είπαν ορισμένοι κήνσορες. Δηλαδή, αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με την κατάπτωση της χώρας παρα μόνον οι κακοί πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της Δεξιάς και οι συμπαραστάτες τους. Ναι αλλά αυτοί με ποιων πλάτες βολεύτηκαν στο εύκολο, αφανές χρήμα, στην προσαρμογή σε κάθε κατάσταση, στη διαφθορά, στην αρπαχτή, στα κολιτιλίκια, στη φοροδιαφυγή, στο δήθεν;
Δεν απέκτησαν τα κεκτημένα τους, τα οποία δεν θέλουν ούτε κατ' ελάχιστον να θυσιάσουν, από το δούναι και λαβείν με το εκάστοτε γκουβέρνο; Κι αυτά εις βάρος των λιγότερων καπάτσων. Όσο υπήρχε χρήμα για να χρηματοδοτείται ο ανορθολογισμός που είχε κτιστεί σχεδόν απ' όλους τους κλάδους και τα κοινωνικά στρώματα, όλα ήταν καλά. Κανείς δεν ήθελε να δει γύρω του, ζώντας στο δικό του πλασματικό κόσμο. Όταν όμως στέρεψε το χρήμα και οι κάνουλες χρηματοδότησης έκλεισαν, οι οιμωγές κατά των δήθεν βυσσοδομούντων Ευρωπαίων ακούγονται γοερά. Επειδή δεν θέλουν να ξεβολευτούν κι ανθίστανται με πάθος. Κι όταν αναδεικνύεται ή σαθρότητα πάνω στην οποία χτίστηκε η μεταπολεμική και μεταπολιτευτική Ελλάδα, δεν αρέσει να θίγεται ο εγωισμός τους.
Καλά, θα πει κάποιος, για όλα εμείς φταίμε; Είμαστε βιτσιόζοι και θέλαμε στα καλά καθούμενα μνημόνια; Προφανώς και όχι. Αλλά όσο οι άλλοι μας επέβαλαν μνημόνια άλλο τόσο φταίμε κι εμείς που τους δώσαμε τις αφορμές. Κι εδω μπαίνει η αυτογνωσία. Ιστορικά, καθόλου συναφής με τα δικά μας κακώς κείμενα. Πάντα μας φταίνε οι ξένοι κι εμείς υποφέρουμε. Κι όσοι λένε εύλογα ότι «φταίμε και μεις φταίνε κι άλλοι», είναι δαχτυλοδειχτούμενοι. Δεν θέλουμε να μάθουμε από την ιστορία μας. Δεν διδασκόμαστε στα σχολεία μας ούτε για τον εμφύλιο των οπλαρχηγών του '21 για τα λεφτά των ξένων, ούτε για τους λόγους που δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας, ούτε για τους εθνικούς τσαμπουκάδες το 1897 που φάγαμε τα μούτρα μας στον ελληνοτουρκικό πολέμο, ούτε για το Εθνικό Διχασμό του 1920, ούτε για τίς ευθύνες όλων, δεξιών και αριστερών, για τον καταστροφικό Εμφύλιο. Δεν μας αρέσει να φαίνονται τα λάθη μας. Κι έτσι διχαζόμαστε.
Αυτά ακριβώς φέρνει στην επιφάνεια ο Νίκος Πορτοκάλογλου, πονώντας όλους μας. Κι αυτή είναι η δουλειά του καλλιτέχνη. Να μας ξυπνάει από το λήθαργο της βολής μας, να μας δείχνει τα λάθη μας και τις συνέπειές τους, γιατί «ό,τι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς». Να μην τα επαναλάβουμε. Γεια σου, Νίκο Πορτοκάλογλου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου