Για ένα φίλο και δάσκαλο
Πηγή: Η Καθημερινή, 5/12/14
Η εμμονή του Σοφιανού Χρυσοστομίδη στη συνεννόηση και η
αίσθηση της ευθύνης που τον διακατείχε μοιάζουν εκτός εποχής σήμερα.
Ο Σοφιανός Χρυσοστομίδης* ήταν ένας πολύ
σημαντικός άνθρωπος και δημοσιογράφος. Κοσμοπολίτης, ευγενής με όλους,
απίστευτα μορφωμένος και διορατικός, ο Χρυσοστομίδης ήταν για όσους τον
γνώρισαν μια σπάνια περίπτωση δημοσιογράφου-διανοούμενου. Ανήκε σε μια
Αριστερά που είχε αίσθηση μέτρου και ευθύνης απέναντι στη χώρα, χωρίς
ποτέ να χάνει τη μαχητικότητα ή τις ευαισθησίες της. Ανέθρεψε δύο γενιές
δημοσιογράφων στα γραφεία της «Αυγής» στην Αγίου Κωνσταντίνου με τον
δικό του μοναδικό τρόπο. Εδινε τα πάντα στους νεότερους, αλλά το έκανε
με σεβασμό και με τρόπο που ενέπνεε. Επέστρεφε στους νεότερους τα
χειρόγραφά τους με άπειρες κοκκινίλες που συνιστούσαν συντακτικές ή και
ουσιαστικές παρατηρήσεις. Η τήρηση της δεοντολογίας ήταν πάντοτε μια
βασική έγνοια στο μυαλό του. Λάτρευε το ρεπορτάζ και το κυνήγι της
είδησης, χωρίς όμως ποτέ να μπλέκεται στην εσωστρεφή ρουτίνα της
αθηναϊκής πολιτικής καθημερινότητας. Είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του
Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος συχνά τον καλούσε για συζητήσεις που
κάλυπταν μια μεγάλη γκάμα θεμάτων, από τη σύγχρονη Ιστορία έως τα
τρέχοντα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Το μοτίβο της εθνικής
συνεννόησης και της μετριοπάθειας διέκρινε πάντοτε τα γραπτά του. Ηταν,
άλλωστε, φυσικό για κάποιον που συνδεόταν στενά με τον Λεωνίδα Κύρκο.
Η μοίρα το έφερε να πεθάνει λίγες ώρες μετά τον «διόσκουρό» του Βασίλη Κωνσταντινίδη, έναν άλλον πολύ αγαπητό βετεράνο της δημοσιογραφίας και της πολιτικής. Ο Βασίλης είχε τον καημό που δεν ανέβηκε ιδιαίτερα πολύ στη δημοσιογραφία, ο Σοφιανός που δεν είχε ανέβει τα σκαλοπάτια της κομματικής ιεραρχίας. Φίλοι αγαπημένοι από την Αλεξάνδρεια ήταν φημισμένοι για τους καβγάδες τους. Καθισμένοι απέναντι, δίπλα στο παράθυρο, άρχιζαν συχνά έναν καβγά που κλιμακωνόταν έως ότου παρενέβαινε κάποιος τρίτος για να τους χωρίσει. Σε λίγη όμως ώρα ήταν οι δυο τους σαν να μην είχε προηγηθεί τίποτα μεταξύ τους.
Οσοι είχαμε την τύχη να τον έχουμε δάσκαλο στα πρώτα μας βήματα μάθαμε πολλά από τον Σοφιανό. Ηταν άνθρωπος γλυκός, αλλά με τσαγανό και πάνω απ’ όλα πολύ έντιμος. Οσοι συνεργασθήκαμε μαζί του νιώθουμε ότι ήμασταν τυχεροί που είχαμε δασκάλους σαν τον Σοφιανό. Ηταν από τους τελευταίους μιας ιστορικής γενιάς που πέρασε πολλά. Το στυλ του, η εμμονή στη συνεννόηση και η αίσθηση της ευθύνης που τον διακατείχε μοιάζουν εκτός εποχής σήμερα. Η έξωση του δημόσιου λόγου και η απέχθεια προς οιαδήποτε συνεννόηση τον ενοχλούσαν, άλλωστε, πολύ και ένιωθε πολύ ξένος μέσα σε αυτό το σκηνικό. Σε όλους όσοι τον αγάπησαν σαν φίλο και δάσκαλο θα λείψει πολύ.
*
Ο Σοφιανός Χρυσοστομίδης γεννήθηκε στο Κάιρο και άσκησε το δημοσιογραφικό επάγγελμα από το 1952. Πολύγλωσσος, καλλιεργημένος, ευρυμαθής, αντιστασιακός, ο Χρυσοστομίδης υπήρξε για πάνω από 60 χρόνια δημοσιογράφος στην Αίγυπτο, την Κύπρο και την Ελλάδα. Επί χούντας είχε εξοριστεί στη Λέρο και στη Γυάρο. Μετά τη μεταπολίτευση του 1974, εργάστηκε στην «Αυγή» και το «Αντί». Ταγμένος από το 1968 στην ανανεωτική Αριστερά, συμμετείχε διαδοχικά στο ΚΚΕ Εσωτερικού, την ΕΑΡ, τον παλιό Συνασπισμό κα τη ΔΗΜΑΡ. Γιος του είναι ο γνωστός μεταφραστής, συγγραφέας και δημοσιογράφος Ανταίος Χρυσοστομίδης.
Η μοίρα το έφερε να πεθάνει λίγες ώρες μετά τον «διόσκουρό» του Βασίλη Κωνσταντινίδη, έναν άλλον πολύ αγαπητό βετεράνο της δημοσιογραφίας και της πολιτικής. Ο Βασίλης είχε τον καημό που δεν ανέβηκε ιδιαίτερα πολύ στη δημοσιογραφία, ο Σοφιανός που δεν είχε ανέβει τα σκαλοπάτια της κομματικής ιεραρχίας. Φίλοι αγαπημένοι από την Αλεξάνδρεια ήταν φημισμένοι για τους καβγάδες τους. Καθισμένοι απέναντι, δίπλα στο παράθυρο, άρχιζαν συχνά έναν καβγά που κλιμακωνόταν έως ότου παρενέβαινε κάποιος τρίτος για να τους χωρίσει. Σε λίγη όμως ώρα ήταν οι δυο τους σαν να μην είχε προηγηθεί τίποτα μεταξύ τους.
Οσοι είχαμε την τύχη να τον έχουμε δάσκαλο στα πρώτα μας βήματα μάθαμε πολλά από τον Σοφιανό. Ηταν άνθρωπος γλυκός, αλλά με τσαγανό και πάνω απ’ όλα πολύ έντιμος. Οσοι συνεργασθήκαμε μαζί του νιώθουμε ότι ήμασταν τυχεροί που είχαμε δασκάλους σαν τον Σοφιανό. Ηταν από τους τελευταίους μιας ιστορικής γενιάς που πέρασε πολλά. Το στυλ του, η εμμονή στη συνεννόηση και η αίσθηση της ευθύνης που τον διακατείχε μοιάζουν εκτός εποχής σήμερα. Η έξωση του δημόσιου λόγου και η απέχθεια προς οιαδήποτε συνεννόηση τον ενοχλούσαν, άλλωστε, πολύ και ένιωθε πολύ ξένος μέσα σε αυτό το σκηνικό. Σε όλους όσοι τον αγάπησαν σαν φίλο και δάσκαλο θα λείψει πολύ.
*
Ο Σοφιανός Χρυσοστομίδης γεννήθηκε στο Κάιρο και άσκησε το δημοσιογραφικό επάγγελμα από το 1952. Πολύγλωσσος, καλλιεργημένος, ευρυμαθής, αντιστασιακός, ο Χρυσοστομίδης υπήρξε για πάνω από 60 χρόνια δημοσιογράφος στην Αίγυπτο, την Κύπρο και την Ελλάδα. Επί χούντας είχε εξοριστεί στη Λέρο και στη Γυάρο. Μετά τη μεταπολίτευση του 1974, εργάστηκε στην «Αυγή» και το «Αντί». Ταγμένος από το 1968 στην ανανεωτική Αριστερά, συμμετείχε διαδοχικά στο ΚΚΕ Εσωτερικού, την ΕΑΡ, τον παλιό Συνασπισμό κα τη ΔΗΜΑΡ. Γιος του είναι ο γνωστός μεταφραστής, συγγραφέας και δημοσιογράφος Ανταίος Χρυσοστομίδης.
| Έργα του : | |
| (2004) | Ταξιδιωτικά, Βιβλιοπωλείον της Εστίας |
| (1997) | Τα πριν και τα μετά, Θεμέλιο |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου