Η μουσική στη λογοτεχνία

Later in the afternoon the sun went down with a riotous swirl of gold and varying blues and scarlets, and left the dry, rustling night of Western summer. Dexter watched from the veranda of the Golf Club, watched the even overlap of the waters in the little wind, silver molasses under the harvest-moon. Then the moon held a finger to her lips and the lake became a clear pool, pale and quiet. Dexter put on his bathing-suit and swam out to the farthest raft, where he stretched dripping on the wet canvas of the springboard.
There was a fish jumping and a star shining and the lights around the lake were gleaming. Over on a dark peninsula a piano was playing the songs of last summer and of summers before that-- songs from "Chin-Chin" and "The Count of Luxemburg" and "The Chocolate Soldier"--and because the sound of a piano over a stretch of water had always seemed beautiful to Dexter he lay perfectly quiet and listened.
The tune the piano was playing at that moment had been gay and new five years before when Dexter was a sophomore at college. They had played it at a prom once when he could not afford the luxury of proms, and he had stood outside the gymnasium and listened. The sound of the tune precipitated in him a sort of ecstasy and it was with that ecstasy he viewed what happened to him now. It was a mood of intense appreciation, a sense that, for once, he was magnificently attune to life and that everything about him was radiating a brightness and a glamour he might never know again.

F. Scott Fitzgerald WINTER DREAMS (ΙΙ), 1922

Αργότερα , το απόγευμα, ο ήλιος πήρε να γέρνει  με ένα ταραχώδη στρόβιλο από χρυσαφένια και ποικίλα   χρώματα στις αποχρώσεις του μπλε και του πορφυρού, αποχαιρετώντας την ξερή   θερινή νύχτα της Δύσης. Ο Ντέξτερ κοιτούσε από τη βεράντα του Γκολφ Κλαμπ, παρακολουθούσε το αρμονικό αναδίπλωμα των νερών στο αδύναμο αεράκι, που έμοιαζαν με ασημένιες μελάσες κάτω από το καλοκαιρινό φεγγάρι. Ύστερα , η σελήνη σφράγισε τα χείλη της και η λίμνη μεταμορφώθηκε σε πεντακάθαρη πισίνα, χλομή και σιωπηλή . Ο Ντέξτερ  φόρεσε το μαγιό του και κολύμπησε ως την πιο μακρινή εξέδρα, όπου ξάπλωσε στάζοντας στο υγρό καραβόπανο του βατήρα.
Ψάρια αναπηδούσαν  στο νερό της λίμνης, ένα αστέρι έλαμπε και τα φώτα ολόγυρά της  φεγγοβολούσαν. Πιο πέρα σε μια σκοτεινή χερσόνησο ένα πιάνο έπαιζε τα τραγούδια του προηγούμενου καλοκαιριού και των καλοκαιριών πριν από αυτό- τραγούδια από το  "Chin-Chin"  και το  "The Count of Luxemburg"  και το "The Chocolate Soldier"- και , επειδή  ο ήχος του πιάνου πάνω από μια επιφάνεια νερού πάντα φαινόταν όμορφος στον Ντέξτερ, στεκόταν απόλυτα ήσυχος και άκουγε.
Η μελωδία που έπαιζε το πιάνο εκείνη τη στιγμή ήταν χαρούμενη και ήταν καινούρια , φτιαγμένη πριν από πέντε χρόνια, όταν ο Ντέξτερ  ήταν δευτεροετής στο κολέγιο. Την είχαν παίξει μια φορά  σε ένα χορό αποφοίτησης, μιαν εποχή που δεν άντεχε οικονομικά την πολυτέλεια τέτοιων χορών. Στεκόταν έξω από το γυμναστήριο και άκουγε. Ο ήχος της μελωδίας τού είχε προκαλέσει ένα είδος έκστασης, παρόμοια με την έκσταση που αισθανόταν ότι του συνέβαινε τώρα μέσα του . Ήταν μια διάθεση έντονης αυτοεκτίμησης, με την έννοια ότι, για πρώτη φορά, είχε υπέροχα συντονιστεί  με τη ζωή και ότι τα πάντα  γύρω του εξέπεμπαν μια  φωτεινότητα και λάμψη που ίσως ποτέ δε θα ξανασυναντούσε.

Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ - , Χειμωνιάτικα όνειρα (Κεφ.ΙΙ), 1922