Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΛΛΟΤΕ (1)

Πώς αποκτώνται τα αρμονικά χαρακτηριστικά

[Το ύφος και το ήθος μιας εποχής, όπου οι διάφοροι 

τσαρλατάνοι εύρισκαν πρόσφορο έδαφος  για 

να θησαυρίζουν από τις αφελείς γυναίκες.

Η ανισότιμη θέση των γυναικών έναντι των ανδρών

και ο προκαθορισμένος ρόλος τους μέσα και έξω 

από την οικογένεια τις καθιστούσαν ιδιαίτερα ευάλωτες

στους διαφόρους "ειδικούς" που υπόσχονταν

θαύματα ως προς την ενίσχυση του μοναδικού 

"όπλου" που διέθεταν για την προσέλκυση 

του "ισχυρού φύλου", δηλαδή της εμφάνισής τους.]

Όλα τα ακανόνιστα πρόσωπα  δεν ήσαν παραμορφωμένα εκ γενετής. Υπάρχουν άτομα τα οποία θα ηδύναντο να έχουν αρμονικά χαρακτηριστικά , και τα οποία μολονότι στερούμενα της κλασικής ωραιότητος, θα ηδύναντο να είναι κάτοχα μιας ευαρέστου φυσιογνωμίας, εάν εκ νεότητος ταύτα δεν αποκτήσει αποκρουστικάς συνηθείας. Υπάρχουν επίσης άτομα τα οποία χωρίς να το εννούν, κάμνουν διαφόρους μορφασμούς, των οποίων η συχνή επανάληψις αποτυπώνει εις τα πρόσωπά των αποκρουστικωτάτην μορφήν.
Ούτω πολλαί νεαραί γυναίκες παρουσιάζουν ένα μέτωπον αυλακωμένον από ρυτίδας οριζωντίως επί του μετώπου, αποκτηθείσας εκ της συνηθείας την οποίαν έχουν να ανασηκώνουν το μέτωπον όταν ομιλούν.
Άλλα πλησιάζουν τα δύο βλέφαρα κάθε στιγμήν τόσον πολύ, ώστε σχηματίζεται μία μεγάλη ρυτίς εις την ρίζαν της ρινός, καταστρέφουσαι ούτω την καθαρότητα του profil.
Άλλαι απομύτωνται (=φυσάνε τη μύτη τους ) τοσούτον   σφοδρώς, ούτως ώστε το άκρον της μύτης των, παρουσιάζεται πάντοτε κόκκινον ωσάν συναχωμέναι.
Πόσαι άλλαι γυναίκες παραμορφώνουν το στόμα των διά της συνηθείας την οποίαν έχουν να δαγκάνουν τα χείλη των, ίνα καταστήσωσι αυτά ερυθρά.
Άλλαι λείχουν (=γλείφουν) τα χείλη των διά του άκρου της γλώσσης, εκθέτουσαι ούτω αυτό εις σκασίματα. Εάν αυτά δεν θεραπευθούν ταχέως, μικρά τεμάχια του δέρματος εγείρονται (=σηκώνονται), τα οποία  εκείναι αποσπώσι διά των οδόντων, το μικρόν εκείνο σκάσιμο γίνεται μια πληγή, ούτως ώστε και τα ωραιότερα χείλη καθίστανται χρονίως άρρωστα άνευ χρώματος και γεμάτα από πετσάκια αηδή.
Διά τούτο υποστηρίζωμεν χωρίς φόβον να διαψευσθώμεν ότι εκτός του αηδούς θεάματος το οποίον παρουσιάζουν αι συνήθεια αύται, αποτυπώνουν επί της φυσιογνωμίας και επιφέρουν τοιαυτας παραμορφώσεις, αι οποίαι συν τω χρόνω επιτείνονται μέχρι του σημείου να γίνουν ασχημίαι.
Επίσης ισχυριζόμεθα ότι μία γυναίκα δύναται ευκόλως να τροποποιήσει κατά τρόπον πλέον ευάρεστον την έκφρασιν του προσώπου  αυτής συμπληρούσα διά της κομμώσεως την αρμονίαν ήτις πιθανώς λείπει εις αυτό.
Ούτω ένα μέτωπον πολύ υψηλόν, κερδίζει καλυπτόμενον. Αναλόγως δε της σοβαράς ή γελαστής φυσιογνωμίας της γυναικός , τα μαλλιά πρέπει  να πίπτουν επί του μετώπου μετά χάριτος, και πρέπει η γυνή να έχη την ειλικρίνειαν απέναντι του εαυτού της, να εκλέγη την κόμωσιν ήτις της προσαρμόζεται καλλίτερον, και να μη νομίζη ότι όλα της πηγαίνουν καλά.
Ένα χαμηλόν μέτωπον κερδίζει εις παράστασιν όταν είναι απηλλαγμένον από τα μαλλιά, τα οποία εν τοιαύτη περιπτώσει ριπτόμενα  προς τα οπίσω αφαιρούν από το πρόσωπον την αυστηρότητα , την οποίαν δίδουν  εις αυτό όταν είναι το ποθετημένα πλησίον εις τα βλέφαρα.
Αι αναστήματος  κοντού πρέπει να προφυλάσσωνται από τας μη φουντωτάς κομώσεις, καθ΄όσον εις αυτάς αι υψηλαί κομώσεις πηγαίνουν ευμορφώτερα.
Εξ εναντίας εις ένα πρόσωπον μακρύ, στέκεται ευμορφώτερα μία κόμωσις όχι υψηλή, πίπτουσα ως πλαίσιον γύρω εις τας παρειάς.
Τα φουντωτά μαλλιά πηγαίνουν καλύτερα εις τα λεπτά πρόσωπα.
Αι πολύ φουσκωμέναι παρειαί πρέπει να κρύπτωνται από τα κατσαρά ή από μίαν κόμωσιν ελαφράν η οποία να αποκρύπτη τας διαστασεις αυτών.
Αι πολύ μικραί ρίνες πρέπει να εξωραΐζουν αυτόν διά των μαλλιών ριπτομένων μετά χάριτος προς τα οπίσω.
Αι έχουσαι την ρίνα σιμήν (=κοντή) ή ανεσυρμένην ελαφρώς προς τα άνω , πρέπει να φροντίζουν όπως το μέτωπον είναι απηλλαγμένον από την βαρείαν κόμωσιν.[......]

Απόσπασμα από το βιβλίο του Δρος  Δ. Πασχαλίδου "Η υγιεινή της γυναικείας καλλονής",

το οποίο κυκλοφόρησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου  το 1926 και αποτέλεσε σ΄όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου το μπεστ σέλερ στο είδος του ανάμεσα στο γυναικείο πληθυσμό της Ελλάδας.