H (ΠΟΙΗΤΙΚΗ) AΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Aλέξανδρος Μάτσας
(1910-1969)

Δύτης

Άνοιξε πάλιν απρόοπτα η μυστική καταπακτή,
το έδαφος, πού 'ταν τόσο στερεό, υπεχώρησεν έξαφνα σαν έλος
και βυθίζεσαι βρίσκοντας στο χέρι σου βαρίδι
αυτή την κεφαλή πού 'χες θάψει και που μαρμαρώθηκε
στους ρηχούς τάφους της λήθης.

Δεν θά 'βρης συγγνώμη στα χείλη μήτε στο βλέμμα
της λίθινης κεφαλής με τα εκατό πρόσωπα
που όλο κι αλλάζουν, ασύλληπτα, μες στους βυθούς·
και κάποτε παίρνουν ανοικτίρμονες μορφές
απαρνημένων εαυτών σου.

Mην ελπίζεις άφεση, μην περιμένεις χάρη
από τ' αγάλματα που διεκδικούν ζωή,
από τα είδωλα που δεν συγχωρούν αποστασία,
από τα φάσματα που ζητούν δικαίωση,
στον έναστρο πυθμένα της ψυχής.

Όσο κι αν ήσουν επιδέξιος στη διαπραγμάτευση,
όποιαν ασφάλεια κι αν σου φαίνεται ν' απέκτησες,
ενέδρες θα στήνουν στην εγρήγορση και στον ύπνο σου·
πίσω απ' τα κάτοπτρα της κτίσεως, πίσω απ' τον Kαιρό,
θα 'βρεις το πέτρινο κεφάλι της μομφής.

Αλέξανδρος Μάτσας , " Ποιήματα", Eρμής 1995.

ΣΗΜ. Στο ποίημα έγιναν , σύμφωνα με την πάγια τακτική μας,
οι "αναγκαίες" επεμβάσεις προσαρμογής της ορθογραφίας του
στην ισχύουσα της εποχής μας.