Πώς γίνεται η εισαγωγή στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια

Πανεπιστήμιο της Τυβίγγης (Tübingen)

*

Πώς γίνεται η εισαγωγή στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια

Μέχρι στιγμής κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει τι κρύβεται πίσω από το «λευκό χαρτί» του διαλόγου για το νέο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, που εγκαινιάζει ο Αρης Σπηλιωτόπουλος. Στην υπόλοιπη Ευρώπη, ωστόσο, αυτό το ζήτημα έχει λυθεί από καιρό, αναφέρει η Ελευθεροτυπία (25.01.2009). Σε βάση μόνιμη και καθαρή.
Σύμφωνα με το ευρωπαϊκό σύστημα ενημέρωσης για την εκπαίδευση «Eurydice-Ευρυδίκη», αλλά και έρευνα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, η εισαγωγή στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια γίνεται σε γενικές γραμμές με τρεις τρόπους:

1. Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα αποφασίζουν μόνα τους τον τρόπο με τον οποίο επιλέγουν υποψήφιους και έχουν λόγο για τον αριθμό τους. Το σύστημα αυτό ακολουθείται για όλα τα ΑΕΙ, εκτός από ορισμένα κράτη, όπου οι υποψήφιοι τεχνικών και καλλιτεχνικών σπουδών επιλέγονται με βάση ειδικά τεστ. Ιδιαίτεροι κανόνες ισχύουν συχνά για την Ιατρική.

2 Τα ιδρύματα κάνουν δεκτές όλες τις αιτήσεις των υποψηφίων, καθώς η πρόσβαση σε αυτά είναι ελεύθερη. Θέτουν, όμως, κάποιες στοιχειώδεις προϋποθέσεις.

3 Οι κυβερνήσεις καθορίζουν τον αριθμό των υποψηφίων που θα εισαχθούν σε κάθε σχολή και τα ιδρύματα μπορούν να εκφέρουν τη δική τους γνώμη σχετικά με τις δικές τους δυνατότητες.

Ας δούμε, όμως, τι ισχύει σε ορισμένες από τις μεγαλύτερες χώρες της Ευρώπης:

ΓΕΡΜΑΝΙΑ. Η επιλογή για το πανεπιστήμιο γίνεται με βάση τη μέση βαθμολογία στο Abitur (το οποίο αντιστοιχεί στο απολυτήριο λυκείου). Ωστόσο σε πολλές σχολές ισχύουν ειδικές εξετάσεις και κοινωνικά κριτήρια, ενώ στις ιατρικές προβλέπεται και ειδικό τεστ. Σε περίπτωση που οι θέσεις σε ορισμένες σχολές είναι περισσότερες από τους υποψηφίους, τότε εισάγονται όλοι οι υποψήφιοι.
ΙΤΑΛΙΑ. Στις περισσότερες πανεπιστημιακές σχολές ο αριθμός των εισακτέων φοιτητών καθορίζεται από τα ίδια τα ιδρύματα, με δικές τους διαδικασίες. Η «ελεύθερη πρόσβαση» στα ΑΕΙ, η οποία ίσχυε από τη δεκαετία του '60, καταργήθηκε με νόμο το 1999.

ΓΑΛΛΙΑ. Στις γενικές πανεπιστημιακές σχολές η εισαγωγή είναι ελεύθερη, ενώ σε κάποια ινστιτούτα η επιλογή βασίζεται στις επιδόσεις των υποψηφίων στο σχολείο. Προαπαιτούμενο είναι η κατοχή του πτυχίου «Μπακαλορεά» ή αντίστοιχου επιπέδου τίτλου. Στην Ιατρική και στα παραϊατρικά επαγγέλματα, ωστόσο, οι εισακτέοι καθορίζονται από το κράτος και η εισαγωγή γίνεται με εξετάσεις που οργανώνουν τα ίδια τα ιδρύματα.

ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Ο συνολικός αριθμός των εισακτέων σε εθνικό επίπεδο καθορίζεται από την κυβέρνηση, ενώ κάθε ίδρυμα ξεχωριστά θέτει τους δικούς του στόχους και έχει την ευθύνη των διαδικασιών επιλογής. Η Ιατρική, η Οδοντιατρική και η Νοσηλευτική έχουν μεγαλύτερους κυβερνητικούς περιορισμούς, ώστε ο αριθμός των αποφοίτων να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της αγοράς. Προαπαιτούμενο αποτελεί η απόκτηση τίτλου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με βαθμό μεγαλύτερο από το C.

ΣΟΥΗΔΙΑ. Εδώ ισχύει μεικτό σύστημα, αφού τα ποσοστά στα διάφορα επιστημονικά πεδία καθορίζονται κεντρικά από την κυβέρνηση, μέσω της χρηματοδότησης συγκεκριμένου αριθμού θέσεων, αλλά οι διαδικασίες εισαγωγής ορίζονται από τα ίδια τα πανεπιστήμια. Εάν από κάποιο ίδρυμα γίνει υπέρβαση του πλαφόν που έχει θέσει η κυβέρνηση, τότε δεν θα επιχορηγηθούν οι επιπλέον θέσεις. Εάν οι υποψήφιοι είναι περισσότεροι από τις προσφερόμενες θέσεις, η επιλογή γίνεται βάσει των βαθμών των μαθητών στο σχολείο, των αποτελεσμάτων των εθνικών εξετάσεων και άλλων τεστ.
Τέλος, άλλες παραλλαγές βρίσκουμε στην Ισπανία, όπου η κυβέρνηση βάζει πλαφόν στους εισακτέους σε πολύ δημοφιλείς σχολές, ενώ σε Αυστρία και Βέλγιο η πρόσβαση στις περισσότερες σχολές είναι ελεύθερη.

e-paideia.net