ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ (3)

Κλασθείσης ποτέ νηός εν ύδατι δήριν έθεντο
δισσοί υπέρ μούνης μαρνάμενοι σανίδος.
τύψε μεν Ανταγόρης Πεισίστρατον, ου νεμεσητόν,
ήν γαρ υπέρ ψυχής΄αλλά εμέλησε Δίκη.
νήχε δ' ο μεν τον δ' είλε κύων+ αλός. παναλάστωρ
χήρων+ουδ΄υγρώ παύεται εν πελάγει.

Φίλιππος ο Θεσσαλονικεύς, (1ος π. και μ.Χ), επιγραμματοποιός

ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, ΙΧ 269

***
Κάποτε ένα καράβι τσακίστηκε στη θάλασσα
κι έπεσε ξύλο πολύ ανάμεσα σε δύο ναυαγούς,
που διεκδικούσαν τη μοναδική σανίδα σωτηρίας.
Βάρεσε ο Ανταγόρας τον Πεισίστρατο, πράξη όχι μεμπτή,
όταν αγωνίζεται κανείς για τη ζωή του. Όμως η Δίκη δεν τον άφησε
ατιμώρητο. Ο ένας βγήκε κολυμπώντας στην ακτή,
τον άλλο όμως άρπαξε στα σαγόνια του ένας καρχαρίας.
Ούτε μες στην πλατιά θάλασσα σταματά να εποπτεύει

το πνεύμα που τιμωρεί και εκδικείται τα πάντα.