Να φεύγεις πάντα...

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

[...] Τα τοπία... οι άνθρωποι,
να ’ρχονται συνεχώς... και να περνάνε.

Να φεύγεις πάντα...

Κι αν σ’ όποια πόλη μια Βεατρίκη
κάθε φορά θρηνεί πικρά
για τα όνειρά της που σωριάζονται νεκρά,
μην τη λυπάσαι.
Ένα κομμάτι απ’ την καρδιά σου της ανήκει,
κι ακόμα ικανοποιημένος πρέπει να ’σαι
πως στης ζωής της τη μονοτονία
της δημιούργησες μι’ αλλόκοτη ιστορία.

Ορέστης Λάσκος (1908-1992)
"Αγριόχηνες", 1972. σελ. 73-74.