«Κραυγή για το αύριο»

AUSCHWITZ

«Κραυγή για το αύριο»

του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη,
εκπαιδευτικού

«Κορίτσια, Ελληνίδες, εάν βγείτε μια μέρα ζωντανές απ’ εδώ…, διηγηθείτε στον κόσμο κι εσείς με τη σειρά σας… Να, εδώ, ήταν τα αποδυτήριά τους. Να…αυτοί…είναι οι φούρνοι…», έλεγαν ψιθυριστά στις σκελετωμένες Εβραιοπούλες του Άουσβιτς–Μπιρκενάου, οι κρατούμενοι -νεκροκομιστές του Ζόντερ Κομάντο, καθώς ανατίναζαν με δυναμίτη τη βαρβαρότητα του 20ου αιώνα.
Οι δήμιοι Ναζί επείγονταν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος από το σατανικό τους έργο, καθώς τους πλησίαζε απειλητικά ο Κόκκινος Στρατός, που προέλαυνε στην Πολωνία το Γενάρη του 1945.
Ξαναζωντάνεψαν αυτές οι συγκλονιστικές στιγμές από τις σελίδες του βιβλίου της σημαδεμένης ανεξίτηλα με το Νο 76859 Μπέρρυ Ναχμία, καθώς, στις 9 Αυγούστου, με σφιγμένο στομάχι και καρδιά μια ομάδα εκπαιδευτικών από τη Θεσσαλονίκη σταθήκαμε ευλαβικοί προσκυνητές της ιερής μνήμης των εκατομμυρίων θυμάτων του Ολοκαυτώματος στο Οσβιέτσιμ (Άουσβιτς) της Κρακοβίας, στο πλαίσιο της εκδρομής που οργάνωσε ο Συνεταιρισμός Καθηγητών Β. Ελλάδας.
Νιώθαμε να κυκλοφορούν ανάμεσά μας οι σκιές των εξεγερμένων Εβραίων συμπολιτών μας που ανατίναξαν το 3ο κρεματόριο τον Οκτώβριο του 1944. Τότε που πνίγηκε στο αίμα και η εξέγερση της Βαρσοβίας, η μεγαλύτερη πράξη αντίστασης στην κατεχόμενη Ευρώπη που κράτησε 63 μέρες. Οι Ναζί σκότωσαν 200.000 πολίτες και ισοπέδωσαν την πολωνική πρωτεύουσα.
Εντυπωσιακή και ελπιδοφόρα η παρουσία παιδιών και νέων ανάμεσα στους επισκέπτες της πιο επιστημονικά οργανωμένης γενοκτονίας - πριν τις αμερικάνικες ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι - και «ορθολογικά» σχεδιασμένης μετατροπής εκατομμυρίων ανθρώπων σε πρώτη ύλη για την παραγωγή λιπασμάτων, σαπουνιών, υφασμάτων, αμπαζούρ… «Αρμπάιτ μαχτ φράι» , δηλαδή «Η εργασία απελευθερώνει»(!)
Υποχρεωτική, σύμφωνα με απόφαση της πολωνικής κυβέρνησης, η επίσκεψη στο Άουσβιτς για τα παιδιά της σχολικής ηλικίας.
Άραγε πόσοι μαθητές της Θεσσαλονίκης ξέρουν πως υπάρχει εβραϊκό μουσείο στο κέντρο της πόλης; Πόσοι φοιτητές ξέρουν ότι σπουδάζουν σε σχολές που κτίστηκαν πάνω στα λεηλατημένα συντρίμμια του εβραϊκού νεκροταφείου, που κατέστρεψαν οι ιερόσυλοι Ναζί, σπάζοντας τους δεσμούς μιας παράδοσης που ανέτρεχε στους ξεριζωμένους από την Ισπανία το 1492 Σεφαραδίτες;
Έτσι προετοίμασαν, ουσιαστικά, την εκτόπιση – εξόντωση 49.000 Σαλονικιών Εβραίων στα στρατόπεδα του θανάτου.
«Αυτοί που δεν θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν», προειδοποιεί στην είσοδο του μουσείου του Άουσβιτς η πολυσήμαντη ρήση του Ισπανού φιλόσοφου Σανταγιάνα. Λέω "πολυσήμαντη", γιατί η καλλιέργεια της μνήμης ή της λήθης κάθε άλλο παρά αθώα υπόθεση είναι.
Αντίθετα, είναι ένα πολυδιάστατο ιστορικό, ηθικό και προπαντός πολιτικό ζήτημα - ενδεικτική η «βιβλιομαχία» γύρω από το σχολικό εγχειρίδιο της Στ΄ τάξης Δημοτικού. «Γιατί η μνήμη εργαλειοποιήθηκε. Το Ολοκαύτωμα έγινε κρατική ιδεολογία στο Ισραήλ και πυροδότησε μια βιομηχανία μνήμης», όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Α. Λιάκος στο πρόσφατο βιβλίο του «Πώς το παρελθόν γίνεται ιστορία;» .
Το χειρότερο, κατά την ταπεινή μου γνώμη αλλά και της «κοινότητας των ιστορικών», είναι ότι, στο όνομα της καταπολέμησης του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, το Συμβούλιο Υπουργών της Ε.Ε. αποφάσισε τον περασμένο Απρίλιο την επιβολή ενός είδους κρατικής μνήμης και ιστορικής αλήθειας, ποινικοποιώντας την «άρνηση ή τη μείωση της σημασίας του Ολακαυτώματος, των γενοκτονιών ή των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας».
Μάλιστα τα δύο επόμενα χρόνια όλες οι χώρες-μέλη πρέπει να εκδώσουν σχετικούς νόμους, που θα προβλέπουν ποινές φυλάκισης ακόμα και τριών χρόνων! Αυτό το κλίμα έχει ενθαρρύνει τον αντισοβιετικό ρεβανσισμό και νεομακαρθισμό στην Α. Ευρώπη, με αποτέλεσμα να ποινικοποιούνται συλλήβδην όχι μόνο τα σταλινικά εγκλήματα αλλά και οι ίδιες οι κομμουνιστικές ιδέες.
Η απόκρισή μας στην εναγώνια «κραυγή για το αύριο» των νεκρών ή επιζώντων του Ολοκαυτώματος των Εβραίων, των Τσιγγάνων, των ομοφυλόφιλων, των ποικίλων θυμάτων της «φυλετικής υπεροχής» πρέπει να είναι ο πολιτικός μετασχηματισμός της ιστορικής μνήμης, όπως είναι η αναγνώριση-αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η καταπολέμηση των ανισοτήτων και κάθε μορφής διακρίσεων.
Απέναντι στις εθνικιστικές κραυγές των «ιστοριοφυλάκων» σε Ανατολή και Δύση, πρέπει να υπερασπίσουμε την ελευθερία της ιστορικής έρευνας, «γιατί δεν είναι πολυτέλεια των ολίγων.
Οι ιστορικές σπουδές είναι σαν τη συνείδηση. Μπορεί να μην αισθανόμαστε άνετα μαζί της, αλλά αν τη στομώσουμε , τότε χάνουμε οποιαδήποτε δυνατότητα αυτογνωσίας», όπως σωστά υπογραμμίζει ο Α. Λιάκος, σχολιάζοντας τη λογοκριτική απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών της Ε.Ε.

ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ, "ΕΠΩΝΥΜΩΣ",
Δευτέρα 20 Αυγούστου 2007.