Η Άννα είναι μία καλή φίλη. Αρρώστησε το περασμένο φθινόπωρο
και υποβλήθηκε με επιτυχία σε δύο πολύ σοβαρές εγχειρήσεις,
μέσα σε διάστημα σαράντα ημερών.
Από τη στιγμή που έγινε η διάγνωση των ασθενειών
έως τη στιγμή που μπήκε στο πρώτο νοσοκομείο
μεσολάβησαν μόλις είκοσι μέρες.
Και στα δύο δημόσια νοσοκομεία μπήκε χωρίς τα ατομικά της είδη.
Όλα τα αναγκαία ( από την ένδυση και υπόδηση έως την οδοντόβουρτσα )
χορηγήθηκαν από το Ταμείο της, το οποίο κάλυψε
και τα έξοδα για τις αμοιβές των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού,
που τη φρόντιζαν σε εικοσιτετράωρη βάση.
Εννοείται ότι για "φακελάκια" σε γιατρούς και φιλοδωρήματα
σε νοσοκόμες , δε γίνεται κουβέντα!..
Η Άννα τώρα περνάει τη φάση της μετεγχειρητικής προσαρμογής( περίπου ένας μήνας) σε μία καρδιολογική κλινική-ξενοδοχείο , που
βρίσκεται σε μία πανέμορφη λουτρόπολη.
Το Ταμείο της μάλιστα την "πιέζει" να κάνει χρήση
του δικαιώματος για επιπλέον "κούρα" ενός μηνός,
την οποία της ...χρωστάει από την πρώτη επέμβαση.
Η Άννα δεν ανήκει στους "έχοντες και κατέχοντες",
για να απολαμβάνει "σπέσιαλ" περιποιήσεις από ιδιωτικούς
ασφαλιστικούς φορείς που έχουν συναλλαγές με κροίσους.
Μια συνηθισμένη εργαζόμενη είναι, που καταβάλλει ανελλιπώς
στο ΙΚΑ της τη μηνιαία εισφορά της.
Και όλες αυτές οι παροχές με την αύξηση της
της ασφαλιστικής της εισφοράς μόνο κατά δέκα (10!) ευρώ
μηνιαίως για τα επόμενα δύο χρόνια!
Το πιστεύετε; Εγώ δυσκολεύομαι ακόμα...
Όμως το Σύστημα Υγείας , στη χώρα όπου ζει η φίλη μας,
είναι προσανατολισμένο προς την κατεύθυνση
της πραγματικής ανταποδοτικότητας για την ανακούφιση
και την ίαση του πάσχοντος ασφαλισμένου.
Δεν τον εξευτελίζει, δεν τον εκμεταλλεύεται και δεν
τον σκοτώνει , όπως συμβαίνει δυστυχώς στον τόπο μας!
Εδώ πληρώνουμε ένα κάρο λεφτά στον ασφαλιστικό μας φορέα
για την "κακιά ώρα", και όταν αυτή έρθει,
διαπιστώνουμε ότι , εάν δεν έχουμε βάλει στην άκρη μία
περιουσία, δεν έχουμε πολλές πιθανότητες να βγούμε
όρθιοι από το (κατ' ευφημισμόν) νοσοκομείο, όπου μας
έχουν πετάξει, στοιβάξει και εγκαταλείψει.
Αννούλα, σιδερένια και σύντομα κοντά μας!
6 σχόλια:
Περαστικά στην Άννα και σε όλους που έχουν πρόβλημα στην υγεία τους. Θέλω να κάνω 2 παρατηρήσεις που σχετίζονται τα γραφόμενά σου:
1. Χρειάστηκε 3 φορές τα τελευταία 15 χρόνια να κάνω σοβαρές εγχειρίσεις. Τις έκανα εδώ στην Ελλάδα, με το ασφαλιστικό βιβλιάριο, δεν μου ζήτησε κανείς να πληρώσω κρυφά οτιδήποτε και (ευτυχώς) βγήκα από το νοσοκομείο με άριστη υγεία. Όταν μια φορά, φεύγοντας, προσπάθησα να δώσω ένα φιλοδώρημα σε μια από τις νοσοκόμες που με είχε εξυπηρετήσει σε μεγάλο βαθμό, μόνοι μας, χωρίς παρουσία τρίτων, δεν το δέχτηκε, "όχι κύριε, δεν χρειάζεται, τη δουλειά μου έκανα". Και δεν ήταν καμιά πλούσια γυναίκα, νοσοκόμα 30-35 ετών ήταν... Ίσως να ήταν σύμπτωση! Ξέρω τί ιστορίες ακούγονται και φαντάζομαι τί ποσά διακινούνται, αλλά εμένα δεν μου έτυχε. Ίσως μερικοί προκαλούν τη μοίρα τους, πώς να το εξηγήσω...
2. Η πρόοδος της Ιατρικής είναι τέτοια, κατά τα ελευταία 10-15-20 έτη, ώστε εκπλήσσεται κάποιος συχνά όταν πληροφορούμαστε ότι οι γονείς και οι παππούδες στην αντίστοιχη ηλικία με την ίδια πάθηση μάλλον θα είχαν πεθάνει. Δεν μαθαίνουμε βέβαια λεπτομέρειες, συντελείται όμως αυτή η βελτίωση ταχύτατα μεν, αλλά σταθερά. Και συμμετέχουν σ' αυτή την πρόοδο πολλοί γιατροί, ώστε η νέα γνώση να διαχέεται ταχύτατα σε όλο τον κόσμο που συμμετέχει στην τεχνολογική και κοινωνική πρόοδο. Μπορεί τα αβαντοδόρικα προβλήματα να μην έχουν λυθεί οριστικά ακόμα (Aids, καρδιακά, καρκίνος), αλλά πολλά από αυτά αντιμετωπίζονται ήδη πολύ καλά, εφόσον γίνει έγκαιρη διάγνωση και ακολουθείται σταθερή θεραπεία. Σίγουρα, χρειάζεται και λίγη τύχη, χωρίς την οποία κανείς δεν επιβιώνει στους δρόμους και στα πεζοδρόμια των ελληνικών πόλεων.
Και πάλι καλή τύχη στην Άννα και σε κάθε άρρωστο συνάνθρωπο! Χρειάζεται αισιοδοξία και αγάπη για τη ζωή, ώστε να υποστηριχθεί και ψυχολογικά η διαγνωστική, η θεραπευτική και η φαρμακευτική παρέμβαση της Ιατρικής.
Αγαπητέ Ανώνυμε, χαίρομαι που στην περίπτωσή σου δε χρειάστηκε να "λαδώσεις" κανένα για τις σοβαρές σου εγχειρήσεις. Όμως εγώ και άπειροι φίλοι μου έχουμε διαφορετική αντίληψη σχετικά με το πώς λειτουργεί το νοσοκομειακό σύστημα στον τόπο μας.
Όταν π.χ. για μία απλή εγχείρηση καταρράκτη ζητάνε ορισμένοι "Ιπποκράτηδες" από τη γιαγιά μας φακελάκι 300 ευρώ ή όταν πρέπει να πάρεις "αποκλειστική" νοσοκόμο για το βράδυ, τότε για ποια
περίθαλψη μιλάμε;
Για ποιά νοσοκομεία μιλάμε και για ποιούς γιατρούς?
Εδώ, σε έναν γνωστό μου επειδή δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι πάθηση έχει το βάφτισαν "καρκίνος" χωρίς να είναι. Και ευτυχώς που είχε χρήματα και πήγε στο εξωτερικό και ακόμα ζει ο άνθρωπος.
Μωρέ μακάρι να μπορούσαμε να φύγουμε όλοι απο αυτόν τον κωλότοπο, να βλέπαμε τότε ποιούς θα κυβερνούσαν οι χορτάτες κοιλιές τους.
Μακάρι να γινόταν , καλή μου gademissa, αλλά αυτό είναι όνειρο
μαρτιάτικης νύχτας.
Αυτό που χρειάζεται είναι η συσπείρωση όλων μας , για να καθαρίσουμε όλη την κόπρο του Αυγεία.
Με δημοκρατικές μεθόδους, εννοείται...Τι θα έλεγες για μία δυναμική Ένωση Ασφαλισμένων ή ένα πανίσχυρο Σωματείο Καταναλωτών κλπ;
Να σου πω, αυτές τις οργανώσεις δεν τις πολυεμπιστεύομαι. Όχι ότι δεν κάνουν κάποια πράγματα, κάνουν αλλά είναι πολύ λίγα.
Πάντα ξεκινάν με τις καλύτερες προθέσεις, αλλά όταν αποκτήσουν δύναμη και κοινό, οι διοικούντες όλο και κάπου λοξοδρομούν στην πορεία.
Βλέπεις η εξουσία κάθε μορφής είναι γλυκιά.
Εύχομαι να κάνω λάθος.
Μιλάμε για σοβαρά πράγματα, όχι για Οργανώσεις-σφραγίδες...
Δημοσίευση σχολίου