Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ μοιράζεται σε εκείνους που ντρέπονται, σε εκείνους που θυμώνουν, στους πολλούς που επιλέγουν την κερκίδα από την αρένα

 

Η πιο κρίσιμη ώρα για τον ΣΥΡΙΖΑ

Θανάσης Καρτερός

avgi.gr 

3–4 λεπτά

---

Ο Δραγασάκης είχε μιλήσει, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έδινε τη μάχη της κυβερνητικής εξουσίας, για την ανάγκη βίαιης ωρίμανσής του. Αυτή η ωρίμανση, τουλάχιστον με τους κλασικούς όρους των κομμάτων εξουσίας, είναι κοινή διαπίστωση ότι ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Προχώρησε όμως τόσο, ώστε το «μικρό κόμμα» της Αριστεράς, αν και πέρασε από σαράντα κύματα, να κερδίσει απανωτές εκλογικές μάχες, να μείνει σχεδόν πέντε χρόνια στην κυβέρνηση και να πετύχει όσα πέτυχε για τη χώρα. Μια παρακαταθήκη που συνδέεται καθοριστικά με το όνομα του Τσίπρα και την επικαλούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όλες οι «συνιστώσες» της γενικευμένης και σκληρής εσωτερικής αντιπαράθεσης.

Οι καιροί όμως αλλάζουν και δεν κοιτάζουν τη δική μας μελαγχολία. Σήμερα η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένης της παμπάλαιας Νέας Αριστεράς, είναι μια εικόνα βίαιης αποωρίμανσης - και συγγνώμη για τον όρο. Η κυβερνητική εξουσία είναι μακριά, η κομματική εξουσία τρέχει στα ασύδοτα σόσιαλ μίντια, η διάσπαση δείχνει τα δόντια της, η θορυβώδης ανάδειξη και η παταγώδης έκπτωση του σκέτου Στέφανου γέμισαν σκόνη το τοπίο. Και η ωριμότητα -πολιτική, ιδεολογική, ακόμα και προσωπική- υποχωρεί κατά κράτος. Μικροί εμφύλιοι συνοδεύουν τον μεγάλο εμφύλιο, βίλες και πισίνες διατρέχουν την αντιπαράθεση, σκέτοι, με ολίγη, η βαρυγλυκοί αστέρες διατρέχουν τον ουρανό του μέλλοντός μας.

Οποιος θέλει δε να κρύβεται πίσω από παλιά μεγαλεία, διαπιστώνει ότι ζούμε την εποχή που η εικόνα καταργεί την ουσία, το επικοινωνιακό καραγκιοζιλίκι ισοπεδώνει τη σοβαρότητα, η Αριστερά γίνεται αντικείμενο κακοποίησης. Οι νοσταλγικές ανοησίες -πώς, για παράδειγμα, μοιράζονταν την μπουκιά και όχι τα αξιώματα οι παλιοί αγωνιστές- προσθέτουν την επιτηδευμένη γελοιότητα στο θλιβερό σύνολο. Και όσοι ψάχνουν να μοιραστούν μια μπουκιά σοβαρότητας και δεν υποκύπτουν στα μπουλούκια του μίσους απλώς παραμένουν νηστικοί. Η κραυγή, τα τρολ, οι αιμοβόρες κακίες, οι χειμαρρώδεις συκοφαντίες, η εμπάθεια της μετριότητας δίνουν σήμερα τον τόνο. Το σκηνοθετημένο τίποτε δείχνει να σκιάζει τα πάντα.

Κι έτσι ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ μοιράζεται σε εκείνους που ντρέπονται, σε εκείνους που θυμώνουν, στους πολλούς που επιλέγουν την κερκίδα από την αρένα. Ενώ δεν λείπουν κι εκείνοι που προεξοφλούν το τέλος του. Με λίγα λόγια, βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη ώρα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αντιστροφή της πορείας, η προσπάθεια μιας νέας ωριμότητας, που προϋποθέτει ουσία και σοβαρότητα, είναι σήμερα εκ των ων ουκ άνευ. Και το πρώτο βήμα, για να μην κοροϊδευόμαστε, δεν μπορεί παρά να είναι η ματαίωση, με όρους πολιτικής αντιπαράθεσης και δημοκρατίας, της επιθετικής εξαγοράς του ΣΥΡΙΖΑ από το fund Τόλμη και Γοητεία. Οι επικείμενες εκλογές, με όλες τις δυσκολίες και τις παγίδες τους, είναι μια ευκαιρία -η τελευταία- γι’ αυτό. Όσοι εννοείτε λάβετε τα μέτρα σας…