Τις δραματικές στιγμές που έζησε στη Γάζα
για περίπου 10 ημέρες περιγράφει με άρθρο του ο χειρουργός Irfan
Galaria, 
ο οποίος πήγε να εργαστεί εθελοντικά στην περιοχή που
βομβαρδίζεται ασταμάτητα από το Ισραήλ.
Στην μαρτυρία του που δημοσιεύεται στους Los Angeles Times, αναφέρει αναλυτικά τα όσα αντίκρισε, κάνοντας λόγο για εικόνες βγαλμένες από «δυστοπικό μυθιστόρημα», με νοσοκομεία ασφυκτικά γεμάτα και με τον ίδιο να χειρουργεί ακόμη και 16 ώρες την ημέρα.
Ο ίδιος κάνει λόγο όχι για πόλεμο, αλλά για «εξολόθρευση», τονίζοντας πως οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν πού να πάνε, έχοντας ήδη εκδιωχθεί από τα σπίτια τους και ανά πάσα στιγμή μπορεί να πεθάνουν.
Αναλυτικά η μαρτυρία του:
Στα τέλη Ιανουαρίου, άφησα το σπίτι μου στη Βιρτζίνια, όπου εργάζομαι ως πλαστικός και επανορθωτικός χειρουργός, και εντάχθηκα σε μια ομάδα γιατρών και νοσηλευτών που ταξίδεψαν στην Αίγυπτο με την ομάδα ανθρωπιστικής βοήθειας MedGlobal για να εργαστώ εθελοντικά στη Γάζα.
Έχω εργαστεί και σε άλλες εμπόλεμες ζώνες. Αλλά αυτό που είδα κατά τη διάρκεια των 10 ημερών στη Γάζα δεν ήταν πόλεμος – ήταν εξολόθρευση. Τουλάχιστον 28.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί από τους βομβαρδισμούς του Ισραήλ στη Γάζα. Από το Κάιρο, την πρωτεύουσα της Αιγύπτου, οδηγήσαμε 12 ώρες ανατολικά μέχρι τα σύνορα της Ράφα. Περάσαμε χιλιόμετρα από σταθμευμένα φορτηγά ανθρωπιστικής βοήθειας, επειδή δεν τους επιτρεπόταν η είσοδος στη Γάζα. Εκτός από την ομάδα μου και άλλα μέλη απεσταλμένων από τα Ηνωμένα Έθνη και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, υπήρχαν πολύ λίγοι άλλοι εκεί.
Η είσοδος στη νότια Γάζα στις 29 Ιανουαρίου, όπου πολλοί έχουν καταφύγει από το βορρά, έμοιαζε με τις πρώτες σελίδες ενός δυστοπικού μυθιστορήματος. Τα αυτιά μας είχαν μουδιάσει από το συνεχές βουητό των μη επανδρωμένων αεροσκαφών παρακολούθησης, όπως μου είπαν, που έκαναν συνεχώς κύκλους. Οι μύτες μας είχαν κυριευθεί από τη δυσοσμία 1 εκατομμυρίου εκτοπισμένων ανθρώπων που ζούσαν σε κοντινή απόσταση χωρίς επαρκείς συνθήκες υγιεινής. Τα μάτια μας χάθηκαν στη “θάλασσα” των σκηνών. Μείναμε σε έναν ξενώνα στη Ράφα. Η πρώτη μας νύχτα ήταν κρύα και πολλοί από εμάς δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Σταθήκαμε στο μπαλκόνι ακούγοντας τις βόμβες και βλέποντας τον καπνό να υψώνεται από το Χαν Γιουνίς.
Καθώς πλησιάζαμε στο Ευρωπαϊκό Νοσοκομείο της Γάζας την επόμενη μέρα, υπήρχαν σειρές από σκηνές που παρατάσσονταν και έκλειναν τους δρόμους. Πολλοί Παλαιστίνιοι στράφηκαν προς αυτό και προς άλλα νοσοκομεία ελπίζοντας ότι θα αποτελούσαν ένα καταφύγιο από τη βία – έκαναν λάθος.
Οι άνθρωποι είχε επίσης κατακλύσει το νοσοκομείο: ζούσαν σε διαδρόμους, κλιμακοστάσια, ακόμη και σε αποθήκες. Οι κάποτε φαρδιοί διάδρομοι που είχαν σχεδιαστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση για να εξυπηρετούν την έντονη κυκλοφορία του ιατρικού προσωπικού, των φορείων και του εξοπλισμού είχαν πλέον περιοριστεί σε ένα μονόδρομο. Σε κάθε πλευρά, κουβέρτες κρέμονταν από το ταβάνι για να αποκλείσουν μικρές περιοχές για ολόκληρες οικογένειες, προσφέροντας ένα κομμάτι ιδιωτικότητας. Ένα νοσοκομείο που είχε σχεδιαστεί για να φιλοξενεί περίπου 300 ασθενείς αγωνιζόταν τώρα να φροντίσει περισσότερους από 1.000 ασθενείς και εκατοντάδες άλλους που αναζητούσαν καταφύγιο.
Υπήρχε περιορισμένος αριθμός διαθέσιμων τοπικών χειρουργών. Μας είπαν ότι πολλοί είχαν σκοτωθεί ή συλληφθεί, ωστόσο ήταν άγνωστο το πού βρίσκονταν. Άλλοι είχαν παγιδευτεί σε κατεχόμενες περιοχές στο βορρά ή σε κοντινά μέρη όπου ήταν πολύ επικίνδυνο να ταξιδέψουν στο νοσοκομείο. Είχε απομείνει μόνο ένας ντόπιος πλαστικός χειρουργός και κάλυπτε το νοσοκομείο 24 ώρες το 24ωρο. Το σπίτι του είχε καταστραφεί, οπότε ζούσε στο νοσοκομείο και κατάφερε να χωρέσει όλα τα προσωπικά του αντικείμενα σε δύο μικρές τσάντες χειρός. Αυτή η περιγραφή έγινε πολύ συνηθισμένη μεταξύ του εναπομείναντος προσωπικού του νοσοκομείου. Αυτός ο χειρουργός ήταν τυχερός, επειδή η γυναίκα και η κόρη του ήταν ακόμα ζωντανές, αν και σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι που εργάζονταν στο νοσοκομείο θρηνούσαν την απώλεια των αγαπημένων τους προσώπων.
Άρχισα να εργάζομαι αμέσως, εκτελώντας 10 έως 12 χειρουργικές επεμβάσεις την ημέρα, δουλεύοντας 14 έως 16 ώρες. Το χειρουργείο συχνά έτρεμε από τους αδιάκοπους βομβαρδισμούς, μερικές φορές κάθε 30 δευτερόλεπτα. Χειρουργούσαμε σε μη αποστειρωμένες συνθήκες που θα ήταν αδιανόητες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είχαμε περιορισμένη πρόσβαση σε κρίσιμο ιατρικό εξοπλισμό: Πραγματοποιούσαμε καθημερινά ακρωτηριασμούς χεριών και ποδιών, χρησιμοποιώντας ένα πριόνι Gigli, ένα εργαλείο της εποχής του Εμφυλίου Πολέμου, ουσιαστικά ένα τμήμα συρματοπλέγματος. Πολλοί ακρωτηριασμοί θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν είχαμε πρόσβαση σε τυπικό ιατρικό εξοπλισμό. Ήταν ένας αγώνας να προσπαθήσουμε να φροντίσουμε όλους τους τραυματίες μέσα στις δομές ενός συστήματος υγειονομικής περίθαλψης που έχει καταρρεύσει εντελώς.
Άκουγα τους ασθενείς μου καθώς μου ψιθύριζαν τις ιστορίες τους, όσο τους οδηγούσα στο χειρουργείο. Οι περισσότεροι κοιμόντουσαν στα σπίτια τους, όταν βομβαρδίστηκαν. Δεν μπορούσα να μην σκεφτώ ότι οι τυχεροί πέθαναν ακαριαία, είτε από τη δύναμη της έκρηξης είτε θάφτηκαν στα συντρίμμια. Οι επιζώντες αντιμετώπιζαν ώρες χειρουργικής επέμβασης και πολλαπλά χειρουργεία, ενώ παράλληλα θρηνούσαν την απώλεια των παιδιών και των συζύγων τους. Τα σώματά τους ήταν γεμάτα με θραύσματα που έπρεπε να αφαιρεθούν χειρουργικά από τη σάρκα τους, ένα κομμάτι τη φορά.
Σταμάτησα να παρακολουθώ πόσα ορφανά είχα χειρουργήσει. Μετά το χειρουργείο θα τα αρχειοθετούσα κάπου στο νοσοκομείο, χωρίς να ξέρω ποιος θα τα φροντίσει ή πώς θα επιβιώσουν. Σε μια περίπτωση, μια χούφτα παιδιά, όλα ηλικίας περίπου 5 έως 8 ετών, μεταφέρθηκαν στα επείγοντα από τους γονείς τους. Όλα είχαν δεχτεί πυροβολισμούς από ελεύθερο σκοπευτή στο κεφάλι. Οι οικογένειες αυτές επέστρεφαν στα σπίτια τους στο Khan Yunis, περίπου 2,5 μίλια μακριά από το νοσοκομείο, αφού τα ισραηλινά τανκς είχαν αποσυρθεί. Αλλά οι ελεύθεροι σκοπευτές προφανώς έμειναν πίσω. Κανένα από αυτά τα παιδιά δεν επέζησε.
Την τελευταία μου μέρα, καθώς επέστρεφα στον ξενώνα όπου οι ντόπιοι γνώριζαν ότι έμεναν ξένοι, ένα νεαρό αγόρι έτρεξε και μου έδωσε ένα μικρό δώρο. Ήταν μια πέτρα από την παραλία, με μια αραβική επιγραφή γραμμένη με μαρκαδόρο: “Από τη Γάζα, με αγάπη, παρά τον πόνο”. Καθώς στεκόμουν στο μπαλκόνι και κοιτούσα τη Ράφα για τελευταία φορά, ακούγαμε τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τους βομβαρδισμούς και τις ριπές των πυρών των πολυβόλων, αλλά κάτι ήταν διαφορετικό αυτή τη φορά: Οι ήχοι ήταν πιο δυνατοί, οι εκρήξεις ήταν πιο κοντά.
Αυτή την εβδομάδα, οι ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλαν σε ένα άλλο μεγάλο νοσοκομείο στη Γάζα και σχεδιάζουν χερσαία επίθεση στη Ράφα. Αισθάνομαι απίστευτα ένοχος που μπόρεσα να φύγω ενώ εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάζονται να υπομένουν τον εφιάλτη στη Γάζα. Ως Αμερικανός, σκέφτομαι ότι τα δολάρια των φόρων μας πληρώνουν για τα όπλα που πιθανόν τραυμάτισαν τους ασθενείς μου εκεί. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ήδη εκδιωχθεί από τα σπίτια τους και δεν έχουν πού αλλού να στραφούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου