Η ταινία Διακοπές στη Ρώμη είναι ρομαντική κομεντί παραγωγής 1953,
σε σκηνοθεσία Γουίλιαμ Γουάιλερ. Πρωταγωνιστες της ταινίας είναι o
Γκρέγκορι Πεκ, η Όντρεϊ Χέπμπορν κι ο Έντι Άλμπερτ. Η ταινία έλαβε 10
υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ
Καλύτερης Ταινίας και κέρδισε τρία.<iframe src="https://gifer.com/embed/IlaR" width=480 height=372.480 frameBorder="0" allowFullScreen></iframe><p><a href="https://gifer.com">via GIFER</a></p> Βικιπαίδεια
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας
*fractalart.gr
«Διακοπές στη Ρώμη / Roman Holiday»
Η αγνότητα και η αθωότητα θα γοητεύουν πάντα. Η αιώνια προεφηβεία. Η καλόγνωμη και καλοπροαίρετη αφέλεια στο βλέμμα. Η άγνοια των κοινωνικών συμβάσεων, η ανυπαρξία ορίων και όρων. Το συναίσθημα που μεταδίδεται αβίαστο. Το σώμα που υποκύπτει στις ανάγκες του. Η ψυχή που παραδίνεται στην άδολη επιθυμία. Δηλαδή, με άλλα λόγια, ο παράδεισος πάνω στη γη!!!
Αυτό είναι το μυστικό τής μιμικής προσώπου και παντομιμικής σώματος από την Όντρεϊ Χέπμπορν έως και την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η μεγάλη Callas θαύμαζε την κινηματογραφική Όντρεϊ Χέπμπορν και προσπάθησε να τη μιμηθεί ως σιλουέτα και νάζι (ευτυχώς όχι και ως … φωνή).
Αυτή η ταινία με την ασπρόμαυρη ειδυλλιακή Ρώμη βλέπεται ευχάριστα εβδομήντα χρόνια μετά, προκαλεί μάλιστα αβίαστη συγκίνηση στο τέλος (για τον χαλαρό θεατή, βεβαίως – που είναι έτοιμος για όλα, μετά τον καύσωνα, τους εμπρησμούς, τους φεστιβαλικούς εμπρησμούς και την αβάσταχτη ελαφρότητα καλλιτεχνών και «πνευματικών ανθρώπων» που έχουν παραγκωνίσει τις αξίες και αυθαδιάζουν θρασύτατα πάνω στα αρχαία κείμενα προκαλώντας την Κοινή Λογική…
Επομένως, καλύτερα να πας σε έναν θερινό σινεμά (το ΕΚΡΑΝ είναι υπέροχο, με φιλικούς ανθρώπους και άψογη εξυπηρέτηση – είναι στη γειτονιά μου και το τιμώ συχνά-πυκνά).
Από τα θαύματα τής Έβδομης Τέχνης κι αυτό. Ηθική κι Αισθητική Αρμονία σε προνεωτερική αγαστή σύμπνοια.
Προβλέπω πως θα γυρίσουμε την πλάτη στην μετανεωτερική σκοτεινιά και θα προτιμήσουμε το απλό, το γραμμικό, το αφηγηματικώς έντεχνο, το σαφές. Γιατί αυτό είναι και σοφό.
Κατά τα άλλα, λυπάμαι για ορισμένους παραμορφωμένους δήθεν συναδέλφους μου που δεν ντρέπονται να απολαμβάνουν προνόμια πρώτης σειράς σε θέατρα που και η ρωμαϊκή αρένα φαντάζει άδυτον…
Η θεωρία όταν υπηρετεί σαφείς αποπροσανατολιστικούς κοινωνικοπολιτικούς σκοπούς, του στιλ «άρτον και θεάματα», είναι ντροπή και όνειδος, τοξική τροφή για τα παπαγαλάκια που τη διασπείρουν ταχύτερα κι από ιό, δραστικότερα κι από πυρκαγιά σε αποξηραμένο δάσος.
Κι ο νοών …ανοήτω!!!
Ό,τι και να μας πουν όμως, δεν θα μας πείσουν ότι ταινίες όπως αυτή διατηρούν τη δροσιά τους 70 χρόνια μετά, γιατί δεν πειραματίζονται οι δημιουργοί τους «στου ψωριάρικου αμνού το κεφάλι».
Όλα καλά λοιπόν.
ΤΟ ΘΕΡΙΝΟ ΣΙΝΕΜΑ ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΠΛΕΟΝ ΥΓΙΗ ΜΑΣ ΈΝΣΤΙΚΤΑ, ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΦΘΑΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΡΓΑΣΜΙΚΗ ΜΑΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΩΝ, ΠΟΥ ΞΕΦΥΓΑΝ ΛΕΣ ΑΠΟ ΜΟΛΙΕΡΙΚΗ ΚΑΥΣΤΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ.
Τα ήθη δεν αλλάζουν τόσο συχνά όπως τα έθιμα. Και υπάρχουν αυτά που λέμε «χρηστά ήθη», εκείνα που διασφαλίζουν την κοινωνική ειρήνη κι αρμονία.
Οι νόμοι τής Θερμοδυναμικής είναι σαφείς.
Αναλυτική κριτική
info: https://www.athinorama.gr/cinema/movie/diakopes_sti_romi-1008936/
Μια νεαρή πριγκίπισσα, η οποία αγανακτεί με το αυστηρό πρωτόκολλο της
ευρωπαϊκής περιοδείας της, «δραπετεύει» στη Ρώμη ανυπομονώντας να ζήσει
καινούργιες εμπειρίες. Στους δρόμους της θα συναντήσει έναν Αμερικανό
δημοσιογράφο, ο οποίος συνειδητοποιεί την ταυτότητά της και προσπαθεί να
εκμεταλλευτεί την αποκλειστικότητα.
Δέκα υποψηφιότητες και τρία Όσκαρ (ένα για την 24χρονη Όντρεϊ Χέπμπορν) για μια απολαυστική, γλυκόπικρη ρομαντική κομεντί στην καλύτερη χολιγουντιανή παράδοση Διαβάστε ολόκληρη την κριτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου