Κυβέρνηση Ι.Χ.
Του ΚΩΣΤΑ ΑΡΓΥΡΟΥ- ΑΥΓΗ (Έντυπη έκδοση)
Η αλήθεια είναι ότι το προσπαθώ επίμονα, αλλά δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου. Επιστρέφει συνεχώς και με τσιγκλάει εκείνο το ποίημα του Πορτογάλου ποιητή Ζοζέ Σαραμάγκου* για το πώς κορυφώνεται τελικά η μανία των ιδιωτικοποιήσεων. Δεν βοηθάνε και οι επιτελικοί. Γιατί, 10 ημέρες μετά τις εκλογές, όποιο και αν είναι το ερώτημα , η απάντηση είναι ίδια: ιδιωτικοποίηση.
Ιδιωτικό ΕΚΑΒ, ιδιωτικά ΕΛ.ΤΑ., ιδιωτικά στελέχη στον ΕΦΚΑ, ιδιωτικές συγκοινωνίες, ιδιωτικές παραλίες. Έχουν πέσει με τόση σπουδή στο ξεπάστρεμα, που θαρρείς και η θητεία τους δεν ξεκινά τώρα, αλλά ζυγώνει προς τη δύση. Η σκέψη ότι έχουν τέσσερα ολόκληρα χρόνια να συνεχίσουν σε αυτό το μοτίβο οδηγεί σε ανατριχιαστικά σενάρια, που ξεπερνούν σε δυνατότητες σύλληψης από το ανθρώπινο μυαλό ακόμα και τα όσα πρόσταξε ο ποιητής. Η ασύδοτη νεοφιλελεύθερη εξουσία έχει πράγματι φαντασία. Περισσότερη και από την ποίηση.
Ζήσαμε ήδη μια τετραετία μεγάλου ξεπουλήματος, σε μια χώρα που έτσι κι αλλιώς ιδιωτική είναι η πρόσβαση στην «καλύτερη Παιδεία», στην «καλύτερη Υγεία», στο «καλύτερο περιβάλλον». Ό,τι δημόσιο πετσοκόβεται, απαξιώνεται, δολιοφθείρεται, έτσι ώστε να καταλήγει ανεπαρκές, προβληματικό, ακόμα και αποκρουστικό. Για να έρθουν οι «εξυγιαντές», οι επενδυτές, οι σωτήρες. Να αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας και να απαιτήσουν ως επιπλέον δώρο την ευγνωμοσύνη μας. Είναι τόσο προβλέψιμο, που καταντά αβάσταχτα χυδαίο.
Από την άλλη, σκέφτομαι ότι Ι.Χ. είναι όλη η κυβέρνηση, όπως οι «παροχές» που υπόσχονται οι πολυπαινεμένοι ιδιώτες. Μια κυβέρνηση από τους λίγους για λίγους. Αυτούς που η τσέπη τους αντέχει να πληρώσουν για το «κάτι παραπάνω». Οι άλλοι, οι πολλοί, οι παρακατιανοί. έχουν για παρηγοριά την τύχη. Είτε περιμένουν να πιάσουν το τζόκερ είτε αναμένουν στο ακουστικό τους αγωνιώντας για ασθενοφόρο.
* José de Sousa Saramago, Νομπέλ για την Λογοτεχνία, 1998.
A mim parece-me bem.
Privatize-se Machu Picchu,
privatize-se Chan Chan,
privatize-se a Capela Sistina,
privatize-se o Pártenon,
privatize-se o Nuno Gonçalves,
privatize-se a Catedral de Chartres,
privatize-se o Descimento da Cruz,
de Antonio da Crestalcore,
privatize-se o Pórtico da Glória
de Santiago de Compostela,
privatize-se a Cordilheira dos Andes,
privatize-se tudo, privatize-se o mar e o céu,
privatize-se a água e o ar, privatize-se a justiça e a lei,
privatize-se a nuvem que passa,
privatize-se o sonho, sobretudo se for diurno
e de olhos abertos.
E, finalmente, para florão e remate de tanto privatizar,
privatizem-se os Estados, entregue-se por uma vez
a exploração deles a empresas privadas,
mediante concurso internacional.
Aí se encontra a salvação do mundo…
Μου φαίνεται μια χαρά
1 Σεπτεμβρίου (1995)
Επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στη Βολιβία και την Αργεντινή, οι κουνιάδοι μου φέρνουν την εφημερίδα Clarín της 30 Αυγούστου. Σε αυτήν ύπαρχει μια είδηση, σύμφωνα με την οποία θα κατατεθεί ένας νόμος για τον τουρισμό, που δίνει τη δυνατότητα εκμετάλλευσης σημαντικών αρχαιολογικών χώρων, όπως το Μάτσου Πίτσου και η Ακρόπολη του Τσαν-Τσαν, σε ιδιωτικές εταιρείες κατόπιν διεθνούς διαγωνισμού. Η Clarín αναφέρεται σε αυτό ως «ο τρελός αγώνας ιδιωτικοποίησης του Φουτζιμόρι». Ο συντάκτης του προτεινόμενου νόμου είναι κάποιος ονόματι Ricardo Marcenaro, πρόεδρος της Επιτροπής Τουρισμού, Τηλεπικοινωνιών και Υποδομών του Περουβιανού Νομοθετικού Σώματος, που συνοψίζεται στα ακόλουθα, χωρίς να χρειάζεται μετάφραση:
«Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι το κράτος δεν έχει διαχειριστεί καλά τους αρχαιολογικούς μας χώρους, γιατί να μην τους παραχωρούσαμε σε εξειδικευμένες εταιρείες αυτού του τομέα που δραστηριοποιούνται σε άλλες χώρες με μεγάλη αποτελεσματικότητα;»
Μου φαίνεται ότι είναι μια χαρά.
Να ιδιωτικοποιηθεί το Μάτσου Πίτσου,
να ιδιωτικοποιηθεί το Τσαν Τσαν,
να ιδιωτικοποιηθεί η Καπέλα Σιστίνα,
να ιδιωτικοποιηθεί ο Παρθενώνας,
να ιδιωτικοποιηθεί ο Νούνο Γκονσάλβες,
να ιδιωτικοποιηθεί ο Καθεδρικός Ναός της Σαρτρ,
να ιδιωτικοποιηθεί η Αποκαθήλωση του Antonio da Crestalcore,
να ιδιωτικοποιηθεί το Πρόστωο της Δόξας του Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα,
να ιδιωτικοποιηθεί η Κορδιλιέρα των Άνδεων,
να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,
να ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,
να ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,
να ιδιωτικοποιηθεί τη δικαιοσύνη και ο νόμος,
να ιδιωτικοποιηθεί και το σύννεφο το περαστικό,
να ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, προπαντός αν είναι ημέρας και με τα μάτια ανοιχτά.Και σαν κερασάκι στην τούρτα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,
ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδίνοντας μια κι έξω
την εκμετάλλευσή τους σε ιδιωτικές εταιρείες με διεθνή διαγωνισμό.
Εκεί βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…Και τώρα, μια που μπήκατε στον κόπο,
ιδιωτικοποιήστε και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε.Ζοζέ ντε Σούζα Σαραμάγκου (1922-2010)
Τα Σημειωματάρια του Λανθαρότε, 1 Σεπ. 1995 (Αυτοβιογραφικά κείμενα, 1993/95), Μετάφραση από ισπανικό, Μπ. Ζ. – Πηγή κειμένου: Marcona Protesta
____________________
Μάτσου Πίτσου: Η αρχαία Ακρόπολη των Ίνκας που βρίσκεται στο νότιο Περού.
Τσαν Τσαν: Η μεγαλύτερη πόλη της προ-Κολομβιανής εποχής στη Νότια Αμερική (Περού).
Καπέλα Σιστίνα: Το παρεκκλήσι του Αποστολικού Παλατιού, της επίσημης κατοικίας του Πάπα, στο Βατικανό. Αναγέρθηκε από τον Πάπα Σίξτο Δ’. Ολόκληρο με τοιχογραφίες μεγάλων αναγεννησιακών ζωγράφων, με τη φημισμένη οροφή και τον τοίχο του ιερού φιλοτεχνημένα από τον Μιχαήλ Άγγελο (1508-1512 και 1534-1541).
Νούνο Γκονσάλβες: Πορτογάλος ζωγράφος του 15ου αι.
Καθεδρικός Ναός της Σαρτρ: Η Παναγία της Σαρτρ στη Γαλλία (1145).
Αποκαθήλωση: Έργο του 1521 του Ιταλού ζωγράφου Ρόσο Φιορεντίνο (Τζοβάνι Μπατίστα ντι Γιάκοπο Ρόσο -Il Rosso. 1495, Φλωρεντία – 1540 Παρίσι).
Antonio da Crestalcore (Μπολόνια 1478-1513/1525): Στα αυτοβιογραφικά Σημειωματάρια του Λανθαρότε αναφέρεται ως ο μεγαλύτερος ζωγράφος του κόσμου.
Πρόστωο της Δόξας: Στον Καθεδρικό ναό, στην πόλη Santiago de Compostela, πρωτεύουσα της Γαλικίας, στην Ισπανία. Χτίστηκε μεταξύ 1075 και 1128, την εποχή των Σταυροφοριών. Ρωμανικού στυλ με ύστερα γοτθικά, αναγεννησιακά και Μπαρόκ στοιχεία, κατά την περίοδο της χριστιανικής Επανάκτησης.
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου