Alexandros Karozas – Hommage A K. Kavafis, Τιμή Στον Κ. Καβάφη 1990
Music - Vocals : Αλέξανδρος Καρόζας (A4,B1)
Vocals : Αλεξάνδρα Γριζοπούλου
Not On Label – A 250666
Vinyl, LP 1990 Reissue 1991
A1 Κεριά (Kerzen) 00:00
ΚΕΡΙΑ
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων•
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω• με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
A2 Επέστρεφε (Kehr Zurück) 06:25
ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με-
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...
A3 Όσο Μπορείς (So Sehr Du Vermagst) 10:26
ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
A4 Ηδονή (Der Wollust) 13:45
ΗΔΟΝΗ
Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών
που ηύρα και που κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα.
Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα, που αποστράφηκα
την κάθε απόλαυσιν ερώτων της ρουτίνας.
B1 Απολείπειν Ο Θεός Αντώνιον (Der Gott Verlassene Antonius) 16:57
Σὰν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυχτ’, ἀκουσθεῖ
ἀόρατος θίασος νὰ περνᾶ
μὲ μουσικὲς ἐξαίσιες, μὲ φωνές—
τὴν τύχη σου ποῦ ἐνδίδει πιά, τὰ ἔργα σου
ποῦ ἀπέτυχαν, τὰ σχέδια τῆς ζωῆς σου
ποῦ βγῆκαν ὅλα πλάνες, μὴ ἀνοφέλετα θρηνήσεις.
Σὰν ἕτοιμος ἀπὸ καιρό, σὰ θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τὴν Ἀλεξάνδρεια ποῦ φεύγει.
Πρὸ πάντων νὰ μὴ γελασθεῖς, μὴν πεῖς πῶς ἦταν
ἕνα ὄνειρο, πῶς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου·
μάταιες ἐλπίδες τέτοιες μὴν καταδεχθεῖς.
Σὰν ἕτοιμος ἀπὸ καιρό, σὰ θαρραλέος,
σὰν ποῦ ταιριάζει σε ποῦ ἀξιώθηκες μιὰ τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερὰ πρὸς τὸ παράθυρο,
κι ἄκουσε μὲ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι
μὲ τῶν δειλῶν τὰ παρακάλια καὶ παράπονα,
ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τοὺς ἤχους,
τὰ ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,
κι ἀποχαιρέτα την, τὴν Ἀλεξάνδρεια ποῦ χάνεις.
B2 Δέησις (Fürbitte) 27:15
ΔΕΗΣΙΣ
Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.-
Η μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει
στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και νάν’ καλοί καιροί -
και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αυτί.
Aλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,
η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θάλθει πια ο υιός που περιμένει.
B3 Φωνές (Stimmen) 30:36
ΦΩΝΕΣ
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε•
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.
Tο 1990 με το δίσκο «Τιμή στο Καβάφη» ο Αλέξανδρος Καρόζας δημιουργεί συνθέσεις πάνω στο έργο του ποιητή. Οι λέξεις του φεύγουν πια απ’ τις σελίδες των βιβλίων, οι στίχοι γίνονται πουλιά και φωλιάζουν στα ραδιόφωνα και στα σπίτια της Ελληνικής κοινωνίας κι η λέξη η λόγια, γίνεται λέξη απλή και λιτή, μιλιέται από τα στόματα των καθημερινών, λαϊκών ανθρώπων.
Δεκάδες συλλογές εμπεριέχουν μελοποιημένη ποίηση του Καβάφη ο οποίος έγραψε μόλις 154 ποιήματα σε όλη του τη ζωή, ενώ δημιουργήθηκαν περισσότερα από τετρακόσια έργα σε διάστημα περίπου εκατό χρόνων.
Σε καιρούς που εξαπλώνεται ένα ισοπεδωτικό κύμα ακουστικής μονοτονίας που υποβιβάζει τον άνθρωπο στη βαθμίδα ενός πρωτόγονου όντος και θίγει προσβλητικά ψυχή και αισθήσεις, η νοσταλγία για βάθος, γνώση και διαίσθηση μεγαλώνει.Ο Αλέξανδρος Καρόζας λαμβάνει με ιδιαίτερη προσήλωση θέση απέναντι σ’ αυτές τις επιθυμίες και, ο Κωνσταντίνος Καβάφης του δίνει υπέροχα εφαλτήρια. Σαν άτομο που ερευνά καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του ένοιωθε ο Καβάφης τις αντιφατικότητες της ανθρώπινης ύπαρξης, την παρακμή των αστικών αντιλήψεων περι ηθικής και το αμφίβολο του επικρατούντος τρόπου γραψίματος της ιστορίας. Λυπηρό, το ότι το επιβλητικό του έργο εκτιμήθηκε μόνο μετά τον θάνατο του - πράγμα που υπογραμμίζει τη διαχρονική σημασία του έργου του.
Ο ποιητής ταξίδεψε στον κόσμο μέσα από λέξεις και μουσική, έγινε οικουμενικός και ακούστηκε τόσο σε λόγιους όσο και σε λαϊκούς χώρους.
Από τη μία πλευρά, ο συντηρητικός Καβάφης, προσαρμόζεται στην κοινωνική αλήθεια, κομπάζει για την αριστοκρατική του Φαναριώτικη καταγωγή, αγαπά το πνεύμα και την ιστορία, τη θρησκεία, τις κοσμικές εκδηλώσεις και το επάγγελμά του ως δημόσιος υπάλληλος στο Υπουργείο των Αρδεύσεων.
Από την άλλη πλευρά όμως, καραδοκεί ο παράνομος Καβάφης, ο επαναστάτης, που αψηφά κάθε ηθικό και κοινωνικό φραγμό, κάθε νόμο περί ερωτικής συμπεριφοράς, αδιαφορεί για την τάξη του και ενδιαφέρεται για τις περιθωριοποιημένες ψυχές.
Είναι ο ποιητής Καβάφης, όχι ο δημόσιος υπάλληλος. Ο ποιητής Καβάφης που αγκαλιάζει το ασυνείδητό του και τις επιθυμίες του, ευαισθητοποιείται και μέσα από τον δικό του πόνο αποκαλύπτει την υποκρισία και τη δυστυχία της κοινωνίας. Οι ψυχικές του συγκρούσεις προβάλλονται στα ποιήματά του με προσωπεία και με ιστορικά γεγονότα που ανήκουν σε έντονες προηγούμενες εποχές και περιόδους. Όταν όμως η ιδέα του θανάτου αρχίζει να ζωντανεύει, ο Καβάφης παλινδρομεί στις φυλακές των παιδικών του χρόνων.
Παρ’ολα αυτά, ο επαναστάτης Καβάφης, ο έφηβος Καβάφης που αψήφησε τις επιθυμίες της μητέρας του, αντιστέκεται μέχρι και τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Αψηφά τώρα τις οδηγίες των ιατρών και τριγυρνάει στους δρόμους της Αθήνας, προσπαθώντας να αναπνεύσει ξανά. Μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής του. Όπως ανέπνεε μέσα από τα δημιουργήματά του, τις λέξεις του, τα όνειρά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου