Jules Supervielle (1884-1960): ΠΟΙΗΤΗΣ

 

Jules Supervielle (1884-1960)- Wikipédia

Ο Jules Supervielle σφραγίζει με την προσωπικότητά του τον εικοστό αιώνα καθώς, χάρη στην ποιητική του οξυδέρκεια και την εικονοκλαστική του δύναμη, διαχειρίζεται αντρίκεια μια βαρύτιμη, παμπάλαια όσο και μυστηριακή κληρονομιά, και παραμένει ο απαράμιλλος εκφραστής, ο γλαφυρός απολογητής και ο ανιδιοτελής απόγονος-εκτελεστής της θέλησής της, σώζοντάς τη και διαιωνίζοντας την. "Ο Supervielle κατέχει το μυστικό των μεγάλων κατασκευαστών, τη λεπτότητα της απόχρωσης, κάτι που του επιτρέπει να μετακινεί ένα τρομερό βάρος και να το εναποθέτει στο επιθυμητό σημείο με απόλυτη ακρίβεια, διαταράσσοντάς το τόσο λίγο, που η ίδια η θέληση αυτού του υπάκουου πράγματος να μπορεί, κατά κάποιον τρόπο, να επιβιώσει από τούτη την αυταρχική κίνηση." (Rainer Maria Rilke)

—Jules Supervielle—

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

Derrière ce ciel éteint et cette mer grise

où l'étrave du navire creuse un modeste sillon,

par delà cet horizon fermé,

il y a le
Brésil avec toutes ses palmes,

d'énormes bananiers mêlant leurs feuilles comme

des éléphants leurs mouvantes trompes, des fusées de bambous qui se disputent le ciel, de la douceur en profondeur, un fourré de douceur, et de purs ovales féminins qui
ont la mémoire de

la volupté.
Voici que peu à peu l'horizon s'est décousu, et la terre s'est allongé une place fine.
Apparaissent des cimes encore mal sorties du néant,

mais qui ont tout de suite malgré les réticences

des lointains, le prestige et la responsabilité des -montagnes.
Déjà luisent des maisons le long de la bruissante

déchirure des plages, dans le glissement du paysage, sur un plan huilé, déjà voici une femme assise au milieu d'un suave

champ de cannes, et parvient jusqu'à moi

la gratitude de l'humus rouge après les tropicales pluies.

**************************

Πίσω απ' αυτόν τον αβέβαιο ουρανό κι αυτήν τη γκρίζα θάλασσα
που η καρένα της πλώρης ανόρεχτα κολπώνει,
πίσω απ' αυτόν τον κλεισμένο ορίζοντα
είναι η Μπραζίλια* με όλους τους παλμούς της,
με τις πληθωρικές μπανανιές που μπερδεύουν τα φύλλα τους
όπως οι ελέφαντες τις αιωρούμενες προβοσκίδες τους,
τους πυραύλους των μπαμπού που φοβερίζουν τον ουρανό,
με το μέλι του βάθους, ένα πυκνό μέλι,
και τα καθάρια οβάλ πρόσωπα των γυναικών, βαριά από τη μνήμη της ηδονής.
Και να που η συνοχή του ορίζοντα, σε λίγο, διασπάται
κι η γη μακραίνει σ' ένα υπέροχο τοπίο.
Και να που ξεπροβάλλουνε κορφές, βγαλμένες, λες, απ' το μηδέν
κι όμως γεμάτες απ' την γοητεία και την προσωπικότητα των βουνών,
παρά την αμφιβολία των αποστάσεων.
Και να που αστράφτουν σπίτια, κατά μήκος της φλύαρης κόψης των όρμων,
στην κατηφοριά του τοπίου, σ' ένα λείο επίπεδο.
Και να εδώ μια γυναίκα καθισμένη στη μέση ενός γλυκού κάμπου από καλαμιές.
Και να που φτάνει κοντά μου
η ευγνωμοσύνη του κόκκινου τόξου, ύστερα από τις τροπικές βροχές.

Μετάφραση: Τάσος Κόρφης (1909-1994)

[ * Σημ. dim/art: Εννοεί τη Βραζιλία, όχι την πρωτεύουσά της.]

 Πηγή :dimart.gr

 *************************************

 

JULES SUPERVIELLE: ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΕΚΔΟΣΗ ΓΑΛΛΙΚΑ-ΕΛΛΗΝΙΚΑ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Μετάφραση:Ντενίζ Ανδριτσάνου
Προλεγόμενα:Γιώργος Κ.Καραβασίλης
Επιμέλεια:Παυλίνα Παμπούδη
ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΕΚΔΟΣΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ PRINTA 2007

 

Ο Jules Supervielle (1884-1960), μαζί με τους Ι. Ντυκάς και Ζ. Λαφόργκ, ήταν ένας από τους Γαλλο-Ουρουγουανούς ποιητές που σημάδεψαν την ποίηση του 20ού αιώνα. Πιο δυναμικός από τους τρεις, ο Supervielle μετέδωσε ένα νέο ρίγος στα ευρωπαϊκά γράμματα, φέρνοντας στο ποιητικό φως γοητευτικά, σκληρά, πρωτάκουστα θέματα: τις πάμπες, τα κοπάδια, τους εξαθλιωμένους αποίκους, τον ωκεανό, τις σκάλες όπου πιάνουν τα πλοία, τους πρωτόγονους γκάουτσο...
Η ποίηση του Supervielle, η οποία αρχικά επικεντρωνόταν στο λατινοαμερικάνικο τοπίο, συνέχισε να εξελίσσεται και μετά την εγκατάσταση του ποιητή στην έτερη πατρίδα του, τη Γαλλία, βαθαίνοντας ολοένα και οδηγούμενη τελικά στην έκφραση μιας βαθιάς υπαρξιακής αγωνίας.
Παραγνωρισμένος κάποτε από την "επίσημη" κριτική (ίσως γιατί προτίμησε να μην προσχωρήσει ποτέ σε κανένα λογοτεχνικό κίνημα, αδιαφορώντας για τα μεγάλα "ρεύματα"), προς το τέλος της ζωής του ο Supervielle ανακηρύχθηκε από τους ομοτέχνους του "Πρίγκιπας των ποιητών". Ο ίδιος, πάντως, φιλοδοξούσε απλώς να γίνει ο "συμφιλιωτής της καινούργιας ποίησης με την παλιά"... Έτσι, η γεμάτη μουσική ποίησή του κινείται μεταξύ μοντερνισμού και παράδοσης. Με τον απόηχο πάντα μιας νοσταλγίας της παιδικής ηλικίας και, ταυτόχρονα, μιας αίσθησης μοναξιάς, με έντονο αρκετές φορές το φόβο του θανάτου, αλλά και πλημμυρισμένη από την ομορφιά του κόσμου, η ποίηση του Supervielle αγγίζει τα μύχια του αναγνώστη και συγκινεί βαθιά. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

************************

Jules Supervielle, Ποιήματα

 Mτφρ: Κώστας Ριτσώνης - Ποιείν