Συρία και Σαρία
Η Γαλλική Εντολή για τη Συρία και τον Λίβανο για το διάστημα 1923–1946, ήταν εντολή της Κοινωνίας των Εθνών που ιδρύθηκε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο λόγω της κατάτμησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όσον αφορά τη Συρία και τον Λίβανο. Το σύστημα εντολής υποτίθεται ότι διαφέρει από την αποικιοκρατία, με τη διοικούσα χώρα να ενεργεί ως διαχειριστής, έως ότου οι κάτοικοι θα μπορέσουν να σταθούν μόνοι τους.
Είχε όμως προηγηθεί η Συμφωνία Σάικς–Πικό, που ήταν ένα μυστικό σύμφωνο που είχε συναφθεί τον Μάιο του 1916, ανάμεσα στη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία και είχε και τη συναίνεση της τσαρικής Ρωσίας. Με αυτό μοιράζονταν σε σφαίρες επιρροής και ελέγχου της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και αρχικά και της Ρωσίας, εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη σημερινή Τουρκία, τη Μέση Ανατολή, το Ιράκ και τη Συρία.
«Κατά τις Σταυροφορίες, οι Γάλλοι ιππότες κέρδισαν βασίλεια και έχτισαν κάστρα στη Συρία(…). Το 1914(…) υπήρχαν ακόμα Γάλλοι που θεωρούσαν τη Συρία ως ένα φυσιολογικό τμήμα της Γαλλίας. Η Γαλλία διατήρησε στενούς δεσμούς με μια από τις χριστιανικές κοινότητες που έμεναν κατά μήκος της πλαγιάς του όρους Λίβανου της Συρίας, και η γαλλική ναυτιλία, το μετάξι και άλλα συμφέροντα έβλεπαν εμπορικές ευκαιρίες.(…). Τη στιγμή που η Οθωμανική Αυτοκρατορία μπήκε στον πόλεμο, οι Γάλλοι αξιωματούχοι στη Μέση Ανατολή έκαναν σχέδια για την προσάρτηση των συριακών επαρχιών της Τουρκίας. Ο Γάλλος πρέσβης στο Κάιρο και ο Γενικός Πρόξενος στη Βηρυτό, άμεσα κάλεσαν την κυβέρνηση να εισβάλλει το συντομότερο στη λιβανέζικη ακτή» γράφει ο David Fromkin στο έργο: «A Peace to End All Peace. The Fall of the Ottoman Empire and the Creation of the Modern Middle East».
Με την Εντολή όμως η Συρία και ο Λίβανος έγιναν Γαλλικό
προτεκτοράτο. Ο γαλλικός έλεγχος αντιμετωπίστηκε αμέσως με ένοπλη
αντίσταση και για να καταπολεμήσει τον αραβικό εθνικισμό, η Γαλλία
χώρισε την περιοχή της Εντολής σε Λίβανο και τέσσερα υποκράτη στη
σημερινή Συρία.
Έτσι στο πλαίσιο της γαλλικής εντολής της Συρίας
την 1η Δεκεμβρίου 1920, η Γαλλία ίδρυσε τα κράτη της Δαμασκού και του
Χαλεπίου, μαζί με το αυτόνομο έδαφος των Αλαουιτών. Επίσης ίδρυσε την
αυτόνομη επικράτεια των Δρούζων στο νότιο τμήμα του κρατιδίου της
Δαμασκού την 1η Μαΐου 1921.
Σε αυτές τις περιοχές οι σουνίτες ήταν στενά συνδεδεμένοι με τους τούρκους εξουσιαστές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και καταπίεζαν τους Αλαουίτες και τις άλλες μειονότητες.
«Τον καιρό των Τούρκων, οι Σουνίτες ήταν η ευνοημένη κοινότητα, που πλούτιζε από την Αλαουίτικη εργασία (…) [που] συνθλιβόταν από το Σουνίτη ή Χριστιανό έμπορο, δανειστή χρημάτων ή κτηματία(…) Αλλά (…) στις αρχές της δεκαετίας του ’20, οι Γάλλοι έδωσαν στους Αλαουίτες προνόμια (…)» όπως παρατηρεί ο Patrick Seale στο: «Asad – The Struggle for the Middle East».
Οι Γάλλοι είχαν όμως διαφορετικές προτιμήσεις:
«Η Γαλλία προσπάθησε να παρασύρει όλες τις μειονότητες της Συρίας εναντίον των Σουνιτών Αράβων, που συνιστούν τον πυρήνα των παραδοσιακών πολιτικών ελίτ» αναφέρει ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Tufts, Malik Mufti στο: «Sovereign Creations-Pan-Arabism & Political Order in Syria & Iraq».
Οι Αλαουίτες (που σημαίνει «οι ακόλουθοι του Άλι») είναι μέλη της Σιιτικής μουσουλμανικής σέχτας, όπως είναι και οι Δρούζοι (που κατάγονται από την Αίγυπτο) και οι Ισμαηλίτες. Οι ρίζες των Σιιτών ανάγονται στον 8ο αιώνα, ο Άλι, ξάδελφος του Προφήτη Μωάμεθ και γαμπρός του -όπως θέλει η φήμη- έχασε τον τίτλο της κληρονομιάς από τους τρεις πρώτους Χαλίφηδες. Οι σιίτες, επίσης, ισχυρίζονται ότι ο Άλι έχει και μια θεϊκή ιδιότητα, κάνοντάς τους να φαίνονται «άπιστοι» στους Σουνίτες μουσουλμάνους. Η υλική πραγματικότητα έχει να κάνει με τις απαιτήσεις του Άλι έναντι του Χαλιφάτου.
Στη σημερινή Συρία, οι Αλαουίτες, συγκεντρώνονται στις ορεινές περιοχές.
Παλαιότερα,
έτειναν να κυριαρχούνται από τους Σουνίτες ή τους Χριστιανούς-
Μαρωνίτες. Οι διάφορες διασπάσεις των σεχτών έπαιξαν ρόλο στην
παρεμπόδιση δημιουργίας μιας ενιαίας «εθνικής» ταυτότητας. Έτσι
οι αποικιοκρατικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν τις μειονότητες σε μια
στρατηγική «διαίρει και βασίλευε» που τα αποτελέσματα αυτής της
πολιτικής τα βιώνει τώρα η Συρία.
Πέρα από τις τέσσερεις διαιρέσεις που έκαναν, στο βόρειο τμήμα της Συρίας ενισχύθηκε η περαιτέρω διάσπαση, με την ενθάρρυνση της εποίκησης του από Χριστιανούς και Κούρδους με τελικό ο σκοπό όλης αυτής της διαίρεσης της Συρίας που ήταν η «εξασφάλιση» της Γαλλικής ηγεμονίας:
«Οι Γάλλοι αντιλαμβάνονταν πλήρως ότι το Συριακό πατριωτικό αίσθημα θα αντιτιθόταν στην εξουσία τους. Αυτό στην πράξη σήμαινε ότι οι Σουνίτες ήταν οι κύριοι ανταγωνιστές τους και έτσι βασίζονταν στους Χριστιανούς, τους παλιότερους φίλους τους, δημιουργώντας ένα νέο κράτος που αφαιρούσε την Τύρο, τη Σιδώνα, την Τρίπολη, την Κοιλάδα Μπεκάα και τη Βυρηττό από τη Συρία και την πρόσθετε στο Οθωμανικό σαντζάκι του Όρους του Λιβάνου, τη ραχοκοκαλιά της Μαρωνιτικής Χριστιανοσύνης. Η Συρία έχασε τα καλύτερά της λιμάνια και η Δαμασκός (…) αποδυναμώθηκε υπέρ της Βυρηττού και του νέου Χριστιανοκρατούμενου καθεστώτος» όπως γράφει ο R. Fisk στο «Pity the Nation – The Abduction of Lebanon».
Οι Γάλλοι είχαν δημιουργήσει μια μεγάλη μεταπρατική παρασιτική τάξη ενισχύοντας διάφορα τμήματα των Αλαουιτών (π.χ. τους αδελφούς Κίντς, την οικογένεια Αμπάς), στο Όρος Λίβανος από το 1860 κι έπειτα, τους Μαρωνίτες Χριστιανούς, καθώς και άλλους μεγαλοκτηματίες σε όλη την περιοχή της πρώην Χώρας του Λεβάντε. [...................................................]
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου