Να μη γράψει η Ιστορία ότι κοιτούσαμε αλλού…
Χριστίνα Κυδώνα
H εικόνα του γιατρού Χουσάμ Αμπού Σαφίγια [Hussam Abu Safiya] να περπατά μέσα στα συντρίμμια του νοσοκομείου του, πριν συλληφθεί από τον ισραηλινό στρατό, θα μας στοιχειώνει για πάντα.
Διευθυντής του Νοσοκομείου Καμάλ Αντουάν της Βόρειας Γάζας, του
μοναδικού νοσοκομείου της περιοχής που στοιχειωδώς είχε απομείνει να
προσφέρει υπηρεσίες, έμεινε εκεί μέχρι το τέλος, μέχρι που στις 27
Δεκέμβρη 2024 οι στρατιωτικές δυνάμεις το κατέστρεψαν ολοσχερώς και
συνέλαβαν περισσότερα από 350 άτομα (υγειονομικό προσωπικό και
ασθενείς).
Ο εμβληματικός αυτός γιατρός, σύμβολο αγώνα υπεράσπισης του τραυματισμένου λαού του, θα μπορούσε να είχε φύγει (όντας κάτοχος ξένου διαβατηρίου). Έμεινε όμως πιστός στο καθήκον του, υπομένοντας 448 ημέρες ανηλεούς βομβαρδισμού και αφόρητων συνθηκών εξαντλητικής εργασίας. Δεν έφυγε ούτε όταν δολοφόνησαν τον 15χρονο γιο τον περασμένο Οκτώβρη. Απηύθυνε καθημερινές εκκλήσεις για την προστασία του νοσοκομείου εις ώτα μη ακουόντων. Κι αυτή τη στιγμή αγνοείται η τύχη του, μετά από βασανιστήρια και εξευτελισμό που υπέστη στη στρατιωτική βάση Sde Teyman.
Η Euro-Med Human Rights Monitor, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας,
οι Γιατροί για τα ανθρώπινα δικαιώματα του Ισραήλ, η Διεθνής Αμνηστία, οι Γιατροί για την ανθρωπιά, η MedGlobal, η Geneva-based Euro-Mediterranean Human Rights Monitor, η αγγλική Medical Aid for Palestinians, οι Γιατροί ενάντια στην Γενοκτονία, και εκατοντάδες πολιτικο-κοινωνικές οργανώσεις, ΜΚΟ και γιατροί σε όλο τον κόσμο, απαιτούν την απελευθέρωση του με διαβήματα, επιστολές, διαδηλώσεις και ακτιβισμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Υπάρχει μεγάλος φόβος για τη ζωή του, αφού έχουν ήδη δολοφονήσει μέσα στις φυλακές του τρόμου κι άλλους γιατρούς-σύμβολα, όπως ο Αντνάν Αλ Μπουρς [Adnan Al-Bursh], διευθυντής Ορθοπεδικής του Νοσοκομείου Αλ Σίφα στην πόλη της Γάζας και ο Ιγιάντ Αλ Ραντισί [Iyad Al-Rantisi], διευθυντής Μαιευτικής του Νοσοκομείου Καμάλ Αντουάν.
Ο Αμπού Σαφίγια, παιδίατρος στην ειδικότητα, έγραψε ιστορία περιθάλποντας τα άρρωστα παιδιά της Γάζας, ακούραστος και μειλίχιος όπως λένε, άντεξε με απίστευτο κουράγιο όλη αυτή την πίεση 15 μήνες τώρα.
Ειλικρινά δεν ξέρω πώς είναι να πέφτουν οι βόμβες γύρω σου κι εσύ να παραμένεις στη θέση σου για να σώσεις όποιον μπορείς με μηδαμινά μέσα. Πώς είναι να ξέρεις ότι έχουν σκοτωθεί πάνω από 1000 υγειονομικοί και έχουν συλληφθεί εκατοντάδες άλλοι, πως είναι να νιώθεις, όχι ότι μπορεί να είσαι μια παράπλευρη απώλεια μέσα στον πόλεμο, αλλά ότι είσαι εσύ ο ίδιος στόχος, γιατί προσπαθείς με την ιατρική σου ιδιότητα να νικήσεις τον θάνατο. Σε ένα σκηνικό απόλυτης φρίκης, όπου η κυβέρνηση του Ισραήλ αποφάσισε να ισοπεδώσει στην κυριολεξία όλη τη βόρεια Γάζα, να αφανίσει κάθε ίχνος ζωής, να μην μείνει ούτε σπόρος σε χωράφι, αφού τα γκρέμισε όλα, τα κατέκαψε και μετά τα ισοπέδωσε με τις ερπύστριες των τανκς, εσύ να μένεις φάρος αναμμένος για να διατηρήσεις το ίχνος της ζωής, για να διατηρήσεις την ελπίδα ότι η ανθρωπιά δεν πέθανε, κάτι επιζεί και μπορεί να ξαναγεννηθεί.
Αυτό συλλάβανε, αυτό ξεγυμνώσανε, αυτό χλευάσανε, αυτό χτυπήσανε με βουρδουλιές, αυτό κρατούν φυλακισμένο μέσα στο κρύο και την πείνα, το σύμβολο αυτής της δυνατότητας για αναγέννηση.
Και δεν μπορεί κανένας υγειονομικός να μένει αμέτοχος, να πει ότι δεν ήξερε, να «κοιτάζει τη δουλειά του». Το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, αυτό της εσκεμμένης εξόντωσης του υγειονομικού προσωπικού δεν έχει προηγούμενο. Είναι μια νέα κανονικότητα, στην οποία θέλει να συνηθίσουμε το κράτος του Ισραήλ, ότι δεν υπάρχουν αθώοι σε αυτή τη χώρα, όλος ο λαός πρέπει να πληρώσει το τίμημα, να εξοντωθεί όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά. Ακόμα και οι πιο φωτεινές ψυχές του, πρέπει να συρθούν σαν κουρέλια στη λάσπη. Είναι έγκλημα που θα βαρύνει στο διηνεκές αυτό το κράτος, που πίστευε ότι είναι ανώτερο από τα άλλα λόγω του ηθικού βάρους της δικής του ιστορίας. Αμαύρωσε όμως και την τιμή των δικών του θυμάτων, γιατί επικαλείται ότι δρα στο όνομα τους.
Μέρες σκοτεινές, θανάσιμες μέρες. Μικρή ελπίδα, οι γενναίοι αντιφρονούντες που καταδικάζουν τα εγκλήματα και διώκονται μέσα στην ίδια τους τη χώρα και πολλοί ακαδημαϊκοί στο εξωτερικό, διανοούμενοι και φοιτητές, που με κόστος την καριέρα τους, μιλάνε για τα θύματα.
Χρέος μας να σταθούμε εμπόδιο σε αυτές τις φασιστικές πρακτικές εξόντωσης του παλαιστινιακού λαού και να τιμήσουμε τους ήρωες του. Η σιωπή της ιατρικής κοινότητας στην Ελλάδα είναι συνενοχή και πραγματική ντροπή για το λειτούργημα μας. Όλες οι συνδικαλιστικές και επιστημονικές ενώσεις μας πρέπει να απαιτήσουν την απελευθέρωση του Αμπού Σαφίγια και όλων των διωκόμενων υγειονομικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου