Αν ο ΟΗΕ κάνει κράτος-μέλος την Παλαιστίνη , τότε μπορεί να τερματιστεί η σύγκρουση

 

Τα Ηνωμένα Έθνη μπορούν να τερματίσουν τη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή με την υποδοχή της Παλαιστίνης ως κράτους-μέλους

The UN can end the Middle East conflict by welcoming Palestine as a member

Jeffrey D. Sachs & Sybil Fares

kosmodromio.gr

---

9–11 λεπτά

 

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, στα ογδοηκοστά γενέθλιά του το 2025, μπορεί να σφραγίσει την επέτειο εξασφαλίζοντας μια μόνιμη λύση στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, καλωσορίζοντας το κράτος της Παλαιστίνης ως το 194ο κράτος μέλος του ΟΗΕ. Η επερχόμενη Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη, που έχει οριστεί για τον Ιούνιο του 2025, μπορεί να αποτελέσει σημείο καμπής -μια αποφασιστική, μη αναστρέψιμη πορεία προς την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Η κυβέρνηση Τραμπ θα εξυπηρετούσε σε μεγάλο βαθμό τα συμφέροντα της Αμερικής και του κόσμου, υπερασπιζόμενη τη λύση των δύο κρατών και μια συνολική ειρηνευτική συμφωνία για τη Μέση Ανατολή, κατά τη συνάντηση στη Νέα Υόρκη τον Ιούνιο.

Εν μέσω της σοκαριστικής βαρβαρότητας του Ισραήλ στη Γάζα, τον Λίβανο και τη Συρία, έχει μολαταύτα αναδυθεί ένα μικρό παράθυρο ελπίδας. Σχεδόν ολόκληρος ο κόσμος έχει συσπειρωθεί γύρω από τη λύση των δύο κρατών ως το κλειδί για την περιφερειακή ειρήνη. Ως αποτέλεσμα, μια συνολική συμφωνία είναι πλέον εφικτή.

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε πρόσφατα με συντριπτική πλειοψηφία ένα δυνητικά κοσμογονικό ψήφισμα (PDF). Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ απαιτεί τον τερματισμό της παράνομης κατοχής του 1967 από το Ισραήλ και επιβεβαιώνει την αμέριστη υποστήριξή της στη λύση των δύο κρατών. Το πιο σημαντικό είναι ότι το ψήφισμα καθορίζει έναν οδικό χάρτη για τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους στη Διεθνή Διάσκεψη Υψηλού Επιπέδου (PDF) που θα πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο του 2025 στα Ηνωμένα Έθνη.

Σκεφτείτε πόσα χρόνια οι Παλαιστίνιοι και ο κόσμος περίμεναν αυτή τη στιγμή. Το 1947, τα Ηνωμένα Έθνη ανέλαβαν για πρώτη φορά την ευθύνη της αντιμετώπισης του παλαιστινιακού ζητήματος. Με το ψήφισμα 181 (PDF), η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ πρότεινε τη διαίρεση της Εντολής για την Παλαιστίνη σε δύο ανεξάρτητα κράτη -ένα εβραϊκό και ένα αραβικό. Ο προτεινόμενος διαμελισμός, δυστυχώς, δεν ήταν ούτε δίκαιος ούτε συμφωνήθηκε αμοιβαία από τα μέρη. Κατένειμε το 44% της γης στους Παλαιστίνιους, αν και αυτοί αποτελούσαν το 67% του πληθυσμού. Ωστόσο, πριν το σχέδιο αναθεωρηθεί και διευθετηθεί ειρηνικά, οι σιωνιστικές τρομοκρατικές ομάδες άρχισαν να εθνοκαθάρουν περισσότερους από 700.000 Παλαιστίνιους από τα σπίτια του -η λεγόμενη Νάκμπα, ή καταστροφή, του παλαιστινιακού λαού.

Αφού το Ισραήλ κήρυξε τη μονομερή ανεξαρτησία του και νίκησε τους Άραβες γείτονες στον πόλεμο, ένας ανώτερος μεσολαβητής του ΟΗΕ, ο κόμης Folke Bernadotte, προσπάθησε να αναστήσει τη λύση των δύο κρατών. Ωστόσο, ο Bernadotte δολοφονήθηκε από τη Lehi, μια σιωνιστική παραστρατιωτική οργάνωση.

Φόλκε Μπερναντότ(1895-1948)

Το Ισραήλ υπέγραψε το Πρωτόκολλο της Λωζάννης του 1949, αναβιώνοντας τη λύση των δύο κρατών υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, αλλά στη συνέχεια το αγνόησε κατάφωρα. Αυτό που ακολούθησε αντ’ αυτού ήταν η 75χρονη προσπάθεια του Ισραήλ να αρνηθεί στους Παλαιστίνιους τα δικαιώματά τους σε μια πατρίδα.

Για δεκαετίες, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, υπό την καθοδήγηση του ισραηλινού λόμπι, προήδρευε μιας προσχηματικής διαπραγματευτικής διαδικασίας. Αυτές οι προσπάθειες περιελάμβαναν δήθεν άμεσες διμερείς συνομιλίες μεταξύ μιας κατοχικής δύναμης και ενός κατεχόμενου λαού, εγγενώς άνισων μερών, στις οποίες ο στόχος του Ισραήλ ήταν πάντα να απορρίψει ένα πραγματικά κυρίαρχο παλαιστινιακό κράτος. Στην καλύτερη περίπτωση, το Ισραήλ προσέφερε «Μπαντουστάν», δηλαδή μικρούς ανίσχυρους θύλακες Παλαιστινίων που θα ζούσαν υπό τον έλεγχο του Ισραήλ. Η διαδικασία υπό την κυριαρχία των ΗΠΑ συνεχίστηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, συμπεριλαμβανομένων των Συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ του 1978, της Διάσκεψης της Μαδρίτης του 1991, των Συμφωνιών του Όσλο του 1993-1995, της Συνόδου Κορυφής του Καμπ Ντέιβιντ του 2000, του Οδικού Χάρτη για την Ειρήνη του Κουαρτέτου του 2003 και της Διάσκεψης της Ανάπολης του 2007. Σε αυτή τη διαδικασία εξαπάτησης, οι Ισραηλινοί εμπόδιζαν συνεχώς τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους, ενώ οι «διαμεσολαβητές» των ΗΠΑ κατηγορούσαν συνεχώς τους Παλαιστίνιους για την αδιαλλαξία τους.

Η κυβέρνηση Τραμπ θα μπορούσε να επιλέξει να αλλάξει το παιχνίδι στην επερχόμενη διάσκεψη του ΟΗΕ -προς το συμφέρον της Αμερικής, το μακροπρόθεσμο συμφέρον και την ασφάλεια του Ισραήλ και το συμφέρον της Μέσης Ανατολής και του κόσμου για ειρήνη. Οι ΗΠΑ είναι, στην πραγματικότητα, το μόνο εναπομείναν βέτο κατά ενός παλαιστινιακού κράτους. Το Ισραήλ δεν έχει κανένα βέτο για ένα παλαιστινιακό κράτος ή για την ειρήνη για το θέμα αυτό. Μόνο οι ΗΠΑ έχουν αυτό το βέτο.

Ναι, ο πρωθυπουργός Νετανιάχου έχει άλλες ιδέες εκτός από την ειρήνη. Αυτός και ο συνασπισμός του συνεχίζουν να έχουν έναν σκοπό: να προλάβουν τη δημιουργία ενός κράτους της Παλαιστίνης επεκτείνοντας τις εδαφικές κατακτήσεις του Ισραήλ, που τώρα περιλαμβάνουν όχι μόνο την κατεχόμενη Παλαιστίνη αλλά και τμήματα του Λιβάνου και ένα αυξανόμενο τμήμα της Συρίας.

Χρειάζεται μια νέα εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή -μια πολιτική που θα επιφέρει ειρήνη και όχι ατελείωτους πολέμους. Όπως επιτάσσει το Διεθνές Δικαστήριο, και όπως καταδεικνύεται από τη Γενική Συνέλευση, την G20 (PDF), τα BRICS (PDF), τον Σύνδεσμο Αραβικών Κρατών (PDF), η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου τάσσεται υπέρ της λύσης των δύο κρατών.

Η Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη αποτελεί επομένως μια σημαντική και ζωτικής σημασίας ευκαιρία, η οποία θα μπορούσε να ξεκλειδώσει μια συνολική ειρήνη για τη Μέση Ανατολή, που θα περιλαμβάνει επτά αλληλένδετα μέτρα:

1. Άμεση κατάπαυση του πυρός με εντολή του ΟΗΕ σε όλα τα μέτωπα της σύγκρουσης, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, της Συρίας, της Υεμένης, του Ιράκ και του Ιράν, και άμεση απελευθέρωση των ομήρων και των αιχμαλώτων πολέμου σε όλες τις οντότητες.
2. Την αποδοχή ενός κυρίαρχου κράτους της Παλαιστίνης ως 194ου κράτους μέλους του ΟΗΕ στα σύνορα της 4ης Ιουνίου 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ -την απόσυρση των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων από τα εδάφη που κατελήφθησαν το 1967, με την ταυτόχρονη εισαγωγή διεθνών δυνάμεων και εγγυήσεων ασφαλείας υπό την εντολή του ΟΗΕ για την προστασία όλων των πληθυσμών.
3. Την προστασία της εδαφικής ακεραιότητας και της σταθερότητας του Λιβάνου και της Συρίας, την πλήρη αποστρατιωτικοποίηση όλων των μη κρατικών δρώντων, και την αποχώρηση όλων των ξένων στρατών από τις αντίστοιχες χώρες.
4. Την υιοθέτηση ενός επικαιροποιημένου κοινού συνολικού σχεδίου δράσης (Joint Comprehensive Plan of Action, JCPOA) με το Ιράν και τον τερματισμό όλων των οικονομικών και άλλων κυρώσεων κατά του Ιράν.
5. Τον τερματισμό, συμπεριλαμβανομένης της αποδέσμευσης και του αφοπλισμού των εμπόλεμων μη κρατικών δρώντων, όλων των αξιώσεων ή καταστάσεων εμπόλεμης κατάστασης, και τον σεβασμό και την αναγνώριση της κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της πολιτικής ανεξαρτησίας κάθε κράτους στην περιοχή (χωρίς να αποκλείεται η δυνατότητα μεταγενέστερων εδαφικών προσαρμογών, ρυθμίσεων ασφαλείας και συνεργατικών μορφών διακυβέρνησης που συμφωνούνται από τα κυρίαρχα μέρη).
6. Την εγκαθίδρυση της περιφερειακής ειρήνης και η εξομάλυνση των διπλωματικών σχέσεων όλων των αραβικών και ισλαμικών κρατών με το Ισραήλ.
7. Τη δημιουργία ενός Ταμείου Βιώσιμης Ανάπτυξης για την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή για τη στήριξη της ανασυγκρότησης, της οικονομικής ανάκαμψης και της βιώσιμης ανάπτυξης της περιοχής.

Μετά από πάρα πολλές δεκαετίες βίας και πολέμων, η ευκαιρία για ειρήνη είναι εδώ και τώρα. Η προσπάθεια του ΟΗΕ για μια συνολική ειρήνη είναι η καλύτερη ελπίδα και ευκαιρία μας εδώ και δεκαετίες.

– – – – – – – – –

Το κείμενο των Jeffrey D. Sachs & Sybil Fares δημοσιεύτηκε στις 10 Ιανουαρίου 2025 στο Al Jazeera | Μτφρ. Σωτήρης Μητραλέξης

Jeffrey D. Sachs & Sybil Fares

Ο Jeffrey D. Sachs είναι καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Columbia, διευθυντής του Κέντρου για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη του ίδιου πανεπιστημίου και πρόεδρος του Δικτύου Λύσεων Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ. Πρόκειται για διεθνώς διάσημο οικονομολόγο με σημαντικό αντίκτυπο στην παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη και βιωσιμότητα. Ως ηγετική φυσιογνωμία στον τομέα της διεθνούς ανάπτυξης, ο Sachs έχει συμβουλεύσει κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς όπως τα Ηνωμένα Έθνη, υποστηρίζοντας τη μείωση της φτώχειας, την ελάφρυνση του χρέους και τις πολιτικές βιώσιμης ανάπτυξης. Ο ρόλος του ως διευθυντή του Ινστιτούτου Γης στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και η ηγεσία του στους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης (ΣΒΑ) του ΟΗΕ έχουν εδραιώσει τη φήμη του ως βασικού αρχιτέκτονα των διεθνών προσπαθειών για την αντιμετώπιση προκλήσεων όπως η κλιματική αλλαγή, η δημόσια υγεία και η οικονομική ανισότητα. Η Sybil Fares είναι ειδική και σύμβουλος σε θέματα πολιτικής της Μέσης Ανατολής και βιώσιμης ανάπτυξης στο Δίκτυο Λύσεων Βιώσιμης Ανάπτυξης (Sustainable Development Solutions Network, SDSN) που δημιουργήθηκε το 2012 από τα Ηνωμένα Έθνη.