Το μυστικό που ενώνει Τασούλα-Μητσοτάκη
του Δημήτρη Ψαρρά
x-efimerida.gr
[16.1.2025]
Ασφαλώς η είδηση που επισκίασε τη χτεσινή ανακοίνωση του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι προτείνει για την Προεδρία της Δημοκρατίας τον Κωνσταντίνο Τασούλα, ήταν ότι το μόνο κόμμα που έσπευσε να επικροτήσει την απόφαση και να δηλώσει ότι θα την υπερψηφίσει ήταν οι «Σπαρτιάτες» του κ. Κασιδιάρη. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι επίσης χτες ανακοινώθηκε ότι αναστέλλεται η κρατική χρηματοδότηση των «Σπαρτιατών», ενόψει της εκκρεμούς δικαστικής διαδικασίας εις βάρος τους, μπορεί κανείς να έχει πλήρη εικόνα για την ιστορική επιλογή του κ. Μητσοτάκη και τη σοβαρότητα των «αντιναζιστικών» του πρωτοβουλιών.
Ο μαθητής του Αβέρωφ
Για την πολιτική προσωπικότητα του κ. Τασούλα ήδη έχουν αναφερθεί πολλά από χτες. Και βέβαια ο ρόλος του στη συγκάλυψη των κυβερνητικών ευθυνών για το σκάνδαλο των υποκλοπών και την τραγωδία των Τεμπών είναι πολύ γνωστός. Για τα υπόλοιπα παραπέμπω σε παλιότερο κείμενό μου στην Εφημερίδα των Συντακτών («Πάμε σαν “άλλοτε”, με τον Αβέρωφ», 21.1.2013).
Μπορεί κανείς να θυμηθεί ότι ως Πρόεδρος της Βουλής ο κ. Τασούλας απέφυγε να αποκαλέσει «έκπτωτο» τον Γκλίξμπουργκ, όταν πέθανε, και προτίμησε να τον βαφτίσει «άλλοτε βασιλέα», ότι αρνήθηκε την πρόταση Τσίπρα να ανταποκριθεί άμεσα η Βουλή στο αίτημα του επικεφαλής της ΑΔΑΕ Χρήστου Ράμμου, για τη σύγκληση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας, σχετικά με το σκάνδαλο των υποκλοπών. Και βέβαια δεν ξεχνάμε ότι διόρισε την Ελένη Ζαρούλια σε θέση μετακλητού υπαλλήλου στη Βουλή λίγες μέρες πριν εκδοθεί η καταδικαστική απόφαση για τη ναζιστική εγκληματική οργάνωση (απόφ. 10747/7309/24-9-2020). Μετά τον σάλο η απόφαση βέβαια ανακλήθηκε.
Ο κ. Τασούλας δεν έχανε ευκαιρία να τοποθετείται καθαρά κομματικά και μάλιστα επιλέγοντας συνήθως τις πιο συντηρητικές θέσεις της παράταξής του. Ο λόγος είναι ότι υπήρξε μαθητής, θαυμαστής και δημιούργημα του Ευάγγελου Αβέρωφ, του πολιτικού που ξεκίνησε από το Κέντρο, κατέληξε στην προδικτατορική Δεξιά (ΕΡΕ) και επιχείρησε να φέρει σε συνεννόηση τη χούντα με τον συντηρητικό πολιτικό κόσμο, μια ευτυχώς αποτυχημένη απόπειρα που του προσέδωσε το προσωνύμιο «γεφυροποιός». Αλλά και την περίοδο της Μεταπολίτευσης, ο Αβέρωφ υπήρξε ο σκληρός αντικομμουνιστής δεξιός και όταν κατέλαβε τη θέση του αρχηγού της Ν.Δ. μετά τη συντριβή το 1981 από το ΠΑΣΟΚ την έστριψε προς την Ακροδεξιά. «Η Ν.Δ., μετά τις εκλογές του 1981, έχει κάνει τέτοια στροφή προς τα δεξιά», έγραφε το 1983 ο Παύλος Μπακογιάννης, «που σήμερα βρίσκεται δεξιότερα της παλιάς EPE».
Ε, λοιπόν, ο κ. Τασούλας τότε ακριβώς έγινε το δεξί χέρι του Αβέρωφ. Ακόμα και κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου της κυβέρνησης για την ΕΥΠ και τις υποκλοπές (9.12.2022), ο κ. Τασούλας ζήτησε τον λόγο και διάβασε ένα κείμενο του Αβέρωφ, στο οποίο ο μέντοράς του εκθείαζε τη δράση της ΚΥΠ το 1957! Αλλά δεν είναι μυστικό ότι τότε η ΚΥΠ λειτουργούσε ως παράρτημα της CIA και στόχο είχε κυρίως τον «εσωτερικό εχθρό», ενώ από τις τάξεις της προέρχονταν τα στελέχη του στρατού που συνωμότησαν για την επιβολή της δικτατορίας και ο Παπαδόπουλος υπήρξε ο σύνδεσμος μεταξύ ΚΥΠ και CIA (Αλ. Παπαχελάς, «Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας», Αθήνα 1997, σελ. 24, 83, 89, 321).
Η συνάντηση Τασούλα, Τσακυράκη και Σακελλαροπούλου
Ανάμεσα στα στοιχεία του βιογραφικού του που κυκλοφόρησαν στη δημοσιότητα από χτες, κάποιοι θυμήθηκαν και την περίπτωση της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με την οποία η Ελλάδα καταδικάστηκε επειδή αρνήθηκε να άρει την ασυλία του κ. Τασούλα για αδικήματα που φερόταν να έχει διαπράξει πριν γίνει βουλευτής, όταν ήταν δήμαρχος Κηφισιάς («Υπόθεση Τσαλκιτζή κατά της Ελλάδος», Προσφυγή υπ’ αριθ. 11801/04, Απόφαση 16 Νοεμβρίου 2006).
Αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι το γεγονός ότι υπερασπιστής του αντιδίκου του κ. Τασούλα στο Δικαστήριο του Στρασβούργου ήταν ο ξεχωριστός συνταγματολόγος Σταύρος Τσακυράκης (1951-2018). Εγώ τον γνώρισα το 1972, ως γραμματέα του (παράνομου βέβαια) αντιστασιακού Ρήγα, αλλά τον παρακολούθησα και στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα επιστημονική του διαδρομή. Διάβασα έτσι στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» όπου εργαζόμουν ένα εξαιρετικά πολεμικό άρθρο του γι’ αυτή την υπόθεση. Είχε τίτλο «Παράνομη, ανήθικη, αδιάντροπη η άρνηση άρσης της βουλευτικής ασυλίας» και δημοσιεύτηκε στις 25.1.2010.
Το άρθρο του Τσακυράκη δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Αντιγράφω:
«H άρνηση άρσης της ασυλίας βουλευτών για αδικήματα που δε σχετίζονται με τα καθήκοντά τους είναι βεβαίως παράνομη. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου με την απόφασή του Τσαλκιτζής κατά Ελλάδας έχει καταδικάσει τη χώρα μας διότι αρνήθηκε να άρει την ασυλία του κ. Κ. Τασούλα για αδικήματα που φερόταν να έχει διαπράξει πριν γίνει βουλευτής, όταν ήταν δήμαρχος. […] Δεν πρέπει να υπάρχει προηγούμενο δημοκρατίας στην ιστορία της ανθρωπότητας που το νομοθετικό σώμα να επιδεικνύει παρόμοια περιφρόνηση προς την ισονομία.
Yποθέτω ότι αποτελεί στοιχειώδη ηθική επιταγή να επιδιώκει κανείς να ξεκαθαρίσει το όνομά του από κατηγορίες για ποινικά αδικήματα. Εκτός, λοιπόν, από την περιφρόνηση της ισονομίας, επιδεικνύεται και αφάνταστη αδιαντροπιά με την κάλυψη πίσω από την ασυλία, η οποία φυσικά επιτείνει το κλίμα σήψης και διαφθοράς που επικρατεί σε όλη τη κοινωνία. Με ποιο ηθικό κύρος, αλήθεια, οι ίδιοι άνθρωποι, που αποφεύγουν να λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη, θα ερευνήσουν τα με γάλα σκάνδαλα; Αντί για εξεταστικές επιτροπές για το Βατοπέδι ή τα ομόλογα, ας κάνουν μια μεγάλη εξεταστική επιτροπή που να ερευνήσει τον καθρέφτη με τα πρόσωπά τους.
Θέλω να είμαι ειλικρινής. Δεν έχω καμιά προσδοκία ότι το σκάνδαλο της βουλευτικής ασυλίας μπορεί να τερματιστεί με κάποια αλλαγή νοοτροπίας των ίδιων των βουλευτών. Είναι τόσο εθισμένοι στο να αποφεύγουν να λογοδοτήσουν και έχουν αναπτύξει τέτοια συντεχνιακή αλληλεγγύη, ώστε ακόμη και καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δεν πρόκειται να τους ταρακουνήσουν. Η λύση φαίνεται να βρίσκεται στην εξουσία του Τύπου. Μόνο μια μεγάλη καμπάνια, που θα στηλιτεύει συχνά το φαινόμενο και θα εκθέτει τους βουλευτές, μπορεί να συμβάλει σε αλλαγή. Προτείνω να καθιερωθεί μια ειδική στήλη στις εφημερίδες με τις φωτογραφίες όσων κρύβονται πίσω από την ασυλία και με σημείωση του αδικήματος για το οποίο χρωστούν, να λογοδοτήσουν. Κάτι παρόμοιο, δηλαδή, με τις φωτογραφίες καταζητουμένων για σοβαρά εγκλήματα, έτσι ώστε ο αναγνώστης να βλέπει καθημερινά με ποιους έχει να κάνει».
Το άρθρο αυτό είναι προσιτό σε όλους, εφόσον έχει περιληφθεί στο ανθολόγιο κειμένων του που κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά τον θάνατό του (Σταύρος Τσακυράκης, «Δικαιοσύνη. Η ουσία της πολιτικής», εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2019, σελ. 209-211). Σημειώνω ότι τα προλεγόμενα στο βιβλίο υπογράφουν η Κατερίνα Σακελλαροπούλου και ο Νίκος Αλιβιζάτος, στενοί φίλοι και τρόπον τινά «συνοδοιπόροι» του Τσακυράκη. Στο κείμενό της η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η οποία ήταν τότε Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, γράφει σχετικά:
«Ασχολήθηκε με τη δικηγορία, συχνά χωρίς αμοιβή, με μια ρομαντική αντίληψη του ρόλου του, σχεδόν πάντα για να υπερασπιστεί τις αξίες για τις οποίες αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή. Φυσικός του χώρος γι’ αυτό το Δικαστήριο του Στρασβούργου, όπου υπερασπίστηκε με επιτυχία υποθέσεις για το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, την προσωπική ελευθερία και τις συνθήκες κράτησης, την ελευθερία της έκφρασης, με έμφαση στη δημοσιογραφική ελευθερία» (στο ίδιο, σελ. 19).
Μια απ’ αυτές ήταν και η υπόθεση Τσαλκιτζή-Τασούλα. Και τώρα ήρθε η ώρα να δώσει τη θέση της η Κ. Σακελλαροπούλου στον Κ. Τασούλα. Φυσικά ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν μπορεί να επηρεαστεί από τα λόγια του Τσακυράκη για την υπόθεση. Άλλωστε ο ίδιος είχε στηριχτεί στη βουλευτική ασυλία στις 14.1.2009 ώστε να αποφύγει τη δίωξη για υπόθεση που αφορούσε την περίοδο 2001-2003 και σχετιζόταν με επιδοτήσεις στο πλαίσιο του Γ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης από μη νόμιμους χειρισμούς της εταιρείας, στην οποία ο κ. Μητσοτάκης ήταν πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος. Σύμφωνα με την άποψη Τσακυράκη είναι και ο κ. Μητσοτάκης εκτεθειμένος, όπως και ο νέος υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τον οποίο ο ίδιος επέλεξε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου