Κάλαντα στην εποχή των (υ)ιών
Εφημερίδα ΕΠΟΧΗ
Πηγή: epohi.gr
Καλήν ημέραν, άρχοντες, κι αρχόμενοι βεβαίως.
Και η ευχή μου εύχομαι μην ακουστεί ματαίως.
Τυχαία πέρασα από δω κι είπα να σας τα πω,
αν φυσικά μού φέρετε να κάτσω ένα σκαμπό,
καθότι γέρος και πονούν φριχτά τα κόκαλά μου.
Μην πέσω δα και τσακιστώ κι έχετε τον μπελά μου.
Ζούμε στα έτη του ιού, και του υιού επίσης.
Τον Μητσοτάκη εννοώ, τον κυρ-πρωθυπουργό μας,
που έχει μικρό το ύψιλον. Ο ποιητής της κτίσης
με κεφαλαίο γράφεται, Υιός. Μπα σε καλό μας,
μην τους μπερδεύουμε τους δυο, καίτοι πολλοί διατείνονται
πως εκ Χανίων έφτασε νέος Μεσσίας. Δεν κρύβονται,
λιβάνι έχουν στην πένα τους, πέταξαν το μελάνι,
και γράφουν, ξαναγράφουν το πως πιάσαμε λιμάνι
με τον Κυριάκο ασφαλές, και όμορφο, και πλούσιο.
Ανησυχία πια καμιά διά τον επιούσιο.
Όλες οι μέρες Κυριακή, το λέει και τ’ όνομά του.
Ας ησυχάσουμε λοιπόν. Ιδού, επί του κυμάτου
της πανδημίας εβάδισε, με αγέρωχο το στιλ του.
Μά τον Θεό, στον Κύριο δεν φέρνει το προφίλ του;
Και του λαού η αυθόρμητη αγάπη, και τα βάγια,
δεν είναι δείγμα πως γλυκά κοιμόμαστε τα βράδια,
και βλέπουμ’ όνειρα τερπνά, σίγουροι για το αύριο,
προπάντων δε, ας ειπωθεί, για το παραμεθαύριο,
όταν θα ρθεί ο υιός του υιού για να μας κυβερνήσει,
ή, πιθανόν, ο ανιψιός, αν τύχει και νικήσει
στην κούρσα της κληρονομιάς. Αν δηλαδή κουρσέψει
το Τζάκι, και αναλάβει αυτός να μας διαφεντέψει.
Α, όχι, κληρονομικό δεν έχουμε βασίλειο.
Δημοκρατία κληρονομική κείται υπό τον ήλιο.
Τι; Κληρωτή τη θέλετε; Και άμεση; Κλεισθένεια;
Άλλος υιός μάς έταξε τέτοια παραμυθένια.
Του Αντρέα ο Γεώργιος. Ζεϊμπέκ συννεφιασμένος,
βράχος του σοσιαλισμού καστελλοριζωμένος.
Απ’ τον Αντρέα το ΠΑΣΟΚ περνάει στον Ανδρουλάκη,
Αυτό το υποκοριστικό δείτε το λιγουλάκι.
Μοιραίο μην αποδειχτεί και σας υποκορίσει,
οπότε η παλινόρθωση μάλλον δεν θα φτουρίσει.
Πάντως ας μη βιαζόμαστε. Τώρα μετράμε κύματα.
Αλφα και Βήτα, Δέλτα πια. Το γάμμα το πηδήσαμε
Μα αν φτάσουμε στο δίγαμμα, τότε τη διγαμμήσαμε.
Το Όμικρον, λένε οι γιατροί, έχει ευρεία διάδοση
αλλά μικρή τη δύναμη. Κάπως σαν την Αριστερά,
που, όσο να πεις, έχει σ’ αυτά λίαν μακρά παράδοση·
πάντα της την παινεύουνε πλην δεν της δίνουνε φτερά:
«Μα τι καλές οι ιδέες σας, και τι ανιδιοτέλεια.
ω οι αρχές, το πάθος σας, τα ηθικά θεμέλια.
Σίγουρα θα σας ψήφιζα, πλην όμως η αγάπη
φθείρεται όταν καταντάει εις κοινωνίαν γάμου.
Τούτου δοθέντος, λέω να πάω και πάλι σ’ άλλη κάλπη,
αλλά κρατάω ζεστή γωνιά για σας μες στην καρδιά μου».
Τούτων δοθέντων, χρόνια σας πολλά, κι αν όχι τέλεια,
να ’ναι καλά, καλούτσικα, υποφερτά - διαλέγετε.
Κι άλλα θα είχα να σας πω, κι άλλο να υποφέρετε,
πλην δυστυχώς μού τέλειωσαν αιφνίδια τα Καρέλια.
Και δίχως πάφα, δίχως πουφ, η έμπνευση κωλύεται
και για τις λέξεις τίποτε καλό δεν προμηνύεται·
ας μείνουν κάποιες άθικτες, μήπως τις τραγουδήσουμε.
Από τη μια επέτειο στην άλλη ας προχωρήσουμε
με σθένος antiiko - γράψτε το όπως θέλετε,
με βούληση γκραμσιανή, εάν μου επιτρέπετε.
Η σκέψη απαισιοδοξεί, μας είπε ο Αντόνιο,
η βούληση αισιοδοξεί. Το μήνυμα αιώνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου