50 συγγραφείς : μια χριστουγεννιατική βιβλιοφιλική ανάμνηση (συναισθηματικό γκάλοπ)
Χριστούγεννα με την αίσθηση ενός βιβλίου: νοσταλγία, αναστοχασμός, μνήμη οδυνηρή ή χαρούμενη, ξάφνιασμα, επιστροφή, σχέση ζωής ή πρόσκαιρη ευτυχία, ανέφελη ζωή ή βιοτή με εμπόδια, εδώ ή κάπου μακριά στον χώρο …ένα βιβλίο διασχίζει τον χρόνο. Στο συναισθηματικό αυτό γκάλοπ του Αναγνώστη ανταποκρίθηκαν τόσοι πολλοί φίλοι του περιοδικού που μας συγκίνησαν. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς και ευχόμαστε σε όλους όσοι αγαπάνε το βιβλίο μια πλούσια αναγνωστική χρονιά. Με υγεία και δύναμη για το 2022.
Η Συντακτική Επιτροπή του Αναγνώστη
Βενετία Αποστολίδου (καθηγήτρια Πανεπιστημίου, ΑΠΘ)
Χριστούγεννα του 1975. Μεταπολίτευση. Εγώ 14 χρονών, πρώτα φλερτ μαζί με πολιτική αφύπνιση και πρώτα σοβαρά διαβάσματα. Όλα μπερδεύονταν γλυκά αλλά και με αγωνία. Ένα αγόρι που μ΄ενδιέφερε, πιο προχωρημένο από μένα σε όλα, στην ηλικία, στα πολιτικά, στα βιβλία, μου δώρισε το βιβλίο του Μάριου Χάκκα, Ο μπιντές και άλλες ιστορίες, λέγοντάς μου με νόημα «διάβασέ το και θα το συζητήσουμε». Πιάνω το βιβλίο στα χέρια μου και παθαίνω σοκ. Δεν καταλαβαίνω απολύτως τίποτε. Παραλύω από το άγχος. Τι θα έχω να πω στην ενδεχόμενη «συζήτηση»; Όπως ήταν αναμενόμενο, τα πράγματα δεν πήγαν καλά με το αγόρι, αλλά τον Χάκκα δεν τον ξέχασα ποτέ και, λίγα χρόνια αργότερα, ο μπιντές βρήκε το νόημά του.
Διαμαντής Αξιώτης (συγγραφέας)
Στρατόπεδα συγκέντρωσης, τρόπος λειτουργίας, εντοπισμός τους σε διαφορετικές χώρες και εποχές. Η ψυχική υγεία, το στίγμα, ο εγκλεισμός και οι φαρμακευτικές αγωγές. Η τρέλα υπό το πρίσμα της ηθικής. Η ενοχή της ανθρώπινης φρίκης και των γονιδίων. Η αντιμετώπιση, η έλλειψη εξατομικευμένης θεραπείας. Στο βιβλίο του Γκονσάλο Μ. Ταβάρες, Ιερουσαλήμ οι ζωές πέντε ανθρώπων διασταυρώνονται βιαίως. Ένας τρόφιμος ασύλου επιχειρεί να αυτοκτονήσει. Ένας ψυχίατρος, με σηκωμένο πέος, αναζητά μια ηβική αποζημίωση. Ένας πρώην πολεμιστής σημαδεύει την αυλή ενός σχολείου, όπου παίζουν παιδιά. Μία σχιζοφρενής, αναζητώντας μια ανοιχτή εκκλησία ώρα τέσσερις το πρωί, σκέφτεται τη βασική λέξη: πόνος. Όσο το Θείον Βρέφος καθυστερεί τη γέννησή του, ο πόνος κυριαρχεί.
Αναστασοπούλου Γιούλη, (συγγραφέας, σεναριογράφος)
“Ο παλαιός των ημερών” του Παύλου Μάτεσι υπήρξε για μένα ένα βιβλίο καθηλωτικό.Το διάβασα σε νεαρή ηλικία. Η γλώσσα του βαθιά, σαν να μιλούσε πριν να εφευρεθεί η γλώσσα, σχεδόν σε προλεκτικό επίπεδο. Ένοιωσα να ανατριχιάζω, να σαστίζω στις δυνατές εικόνες του Ελληνικού τόπου και των ανθρώπων του που ζούσαν ενστικτωδώς. Θα θυμάμαι την ιστορία του παλαιού, σαν μια θαυμάσια αλληγορία για το θαύμα και τα θαύματα που προσδοκούμε καθημερινά.
Ευάγγελος Αυδίκος, (συγγραφέας, καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας)
Μπορεί ένα βιβλίο που δεν διαβάστηκε, κάποια Χριστούγεννα, να έχει αφήσει το πιο έντονο ίχνος στη μνήμη; Κι όμως. Έρωτας από την πρώτη ματιά. Ήμουν έτοιμος να ακολουθήσω τον «Μικρό πρίγκιπα» του Σαιντ Εξυπερύ στο ταξίδι του στο άπειρο. Μετά το σκόλασμα. Εκεί. Στον πάγκο του πρακτορείου εφημερίδων. Χάιδευα το εξώφυλλο. Άδραχνα το σχοινί που κρατούσε ο πρίγκιπας , τρυπούσα μαζί του τον μικρό μου κόσμο. Πώς βρέθηκε στο σπίτι; Μπερδεύτηκε με το τετράδιο, ψέλλισα. Κοκκινογούλι τα μάγουλα. Φωτιές πετούσαν οι παλάμες όσο το φιλοξένησα στο σπίτι. Δεν τόλμησα να το ανοίξω. Ούτε να το χαϊδέψω.
Άννα Αφεντουλίδου(ποιήτρια, εκπαιδευτικός)
Μόλις είχε τελειώσει το πρώτο τρίμηνο της Α΄ Γυμνασίου και σε λίγο θα άρχιζαν οι χριστουγεννιάτικες διακοπές. Μαζί με το πρώτο ερωτικό ραντεβού σε εκείνο το στενό γραφειάκι «προτού αλλάξει ο χρόνος», πήρα, για πρώτη φορά επίσης, ως δώρο ένα ποιητικό βιβλίο: Ποιήματα και Πεζά του Κ.Γ.Καρυωτάκη. Ήταν η μουσική του τόσο μαγικά μυστική; Ήταν η εφηβεία που κάλπαζε ανυπότακτη; Δεν ξέρω. Αλλά από τότε δεν υπήρξε για εμένα καμμιά ποίηση τόσο επιδραστική, τόσο συγγενής με την ψυχική μου διάθεση, τόσο κοντά στον βαθύτερο μου εαυτό. Εξαιτίας του βιβλίου αυτού, άρχισα να γράφω. Ευγνώμων και μετανοούσα, ευτυχής και θλιμμένη… Αγκιστρωμένη συνεχώς σε εκείνο το «όταν φέρουν το μήνυμα δεν είναι πια καιρός».
Γιώργος Βέης (ποιητής)
Η συνάντησή μου με τον Μιχαήλ Στρογκώφ υπήρξε ασφαλώς καθοριστική. Συνέβη στην Τετάρτη ή στην κρίσιμη Πέμπτη Τάξη του Δημοτικού. Ακριβώς τότε που η πραγματικότητα δείχνει πάντα αχανής. Ήταν δώρο χριστουγεννιάτικο του πατέρα μου. Το μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν, έκδοση για παιδιά, με πολύχρωμο, σκληρό εξώφυλλο, διαβάστηκε μέσα σ΄ ένα απόγευμα. Δεν μπορούσα να σηκώσω κεφάλι. Ευτυχώς δεν με ενόχλησε κανείς, θυμάμαι. Οι σελίδες του βιβλίου άνοιγαν παράθυρα στον υπερ-κόσμο: η γεωγραφία με καλούσε να την μυθοποιήσω και ταυτόχρονα να την περπατήσω. Χρόνια μετά συνειδητοποιούσα ότι επρόκειτο για ένα κάλεσμα ισχυρό κι ανεπανάληπτο: να ταξιδέψω δηλαδή, όσο γίνεται, στο άλλο.
Ελένη Γεωργοστάθη (συγγραφέας)
Το χριστουγεννιάτικο ανάγνωσμα που σημάδεψε την παιδική μου ηλικία ήταν η Τάξη που πετάει του Κέστνερ, ένα μυθιστόρημα όπου, με αφορμή μια χριστουγεννιάτικη σχολική παράσταση, ξεδιπλώνονταν οι συγκρούσεις, οι δυσκολίες, οι αγωνίες και τα όνειρα μιας παρέας αγοριών στην προχιτλερική Γερμανία. Κάποια άλλα Χριστούγεννα, τριάντα χρόνια μετά, ξαναδιάβασα το βιβλίο εκείνο, με το εύλογο άγχος της ενήλικης που αναρωτιέται αν θα βρει σε ό,τι αγάπησε ως παιδί κάτι περισσότερο από την εξιδανίκευση της ανάμνησης. Ευτυχώς ήταν όλα εκεί: η τρυφερή ανθρωπιά, η ευαίσθητη κοινωνική ματιά, η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Κι ακόμα, η λάμψη μιας παρέας παιδιών που έμελλε να μεγαλώσουν απότομα όταν το κακό ήρθε να σαρώσει τον κόσμο τους ολόκληρο. Ένα φως μακρινό, από έναν άλλο, χαμένο κόσμο. Το ίδιο που γέμισε χαρά, συγκίνηση κι ελπίδα τα δικά μου παιδικά χρόνια.
Ευτυχία Γιαννάκη (συγγραφέας αστυνομικών)
Στο τέλος κάθε χρόνου παίζουμε λίγο πολύ τα ρέστα μας, με ό,τι περισσεύει από τη χρονιά που φεύγει και όσα επενδύουμε στη χρονιά που έρχεται. Ένας Ταχτσής που κινείται οριακά ανάμεσα στην εξομολόγηση, τον μύθο και την πραγματικότητα, με έναν αφηγητή που μεγαλώνει στη μεταπολεμική Ελλάδα εμφανίζεται στο οικογενειακό τραπέζι των Χριστουγέννων και ζητάει τα Ρέστα μας. Έρχεται η ζωή του μέσα από ένα βιβλίο αντικανονικό, ρευστό και ως εκ τούτου επαναστατικό. Το βίωμα γίνεται οξύ σχόλιο, πάθος, επιμονή, σαρκασμός, ειρωνεία και ανοίγει φωτίζοντας την κοινωνία εδώ και τώρα, μέσω της ρευστότητας και των παραλλαγών του χαρακτήρα που ζει ανάμεσά μας, τρώει μαζί μας. Ισορροπώντας στο λεπτό όριο μεταξύ αυτοβιογραφίας και μυθοπλασίας το βιβλίο με συγκινεί όχι μόνο ως προς τη θεματολογία του, αλλά και ως προς την πάλη του ανθρώπου που επιχειρεί να χωρέσει την αλήθεια του στο στενό όριο της μυθοπλασίας, γιατί αυτή είναι η αίσθηση, ότι η μυθοπλασία γίνεται πάλη και στένεμα με το ανείπωτο, ενώ το τραύμα φωλιάζει πίσω από κάθε λέξη και παραμονεύει, είναι ο κίνδυνος που ετοιμάζεται να πνίξει ό,τι διαφέρει στο οικογενειακό τραπέζι των Χριστουγέννων. Ευτυχώς έρχεται η Πρωτοχρονιά και μπορούμε να τζογάρουμε από την αρχή. Προσοχή, κίνδυνος, ζωή και τα ρέστα μας!
Μένος Δελιοτζάκης (σκηνοθέτης, ΕΡΤ)
Εκείνη την πρωτοχρονιά το δώρο του Αι Βασίλη κάτω από το δένδρο, δεν ήταν αυτό που του είχα ζητήσει. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη, για να μην πω ο θυμός, που ο πατέρας (ήξερα ότι δεν υπήρχε Αι Βασίλης) μου αγόρασε βιβλίο. Όμως η απογοήτευση και ο θυμός, μετατράπηκαν σε απόλαυση και γοητεία, για την χαμένη αθωότητα, τη χαμένη παιδικότητα, που παιδί κι εγώ, έβλεπα μπροστά μου, χαμένος μέσα στις σελίδες της Αιολικής Γης του Ηλία Βενέζη. Μου άνοιξε τότε ένα παράθυρο, που δεν έκλεισε ποτέ.
Λουκία Δέρβη (συγγραφέας)
Χριστούγεννα, αρχές της χιλιετίας: 2002. Kαλός φίλος μου χαρίζει το «Ν’ακούω καλά το όνομά σου» του Σωτήρη Δημητρίου. Βυθίζομαι στις σελίδες του, γεμάτες Ιστορία και ποίηση, γεμάτες ζωντάνια και πόνο. Το εμβληματικό βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου χαράζεται μέσα μου. Χριστούγεννα δεν είναι μόνο χαρά, γιορτές και ζωή∙ είναι και πόνος, μοναξιά, πένθος, αγωνία∙ εντός κι εκτός κειμένου. Μέσα απ’αυτό το βιβλίο έρχομαι για πρώτη φορά σε σχεδόν φυσική επαφή μ’αυτόν τον κόσμο, τον τόσο μακρινό τότε για μένα, που σήμερα αποτελεί μέρος της συνολικής εικόνας μου για την πατρίδα μου και τους ανθρώπους της. Αξέχαστα Χριστούγεννα, αξέχαστη ανάγνωση.
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου