Καθαρόαιμα αστυνομικά: Τα καλύτερα των τελευταίων μηνών
Της Χίλντας Παπαδημητρίου
Στην κατηγορία της αστυνομικής λογοτεχνίας οι νέες εκδόσεις δεν σταματούν όλο τον χρόνο. Τους τελευταίους μήνες οι καλοί τίτλοι πλήθυναν και μια επιλογή ήταν επιβεβλημένη. Δεκαέξι μυθιστορήματα εγχώριας και εισαγόμενης παραγωγής και μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη.
Της Χίλντας Παπαδημητρίου
Το κτήνος πρέπει να πεθάνει (μτφρ. Δημήτρης Αρβανίτης, εκδ. Αλεξάνδρεια) του Nicholas Blake
«Ο αναγνωρισμένος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων Φρανκ Κερνς σχεδιάζει τον τέλειο φόνο – ένα φόνο που θα διαπράξει ο ίδιος. Σκοπεύει να σκοτώσει τον ασυνείδητο οδηγό που έγινε η αιτία θανάτου του μικρού παιδιού του. Όταν όμως το υποψήφιο θύμα του βρίσκεται νεκρό και ο Κερνς είναι ο κύριος ύποπτος, ο συγγραφέας επιμένει ότι τον έχουν παγιδέψει. Ένας παλιός φίλος τού Κερνς καλεί τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Νάιτζελ Στρέιντζγουεϊζ, που πρέπει να διαλευκάνει ένα σατανικά σχεδιασμένο έγκλημα για να ανακαλύψει τι πραγματικά συνέβη στον Τζωρτζ Ράτερι».
Κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα της Χρυσής Εποχής του είδους, το οποίο έγραψε ο Ιρλανδός ποιητής Σέσιλ Ντέι-Λιούις το 1938, με ψευδώνυμο. Είναι το τέταρτο της σειράς δεκάξι βιβλίων με ήρωα τον Νάιτζελ Στρέιντζγουεϊς, έναν τζέντλεμαν ιδιωτικό ερευνητή και περιγράφει με αριστοτεχνικό τρόπο την εμμονή του Φρανκ Κερνς να εκδικηθεί τον δολοφόνο του εξάχρονου γιου του. Ενώ όμως καταγράφει στο ημερολόγιό του πώς θα ανακαλύψει τον ασυνείδητο οδηγό και πώς θα τον τιμωρήσει, εκείνος βρίσκεται νεκρός και ο Κερνς κατηγορούμενος για τον φόνο του. Τότε θα μπει στην ιστορία ο ντετέκτιβ Στρέιντζγουεϊς, ο οποίος με τη γνωστή μέθοδο του Ηρακλή Πουαρό θα επιλέξει τον δολοφόνο μέσα από πολλούς υπόπτους. Το εν λόγω βιβλίο, το οποίο έχει γυριστεί ταινία από τον Γάλλο σκηνοθέτη Κλοντ Σαμπρόλ, είναι δείγμα του καθαρά λογοτεχνικού αστυνομικού είδους που γραφόταν στην Αγγλία την προπολεμική περίοδο. Η άχρηστη πληροφορία της μέρας: ο συγγραφέας ήταν πατέρας του ηθοποιού Ντάνιελ Ντέι-Λιούις.
Θανάσιμο αμάρτημα (μτφρ. Μαρία Οικονομίδου, εκδ. Πατάκη) του Κάρλο Λουκαρέλλι
«Υπάρχει ένα μελανό σημείο στο παρελθόν του επιθεωρητή Ντε Λούκα, κι αυτό γίνεται η αιτία να πέσει θύμα εκβιασμού. Είναι το θανάσιμο αμάρτημά του, με αποτέλεσμα ο επιθεωρητής να αρχίσει να καταδιώκει τον ίδιο του τον εαυτό. Το διάστημα μεταξύ 25 Ιουλίου και 8 Σεπτεμβρίου 1943 είναι μια ταραγμένη περίοδος για την Ιταλία. Ο Μουσσολίνι αποπέμπεται από την εξουσία και, σύντομα, η Ιταλία βρίσκεται υπό σκληρή γερμανική κατοχή. Μέσα στο χάος εκείνων των ημερών, ο Ντε Λούκα, που εργάζεται στο Εγκληματολογικό της Μπολόνια, αναλαμβάνει μια έρευνα σχετικά με ένα ακέφαλο σώμα – κάτι που είναι ταυτόχρονα απλό και περίπλοκο. Απλό, γιατί πρόκειται για ανθρωποκτονία, απαιτεί λοιπόν έρευνα, τη συνήθη δουλειά λαγωνικού. Περίπλοκο, επειδή η ιστορία λαμβάνει σύντομα πολιτικές προεκτάσεις που, δεδομένης της συγκυρίας, γίνονται πολύ επικίνδυνες. Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση πρέπει να εξιχνιαστεί, έτσι είναι η φύση του Ντε Λούκα. Ακόμα και με το τίμημα να δεχτεί έναν συμβιβασμό...»
Ο Κάρλο Λουκαρέλλι, γνωστός από την Τριλογία του Φασισμού, είναι ο δημιουργός του επιθεωρητή Ντα Λούκα, «του πιο έξυπνου αστυνομικού σε όλη την Ιταλία». Οι περισσότερες περιπέτειες του Ντα Λούκα εκτυλίσσονται στα χρόνια του Μουσολίνι, στο Θανάσιμο Αμάρτημα όμως η Ιταλία βρίσκεται υπό τη σκληρή γερμανική κατοχή. Και ο Ντα Λούκα, ο οποίος αποφεύγει να βλέπει πολιτικές διαστάσεις στις υποθέσεις που επιλύει, θα μπλέξει άσχημα όταν του αναθέτουν την εξιχνίαση της δολοφονίας δύο πτωμάτων που βρέθηκαν απανθρακωμένα σε μια σπηλιά. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί κάποια στοιχεία του hardboiled, τα οποία φυτεύει με επιτυχία στην περιοχή της Εμίλια-Ρομάνα, και στην έδρα του Ντα Λούκα, την Μπολόνια.
Η Ελένα ξέρει (μτφρ. Ασπασία Καμπύλη, εκδ. Carnivora) της Κλαούδια Πινιέϊρα
«Όλοι πιστεύουν ότι η Ρίτα αυτοκτόνησε. Όλοι, εκτός από την Ελένα, τη μητέρα της. Επειδή η Ελένα ξέρει. Επειδή η Ελένα, όπως κάθε μητέρα, είναι γεμάτη βεβαιότητες που οδηγούν σε αβεβαιότητες. Ένα δύσκολο ταξίδι προς την πρωτεύουσα, ένα παλιό χρέος και μια αποκαλυπτική συζήτηση συνθέτουν αυτό το σπαρακτικό μυθιστόρημα που αποκαλύπτει τον κρυμμένο αυταρχισμό κάθε υποκριτικής κοινωνίας. Η θηλυκή υποκειμενικότητα, το γυναικείο σώμα και τα καταπιεστικά δεσμά του αποκτούν διαβρωτική δύναμη μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος Η Ελένα Ξέρει, οδηγώντας μια μάνα και μια κόρη σε μια συνύπαρξη σκληρά οριακή και τραγικά ανθρώπινη. Με γραφή διαυγή και αβίαστη, η Πινιέιρο σκιαγραφεί καταστάσεις και χαρακτήρες που γεννούν ερωτήματα δίχως εύκολες ή βολικές απαντήσεις. Χρησιμοποιεί τόσο την καταγγελία όσο και το χιούμορ με μια φαινομενική φυσικότητα που κρύβει την εκπληκτική ικανότητα να κατανοεί και να εξηγεί την ανθρώπινη φύση, να κάνει απλό το δύσκολο να ειπωθεί. Σε δημιουργικό διάλογο με την Πατρίτσια Χάισμιθ, τη Ρουθ Ρέντελ, αλλά και τον Μανουέλ Πουίχ, σκηνοθετεί μια παράσταση τραγική και κωμική συγχρόνως, με πρωταγωνιστές τη ζωή και το θάνατο, την αρρώστια και την ελπίδα».
Τυπικό δείγμα του Latin Noir, του νουάρ που γράφεται από τη δεκαετία του ’70 και μετά σε όλη τη Λατινική Αμερική. Το είδος που γεννήθηκε όχι επειδή κάποιος ιδιοφυής ερευνητής βρίσκει μια αφορμή για να επιδείξει την εξυπνάδα του, αλλά σαν μια προσπάθεια των συγγραφέων να αποτυπώσουν πώς στις χώρες τους το έγκλημα, κατά κύριο λόγο, διαπράττεται από τη διεφθαρμένη εξουσία. Γι’ αυτό στα Latin Noir σχεδόν ποτέ δεν συναντάμε αστυνομικούς, μόνο παρακμιακούς πεισματάρηδες ερευνητές, επαγγελματίες ή μη – ακόμα και μια γυναίκα που πάσχει από Πάρκινσον κινητοποιείται για να μάθει την αλήθεια. Σύμφωνα με την εφημερίδα La Nación, η Πινιέιρο είναι η τρίτη πιο μεταφρασμένη συγγραφέας της Αργεντινής, μετά τον Μπόρχες και τον Κορτάσαρ.
Mexican Gothic (μτφρ. Έφη Τσιρώνη, εκδ. Κλειδάριθμος) της Silvia Moreno-Garcia
«Όταν η Νοεμί Ταμποάδα παίρνει ένα απελπισμένο γράμμα από τη νιόπαντρη ξαδέλφη της, η οποία την εκλιπαρεί να τη σώσει από έναν μυστηριώδη κίνδυνο, είναι ολοφάνερο ότι κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Οι σικ τουαλέτες της Νοεμί και το άψογο κραγιόν της ταιριάζουν περισσότερο σε κοκτέιλ πάρτι παρά σε ερασιτέχνη ντετέκτιβ, φεύγει όμως αμέσως για το απομακρυσμένο αρχοντικό στην ύπαιθρο του Μεξικού. Έξυπνη και ανυποχώρητη, η Νοεμί διαθέτει ακλόνητη βούληση, και δεν φοβάται τίποτα. Ούτε τον νέο, απειλητικό και ταυτόχρονα σαγηνευτικό, σύζυγο της ξαδέλφης της, τον Βέρτζιλ Ντόιλ, ούτε τον πατέρα του, Χάουαρντ, τον υπέργηρο πατριάρχη που φαίνεται συνεπαρμένος από τη Νοεμί, ούτε καν το ίδιο το σπίτι, το οποίο αρχίζει να εισβάλλει στα όνειρά της με οράματα βουτηγμένα στο αίμα και την καταστροφή. Μαγνητισμένη από τον τρομακτικό και, παρόλα αυτά, σαγηνευτικό κόσμο του παλιού αρχοντικού, η Νοεμί δεν θα αργήσει να συνειδητοποιήσει ότι της είναι αδύνατον ν' αφήσει αυτό το αινιγματικό σπίτι».
Χρησιμοποιώντας στοιχεία από κλασικά goth βιβλία, η συγγραφέας ανατρέπει τα στερεότυπα της ανήμπορης damsel-in-distress, που περιμένει τη σωτηρία από έναν άντρα, και επενδύει στη γυναικεία αλληλεγγύη. Ωστόσο, όπως συμβαίνει στα σύγχρονα goth που παίζουν με τις συμβάσεις του ψυχολογικού θρίλερ, η εξέλιξη της ιστορίας γίνεται πολύ πιο αιματοβαμμένη από την Τζέιν Έιρ ή τη Ρεβέκκα. Κι έχει χάπι-εντ, κατά κάποιο τρόπο. Η Silvia Moreno-Garcia, Μεξικάνα που ζει πια στον Καναδά, μεταφυτεύει επιτυχημένα ένα είδος ταυτισμένο με την παγερή Αγγλία στις ερημιές και τα άγρια τοπία του Μεξικού.
Ταξί (μτφρ. Δάφνη Χρήστου, εκδ. Μεταίχμιο) του Carlos Zanón
«Ο Σαντίνο είναι ένας μελαγχολικός άντρας που δεν μπορεί να διαχειριστεί την απώλεια ούτε να ξεφύγει από τις εμμονές του, είτε αυτές αφορούν τραγούδια, φίλους, εχθρούς είτε τις στάχτες της γιαγιάς του που τις κουβαλάει στο αυτοκίνητό του. Περιπλανιέται με το ταξί του άσκοπα στη Βαρκελώνη, καθώς διστάζει να επιστρέψει σπίτι του επειδή φοβάται ότι η σύζυγός του, απαυδισμένη από τις απιστίες του θα τον εγκαταλείψει μιας και νιώθει πως δεν τον έχει πια ανάγκη. Δεν είναι σίγουρος για τίποτα – αν θέλει να χωρίσει, αν θέλει να είναι οδηγός ταξί, αν είναι ικανός να αγαπάει, ή αν το μόνο που έχει σημασία είναι να τριγυρνάει στους δρόμους της Βαρκελώνης ακούγοντας την αγαπημένη του μουσική. Η μοίρα όμως τον προορίζει για ντετέκτιβ και δεν μπορεί παρά να αποδεχτεί τον ρόλο αυτό όταν η Σοφία, μια συνάδελφός του, ζητά τη βοήθειά του. Στο ταξί της έχει βρεθεί μια μαύρη τσάντα γεμάτη ναρκωτικά. Τώρα που ταξιτζήδες και ναρκέμποροι την έχουν πάρει στο κατόπι θα καταφέρει ο Σαντίνο να σώσει τη Σοφία; Θα καταφέρει να σώσει τον γάμο του και τον εαυτό του;»
Ο Carlos Zanón είναι από τους συγγραφείς που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν υπάρχουν πράγματι, αν είναι αληθινά όντα κι όχι κατασκευασμένες περσόνες βάσει των εμμονών μας. Και όταν αναφέρομαι σε εμμονές, εννοώ τους Clash, the only band that matters, αλλά και πολλούς άλλους μουσικούς που σφράγισαν το τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα· εννοώ την πόλη της Βαρκελώνης και την καταλανική κουλτούρα, τα μεσογειακά αστυνομικά του Μανόλο Μονταλμπάν, την ιδιαιτερότητα του εγκλήματος του Νότου που έχει πολλές αποχρώσεις. Ενίοτε, τα χρώματα που επικρατούν είναι το μαύρο και το κίτρινο των ταξί της πόλης, noir και giallo. Ο ήρωάς του, ο περιπλανώμενος Ζούζε που έχει επιλέξει το όνομα Σαντίνο από λατρεία στο άλμπουμ «Sandinista» των Clash, είναι ένας ταξιτζής που δεν θέλει να είναι ταξιτζής, πάσχει από αϋπνίες και «διαβάζει για να διαβάζει. Διαβάζει για να μη σκέφτεται». Ο συγγραφέας διηγείται μια παραληρηματική ιστορία περιπλάνησης και εμπλοκής σε κάθε λογής παραβατικές περιπέτειες. Όταν μιλάμε για το «σύγχρονο noir», σε τέτοια βιβλία αναφερόμαστε.
Το μυστήριο της αράχνης (μτφρ. Δήμητρα Σταυρίδου, εκδ. Έρμα) του Paco Ignacio Taibo II
«Τα διηγήματα του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ που παρουσιάζονται στο ανά χείρας βιβλίο γράφτηκαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων σαράντα χρόνων και συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά σε έναν τόμο, αποτελώντας μια γιορτή για τους αναγνώστες. Μέσα από τον ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό τρόπο γραφής του, που τον καθιέρωσε ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας, ο Τάιμπο μας παραθέτει ιστορίες αστυνομικές, μυστηρίου, κοινωνικών αγώνων, ιστορίες που αντανακλούν τόσο τα προσωπικά βιώματα του συγγραφέα όσο και την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, τη ζώσα πραγματικότητα. “Η ιστορία είναι άσκηση πυγμαχίας: σκληρή, στο κεφάλι και γρήγορη. Αυτό που μου αρέσει σε αυτές τις ιστορίες είναι ότι μοιάζουν με χτυπήματα, έτσι ώστε να τις διαβάζεις και να σου αφήνουν την αίσθηση μιας ιστορίες που κλείνεται ξαφνικά στον ίδιο της τον εαυτό” Π.Ι.Τ.».
Τα διηγήματα αυτά προέρχονται από τη συλλογή Cuentos Incompletos, και θυμίζουν σκίτσα με μολύβι σε σχέση με τις μεγάλες πολύχρωμες τοιχογραφίες των μυθιστορημάτων του Τάιμπο. Σχεδόν σε μέγεθος νουβέλας, η πιο μεγάλη ιστορία με τίτλο «Η Μάσκα των Αζτέκων και ο δόκτωρ Νιέμπλα» ξεχωρίζει από τη συλλογή, την οποία κάποιος χαρακτήρισε best of του Τάιμπο. Οτιδήποτε μεταφράζεται από τα γραπτά του Τάιμπο είναι ευπρόσδεκτο και γίνεται δεκτό με αγαλλίαση από τους φανατικούς πιστούς του.
Αγνοούμενη (μτφρ. Χριστίνα Ριζοπούλου, εκδ. Bell) της Lisa Gray
«Η ιδιωτική ντετέκτιβ Τζέσικα Σο είναι συνηθισμένη να λαμβάνει ανώνυμες πληροφορίες. Αλλά όταν φτάνει στο μέιλ της η φωτογραφία ενός τρίχρονου κοριτσιού που εξαφανίστηκε από το Λος Άντζελες είκοσι πέντε χρόνια πριν, η Τζέσικα αναγνωρίζει με κατάπληξη στο πρόσωπό του… τον εαυτό της. Αναζητώντας απαντήσεις, μαθαίνει πως η βιολογική μητέρα της δολοφονήθηκε τη νύχτα που κάποιος απήγαγε την ίδια. Και τότε αποφασίζει να λύσει αυτή την υπόθεση που η αστυνομία έχει ξεχάσει. Παράλληλα, ο έμπειρος ντετέκτιβ της Αστυνομίας του Λος Άντζελες Τζέισον Πράις ερευνά τον αποτρόπαιο φόνο μιας φοιτήτριας κολεγίου που δούλευε περιστασιακά ως πόρνη. Ένα τυχαίο γεγονός φέρνει αυτούς τους δύο ανθρώπους σε επαφή, αλλά η Τζέσικα καταλαβαίνει σύντομα πως ο Πράις κρύβει κάτι σχετικά με το πολυτάραχο παρελθόν του πατέρα της και το θάνατο της μητέρας της. Για να εξιχνιάσει τη δολοφονία της μητέρας της και τη δική της εξαφάνιση, η Τζέσικα πρέπει να σκάψει στο παρελθόν και να βρει τα μυστικά που κρύβονται εκεί. Όμως οι ανακαλύψεις της, καθώς πλησιάζει την αλήθεια, της κόβουν την ανάσα!»
Η Τζέσικα Σο ειδικεύεται στην αναζήτηση αγνοουμένων προσώπων, και χωρίζει τις υποθέσεις της σε νεκρά άτομα και άτομα που δεν θέλουν να βρεθούν. Ώσπου μια μέρα ανακαλύπτει ότι υπάρχουν και άτομα που δεν γνωρίζουν ότι αγνοούνται. Όπως η ίδια. Παρότι η ιστορία διαδραματίζεται στο Λος Άντζελες, η Lisa Gray είναι Σκοτσέζα, από τη Γλασκόβη, και στους θαυμαστές της ανήκει ο σπουδαίος Ίαν Ράνκιν. Σπιντάτο, εντυπωσιακά καλογραμμένο για πρώτο μυθιστόρημα, ίσως επειδή η συγγραφέας ήταν αθλητικογράφος για μια δεκαπενταετία.
Ο διάβολος και τα σκοτεινά νερά (μτφρ. Θοδωρής Τσαπακίδης, εκδ. Μεταίχμιο) του Stuart Turton
«Ανατολικές Ινδίες, 1634. Ο Σάμιουελ Πιπς, ο σπουδαιότερος κλεφτοκυνηγός του κόσμου, μεταφέρεται από την Μπατάβια στο Άμστερνταμ, όπου κινδυνεύει να εκτελεστεί για ένα έγκλημα που ίσως διέπραξε, ίσως όχι. Μαζί του ταξιδεύει ο πιστός σωματοφύλακάς του, ο Άρεντ Χέις, που είναι αποφασισμένος να αποδείξει την αθωότητα του φίλου του, ενώ στο ίδιο πλοίο βρίσκεται και η Σάρα Βίσελ, μια γυναίκα ευγενούς καταγωγής με ένα μυστικό, και ο σύζυγός της, o γενικός κυβερνήτης της Μπατάβιας. Πριν καλά καλά όμως σαλπάρει το πλοίο, αρχίζει ένας καταιγισμός παράδοξων και πολύ δυσοίωνων γεγονότων. Ένας νεκρός λεπρός παραμονεύει στα καταστρώματα. Παράξενα σύμβολα εμφανίζονται στα πανιά. Ζώα σφαγιάζονται. Και μια απόκοσμη φωνή υπόσχεται τρία ανίερα θαύματα: ένα απίθανο κυνήγι, μια απίθανη κλοπή και έναν απίθανο φόνο. Είναι δυνατόν για όλα αυτά να ευθύνεται ένας δαίμονας με το όνομα γερο-Τομ; Με τον Σάμιουελ σιδηροδέσμιο στο μπουντρούμι, μονάχα ο Άρεντ και η Σάρα μπορούν να δώσουν λύση σ’ ένα μυστήριο που έχει τις ρίζες του βαθιά στο παρελθόν και τώρα απειλεί να βουλιάξει το πλοίο – και μαζί όλους τους επιβάτες του».
Για δεύτερη φορά, ο Turton παίρνει τις συμβάσεις που χρησιμοποιούσε η Άγκαθα Κρίστι και με πολλές κι αλλεπάλληλες παρεμβάσεις στην πλοκή, γράφει ένα εντελώς καινούργιο είδος μυθιστορήματος. Θα το χαρακτηρίζαμε ιστορικό ναυτικό μυστήριο, αλλά είναι πολύ περισσότερα πράγματα. Σαν να βρισκόμαστε πάλι σ’ ένα βιντεοπαιχνίδι, οι ήρωες αλλάζουν διαρκώς, τα συμβάντα επίσης, η πλοκή κάνει τον κύκλο της και ξαναρχίζει. Από τη μία ανατροπή στην άλλη, κι ενώ νομίζεις ότι τα κατάλαβες όλα, φτάνει η ύστατη ανατροπή – συν μία ακόμα. Το αστυνομικό της επόμενης μέρας ή ίσως του 21ου αιώνα, σαν περιπετειώδης ταινία δράσης με πολλά ειδικά εφέ.
Το έγκλημα του φθινοπώρου (μτφρ. Ξενοφών Παγκαλιάς, εκδ. Κέδρος) του Anders de la Motte
«Λίγο πριν από το τέλος του καλοκαιριού του 1990, πέντε φίλοι κατασκηνώνουν δίπλα σε μια λίμνη στη νότια Σουηδία. Έχουν μόλις αποφοιτήσει από το λύκειο και αυτή είναι η αποχαιρετιστήρια βραδιά της εφηβείας τους. Διασκεδάζουν πίνοντας αλκοόλ, παίζοντας μουσική και κολυμπώντας. Το επόμενο πρωί όμως το άψυχο σώμα του ενός επιπλέει στη λίμνη. Η αστυνομία χαρακτηρίζει το συμβάν ως τραγικό δυστύχημα και κλείνει τον φάκελο της υπόθεσης. Είκοσι επτά χρόνια αργότερα, ο διοικητής της αστυνομίας συνταξιοδοτείται και αντικαθίσταται από την Άνα Βέσπερ, μια έμπειρη αστυνομικό που μετατίθεται από τη Στοκχόλμη. Η Άνα δεν αργεί να διαπιστώσει ότι εκείνο το δυστύχημα παραμένει μια ανοιχτή πληγή. Ύστερα μάλιστα από τον βίαιο θάνατο ενός άντρα που είχε βρεθεί στη λίμνη μαζί με τα παιδιά το μοιραίο βράδυ του 1990, η Βέσπερ αποφασίζει, παρά τις προειδοποιήσεις, να ανοίξει ξανά την υπόθεση, που είναι ακόμα ολοζώντανη στη μνήμη των κατοίκων και εξακολουθεί να τους στοιχειώνει».
Ο Anders de la Motte, πρώην αστυνομικός και μετέπειτα υπεύθυνος ασφαλείας της εταιρείας Dell, είναι γνώστης κάθε λεπτομέρειας της αστυνομικής έρευνας, κάθε πτυχής των ΜΚΔ και των κόλπων της πληροφορικής. Ξεκίνησε το γράψιμο το 2010 με την τριλογία Game, μια αρκετά αναληθοφανή βουτιά σε παιχνίδια ρόλων που συμβαίνουν στην αληθινή ζωή. Σχετικά πρόσφατα εγκαινίασε μια νέα τετραλογία, τη «Σειρά των Εποχών του Έτους», στην οποία κάθε βιβλίο έχει ανεξάρτητη πλοκή όλα όμως διαδραματίζονται σε μια φανταστική εκδοχή της πατρίδας του συγγραφέα, του βορειοδυτικού Σκόνε. Στο πρώτο κομμάτι της πλοκής μαθαίνουμε για τον πνιγμό ενός έφηβου που γιορτάζει με τους φίλους του την αποφοίτησή του, μια υπόθεση που κλείνει ως ατύχημα. Κάνουμε ένα άλμα στον χρόνο και βρισκόμαστε στην ίδια πολίχνη, το 2017, και στην τοποθέτηση της αστυνόμου Άνα Βέσπερ στη θέση του αστυνόμου Χόκαν, ο οποίος συνταξιοδοτείται. Η Άνα θέλει ηρεμία για να ξεχάσει τον θάνατο του συζύγου της, αλλά τα πράγματα θα εξελιχθούν αλλιώς όταν κάποιος από την παλιά παρέα θα βρεθεί βίαια δολοφονημένος. Η δεξιοτεχνία του de la Motte φαίνεται στις υπέροχες περιγραφές της άγριας φύσης που χάνονται από τα μάτια του αναγνώστη μόλις μεταφερθεί στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του Νέντανος. Εκεί θα γνωρίσει μια σειρά από χαρακτήρες που δημιουργούν ένα κλειστό κύκλο υπόπτων, σ’ αυτό το πολυσέλιδο μυθιστόρημα που είναι whodunit και ψυχολογικό θρίλερ. Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορεί και το Τέλος του Καλοκαιριού, το δεύτερο μέρος της Τετραλογίας.
Μπράβος (μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Gutenberg) του Alan Trotter
«Σε μια πόλη γεμάτη απατεώνες και κακοποιούς, ο μπράβος Μποξ και ο συνεργάτης του δέρνουν και μαχαιρώνουν κατά παραγγελία. Κάποιο βράδυ, σ' ένα τραπέζι πόκερ, συναντούν έναν συγγραφέα “της κακιάς ώρας” και έναν μυστηριώδη ντετέκτιβ, οι οποίοι τους εμπλέκουν σε μια ιστορία αποτρόπαιης βίας που αφήνει πίσω της αμέτρητα πτώματα. Ο Ρέιμοντ Τσάντλερ, ο Αλμπέρ Καμί, ο Φίλιπ Ντικ και η Πατρίσια Χάισμιθ ενώνονται σε ένα εξαιρετικά φρέσκο μυθιστόρημα (The Guardian). Το απρόβλεπτο και εντυπωσιακό ντεμπούτο του Σκοτσέζου Άλαν Τρότερ (New Statesman), που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση όταν εκδόθηκε στη Μεγάλη Βρετανία».
Το tartan noir, περισσότερο από κάθε νεότερο παρακλάδι της αστυνομικής μυθοπλασία, έχει ενσωματώσει τις βασικές αρχές το hardboiled. Για να τις «πειράξει» δημιουργικά, όσο κι αν αυτό ακούγεται σαν κλισέ. Παράδειγμα το ντεμπούτο του εδιμβούργιου Alan Trotter, στο οποίο παρακολουθούμε τα έργα και τις μέρες ενός ντουέτου καθαρμάτων, του Μποξ που είναι ο μπράβος, και του άγνωστου συντρόφου του, του «—». Σε μια πόλη που δεν κατονομάζεται, σε μια εποχή επίσης αδιευκρίνιστη, τα καθάρματα τρομοκρατούν, αιφνιδίως η hardboiled τυπική πλοκή εξελίσσεται σε pulp, ενώ σε ενδιάμεσα ιντερλούδια ένα άλλο ζεύγος επαγγελματιών δολοφόνων, ο Έκτορας και ο Τσάρλι, κάνουνε συζητήσεις που μοιάζουν να το έχουν σκάσει από θεατρικά του Μπέκετ. Τα πάντα αποσυντίθεται όταν στην αφήγηση εισέρχεται ο Χόλκομπ, ένας συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Τέρμα τα σπόιλερ. Το εντυπωσιακό είναι πώς ο συγγραφέας καταφέρνει να συμμαζέψει την πλοκή σε 318 σελίδες.
Θανάσιμο Λευκό (μτφρ. Αύγουστος Κορτώ, εκδ. Ψυχογιός) του Roberth Galbraith
«Είδα ένα παιδί να δολοφονείται… Το στραγγάλισε». Όταν ο Μπίλι, ένας νεαρός που φαίνεται να αντιμετωπίζει προβλήματα, επισκέπτεται τον ιδιωτικό ερευνητή Κόρμοραν Στράικ, ζητώντας του να ερευνήσει ένα έγκλημα στο οποίο νομίζει ότι υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας, ο Στράικ τον ακούει με προσοχή. Ενώ ο Μπίλι φαίνεται ότι πάσχει ξεκάθαρα από κάποια νοητική διαταραχή και δε θυμάται συγκεκριμένες λεπτομέρειες, η ιστορία του φαντάζει αληθινή. Προτού όμως προλάβει ο Στράικ να του κάνει ερωτήσεις, ο Μπίλι το βάζει στα πόδια πανικόβλητος. Ο Στράικ και η Ρόμπιν Έλακοτ, η πρώην βοηθός του και τώρα συνέταιρός του, ακολουθούν ορισμένα ίχνη και βρίσκονται στα σκοτεινά δρομάκια του Λονδίνου, σ’ ένα μυστικό ιερό μέσα στο Κοινοβούλιο και σε μια μυστηριώδη έπαυλη στην εξοχή. Η ζωή του Στράικ, όμως, είναι τώρα πια ταραχώδης. Το γεγονός ότι έχει αποκτήσει φήμη ως ντετέκτιβ τον εμποδίζει να δρα στο παρασκήνιο. Επιπλέον, ενώ θεωρεί την επαγγελματική του σχέση με τη Ρόμπιν πολύτιμη, η προσωπική τους είναι πολύ περίεργη».
Πολυσέλιδο βιβλίο (785 σελίδες!) με δαιδαλώδη πλοκή που πηγαινοέρχεται στον χρόνο – και πώς αλλιώς θα ήταν αφού είναι έργο της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ. Στην τέταρτη περιπέτεια του Κόρμοραν Στράικ, στην οποία βοηθάει και η πρώην βοηθός και νυν συνεταίρος του Ρόμπιν Έλακοτ, ο αναγνώστης περιπλανιέται στο Λονδίνο αναζητώντας έναν εκβιαστή αρχικά, και ένα δολοφόνο (ή μήπως δύο;) στη συνέχεια. Μέχρι να φτάσει στην επίλυση των μυστηρίων, ο αναγνώστης θα σκοντάψει σε ατελείωτες ανατροπές, ψεύτικα στοιχεία του είδους red herring, αρκετές συναισθηματικές περιγραφές των εντάσεων ανάμεσα στους ερευνητές. Κάθε κεφάλαιο του βιβλίου έχει ως προμετωπίδα ένα μικρό απόσπασμα από το Ρόσμερσχολμ, το έργο του Ίψεν που είναι επίσης γνωστό στα ελληνικά ως Άσπρα Άλογα. Στοιχείο αρκετά σημαντικό για όποιον έχει ασχοληθεί με τον Ίψεν ώστε να σκάψει περισσότερο σε βάθος μια ιστορία που μοιάζει απλοϊκή, εκ πρώτης όψεως.
Ισπανικό Άλογο (εκδ. δαίμων του τυπογραφείου) του André Héléna
«Ο επισκέπτης του ήταν λεπτός και αδύνατος, τα σαράντα χρόνια του τον είχαν γκριζάρει στους κροτάφους ενώ στο βλέμμα του υπήρχε μια σκληράδα. Στάθηκε ακίνητος για μια στιγμή στην είσοδο, κοιτώντας τον ταξιδιώτη. Ένα δυσάρεστο ρίγος διέτρεξε τη σπονδυλική στήλη του. “Ο Hernandez;” ρώτησε ο νεοφερμένος. “Ακριβώς” απάντησε στα ισπανικά. “Το όνομά μου είναι Chiquito, ή τουλάχιστον έτσι με φωνάζουνε”. Έκλεισε την πόρτα πίσω του και μπήκε στο δωμάτιο. Η ματιά του γλίστρησε στο πιστόλι που ήταν πάνω στη βαλίτσα. Το πήρε και το εξέταζε, ενώ ο Hernandez τον παρακολουθούσε ήρεμα με την άκρη του ματιού του. “Star”, είπε με μια δόση νοσταλγίας. “Ναι. Των εννέα χιλιοστών. Από τον εμφύλιο”. Ο Chiquito ακούμπησε ξανά το πιστόλι στη βαλίτσα, έκατσε στην άκρη του κρεβατιού και αναστέναξε. “Είχα κι εγώ ένα τέτοιο όταν ήμουν με τη φάλαγγα Durruti”. “Λαχταράς εκείνες τις ημέρες;” Ο Chiquito κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. “Υποθέτω πως όλοι το ίδιο νιώθουμε. Ήταν δύσκολες εποχές αλλά υπήρχε ελπίδα. Και βέβαια, ήμασταν στην Ισπανία. Κι ήμουν και είκοσι χρόνια νεότερος. Ακόμα εσύ δεν το συνειδητοποιείς, αλλά θα νιώσεις τα σημάδια που αφήνουν είκοσι χρόνια”».
Ο Γάλλος André Héléna πέθανε το 1972, σε ηλικία 53 ετών, πριν ξεκινήσει η μορφοποίηση του neopolar. Διαφορετικά, ίσως θα ήταν από τους πιο γνωστούς εκπροσώπους του, κάτι που πιστεύουν στη Γερμανία όπου είχε μεταφραστεί από τη δεκαετία το ’50. Αδυνατούμε να σχηματίσουμε μια εικόνα του έργου του, αφού έγραφε με μια ντουζίνα ψευδώνυμα, κι εκτός των αστυνομικών διέπρεψε τα… αισθησιακά; ερωτικά; Ποιος ξέρει. (Τα στοιχεία προέρχονται από τη γαλλική wiki). Στο ολιγοσέλιδο αυτό βιβλίο παρακολουθούμε τις προσπάθειες κάποιων βετεράνων του Ισπανικού εμφύλιου να δολοφονήσουν το Ισπανικό Άλογο, έναν αρχιβασανιστή και δολοφόνο του Φράνκο, ο οποίος ειδικευόταν στην εξόντωση των αναρχικών. Ξεχασμένος και στη Γαλλία, ο Héléna έζησε όλη του τη ζωή στη Λεκάτ, της νότιας Γαλλίας, και από τη λησμονιά τον έβγαλε ο συντοπίτης του Jacques Hiron χρησιμοποιώντας τα γραπτά του στο κόμικ La foire aux frisés brauche, σε σκίτσα του Jean-Michel Arroyo.
Ο δεύτερος κύκλος του 8 (εκδ. Red ’n’ Noir) του Βα. Αλ.
«Ο δεύτερος κύκλος του 8 αποτελεί το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε με το Ένα δέκατο του 8. Ο Μάνος Κεντάκης είναι ένας ιδιωτικός ερευνητής, προϊόν της εποχής του και των εποχών πριν από αυτόν, που αναλαμβάνει μια καθημερινή και τετριμμένη, όπως και ο ίδιος, υπόθεση, η οποία σύντομα, και με εξίσου τετριμμένο τρόπο, θα πάρει μια απροσδόκητη τροχιά, στην οποία θα μεσουρανήσουν επιχειρηματίες, ιερείς, στοιχεία του υποκόσμου, καθημερινοί μαγαζάτορες και μια γυναίκα».
Δεν ξέρουμε τι μεσολάβησε ανάμεσα στο πρώτο και στο τρίτο μέρος της τριλογίας του Βα. Αλ., στη διαδρομή πάντως ο κεντρικός ήρωας έπαψε να είναι ο απλός άνθρωπος που γυρίζοντας από τις διακοπές του βρίσκεται μπλεγμένος σε μια σειρά από φόνους. Ο καινούργιος ήρωας του Βα. Αλ. είναι επαγγελματίας ιδιωτικός ντετέκτιβ, με όλα τα κουσούρια αλλά και τη γοητεία που κουβαλάει η δουλειά του. Τίποτα στο συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι όπως το περιμένεις. Όσο κλισέ φαντάζεσαι ότι θα είναι ο ντετέκτιβ, τόσο περισσότερες εκπλήξεις σε περιμένουν. Σε τελείως κόντρα ρόλο ο Ιρανός πρόσφυγας Σατζάντ. Οι γυναίκες-δηλητήριο τιμωρούνται, ενώ οι φόνοι δεν γίνονται για λεφτά, ναρκωτικά, εξουσία. Δεν θα αποκαλύψω τα κίνητρα των κακών και των καλών, αν δεχτούμε ότι υπάρχουν τέτοιοι. Σίγουρα είναι πολύ πιο πρωτότυπα απ’ όσο περίμενα.
ΚέχριBARι (εκδ. Καστανιώτη) του Δώρου Αντωνιάδη
«“Είναι απλό: είτε θα πεθάνω, είτε θα ξαναγεννηθώ. Πιάνω την κάννη και τη στρέφω στο μέτωπό μου. Δεν ξέρω αν η ιδέα που μου καρφώθηκε στο κεφάλι θα πιάσει. Δεν έχω χρόνο να το σκεφτώ. Το επόμενο που μου καρφώνεται στο κεφάλι είναι μια σφαίρα. Είναι απλό: είτε θα πεθάνω, είτε θα ξαναγεννηθώ…” Ένας άντρας αποφασίζει να πάει μερικές μέρες στην Άνδρο για να διευθετήσει μια υπόθεση κληρονομιάς. Πάνω στο καράβι γνωρίζει μια κοπέλα, την Μπριγκίτε, και κατεβαίνουν μαζί στο λιμάνι του Γαυρίου. Η Μπριγκίτε του συστήνει τον αρκετά μεγαλύτερο σύντροφό της, τον Γέρο, ιδιοκτήτη του μοναδικού τζαζ μπαρ του νησιού. Από την πρώτη στιγμή της συνάντησης φαίνεται πως κάτι δεν πάει καλά στη σχέση του ζευγαριού. Έτσι δεν αργεί να σχηματιστεί ένα παράξενο ερωτικό τρίγωνο, μέχρι που το παρελθόν χτυπάει την πόρτα των τριών ηρώων και οι σκελετοί αρχίζουν να βγαίνουν από την ντουλάπα του καθενός, διψώντας μονάχα για αίμα».
Σε διαφορετικό κλίμα από τα προηγούμενα βιβλία του Δώρου Αντωνιάδη, το ΚέχριBARι είναι ένα μυθιστόρημα που τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Ένας μυστηριώδης άντρας που βασανίζεται από φριχτές αναμνήσεις, μια femme fatale, ένας Γέρος τζαζίστας που δεν είναι γέρος, ίσως ούτε τζαζίστας. Από την Άνδρο στη Λευκωσία και πάλι πίσω, οι ήρωες πλέκουν ένα γαϊτανάκι εξαπάτησης ο ένας στον άλλο, με κίνδυνο να αιχμαλωτιστούν κι οι ίδιοι, σαν την αράχνη μέσα στο κεχριμπαρένιο μενταγιόν. Απρόβλεπτες εξελίξεις ως την τελευταία σελίδα του μικρού, σφιχτού αυτού βιβλίου, με σκηνές δράσης να εναλλάσσονται με αποσπάσματα φαινομενικά αθώα.
Μισό παιδί (εκδ. Πατάκη) του Αύγουστου Κορτώ
«Ο Αντώνης Ράπτης, δεκαεφτά χρονώ αγόρι, αιματοκύλισε το Χρυσοδέντρι: μπήκε στην τάξη του μονοθέσιου σχολείου μ' ένα κλεμμένο πολυβόλο, σκότωσε τον δάσκαλο κι όλους σχεδόν τους φίλους του, κι έπειτα αυτοπυρπολήθηκε. Το μακελειό συντάραξε το ακριτικό χωριουδάκι, αλλά η αστυνομία έκλεισε τον φάκελο εν τάχει – το τι συνέβη ήταν φως φανάρι: άλλο ένα πειραγμένο σκατόπαιδο που, με αφορμή μια ερωτική απογοήτευση, έκανε τη ζήλια του φονικό όπλο. Όμως ο άνεμος της ενοχής τραντάζει ακόμη τα δέντρα του χωριού. Η μάνα του δράστη ξέρει ότι ο δολοφόνος κι ο γιος της δεν ήταν το ίδιο πρόσωπο. Το μόνο θύμα της επίθεσης που έχει ακόμη τις αισθήσεις του πασχίζει να αρθρώσει την αλήθεια. Κι οι ψυχές των νεκρών μαθητών φωνάζουν, σκυλοτρώγονται, κρατούν καλά το μυστικό τους. Ο Φίλιππος Σέξτος, συλλέκτης μαρτυριών κι ερασιτέχνης γραφιάς, ταξιδεύει στο χαροκαμένο Χρυσοδέντρι. Κάτι στην όλη υπόθεση δεν τον αφήνει σε ησυχία: πρέπει να μιλήσει με τους γονείς, με τα αδέρφια, με τη Μάρω, την πλέον τραγική απ' τις μητέρες. Όταν ένα παιδί σκοτώνει άλλα παιδιά, εξακολουθεί να 'ναι παιδί; Κι όταν το αίμα χύνεται άδικα, ποια είναι η πρώτη αδικία, η ρίζα του κακού; Μια ιστορία μυστηρίου, ένα κυνηγητό για την αλήθεια. Ποιος σκότωσε πρώτος και ποιο θύμα ξεχάστηκε;»
Ο συγγραφέας γράφει μια ιστορία φρίκης και τρόμου, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι τα τέρατα δεν βρίσκονται «αλλού», δεν είναι κατά συρροή δολοφόνοι που μια μέρα τρελάθηκαν. Τα τέρατα είναι οι κάτοικοι του «δολοφόνιου χωριού», το οποίο ο Κορτώ τοποθετεί έξω από την Αλεξανδρούπολη αλλά θα μπορούσε να είναι το οποιοδήποτε χωριό της Ελλάδας. Ο συλλέκτης ιστοριών, ο αντικειμενικός ακροατής Σέξτος, θα ξεδιαλύνει το κουβάρι των κρυμμένων μυστικών, των αδικιών που χρονίζουν και δηλητηριάζουν. Γραμμένα απλά εκ πρώτης όψεως, το μυθιστόρημα καταφέρνει να ταράξει τον ύπνο και τον ξύπνιο μας.
Εξευγενισμός (εκδ. Εύμαρος) του Κώστα Φασουλόπουλος
«Εξευγενισμός: ή αλλιώς κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική αναδι-άρθρωση μιας περιοχής χαμηλού βιοτικού επιπέδου. Κατά τη διαδικασία “εξευγενισμού” οι παλαιότεροι και πιο αδύναμοι οικονομικά πληθυσμοί εκτοπίζονται, ταυτόχρονα με την εισαγωγή επενδύσεων και κεφαλαίου. Μετά την εκκαθάριση από τους παλιούς κατοίκους, η ίδια περιοχή αναπλάθεται και αναβαθμίζεται, με σκοπό τη δημιουργία υπεραξίας ώστε να πουληθούν γη και ακίνητα σε αγοραστές από μεσαία και ανώτερα κοινωνικά στρώματα, με μέγιστο κέρδος. Ο Κώστας Παπανικολάου, ένας πλούσιος και επιτυχημένος μεγαλοκατασκευαστής και μεσίτης, θα βρεθεί νεκρός μέσα στην πολυτελή Mercedes του, στη Μαρίνα Φλοίσβου. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο αστυνόμος Γιώργος Μαργέτης, ένας μεσήλικας αξιωματικός του τμήματος ανθρωποκτονιών, με μοναδικά ενδιαφέροντα τη δουλειά του και τα παλιά ιταλικά αυτοκίνητα. Η έρευνα θα τον οδηγήσει από τις νεοκλασικές επαύλεις του Παλαιού Φαλήρου στο πολυπολιτισμικό καζάνι της Κυψέλης, της Βικτώριας και του Αγίου Παντελεήμονα. Στη ζούγκλα του υποβαθμισμένου κέντρου, μέσα στα γκράφιτι και τα εγκαταλειμμένα κτίρια, ο Μαργέτης θα χρειαστεί να κάνει τις πιο αναπάντεχες συμμαχίες όχι μονάχα για να διαλευκάνει την υπόθεση, αλλά κυρίως για να επιζήσει. Ο Εξευγενισμός είναι ένα σύγχρονο νουάρ μυθιστόρημα με φόντο την Αθήνα της οικονομικής κρίσης, του μνημονίου και των περικοπών, με άγρια γκάζια, κινηματογραφική δράση και ήρωες τους κατοίκους του κέντρου, νόμιμους και παράνομους».
Το μυθιστόρημα κυκλοφόρησε το 2018, άργησα να το διαβάσω αλλά αποφάσισα να το εντάξω στο αφιέρωμα επειδή επιβεβαιώνει κάτι που είχα γράψει παλιότερα: ότι στη σκηνή της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας δημιουργούνται τάσεις με εμφανείς επιρροές, η κυριότερη από τις οποίες είναι τα «Παιδιά του Μαρή» και τα «Παιδιά του Νέσμπο». Ο Κώστας Φασουλόπουλος ανήκει στα πρώτα, όχι μόνο επειδή περιγράφει με ρεαλισμό και συγκινητική γλαφυρότητα την Αθήνα και τους ανθρώπους της. Ο αστυνόμος του είναι ένας σύγχρονος Μπέκας, η υπόθεση που καλείται να εξιχνιάσει έχει ήρωες τα παιδιά ή τα εγγόνια των «κακών» του Μαρή. Επιπλέον, ο Φασουλόπουλος εντάσσει πολύ έξυπνα στην πλοκή του την εμμονή που έχει «για οτιδήποτε μηχανοκίνητο» όπως παραδέχεται, κάτι που δίνει στο βιβλίο τη δική του σφραγίδα.
Οδηγός για την σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία (Ηρόδοτος) του Νίκου Μ. Γεωργιάδη
«Η σύγχρονη σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία γνωρίζει από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 τεράστια επιτυχία στο διεθνές αναγνωστικό κοινό, μια επιτυχία με σχεδόν εικοσαετή διάρκεια που έχει περιγράφει ως μεγάλη έκρηξη, ως εκδοτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό φαινόμενο. Σε αυτό το βιβλίο, μέσα από τη μελέτη των μυθιστορημάτων, της σχετικής βιβλιογραφίας και ενός πλούσιου υλικού από κριτικές και συνεντεύξεις, γίνεται μια επισκόπηση της σκανδιναβικής αστυνομικής λογοτεχνίας από την εμφάνισή της (στα τέλη του 19ου αιώνα) μέχρι σήμερα, εξετάζονται το ιστορικό και το πολιτισμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίχθηκε και τα πολιτικοκοινωνικά γεγονότα που επηρέασαν την ανάπτυξή της, ενώ παρουσιάζονται οι σημαντικότεροι συγγραφείς, τα βασικά χαρακτηριστικά τους και το έργο τους. Ο Οδηγός για τη σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία απευθύνεται σε όσους θέλουν να ασχοληθούν με τη μελέτη της, αλλά και στους απαιτητικούς αναγνώστες της, προσφέρει απαραίτητες πληροφορίες για τις κοινωνίες και την πολιτική, για τα γεγονότα και τους ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πορεία της και εμπλουτίζει μαζί με το βιβλίο Σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία. Όψεις της κοινωνίας και της πολιτικής την ισχνή ελληνική βιβλιογραφία τη σχετική με τη θεωρία και την κριτική της ξένης αστυνομικής λογοτεχνίας».
Όλα όσα θα θέλατε να μάθετε για τη σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία και όλα όσα δεν ξέρατε ότι θα θέλατε να μάθετε. Άκρως εμπεριστατωμένη επισκόπηση του είδους και της εξέλιξής του στον Βορρά, δηλαδή στη Σκανδιναβική Χερσόνησο, συν την Ισλανδία και τη Φινλανδία. Με εκτενείς βιβλιογραφίες στο τέλος του τόμου, για να αναζητήσετε τα μεταφρασμένα στα ελληνικά ή μόνο στα αγγλικά μυθιστορήματα. Να υπογραμμίσω μια αναφορά του συγγραφέα στον Άγγλο, ειδικευμένο στο είδος συγγραφέα και δημοσιογράφο Barry Forshaw: «πολλοί σχολιαστές διεθνώς περιγράφουν την αύξηση της δημοτικότητας της σουηδικής αστυνομικής λογοτεχνίας σαν έκρηξη. Αν δεχτούμε αυτή την παρομοίωση, θα πρέπει να πούμε ότι η Sjöwall και ο Wahlöö είναι αυτοί που έφτιαξαν τη βόμβα, ο Mankell τοποθέτησε τη γόμωση και ο Stieg Larson την πυροδότησε».
* Η ΧΙΛΝΤΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ είναι μεταφράστρια και συγγραφέας. Τελευταίο της βιβλίο, το αστυνομικό μυθιστόρημα «Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου» (εκδ. Μεταίχμιο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου