Sonnet—To Science
By Edgar Allan Poe
Science! True daughter of Old Time thou art!
Who alterest all things with thy peering eyes.
Why preyest thou thus upon the poet’s heart,
Vulture, whose wings are dull realities?
How should he love thee? or how deem thee wise,
Who wouldst not leave him in his wandering
To seek for treasure in the jewelled skies,
Albeit he soared with an undaunted wing? Hast thou not dragged Diana from her car,
And driven the Hamadryad from the wood To seek a shelter in some happier star?
Hast thou not torn the Naiad from her flood,
The Elfin from the green grass, and from me
The summer dream beneath the tamarind tree?
Σονέτο – στην Επιστήμη
του Έντγκαρ Άλλαν Πόε (1809-1849)
Μετάφραση: Βασίλης Κ. Μηλίτσης
Επιστήμη! Γνήσια κόρη του Αρχαίου Χρόνου είσαι!
με τα ερευνητικά σου μάτια όλα τ’ αλλοιώνεις – τέτοια είσαι!
Γιατί ορμάς έτσι πάνω στην καρδιά του ποιητή,
αρπακτικό, που τα φτερά σου είναι πραγματικότητα πεζή;
Πώς αυτός να σ’ αγαπήσει; Ή πώς σοφή να σε λογίσει;
Όταν εσύ δε θέλεις στις περιπλανήσεις του
να τον αφήσεις
να ψάξει για θησαυρούς στους διαμαντοστόλιστους ουρανούς,
μολονότι πέταξε ψηλά μ’ ατρόμητα φτερά;
Συ δεν είσαι που την Άρτεμη από το άρμα της βίαια έριξες,
και την Αμαδρυάδα από τα δάση έδιωξες
για να βρει καταφύγιο και γαλήνη
σε μιαν άλλη πιο χαρούμενη σελήνη;
Συ άσπλαχνα δε χώρισες τη Ναϊάδα από την νερομάνα της,
τη Συλφίδα από το χλωρό χορτάρι της
κι εμένα από το όνειρο το θερινό
κάτω από τον κόκκινο ταμάρινθο;
By Edgar Allan Poe (1809-1849)
Helen, thy beauty is to me
Like those Nicean barks of yore
That gently, o'er a perfumed sea,
The weary, way-worn wanderer bore
To his own native shore.
On desperate seas long wont to roam,
Thy hyacinth hair, thy classic face,
Thy Naiad airs have brought me home
To the glory that was Greece,
And the grandeur that was Rome.
Lo, in yon brilliant window-niche
How statue-like I see thee stand,
The agate lamp within thy hand,
Ah! Psyche, from the regions which
Are Holy Land!
*******************************
ΣΤΗΝ ΕΛΕΝΗ
του Έντγκαρ Άλλαν Πόε (1809-1849)
Μετάφραση: Βασίλης Κ. Μηλίτσης
Είναι για μένα το κάλλος σου, Ελένη,
Σαν την περασμένη εκείνη εποχή
Που σε μια θάλασσα με φύκια μυρωμένη
Τον θαλασσοδαρμένο, κατάκοπο ταξιδευτή
Της Νίκαιας έφεραν τα πλοία στην πατρική του την ακτή.
Πλέοντας άσκοπα σε μαύρες θάλασσες χρόνια ολάκερα εδώ και κει,
Η κόμη σου από υακίνθους, κι η κλασική σου η μορφή,
Σαν Ναϊάδα η αύρα σου μ’ έφερε ακόμη
Στη δόξα που ήτανε Ελλάδα,
Και στο μεγαλείο που ήταν Ρώμη.
Και να, σε κείνη την υπέρλαμπρη κόγχη
Σαν άγαλμα στητό σε βλέπω να στέκεις
Με το λύχνο από αχάτη σφιχτά μες στο χέρι,
Αχ! Ψυχή, που έρχεσαι από άγια μέρη!
Σημειώσεις του μεταφραστή
α. Ο Πόε εξυμνεί τη ζείδωρη δύναμη της γυναίκας. Ο ποιητής εν μέρει εμπνεύστηκε από το ποίημα του Samuel Taylor Coleridge,(Σάμιουελ Τέιλορ Κόλεριτζ) "Youth and Age" (Νιάτα και Γηρατειά), ιδίως στο στίχο της Νίκαιας τα πλοία (πιθανόν εννοεί τη Νίκαια της Βιθυνίας ή τα νικηφόρα πλοία). Του Κόλεριτζ ο στίχος είναι "Like those trim skiffs, unknown of yore" (σαν και κείνα τα κομψά πλεούμενα, από καιρό ξεχασμένα)
β. Ο ποιητής διόρθωσε το ποίημα το 1845. Άλλαξε τους στίχους από την έκδοση του 1831"the beauty of fair Greece, and the grandeur of old Rome" σε "the glory that was Greece and the grandeur that was Rome." Οι τελευταίοι αποτελούν τους ωραιότερους και πιο ονομαστούς στίχους στην αγγλική γραμματεία, σύμφωνα με τον Jeffrey Meyers.
γ. Ο Πόε αναφέρεται ή στην ωραία Ελένη ή στη θεότητα του φωτός Σελήνη – Ελένη. Αναφέρεται επίσης στην Ψυχή, ερωμένη του θεού Έρωτα, η οποία με το λύχνο από αχάτη ανακάλυψε ποιος πραγματικά ήταν ο Έρωτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου