Προοδευτική τρικυμία
Του Διογένη Λόππα
Ο κ. Παπανδρέου ομολογουμένως ξεκίνησε την προεδρική κούρσα εντυπωσιακά. Μιλώντας πρώτος για την ανάγκη προοδευτικής διακυβέρνησης κατάφερε επιτέλους να προσδιορίσει το στίγμα του κινήματος, δίνοντας τέλος σε μια αοριστολογία που κράτησε σχεδόν μια δεκαετία και που λειτουργούσε ως ανθρωποδιώχτης για όλους εκείνους που ένιωθαν τις πολιτικές καταβολές τους στις πηγές της σοσιαλδημοκρατίας και απεχθάνονταν κάθε ταύτιση με το πολιτικά παρωχημένο καθεστώς Μητσοτάκη.
Επειδή όμως τα θαύματα κρατούν τρεις μέρες, ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός έσπευσε να γκρεμίσει ότι κατάφερε να χτίσει με τη δυναμική του επανεμφάνιση. Πρώτα σε μια τυχαία συνάντησή του με το γνωστό δημοσιογράφο (του Συγκροτήματος) κ. Κανέλλη και αφού αυτός πήρε την πρωτοβουλία να τον ρωτήσει για το προφανές, δηλαδή για αυτό που όλοι ανυπομονούμε να ακούσουμε από κάθε υποψήφιο πρόεδρο του κινήματος, απάντησε ότι δεν έχει σκοπό να συνεργαστεί με το ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ δεν είναι (κατά την παράδοξη άποψή του) προοδευτικό κόμμα. Για να μην μείνουν θολά σημεία, καθώς το επεισόδιο αυτό είχε και μια παραπολιτική αύρα, ο κ. Τσίμας ξαναρώτησε τον κ. Παπανδρέου (συνέντευξη στο ραδιόφωνο του Σκάι) για να πάρει ξανά την ίδια παράδοξη απάντηση, ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ είναι ένα «αριστερό συντηρητικό» (sic) κόμμα!
Όταν ο έμπειρος δημοσιογράφος με το γνωστό μειλίχιο και ταυτόχρονα βιτριολικό ύφος του, τον ρώτησε περί μετεκλογικών συνεργασιών, ο κ. Παπανδρέου σε μια έξαρση παλαιοκομματισμού και ξύλινης κομματικής γλώσσας που θα ζήλευε πράσινος πολιτευτής της δεκαετίας του ’80, απάντησε περί ιδεών. Ναι, δεν κάνω πλάκα, είναι καταγεγραμμένο και υπάρχει αναρτημένο στο youtube, τον ρωτάνε πολύ συγκεκριμένα για τις μετεκλογικές του προθέσεις και δίνει απάντηση πέντε λεπτών όπου ομιλεί γενικώς και αορίστως περί ιδεών, χωρίς τελικά να πει τίποτα. Είναι η στιγμή που ο κ. Αβραμόπουλος σκίζει τα πτυχία του και αποχωρεί ταπεινωμένος από την πολιτική.
Αν σκεφτεί κανείς ότι δεκάδες πολιτικοί αναλυτές ξοδεύουν χιλιάδες εργατοώρες στα πληκτρολόγια για να προσπαθήσουν να βάλουν ένα φρένο στις υπερπροοδευτικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και, μπροστά στον κίνδυνο μιας ακόμα δεξιάς τετραετίας, να στρέψουν την προοδευτική παράταξη προς μια πιο ήπια σοσιαλδημοκρατία, η πολιτική σκέψη του συμπαθούς ΓΑΠ μοιάζει με ιπτάμενο δίσκο. Και δεν είναι ο μόνος. Η (δυστυχώς μόνο ηλικιακή) ανανέωση που πρεσβεύει ο κ. Ανδρουλάκης, είναι το μοναδικό στοιχείο που συνεισφέρει στην προεδρική κούρσα, καθώς κατά τα άλλα η ασάφεια, οι λογικές υπερβάσεις (περί παλιννόστησης του ΠΑΣΟΚ) και η άψογη κομματική διάλεκτος, δεν διαφέρουν σε τίποτα. Έτσι από την τριανδρία των φαβορί, μόνο ο δυστυχής κ. Λοβέρδος κατόρθωσε να τοποθετηθεί με σαφήνεια για τις προθέσεις του, αλλά ποιος θα ρισκάρει να συνταχθεί πίσω από έναν πολιτικό με ενεργή ποινική δίωξη για διαφθορά, που μάλιστα αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός την ίδια ώρα που συναγελάζεται με το λουμπεναριό της δεξιάς; Μύλος.
Κάποιες δημοσκοπήσεις έκαναν δειλά δειλά την εμφάνισή τους. Ποιος όμως μπορεί να πάρει στα σοβαρά δημοσκοπήσεις χωρίς δείγμα; Γιατί άλλο είναι να ρωτάς γενικά τον κόσμο για τις προτιμήσεις του και άλλο να ρωτάς αυτούς που θα συμμετέχουν στην ψηφοφορία. Αλλά αυτούς δεν τους γνωρίζει ακόμα κανείς. Το μοναδικό δεδομένο μέχρι στιγμής είναι ότι ο κ. Παπανδρέου διαθέτει τη διόλου ευκαταφρόνητη μαγιά του ΚΙΔΗΣΟ, που μπορεί να μην υπήρξε ικανή σε πανελλαδικό επίπεδο, αλλά είναι μάλλον συντριπτική σε εσωκομματικό. Από εκεί και πέρα ο κ. Ανδρουλάκης διαθέτει κάποια ερείσματα στους κομματικούς μηχανισμούς και ο κ. Λοβέρδος την αμέριστη υποστήριξη του Συγκροτήματος και τη συμπάθεια της κυβέρνησης (που όμως δύσκολα θα μετατραπεί από τσάι σε ευθεία υποστήριξη, λόγω δίωξης).
Τελικά δηλαδή αν όντως κάποιος παραδοσιακός ψηφοφόρος του ορθόδοξου ΠΑΣΟΚ (δηλαδή οι μισοί περίπου Έλληνες…) επιθυμεί να συμμετάσχει στην ψηφοφορία, είτε επειδή ελπίζει στην ανάσταση του σοσιαλισμού, είτε επειδή κουράστηκε με την ατολμία μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ, είτε, κυριότερα, επειδή θέλει επιτέλους να ορθώσει ένα συμπαγές ανάχωμα απέναντι στην επέλαση της κυβερνητικής ανοησίας, δεν έχει καμία διαθέσιμη επιλογή, αφού κανένας δεν τολμάει να δεσμευτεί για το προφανές ή έστω να ασπαστεί την απλή λογική και να κατανοήσει ότι καμία συνθήκη σήμερα δεν συνηγορεί στο ότι ένα μικρό κόμμα του 8% θα μπορούσε σύντομα να γίνει κόμμα εξουσίας και ότι η μοναδική του χρησιμότητα παραμένει η δυνητική του σύμπραξη με κάποιες από τις δύο μεγάλες παρατάξεις.
Μπορεί τώρα η κατάσταση στο ΚΙΝΑΛ να είναι όντως σουρεαλιστική, αλλά εκεί που θα πρέπει να χτυπάνε κεφάλια στον τοίχο είναι στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι έχουν δύο εβδομάδες που δε σταμάτησαν να κολακεύουν τον κ. Παπανδρέου, να λιγουρεύονται κυβέρνηση ακόμα και από τη δεύτερη θέση και βέβαια να αισθάνονται αρκούντως αισιόδοξοι ότι επιτέλους το ΠΑΣΟΚ θα στραφεί στις ρίζες του και θα αναζητήσει νομοτελειακά τη θαλπωρή της προοδευτικής παράταξης, στην οποία βέβαια οι ίδιοι θα έχουν πιάσει ήδη τα στασίδια.
Ίσως τώρα ξυπνήσουν από το λήθαργο και αναπροσαρμόσουν τη στρατηγική τους: Η σωστότερη τακτική είναι να απέχουν από κάθε προσπάθεια επιρροής, αλλά αν αυτό δεν είναι δυνατόν, η λογικότερη τακτική είναι να υποστηρίξουν την υποψηφιότητα Λοβέρδου. Στο τέλος, η προοδευτική παράταξη δεν έχει ανάγκη από ένα ΠΑΣΟΚ του 4% που θα φλερτάρει με τη δεξιά και τις πρακτικές της, αλλά έχει ανάγκη από τις δυνάμεις που μια εκλογή Λοβέρδου θα απελευθερώσει από το ΠΑΣΟΚ και θα τις στείλει σούμπιτες στην προοδευτική παράταξη (εφόσον βέβαια αυτή δεήσει να αποσκουρλετοποιηθεί).
Πολλές φορές έχουμε όλοι την τάση να εγκλωβιζόμαστε στις ανιαρές τάσεις των δημοσκοπήσεων και είτε να οικτίρουμε την κακή μας τύχη, είτε να στηλιτεύουμε την αξιοπιστία τους. Όμως, διάολε, αυτές ουσιαστικά αποτυπώνουν μια ουτοπία, δηλαδή αποτυπώνουν (αν αποκλειστούν φαινόμενα Κουρτς) μια ενδεχομένως υπαρκτή τάση ανάμεσα στον πολιτικά και οικονομικά ενεργό πληθυσμό. Όμως η πραγματική δεξαμενή της προοδευτικής παράταξης δεν είναι ο συγκεκριμένος χώρος συντηρητικής υφής, αλλά ο αποκαλούμενος »καναπές». Εκεί δηλαδή που έχει καταφύγει μια απογοητευμένη σιωπηρή πλειοψηφία και αρνείται πεισματικά να σηκωθεί, όχι μόνο για την κάλπη, αλλά ακόμα και για τη δημοσκόπηση.
Είναι ένας χώρος με προοδευτικά χαρακτηριστικά που έχει πέσει θύμα της αναλγησίας των Θατσερικών βασανιστηρίων που εφαρμόζονται συστηματικά στη χώρα μας τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Αν με κάποιο μαγικό τρόπο ο κ. Τσίπρας (που είναι αδιαμφισβήτητα και ο εγγύτερος πολιτικός εκφραστής του χώρου αυτού) καταφέρει να κινητοποιήσει αυτούς τους ανθρώπους και να τους επαναφέρει στο εκλογικό γίγνεσθαι, τότε δεν υπάρχει κανένας αντίπαλος που θα μπορούσε να τον απειλήσει σε κάλπη, με αναλογικό ή πλειοψηφικό σύστημα. Είναι προφανές ότι ο χώρος αυτός απεχθάνεται τις ομιλούσες κεφαλές του ΚΙΝΑΛ όσο και τους κοινωνικά αναλφάβητους επιτελικούς κυβερνώντες.
Αντί λοιπόν να αναλώνονται σε χιμαιρικές μετεκλογικές ίντριγκες με ιδεολογικά ανύπαρκτους χώρους, καλό θα ήταν να αρχίσουν να τακτοποιούν το προοδευτικό σπίτι, πρώτα περιορίζοντας τους ακραίους (πιστέψτε με, κανένας δεν συμπαθεί τους ακραίους, όσο απελπισμένος και αν νιώθει), έπειτα παραχωρώντας ζωτικό κομματικό χώρο στην πραγματική βάση (όχι στα ορφανά της εποχής Αλαβάνου) και τέλος δημοσιοποιώντας ένα τολμηρό πρόγραμμα αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου (ξεκινώντας από το βασικό μισθό), προστασίας της εργασίας και εξασφάλισης της στέγης. Πολύ φοβάμαι ότι σε αντίθετη περίπτωση, η προοδευτική τρικυμία που βιώνουμε, τόσο εξαιτίας της λειψανδρίας του ΚΙΝΑΛ, όσο και εξαιτίας της προγονολατρίας του ΣΥΡΙΖΑ, θα καταλήξει τραγικό ναυάγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου