Παιδείας και Θρησκεύματος
Παντελής Μπουκάλας
Μα
φυσικά και ο στόχος είναι να κάνουμε κατηχητικά τα σχολεία. Να τα
ξανακάνουμε μάλλον. Διότι έτσι ακριβώς, με την ωραία παιδαγωγική μέθοδο
που μονοκαλλιεργούσε την ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση από τα έξι
χρόνια, η χώρα κατοικείται από καλούς καγαθούς χριστιανούς. Από χρηστούς
πολίτες, που δεν καταπατούν καμία από τις δέκα εντολές της Παλαιάς
Διαθήκης, ούτε βέβαια τη μία της Καινής που τις συνοψίζει. Δεν βρίζουμε,
κατεβάζοντας καντήλια και σταυρούς, ούτε ορκιζόμαστε σε όλο το
εικονοστάσιο, εκτός και μας πνίγει το δίκιο· πράγμα πιο σπάνιο και από
την εξ Ανατολής ανατολή του ηλίου. Δεν κλέβουμε και δεν ζηλοφθονούμε.
Δεν μισούμε, εκτός και είμαστε δεσποτάδες, οπότε το μίσος μας για τα
«βδελύγματα» το βαφτίζουμε αγάπη· έτσι κι αλλιώς η κολυμπήθρα είναι δική
μας.
Δεν λέμε τα μικρά και τα μεγάλα ψέματά μας, πάντα για καλό σκοπό, δηλαδή για το καλό του λαού και του τόπου, της ομάδας μας, της παράταξής μας, της εκλογικής μας περιφέρειας. Δεν σκοτωνόμαστε για μια θέση παρκαρίσματος, για την προτεραιότητα, για ένα πουκάμισο αδειανό ή επειδή «είμαστε παντελονάτοι». Ούτε μαχαιρώνουμε ανθρωπάκια που είναι μεν του Θεού κι αυτά, πιστεύουν όμως σε άλλους θεούς, κατώτερους. Τιμάμε τους γονείς μας, με την προϋπόθεση ότι μας άφησαν κάτι να πορευόμαστε – ένα στρέμμα γη, ένα στρώμα να ’χουμε να πλαγιάζουμε, ένα όνομα, ένα κόμμα, αδιάφορο. Και δεν λατρεύουμε είδωλα. Διότι μόνο οι αρνησίθρησκοι θα ταξινομούσαν στα είδωλα τις σαγιονάρες και το κάστανο του Οσίου Παϊσίου ή τις δεκάδες κλαίουσες εικόνες.
Αν είναι, πάντως, να ξαναβρούμε τον ίσιο δρόμο, είναι ασυγχώρητες η ολιγάρκεια και η μετριοπάθεια, σαν αυτές που συνέταξαν την απόφαση του ΣτΕ για το μάθημα των Θρησκευτικών. Το κρίμα δεν είναι το ότι στην Γ΄ τάξη του δημοτικού «ο Ιησούς Χριστός παρουσιάζεται ως ξένος, ως προσδοκώμενος Μεσσίας, ως δάσκαλος που όλοι θαυμάζουν, ως αγαπημένος φίλος, όχι όμως ως Σωτήρας του κόσμου». Το κρίμα είναι που δεν παρουσιάζεται όχι ως Σωτήρας του κόσμου γενικώς και αορίστως, αλλά του ελληνοχριστιανικού κόσμου ειδικότατα και απολύτως συγκεκριμένα. Ο υπόλοιπος κόσμος ας βρει τρόπο και θεό να σωθεί μόνος του. Εμείς νοιαζόμαστε για τον δικό μας.
Αλλά τι να περιμένει κανείς. Γέμισε η χώρα οπαδούς του φιλελευθερισμού και του Διαφωτισμού. Καταιγίδα οι ανακοινώσεις ότι τα Θρησκευτικά δεν πρέπει λέει να είναι μάθημα ομολογιακό και προσηλυτιστικό. Μη σπρώχνεστε, αγαπητοί εν Ευρώπη αδελφοί.
Δεν λέμε τα μικρά και τα μεγάλα ψέματά μας, πάντα για καλό σκοπό, δηλαδή για το καλό του λαού και του τόπου, της ομάδας μας, της παράταξής μας, της εκλογικής μας περιφέρειας. Δεν σκοτωνόμαστε για μια θέση παρκαρίσματος, για την προτεραιότητα, για ένα πουκάμισο αδειανό ή επειδή «είμαστε παντελονάτοι». Ούτε μαχαιρώνουμε ανθρωπάκια που είναι μεν του Θεού κι αυτά, πιστεύουν όμως σε άλλους θεούς, κατώτερους. Τιμάμε τους γονείς μας, με την προϋπόθεση ότι μας άφησαν κάτι να πορευόμαστε – ένα στρέμμα γη, ένα στρώμα να ’χουμε να πλαγιάζουμε, ένα όνομα, ένα κόμμα, αδιάφορο. Και δεν λατρεύουμε είδωλα. Διότι μόνο οι αρνησίθρησκοι θα ταξινομούσαν στα είδωλα τις σαγιονάρες και το κάστανο του Οσίου Παϊσίου ή τις δεκάδες κλαίουσες εικόνες.
Αν είναι, πάντως, να ξαναβρούμε τον ίσιο δρόμο, είναι ασυγχώρητες η ολιγάρκεια και η μετριοπάθεια, σαν αυτές που συνέταξαν την απόφαση του ΣτΕ για το μάθημα των Θρησκευτικών. Το κρίμα δεν είναι το ότι στην Γ΄ τάξη του δημοτικού «ο Ιησούς Χριστός παρουσιάζεται ως ξένος, ως προσδοκώμενος Μεσσίας, ως δάσκαλος που όλοι θαυμάζουν, ως αγαπημένος φίλος, όχι όμως ως Σωτήρας του κόσμου». Το κρίμα είναι που δεν παρουσιάζεται όχι ως Σωτήρας του κόσμου γενικώς και αορίστως, αλλά του ελληνοχριστιανικού κόσμου ειδικότατα και απολύτως συγκεκριμένα. Ο υπόλοιπος κόσμος ας βρει τρόπο και θεό να σωθεί μόνος του. Εμείς νοιαζόμαστε για τον δικό μας.
Αλλά τι να περιμένει κανείς. Γέμισε η χώρα οπαδούς του φιλελευθερισμού και του Διαφωτισμού. Καταιγίδα οι ανακοινώσεις ότι τα Θρησκευτικά δεν πρέπει λέει να είναι μάθημα ομολογιακό και προσηλυτιστικό. Μη σπρώχνεστε, αγαπητοί εν Ευρώπη αδελφοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου