Γιατί όχι;
AP Photo / Luca Brun
Επειδή είχα κομμουνιστή δάσκαλο και γονείς που με βάζαν να διαβάζω μπας και γίνω άνθρωπος; Και που έγινα, τι κατάλαβα! Φτάνει, ώς εδώ. Κάνω την αυτοκριτική μου και αλλάζω πορεία.
Δηλαδή εμένα τι μου λείπει για να γίνω σαν τα μούτρα τους; Τόσες φορές έχω ακούσει τον Λοβέρδο και τον Αδωνι να μιλάνε. Δεν χρειάζεται καν ν' ακούσω τον Μιχαλολιάκο. Οι προηγούμενοι αρκούν.
Δίνουν ταχύρρυθμα μαθήματα. Εντάξει, δεν κυλάει στο αίμα μου η διαφθορά, δεν μεγάλωσα σε παλάτια, αλλά τόσα χρόνια μελέτης της συμπεριφοράς τους (απρόσωπο το «τους»), έρευνας πάνω στη δωσιλογικότητά τους, εθισμού στη μορφή τους, δεν μπορεί, όλα αυτά κάπως θα με βοηθήσουν να γίνω σαν και δαύτους. Μία απόφαση είναι.
Και απ' όσο μπορώ να κρίνω από τους γύρω μου, ούτε καν απόφαση δεν χρειάζεται. Λίγο να αφεθείς, λίγο -τόσο δα- και αρχίζει και μεταλλάσσεται το μέσα σου δίχως να το καταλαβαίνεις.
Η μέθοδος είναι απλή, έχει δοκιμαστεί επί δεκαετίες, αν όχι αιώνες, και φέρει πάντα τα επιθυμητά αποτελέσματα. Χρειάζεται βέβαια και λίγο να το θέλεις. Κανείς δεν σου αφαιρεί το δικαίωμα επιλογής.
Ούτε ο ίδιος ο διάβολος. Ωστόσο είναι τόσο μα τόσο εύκολο να κάνεις το λάθος και να θεωρήσεις το δικαίωμα επιλογής ως μία μορφή ελευθερίας. Και τότε είναι που την πατάς. Από κει και πέρα όλα γίνονται μόνα τους. Το σύστημα λειτουργεί.
Ελεύθεροι δεν είμαστε να επιλέξουμε ποιο κανάλι θα δούμε στην TV; Ελεύθεροι δεν είμαστε ν' αποφασίσουμε αν θα ντύσουμε στα ροζ το κοριτσάκι μας και στα μπλε το αγοράκι μας;
Ελεύθεροι δεν είμαστε να ψωνίζουμε το ένα ρούχο μετά το άλλο από υπερ-μαγαζιά μαζικής κατανάλωσης, που έχουν καταπατήσει δημόσιες εκτάσεις; Μήπως μας είπε κάποιος ότι απαγορεύεται να ζυμώνουμε το δικό μας ψωμί;
Ποιος μας εξανάγκασε να μην παίζουμε με το παιδί μας στο πάρκο, αλλά να το τρέχουμε στα mall; Ελεύθεροι δεν είμαστε, που να πάρει, ν' αποφασίσουμε αν θα τρέξουμε στον κάθε φασίστα να μας σώσει από τους κακούς μουσουλμάνους;
Στ' αλήθεια, ένδειξη ελευθερίας δεν είναι το να ψάξουμε να βρούμε το πιο «ζωντανό» βιντεάκι που να δείχνει καθαρά την τρομοκρατική επίθεση στη Νίκαια της Γαλλίας;
Να βλέπουμε τους ανθρώπους να τρέχουν πανικόβλητοι, να βλέπουμε το μικρό παιδί κάτω από το νεκροσέντονο με το κουκλάκι του δίπλα του, ν' ανακαλύπτουμε, σχεδόν με μαζοχιστικό τρόπο και τρόμο μαζί, πόσοι πέθαναν, πόσοι χαροπαλεύουν και ν' ακούμε με δόλια παθητικότητα τον Ολάντ να λέει τα ίδια και τα ίδια όπως και μετά το «Σαρλί Εμπντό» και το Μπατακλάν...
Να ζούμε σε μια Ευρώπη που βγάζει συνέχεια φιρμάνια εναντίον των βασικών ανθρωπιστικών αξιών της.
Να ανεχόμαστε, όλοι μαζί οι Ευρωπαίοι, τράπεζες να διαφεντεύουν την καθημερινότητα και τη σκέψη μας, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να καθορίζουν τις επιλογές μας, επιχειρήσεις-κολοσσοί να οργανώνουν την κουλτούρα μας και, φυσικά, μια παγκοσμιοποιημένη συνείδηση να δίνει άλλοθι σε όλα αυτά στο όνομα της... Ελευθερίας! Με κεφαλαίο.
Προσωποποιημένης. Χειροπιαστής. Με μυρωδιά, με γεύση, με νύχια γαμψά -είναι και της μόδας τελευταία- και με χαμόγελο α λα «Κοσμοπόλιταν»... Με τα όλα της, τέλος πάντων.
Γιατί να μη γίνω σαν κι αυτούς; Δεν κατάλαβα. Δεν είδα κανέναν κυβερνήτη να καλεί τον Μπλερ, που δημόσια παραδέχτηκε πως η στάση του στον πόλεμο του Ιράκ υποβοήθησε την άνοδο τρομοκρατικών μορφωμάτων, όπως ο/η/το ISIS, και τη νέα πρωθυπουργό της Αγγλίας, Τερέζα Μέι, που είχε ψηφίσει υπέρ της εισβολής στο Ιράκ τότε... Δεν άκουσα μήτε τον Ολάντ μήτε κανέναν άλλο να τους εγκαλεί για τους νεκρούς που μετράμε κάθε μέρα. Κάθε μέρα...
Πανεύκολο είναι να γίνω σαν κι αυτούς, που ορίζουν παρόντα και μέλλοντα. Διόλου δύσκολο δεν είναι ν' αλλάξεις την Ιστορία. Το δύσκολο είναι να σε αλλάξει αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου