Οι κλασικοί του πεζού λόγου: Ναθαναήλ Χόθορν

The Minister's Black Veil   By  Nathaniel Hawthorne (1804-1864) A Parable   THE SEXTON stood in the porch of Milford meeting-house, pulling busily at the bell-rope. The old people of the village came stooping along the street. Children, with bright faces, tripped merrily beside their parents, or mimicked a graver gait, in the conscious dignity of their Sunday clothes. Spruce bachelors looked sidelong at the pretty maidens, and fancied that the Sabbath sunshine made them prettier than on week days. When the throng had mostly streamed into the porch, the sexton began to toll the bell, keeping his eye on the Reverend Mr. Hooper's door. The first glimpse of the clergyman's figure was the signal for the bell to cease its summons. "But what has good Parson Hooper got upon his face?" cried the sexton in astonishment. All within hearing immediately turned about, and beheld the semblance of Mr. Hooper, pacing slowly his meditative way towards the meeting-house. With one accord they started, expressing more wonder than if some strange minister were coming to dust the cushions of Mr. Hooper's pulpit. "Are you sure it is our parson?" inquired Goodman Gray of the sexton. "Of a certainty it is good Mr. Hooper," replied the sexton. "He was to have exchanged pulpits with Parson Shute, of Westbury; but Parson Shute sent to excuse himself yesterday, being to preach a funeral sermon." The cause of so much amazement may appear sufficiently slight. Mr. Hooper, a gentlemanly person, of about thirty, though still a bachelor, was dressed with due clerical neatness, as if a careful wife had starched his band, and brushed the weekly dust from his Sunday's garb. There was but one thing remarkable in his appearance. Swathed about his forehead, and hanging down over his face, so low as to be shaken by his breath, Mr. Hooper had on a black veil. On a nearer view it seemed to consist of two folds of crape, which entirely concealed his features, except the mouth and chin, but probably did not intercept his sight, further than to give a darkened aspect to all living and inanimate things. With this gloomy shade before him, good Mr. Hooper walked onward, at a slow and quiet pace, stooping somewhat, and looking on the ground, as is customary with abstracted men, yet nodding kindly to those of his parishioners who still waited on the meeting-house steps. But so wonder-struck were they that his greeting hardly met with a return. "I can't really feel as if good Mr. Hooper's face was behind that piece of crape," said the sexton. "I don't like it," muttered an old woman, as she hobbled into the meeting-house. "He has changed himself into something awful, only by hiding his face." "Our parson has gone mad!" cried Goodman Gray, following him across the threshold. A rumor of some unaccountable phenomenon had preceded Mr. Hooper into the meeting-house, and set all the congregation astir. Few could refrain from twisting their heads towards the door; many stood upright, and turned directly about; while several little boys clambered upon the seats, and came down again with a terrible racket. There was a general bustle, a rustling of the women's gowns and shuffling of the men's feet, greatly at variance with that hushed repose which should attend the entrance of the minister. But Mr. Hooper appeared not to notice the perturbation of his people. He entered with an almost noiseless step, bent his head mildly to the pews on each side, and bowed as he passed his oldest parishioner, a white-haired great-grandsire, who occupied an arm-chair in the centre of the aisle. It was strange to observe how slowly this venerable man became conscious of something singular in the appearance of his pastor. He seemed not fully to partake of the prevailing wonder, till Mr. Hooper had ascended the stairs, and showed himself in the pulpit, face to face with his congregation, except for the black veil. That mysterious emblem was never once withdrawn. It shook with his measured breath, as he gave out the psalm; it threw its obscurity between him and the holy page, as he read the Scriptures; and while he prayed the veil lay heavily on his uplifted countenance. Did he seek to hide it from the dread Being whom he was addressing? Such was the effect of this simple piece of crape, that more than one woman of delicate nerves was forced to leave the meeting-house. Yet perhaps the pale-faced congregation was almost as fearful a sight to the minister, as his black veil to them. Mr. Hooper had the reputation of a good preacher, but not an energetic one: he strove to win his people heavenward by mild, persuasive influences, rather than to drive them thither by the thunders of the Word. The sermon which he now delivered was marked by the same characteristics of style and manner as the general series of his pulpit oratory. But there was something, either in the sentiment of the discourse itself, or in the imagination of the auditors, which made it greatly the most powerful effort that they had ever heard from their pastor's lips. It was tinged, rather more darkly than usual, with the gentle gloom of Mr. Hooper's temperament. The subject had reference to secret sin, and those sad mysteries which we hide from our nearest and dearest, and would fain conceal from our own consciousness, even forgetting that the Omniscient can detect them. A subtle power was breathed into his words. Each member of the congregation, the most innocent girl, and the man of hardened breast, felt as if the preacher had crept upon them, behind his awful veil, and discovered their hoarded iniquity of deed or thought. Many spread their clasped hands on their bosoms. There was nothing terrible in what Mr. Hooper said, at least, no violence; and yet, with every tremor of his melancholy voice, the hearers quaked. An unsought pathos came hand in hand with awe. So sensible were the audience of some unwonted attribute in their minister, that they longed for a breath of wind to blow aside the veil, almost believing that a stranger's visage would be discovered, though the form, gesture, and voice were those of Mr. Hooper. At the close of the services, the people hurried out with indecorous confusion, eager to communicate their pent-up amazement, and conscious of lighter spirits the moment they lost sight of the black veil. Some gathered in little circles, huddled closely together, with their mouths all whispering in the centre; some went homeward alone, wrapt in silent meditation; some talked loudly, and profaned the Sabbath day with ostentatious laughter. A few shook their sagacious heads, intimating that they could penetrate the mystery; while one or two affirmed that there was no mystery at all, but only that Mr. Hooper's eyes were so weakened by the midnight lamp, as to require a shade. After a brief interval, forth came good Mr. Hooper also, in the rear of his flock. Turning his veiled face from one group to another, he paid due reverence to the hoary heads, saluted the middle aged with kind dignity as their friend and spiritual guide, greeted the young with mingled authority and love, and laid his hands on the little children's heads to bless them. Such was always his custom on the Sabbath day. Strange and bewildered looks repaid him for his courtesy. None, as on former occasions, aspired to the honor of walking by their pastor's side. Old Squire Saunders, doubtless by an accidental lapse of memory, neglected to invite Mr. Hooper to his table, where the good clergyman had been wont to bless the food, almost every Sunday since his settlement. He returned, therefore, to the parsonage, and, at the moment of closing the door, was observed to look back upon the people, all of whom had their eyes fixed upon the minister. A sad smile gleamed faintly from beneath the black veil, and flickered about his mouth, glimmering as he disappeared. "How strange," said a lady, "that a simple black veil, such as any woman might wear on her bonnet, should become such a terrible thing on Mr. Hooper's face!" "Something must surely be amiss with Mr. Hooper's intellects," observed her husband, the physician of the village. "But the strangest part of the affair is the effect of this vagary, even on a sober-minded man like myself. The black veil, though it covers only our pastor's face, throws its influence over his whole person, and makes him ghostlike from head to foot. Do you not feel it so?" "Truly do I," replied the lady; "and I would not be alone with him for the world. I wonder he is not afraid to be alone with himself!" "Men sometimes are so," said her husband. The afternoon service was attended with similar circumstances. At its conclusion, the bell tolled for the funeral of a young lady. The relatives and friends were assembled in the house, and the more distant acquaintances stood about the door, speaking of the good qualities of the deceased, when their talk was interrupted by the appearance of Mr. Hooper, still covered with his black veil. It was now an appropriate emblem. The clergyman stepped into the room where the corpse was laid, and bent over the coffin, to take a last farewell of his deceased parishioner. As he stooped, the veil hung straight down from his forehead, so that, if her eyelids had not been closed forever, the dead maiden might have seen his face. Could Mr. Hooper be fearful of her glance, that he so hastily caught back the black veil? A person who watched the interview between the dead and living, scrupled not to affirm, that, at the instant when the clergyman's features were disclosed, the corpse had slightly shuddered, rustling the shroud and muslin cap, though the countenance retained the composure of death. A superstitious old woman was the only witness of this prodigy. From the coffin Mr. Hooper passed into the chamber of the mourners, and thence to the head of the staircase, to make the funeral prayer. It was a tender and heart-dissolving prayer, full of sorrow, yet so imbued with celestial hopes, that the music of a heavenly harp, swept by the fingers of the dead, seemed faintly to be heard among the saddest accents of the minister. The people trembled, though they but darkly understood him when he prayed that they, and himself, and all of mortal race, might be ready, as he trusted this young maiden had been, for the dreadful hour that should snatch the veil from their faces. The bearers went heavily forth, and the mourners followed, saddening all the street, with the dead before them, and Mr. Hooper in his black veil behind. "Why do you look back?" said one in the procession to his partner. “I had a fancy," replied she, "that the minister and the maiden's spirit were walking hand in hand." "And so had I, at the same moment," said the other. _______________________ [To be continued...]  Σημειώσεις του μεταφραστή

Ναθαναήλ Χόθορν   (1804-1864 Το Μαύρο Πέπλο του Κληρικού1 Μια Παραβολή Μετάφραση: Βασίλης Μηλίτσης Ο ΝΕΩΚΟΡΟΣ στεκόταν στην είσοδο της προτεσταντικής εκκλησίας2 και τραβούσε επιμελώς το σχοινί της καμπάνας. Τα γεροντάκια του χωριού άρχισαν να καταφτάνουν περπατώντας σκυφτά στο δρόμο. Παιδιά με χαρωπά πρόσωπα βάδιζαν χοροπηδώντας χαρούμενα δίπλα στους γονείς τους ή πιθήκιζαν ένα σοβαρότερο βηματισμό, συναισθανόμενα ότι φορούσαν με αξιοπρέπεια τα γιορτινά τους. Κομψευόμενοι νεαροί έριχναν πλάγιες ματιές στις όμορφες κοπέλες και φαντάζονταν πως ο κυριακάτικος ήλιος τις έκανε ακόμη ομορφότερες απ’ ό, τι τις καθημερινές. Όταν το περισσότερο πλήθος του κόσμου είχε εισρεύσει στην είσοδο, ο νεωκόρος άρχισε να κρούει την καμπάνα με τα μάτια του στυλωμένα στην πόρτα του Αιδεσιμότατου κυρίου Χούπερ. Με το που θα πρωτόβλεπε τη μορφή του κληρικού, τούτο θα ήταν και το σημάδι να σταματήσει την καμπάνα να καλεί τους πιστούς. «Μα τι είναι αυτό που έχει πάνω στο πρόσωπό του ο καλός μας εφημέριος Χούπερ;» ξεφώνησε έκπληκτος ο νεωκόρος. Όσοι τον άκουσαν, γύρισαν και αντίκρισαν τη μορφή του κυρίου Χούπερ να κατευθύνεται στοχαστικός, με αργό βήμα προς το ναό. Όλοι μαζί ξαφνιάστηκαν, εκφράζοντας περισσότερη απορία με την εμφάνισή του παρά αν έβλεπαν κάποιον ξένον ιερέα να έρχεται και να ξεσκονίζει τα μαξιλαράκια στον άμβωνα του κυρίου Χούπερ. «Είσαι βέβαιος πως αυτός είναι ο εφημέριός μας;» ρώτησε τον νεωκόρο ο καλός νοικοκύρης Γκρέι. «Μα φυσικά είναι ο καλός μας κύριος Χούπερ», απάντησε ο νεωκόρος. «Επρόκειτο ν’ αλλάξει θέση στον άμβωνα με τον εφημέριος Σουτ από το Γουέστμουρι, αλλά ο εφημέριος Σουτ παρήγγειλε χθες να δικαιολογήσουμε την απουσία του επειδή θα πήγαινε να ψάλει τη νεκρώσιμη ακολουθία σε μια κηδεία». Η αιτία μιας τέτοιας μεγάλης έκπληξης μπορεί να φανεί μάλλον ασήμαντη. Ο κύριος Χούπερ, ένας ευπρεπέστατος τριαντάρης, αν και ακόμη ανύπαντρος, ήταν ντυμένος με τη δέουσα ευταξία του κληρικού, λες και μια επιμελής σύζυγος είχε κολλάρει του γιακάδες του3 (έτσι που να κρέμονται ατσαλάκωτοι από το άσπρο περιλαίμιό του), και είχε βουρτσίσει τη βδομαδιάτικη σκόνη από τα κυριακάτικα άμφιά του. Όλα ήταν στη εντέλεια εκτός από ένα αξιοσημείωτο πράγμα ως προς την εμφάνισή του. Τυλιγμένο γύρω από το μέτωπό του και πέφτοντας πάνω στο πρόσωπό του, τόσο χαμηλά που να κουνιέται από την ανάσα του, ο κύριος Χούπερ είχε φορεμένο ένα μαύρο πέπλο. Σε κοντινή όψη φαινόταν να αποτελείται από δυο πτυχές μαύρου υφάσματος, που κάλυπτε εντελώς τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, εκτός από το στόμα και το πηγούνι, αλλά πιθανόν δεν εμπόδιζε την όρασή του, πέρα από το να τον κάνει να τα βλέπει όλα – έμψυχα και άψυχα –σκοτεινά.  Μ’ αυτό το σκοτεινό κάλυμμα στα μάτια του, ο καλός μας κύριος Χούπερ προχώρησε βαδίζοντας με αργό και ήσυχο βήμα, κάπως σκυμμένος και κοιτάζοντας το έδαφος, όπως το συνηθίζει ένας αφηρημένος, αλλά νεύοντας ευγενικά σ’ εκείνους τους ενορίτες του που τον περίμεναν στα σκαλιά του ναού. Όμως τόσο κατάπληκτοι ήταν που ο χαιρετισμός του μόλις εύρισκε ανταπόκριση. «Δεν μπορώ να συνέλθω από το γεγονός να θωρώ το πρόσωπο του καλού μας κυρίου Χούπερ καλυμμένο πίσω από εκείνο το μαύρο κρέπι», είπε ο νεωκόρος. «Δε μ’ αρέσει καθόλου αυτό», μουρμούρισε μια γριούλα καθώς πήγαινε χωλαίνοντας προς την εκκλησία. «Μεταμορφώθηκε σε κάτι τρομακτικό, κρύβοντας έτσι απλά το πρόσωπό του». «Ο εφημέριός μας πάει, τρελάθηκε!» ξεφώνισε ο καλός νοικοκύρης Γκρέι, παίρνοντάς τον ξωπίσω προς στο κατώφλι. Μια φήμη για κάποιο ανεξήγητο φαινόμενο είχε προηγηθεί πριν ο κύριος Χούπερ μπει στο ναό, και έβαλε όλο το εκκλησίασμα σε αναταραχή. Λίγοι συγκρατήθηκαν για να μη γυρίσουν τα κεφάλια τους προς την πόρτα. Πολλοί σηκώθηκαν όρθιοι και γύρισαν να δουν, ενώ αρκετά μικρά αγόρια σκαρφάλωσαν στα καθίσματα και κατέβηκαν κάνοντας φοβερή φασαρία. Υπήρξε μια γενική οχλαγωγία, ένα σούσουρο από των γυναικών τα φορέματα, κι ένα σύρσιμο από των αντρών τα πόδια, κάτι πολύ ασυνήθιστο από την άκρα σιωπή που ακολουθεί την είσοδο του ιερέα στο ναό. Όμως ο κύριος Χούπερ δεν έδειχνε να δίνει σημασία στην αναταραχή των πιστών του. Μπήκε με σχεδόν αθόρυβο βήμα, ένευσε με το κεφάλι τους στη μια και στην άλλη μεριά των καθισμάτων και υποκλίθηκε καθώς περνούσε δίπλα από τον γηραιότερο ενορίτη του, έναν ασπρομάλλη γέροντα, ο οποίος κατείχε μια θέση στο κέντρο του διαδρόμου. Σημειωτέον, ήταν παράξενο πόσο αργοπορημένα αυτός ο σεβάσμιος γέροντας αντιλήφθηκε κάτι το αξιοπερίεργο στην εμφάνιση του ποιμενάρχη του. Δεν έδειχνε να συμμετέχει στην επικρατούσα κατάπληξη παρά μόνο όταν ο κύριος Χούπερ ανέβηκε τα σκαλιά του άμβωνα και ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με το εκκλησίασμά του, το μαύρο πέπλο να σκεπάζει το πρόσωπό του. Ούτε μια φορά δεν έβγαλε εκείνο το μυστήριο έμβλημα. Κουνιόταν με την κάθε του αναπνοή, καθώς απήγγειλε τον ψαλμό. Το πέπλο έριχνε τη σκοτεινιά του μεταξύ του προσώπου του και της ιερής σελίδας, καθώς αναγίγνωσκε τις Γραφές. Και ενώ προσευχόταν, το πέπλο έπεφτε βαρύ πάνω στην ανασηκωμένη του θωριά. Μήπως πάσχιζε να την κρύψει από το φοβερό Ον στο οποίο απευθυνόταν; Τέτοιος ήταν ο αντίκτυπος αυτού του απλού μαύρου υφάσματος που αρκετές γυναίκες με ευαίσθητα νεύρα αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον ναό. Και όμως ίσως τα ωχρά πρόσωπα των πιστών να προκαλούσαν σχεδόν τον ίδιο φόβο στον εφημέριο όσο και το μαύρο πέπλο σ’ αυτούς. Ο κύριος Χούπερ είχε την υπόληψη καλού ιεροκήρυκα, αλλά δεν ήταν απαιτητικός: πάσχιζε να φέρει το ποίμνιό του στο δρόμο προς τον Παράδεισο με ήπιο και πειστικό τρόπο μάλλον παρά να τους αναγκάσει προς τα εκεί με τους κεραυνούς του Λόγου. Το κήρυγμα που τώρα έβγαζε χαρακτηριζόταν από το ίδιο ιδιαίτερο ύφος και τρόπο όπως γενικά όλη του η μέχρι τώρα ομιλία του στον άμβωνα. Όμως υπήρχε κάτι, είτε στο συναίσθημα της ίδιας της ομιλίας, είτε στη φαντασία των ακροατών, το οποίο απέβαινε η πιο μεγάλη του προσπάθεια να πει αυτό που δεν είχαν μέχρι τότε ακούσει από τα χείλη του ποιμενάρχη τους. Αυτό το κάτι είχε μια χροιά, πιο σκοτεινή από συνήθως, με την ήπια κατήφεια της ιδιοσυγκρασίας του κυρίου Χούπερ. Το θέμα της ομιλίας είχε σχέση με την κρυφή αμαρτία, και μ’ εκείνα τα θλιβερά μυστικά που κρύβουμε από τους πιο κοντινούς μας και αγαπημένους, και που πρόθυμα θα τα κρύβαμε από τη συνείδησή μας, ακόμη κι αν ξεχνούσαμε πως ο Παντογνώστης – ο ετάζων νεφρούς και καρδίας – πάντοτε τα γνωρίζει. Μια ανεπαίσθητη δύναμη εισχωρούσε στα λεγόμενά του. Κάθε μέλος του εκκλησιάσματος, το πιο αθώο κοριτσάκι, και ο σκληρόκαρδος άντρας, αισθανόταν σαν να υφείρπε ο ιερέας μέσα τους, πίσω από το τρομερό του πέπλο και ανακάλυπτε τη μαζεμένη ανομία των έργων τους και των διανοιών τους. Πολλοί άπλωναν τα σφιγμένα χέρια τους πάνω στο στήθος τους. Και δεν έλεγε κάτι τρομακτικό ο κύριος Χούπερ, τουλάχιστον, όχι βίαιο. Κι όμως, με κάθε τρέμουλο της μελαγχολικής του φωνής, έτρεμαν κι οι ακροατές. Μια αγύρευτη συγκίνηση συμβάδιζε μ’ ένα δέος. Τόσο πολύ ευαισθητοποιήθηκαν οι ακροατές για κάποιο ασυνήθιστο γνώρισμα του ιερέα τους που είχαν τη σφοδρή επιθυμία να φυσήξει μια αύρα και να παραμερίσει για λίγο το πέπλο, σχεδόν πιστεύοντας πως θα αντικρίσουν το πρόσωπο κάποιου ξένου, αν και η μορφή, οι χειρονομίες και η φωνή ήταν αυτές του κυρίου Χούπερ. Μετά την απόλυση, ο κόσμος έσπευδε να βγει έξω με ανάρμοστη αταξία, ανυπομονώντας να εκφράσει τη συγκεντρωμένη μέσα του κατάπληξη, ενώ συγχρόνως συνειδητοποιούσε μια ελάφρυνση του πνεύματος τη στιγμή που έπαψε να βλέπει το μαύρο πέπλο. Μερικοί μαζεύτηκαν σε πηγαδάκια, συνωστισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον, να ψιθυρίζουν ασταμάτητα στο κέντρο. Άλλοι πήραν το δρόμο για τα σπίτια τους βυθισμένοι σε σιωπηρό στοχασμό. Άλλοι μιλούσαν με δυνατή φωνή και βεβήλωναν την ιερότητα της Κυριακής με επιδεικτικά γέλια. Μερικοί κουνούσαν τα κεφάλια τους με σύνεση, υπαινισσόμενοι πως μπόρεσαν να ξεδιαλύνουν το μυστήριο. Ένας ή δυο πάλι διαβεβαίωναν πως δεν υπήρχε κανένα μυστήριο, παρά μόνο τα μάτια του κυρίου Χούπερ είχαν τόσο αδυνατίσει, ξενυχτώντας όλη νύχτα με τη λάμπα, που χρειάζονταν σκίαση στο δυνατό φως της μέρας. Μετά από λίγο, βγήκε και ο κύριος Χούπερ πίσω από το ποίμνιό του. Στρέφοντας το καλυμμένο του πρόσωπο από τη μια παρέα στην άλλη, έδειξε τον απαιτούμενο σεβασμό στα πολιά άτομα, χαιρέτισε τους μεσήλικες με την ευγενική επισημότητα σαν φίλος και καθοδηγητής τους, απευθύνθηκε στους νέους με κύρος, μετριασμένο από αγάπη, και εναπόθεσε τα χέρια τους στα κεφάλια των μικρών παιδιών για να τα ευλογήσει. Έτσι συνηθιζόταν να γίνεται κάθε Κυριακή. Παραξενεμένοι  και σαστισμένοι ανταποκρίθηκαν στην αβροφροσύνη του. Κανείς, όπως στις προηγούμενες φορές, δεν έδειξε τη διάθεση να έχει την τιμή να συνοδέψει τον πάστορά τους. Ο γερο-Σόντερς, ο άρχοντας, αναμφίβολα από αβλεψία, ξέχασε να προσκαλέσει τον κύριο Χούπερ στο τραπέζι του, όπου ο καλός κληρικός συνήθιζε να ευλογεί τα εδέσματά του, σχεδόν κάθε Κυριακή από τότε που εγκαταστάθηκε εδώ. Γι’ αυτό κατευθύνθηκε προς το πρεσβυτέριο και τη στιγμή που έκλεινε την πόρτα, εθεάθη να κοιτάζει τον κόσμο πίσω του, όλους εκείνους που είχαν τα μάτια τους προσηλωμένα πάνω στον ιερέα. Ένα λυπημένο χαμόγελο φάνηκε αχνά κάτω από το μαύρο πέπλο, τρεμόπαιξε στα χείλη του, και χάθηκε όπως ήρθε. «Τι παράξενο», είπε μια κυρία, «που ένα απλό μαύρο πέπλο, τέτοιο που κάθε γυναίκα μπορεί να φοράει πάνω από το σκουφί της να καταλήξει ένα τόσο τρομερό πράγμα στο πρόσωπο του κυρίου Χούπερ!» «Κάτι δεν πάει καλά με τα λογικά του κυρίου Χούπερ», παρατήρησε ο άντρας της, που ήταν ο γιατρός του χωριού. «Αλλά το πιο παράξενο πράγμα της υπόθεσης είναι το αποτέλεσμα αυτής της εκκεντρικότητας, ακόμη και σ’ ένα σοβαρό άτομο σαν κι εμένα. Το μαύρο πέπλο, αν και καλύπτει μόνο το πρόσωπο του ποιμενάρχη μας, ασκεί την επιρροή του σ’ όλο το άτομό του και τον στοιχειώνει από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Δεν το νιώθεις κι εσύ;» «Πράγματι το νιώθω», απάντησε η κυρία, «και δε θα ήθελα να βρεθώ μόνη μου μαζί του με τίποτε στον κόσμο. Αναρωτιέμαι μήπως κι ο ίδιος φοβάται να μείνει μόνος  με τον εαυτόν του!» «Έτσι είναι οι άνθρωποι μερικές φορές», πρόσθεσε ο άντρας της. Ο κόσμος παρακολούθησε τον εσπερινό με παρόμοιες συνθήκες. Μετά την απόλυση χτύπησε πένθιμα η καμπάνα για την κηδεία μιας νεαρής γυναίκας. Συγγενείς και φίλοι συγκεντρώθηκαν στο σπίτι τους, και οι πιο μακρινοί γνώριμοι στέκονταν στην πόρτα και μιλούσαν για τις αρετές της εκλιπούσας. Τη στιγμή εκείνη διέκοψαν την ομιλία τους επειδή έκανε την εμφάνισή του ο κύριος Χούπερ, συνεχίζοντας να φορά το μαύρο του πέπλο. Είχε γίνει πια ένα μόνιμο έμβλημα. Ο κληρικός μπήκε στο δωμάτιο όπου βρισκόταν η νεκρή και έσκυψε πάνω από το φέρετρο για τον τελευταίο αποχαιρετισμό της εκλιπούσας ενορίτισσάς του. Καθώς ήταν σκυμμένος, το πέπλο του κρεμάστηκε κατακόρυφα από το μέτωπό του έτσι που αν τα βλέφαρά της δεν ήταν κλειστά, θα μπορούσε η νεκρή κόρη να δει το πρόσωπό του. Τρόμαξε άραγε ο κύριος Χούπερ τη ματιά της και γι’ αυτό τόσο βιαστικά τράβηξε πίσω το μαύρο πέπλο; Κάποιος που είδε τη σκηνή μεταξύ της νεκρής και του ζώντος, δε δίστασε να διαβεβαιώσει ότι τη στιγμή που αποκαλύφθηκαν τα χαρακτηριστικά του κληρικού, η νεκρή είχε ελαφρά ριγήσει, κάνοντας να θροΐσει το σάβανό της και το σατινένιο σκουφί της, αν και η όψη της διατήρησε την νεκρική ακαμψία. Η μόνη μάρτυρας του απόκοσμου αυτού συμβάντος υπήρξε μια προληπτική γριούλα. Από το φέρετρο ο κύριος Χούπερ πέρασε στο δωμάτιο των πενθούντων, και από εκεί στο κεφαλόσκαλο για να κάνει την επικήδεια δέηση. Ήταν μια τρυφερή και σπαραξικάρδια προσευχή, γεμάτη θλίψη, μεστή όμως με ελπίδες αιώνιας ζωής, που η μουσική μιας ουράνιας άρπας, κρουσμένης από τα δάχτυλα της νεκρής, φαινόταν ν’ ακούγεται αμυδρά ανάμεσα στους ψαλμούς του ιερέα. Ο κόσμος έτρεμε από φόβο, αν και ασαφώς τον καταλάβαινε όταν προσευχόταν, έτσι που τόσο οι παρευρισκόμενοι όσο κι ο ίδιος, καθώς και κάθε θνητός, να είναι προετοιμασμένοι, όπως ήταν κι η νεαρή νεκρή, - ο παπάς ήταν βέβαιος - για τη φοβερή εκείνη ώρα που θα αφαιρούταν βιαίως το πέπλο από τα πρόσωπά τους. Οι κομιστές του φέρετρου προχωρούσαν με βαρύ βήμα ακολουθούμενοι από τους πενθούντες. Μια μαύρη θλίψη σκίαζε όλη τη διαδρομή, με τη νεκρή να προπορεύεται και ο κύριος Χούπερ από πίσω με το μαύρο του πέπλο. «Γιατί κοιτάς προς τα πίσω;» ρώτησε κάποιος από την ακολουθία στη γυναίκα του. «Μου φάνηκε», απάντησε αυτή, «πως ο ιερέας και το πνεύμα της κοπέλας πηγαίνουν χέρι – χέρι». «Το ίδιο και σ’ εμένα – ταυτόχρονα», είπε ο άλλος. [Συνεχίζεται]  ____________________ ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ: Κάποιος άλλος κληρικός στη Νέα Αγγλία, ο κύριος Τζόζεφ Μούντι, από το Γιορκ του Μέιν, ο οποίος απεβίωσε πριν περίπου ογδόντα χρόνια, είχε γίνει γνωστός από την ίδια εκκεντρικότητα η οποία αναφέρεται εδώ σε σχέση με τον Αιδεσιμότατο κύριο Χούπερ. Όμως στην περίπτωσή του το σύμβολο είχε μια διαφορετική ερμηνεία. Πολύ νωρίς στη ζωή του είχε κατά λάθος σκοτώσει έναν αγαπημένο του φίλο, και έκτοτε μέχρι την ημέρα του θανάτου του, έκρυβε το πρόσωπό του από τον κόσμο.

¹Οι Προτεστάντες, Αγγλικανοί κ.α. δεν έχουν το μυστήριο της ιεροσύνης, γι’ αυτό όσοι επωμίζονται το  χρέος του  κληρικού, ονομάζονται διακονούντες (ministers), ποιμένες (pastors), ιεροκήρυκες (preachers) ή εφημέριοι (parsons).

²Για τους Προτεστάντες, Αγγλικανούς και άλλους, οι ναός τους ονομάζεται εντευκτήριο (meeting-house).

³Γιακάδες κληρικών

*Ναθάνιελ Χόθορν - Βικιπαίδεια