ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΗΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ

Alfred Edward Housman
(1859 – 1936)

*A. E. Housman: A Life in Brief - The Victorian Web*

Στιβαρή προσωπικότητα της κλασικής φιλολογίας,
με πολύ καλές επιδόσεις επίσης και στον ποιητικό λόγο.
Πανεπιστημιακός δάσκαλος που άφησε πίσω του έργο
το οποίο δεν έχει θέσει στο περιθώριο ο χρόνος.
Οι αναλύσεις του πάνω σε έργα Λατίνων (κυρίως) και
Ελλήνων κλασικών θεωρούνται υποδειγματικές
και εξακολουθούν να μελετώνται από όσους
σπουδάζουν σε βάθος τους αρχαίους κλασικούς.
Από το σύνολο της ποιητικής του παραγωγής
ξεχωρίζει η συλλογή "A Shropshire Lad"
( Ένα παλικαράκι από το Σροφσάιρ) (1896),
που στην αρχή πέρασε απαρατήρητη , αλλά την
περίοδο του Α΄Παγκόσμιου Πολέμου γνώρισε μεγάλη επιτυχία
και έκτοτε διαβάζεται με αμείωτο ενδιαφέρον.

ΔΥΟ  ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ
" A SHROPSHIRE LAD"

1. MITHRIDATES, HE DIED OLD
(Ο ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ
ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΓΕΡΟΣ)

[Έξοχο ποίημα για τον Μιθριδάτη ΣΤ΄,
τον ελληνολάτρη και με ελληνίδα σύζυγο βασιλιά
του Πόντου, ο οποίος είχε συνηθίσει τον οργανισμό του
σε πάμπολλα δηλητήρια, προκειμένου να αποφεύγει
απόπειρες δολοφονίας με δηλητήριο στο φαγητό και το ποτό.
Του βάζανε στρυχνίνη ή αρσενικό στο φαγητό και τον κοίταζαν
με φρίκη να το τρώει χωρίς να παθαίνει τίποτα.]

*Μιθριδάτης ΣΤ΄ Ευπάτωρ - Βικιπαίδεια*

There was a king reigned in the East:
There, when kings will sit to feast,
They get their fill before they think
With poisoned meat and poisoned drink.
He gathered all the springs to birth
From the many-venomed earth;
First a little, thence to more,
He sampled all her killing store;
And easy, smiling, seasoned sound,
Sate the king when healths went round.
They put arsenic in his meat
And stared aghast to watch him eat;
They poured strychnine in his cup
And shook to see him drink it up:
They shook, they stared as white’s their shirt:
Them it was their poison hurt.
—I tell the tale that I heard told.
Mithridates, he died old.

2.

When I was one-and-twenty
I heard a wise man say,
`Give crowns and pounds and guineas
But not your heart away;
Give pearls away and rubies
But keep your fancy free.'
But I was one-and-twenty
No use to talk to me.

When I was one-and-twenty
I heard him say again,
`The heart out of the bosom
Was never given in vain;
'Tis paid with sighs a plenty
And sold for endless rue.'
And I am two-and-twenty
And oh, 'tis true, 'tis true.

Oh, when I was in love with you
Then I was clean and brave,
And miles around the wonder grew
How well did I behave.

And now the fancy passes by
And nothing will remain,
And miles around they'll say that I
Am quite myself again.