Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 ΑΘΗΝΑ, ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ

Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 15/02/2011

Καθρέφτης της χώρας η πρωτεύουσα, θυμίζει πλέον βιτρίνα μιας χρεοκοπημένης εμπορικής επιχείρησης που ετοιμάζεται να κατεβάσει τα ρολά.

Το σκηνικό συνθέτουν θλιβερές εικόνες φτώχειας, εγκατάλειψης, φόβου και αμηχανίας που αντανακλούν σε καθημερινή βάση την οδυνηρή συγκυρία με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη σήμερα η Ελλάδα.

Αρκεί μια βόλτα στο κέντρο της πόλης μετά το σούρουπο για να κατανοήσει κάποιος τι ακριβώς εννοούμε. Οι δρόμοι είναι έρημοι και οι λιγοστοί περαστικοί βαδίζουν πλέον βιαστικά και με το κεφάλι σκυμμένο. Ακόμη και περιοχές μέχρι πρότινος «υπεράνω κάθε υποψίας», μια ανάσα από το Σύνταγμα και το Κολωνάκι, όπως οι κάποτε πολυσύχναστες κεντρικές αρτηρίες Σταδίου και Ακαδημίας, έχουν καταντήσει θλιβερή σκιά του εαυτού τους... Εκεί, στην καρδιά της Αθήνας, διαπιστώνεις ότι η κάποτε «ωραία της νύχτας» πρωτεύουσα μοιάζει ήδη από τις πρώτες βραδινές ώρες ερημωμένη εμπόλεμη ζώνη υπό συνθήκες απαγόρευσης κυκλοφορίας.

Σε μια Κιβωτό του Νώε μετατράπηκε η πόλη για κάθε όπου γης κατατρεγμένο, αλλά και για τους ίδιους τους κατοίκους της, σε ένα καταφύγιο θηραμάτων, το οποίο ωστόσο δεν κατορθώνει να φιλοξενήσει αξιοπρεπώς ούτε τους Ελληνες ούτε τους ξένους ενοίκους του.

Μετανάστες, άστεγοι, φαινόμενα όπως η πορνεία και τα ναρκωτικά μοιάζουν άλυτοι γρίφοι για όσους καλούνται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να διαχειριστούν την πόλη... Ωστόσο μόνο την κορυφή του παγόβουνου αποτελούν οι χρήστες ηρωίνης που εξασφαλίζουν και καταναλώνουν τη δόση τους σε κάθε γωνιά της πόλης, οι ανήλικες εκδιδόμενες, οι καταληψίες του μεγάρου «Υπατία», οι εκατοντάδες άστεγοι που ψαχουλεύουν στα σκουπίδια και οι μικροεγκληματίες που απειλούν τους περαστικούς. Πρόκειται μονάχα για τη θλιβερή βιτρίνα μιας κοινωνίας που έχει χάσει πλέον την ελπίδα και τη χαρά της ζωής.

Κι όμως, λύσεις για τη θεραπεία της Αθήνας πέφτουν σε καθημερινή βάση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Εν τούτοις περισσότερο υπόθεση μελέτης μοιάζουν, αφού καμιά τους δεν τίθεται τελικά σε εφαρμογή. Το αποτέλεσμα είναι από τον Αννα στον Καϊάφα να παραπέμπεται η καυτή υπόθεση «Αναμόρφωση της Πρωτεύουσας» και ακόμη και τα πιο απλά να γίνονται δύσκολα.

 

«Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει πέντε μέρες κοσκινίζει», λέει η παροιμία και περιγράφει ακριβώς το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή ανάμεσα σε όσους καλούνται να χαρίσουν μια -μικρή έστω- ανάσα ζωής στην πρωτεύουσα. Ανθρώπινες και σαφώς πιο αποτελεσματικές λύσεις υπάρχουν, τουλάχιστον για ορισμένα από τα προβλήματα που ταλανίζουν την πόλη, και οι περισσότεροι τις γνωρίζουν. Οι λύσεις αυτές δεν κινούνται μόνο στην κατεύθυνση της καταστολής, αλλά της καλύτερης οργάνωσης, της πρόνοιας, της θαρραλέας προσέγγισης ορισμένων θεμάτων - και πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που αντιμετώπισαν παρόμοια προβλήματα μας το διδάσκουν. Στο θέμα της αντιμετώπισης των ναρκωτικών, για να φέρουμε ένα παράδειγμα, ακόμη και ο πρωθυπουργός σε ανύποπτο χρόνο είχε δείξει το δρόμο, προωθώντας μια πιο ανθρώπινη και αποτελεσματική αντιμετώπιση σχετικά με το θέμα.

Αρα αποκλειστικά πολιτική βούληση χρειάζεται για την Αθήνα και όχι ατέρμονη παραφιλολογία, επικοινωνιακά τεχνάσματα και αντιφατικά μηνύματα. Χαρακτηριστικά αυτά μιας πάγιας τακτικής, στην οποία δυστυχώς έχουμε συνηθίσει τελευταία και φυσικά όχι μόνο σε ό,τι αφορά την τύχη της Αθήνας.