ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ

Ζεράρ ντε Ζερβάλ

(1808-1855)

Ο κυριότερος εκπρόσωπος του γαλλικού ρομαντισμού 

στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα.
Υπερευαίσθητος, ονειροπόλος και συνεχώς ερωτευμένος,
ακροβατούσε ανάμεσα στην ποίηση και στη ζωή,
ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα  . 
Η  σχιζοφρένεια που εκδηλώθηκε στα 33 του χρόνια
τον οδήγησε πολλές φορές σε νευρολογικές κλινικές,
που δεν μπόρεσαν να τον ανακουφίσουν.
Το βράδυ στις 25 Ιανουαρίου 1855, με παγωνιά
18 βαθμούς υπό το μηδέν, κρεμάστηκε από ένα 
φανοστάτη της οδού Vieille- Lanterne στο Παρίσι.
Έτσι επιβεβαιώθηκε η φράση του " Η νύχτα θα είναι 
μαύρη ΚΑΙ άσπρη"...
*

Πολ Βερλέν

(1844-1896)

Το διασημότερο θύμα "των  πράσινων  λουλουδιών",

που "στόλιζαν τα παρτέρια των παριζιάνικων καφενείων",

δηλαδή των ποτηριών με το θανατηφόρο ποτό αψέντι

που έχει πράσινο χρώμα.
*

Γκι Ντε Μοπασάν

(1850-1893)

Ο μέγας διηγηματογράφος υπήρξε αιθερομανής,
επιδίωξε επίσης  να κολλήσει σύφιλη. Όταν τελικά
τα κατάφερε και μπήκε στη δίνη των φρικτών
παρενεργειών της φοβερής αρρώστιας έβλεπε
συχνά τον Άλλο του Εαυτό να κάθεται απέναντί του.
*

Μαρσέλ Προυστ

(1871-1922)

Έγραψε χιλιάδες σελίδες που περιγράφουν μια διαρκή

κρίση άσθματος. Όπως είπώθηκε από ένα γιατρό

" για κάποιον υγιή άνθρωπο , 

μια τριανταφυλλιά είναι απλώς μια τριανταφυλλιά,

για τον Προυστ όμως είναι μια κρίση άσθματος".

Η  απεγνωσμένη άμυνά του

απέναντι στον χειρότερό του εχθρό, τη δύσπνοια,
τον οδήγησε στη μονήρη ζωή που ευνοούσε τη συγγραφή.

Η μάχη του κατά των κρυολογημάτων, κατά του θορύβου

και κατά της σκόνης ήτανε φιαλτική αλλά συνάμα

και δημιουργική, γιατί τον οδηγούσαν σε συνθήκες

απόλυτης μόνωσης να καταφεύγει στη νοερή

"αναζήτηση του χαμένου χρόνου της ανθηρής παιδικής

ηλικίας, εποχή όπου μπορούσε να χαρεί "ατιμώρητα"

τις ομορφιές της φύσης, τα λουλούδια , τα δέντρα

και τα φρούτα.
*

Φραντζ Κάφκα 

(1883-1924)

 Έζησε μακριά από τους ανθρώπους, "στο περιθώριο ,
όπως γράφει στο ημερολόγιό του, (1921) κάθε διασκέδασης, 
στο περιθώριο της χαράς να ζεις  σαν υγιής και χρήσιμος άνθρωπος".
Υπέσκαψε την υγεία  του δουλεύοντας σκληρά
τις νύχτες τα γραφτά του, μετά την ημερήσια εργασία του 
στο ασφαλιστικό γραφείο. Όταν εκδηλώθηκε
η φυματίωση, αντί να επιδιώξει τη θεραπεία
του καταφεύγοντας σε σανατόριο, "καταβρόχθισε"
το σώμα του δουλεύοντας ακόμα πιο εντατικά.


 *

Μάλκολμ Λόουρι

(1909-1957)

Εκ πεποιθήσεως  αλκοολικός. 
Πέρασε τη μισή του ζωή συνεχώς μεθυσμένος.
Το θαυμάσιο ημιαυτογραφικό  βιβλίο του
 "Κάτω από το ηφαίστειο" στάζει... τεκίλα.
Πέθανε από υπερβολική χρήση οινοπνεύματος.


*

Γουίλιαμ Μπάροουζ

(1914-1997)

Υπήρξε ένας ήσυχος ναρκομανής.
Έβλεπε τα ναρκωτικά ως εσωτερική εμπειρία,
ως μέσα για την ολοκληρωμένη γνώση των
ψυχικών μηχανισμών. Στο πρώτο μυθιστόρημά του
Junky ο ήρωάς του προτείνει "την ίδρυση ακαδημιών
όπου η διεύρυνση του πεδίου της συνείδησης θα είναι
δεδομένη΄οι νέοι θα μάθαιναν να απογειώνονται, να 
μαστουρώνουνε και να μένουν μαστουρωμένοι[......]
τόσο ψηλά όσο και ο αφέντης Ζεν, όταν το βέλος του
φτάνει στο στόχο στο κέντρο ακριβώς του μαύρου κύκλου".
Ήρθε η ώρα λέει "να  δούμε και να κοιτάξουμε πιο
μακριά απ΄όσο μας επιτρέπει η άκρη των κυαλιών του
ανισόρροπου αυτού ραδιενεργού πλανήτη, που διαφθείρεται
από τους μπάτσους, ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε και να δούμε
 πιο μακριά από το ζωώδες σώμα μας.".
Αυτό ομως που ο Μπάροουζ αποκαλούσε με σιχασιά
"ζωώδες σώμα" φαίνεται ότι ήταν ιδιαίτερα πολύτιμο
γι΄αυτόν, αφού για χάρη του μπήκε άπειρες φορές
σε κλινικές αποτοξίνωσης.