Αμφι-Θέατρο, σε σχέση με την εποχή του
Tης Mαριας Kατσουνακη
[......]Ξεχείλισε από πικρία την περασμένη εβδομάδα ο Σπύρος Ευαγγελάτος. Ανακοίνωσε την αναγκαστική αναστολή λειτουργίας του «Αμφι-Θεάτρου» λόγω έλλειψης χρημάτων. Ο υπουργός Πολιτισμού –όπως είπε ο ίδιος ο σκηνοθέτης– «αρνήθηκε να ανταποκριθεί στο αίτημά του να συναντηθούν». Επιπλέον, το Ελληνικό Φεστιβάλ απέρριψε την πρότασή του να παρουσιάσει το καλοκαίρι στην Επίδαυρο «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Οι διαμαρτυρίες έπεσαν βροχή. Αναμενόμενα ανακλαστικά. Οχι μόνο γιατί ο Σπ. Ευαγγελάτος είναι ένας αδιαμφισβήτητος θεατράνθρωπος, αλλά και γιατί ο σεβασμός στη χώρα μας μπερδεύεται με τη συντήρηση και την καθήλωση, ανεξάρτητα από την πορεία και την εξέλιξη των θεσμών. Ο Σπ. Ευαγγελάτος είναι, αδιαμφισβήτητα, θεσμός. Του οφείλουμε. Αλλά πώς εξαργυρώνεται η «οφειλή» όταν το ίδιο το κοινό δεν συμμετέχει, επαρκώς τουλάχιστον, στη διαδικασία; Οταν το σήμα που εκπέμπει πλέον το «Αμφι-Θέατρο» στην κοινωνία έχει πολύ περιορισμένους αποδέκτες; Είναι άλλης τάξεως θέμα το γεγονός ότι ο υπουργός Πολιτισμού αρνήθηκε να τον δεχτεί (η συμβολική και ουσιαστική αποδέσμευση της Πολιτείας από την υποστήριξη του «Αμφι-Θεάτρου» περιλαμβάνει και τη δαπάνη τής πρόσωπο με πρόσωπο ανακοίνωσης) και διαφορετικής τάξεως ζήτημα η «υποχρέωση» του κράτους να συνεχίσει να χρηματοδοτεί τον θεατρικό αυτόν οργανισμό ή του Φεστιβάλ να δεσμεύεται σε επετηρίδα, χωρίς δυνατότητα επιλογών. Στην πρώτη σελίδα κάθε προγράμματος του «Αμφι-Θεάτρου», ανάμεσα στις ερμηνείες του πρώτου συνθετικού «Αμφί», ήταν και: «Ανάμεσα, μαζί με (σε σχέση με την εποχή του)». Πράγματι. Πάνω από τρεις δεκαετίες μόχθου και διαπαιδαγώγησης (γιατί και ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας του είναι άρρηκτο στοιχείο της προσφοράς του) συνιστά άθλο. Ακόμη και οι άθλοι όμως διαγράφουν τον κύκλο τους. Ολοκληρώνονται. Η διαχείρισή τους είναι εξίσου δύσκολη και εύθραυστη διαδικασία. Κάθε δημιουργός που γράφει ιστορία πρέπει να γνωρίζει πώς να αποχωρεί. Χωρίς να φοβάται τη λήθη. Παραμένει διαχρονικό σημείο αναφοράς. Ο ορισμός «σε σχέση με την εποχή του» δεν είναι περιοριστικός. Το αντίθετο. Προφυλάσσει από τη φθορά. Από το «εκτός εποχής», που προκαλεί βαθιά μελαγχολία. Δεν του αξίζει του «Αμφι-Θεάτρου» ένα τέτοιο φινάλε. Γιατί, όπως είχε πει ο Γιάννης Ψυχάρης, «σ’ αυτό τον κόσμο, που γίνουνται όλα τα πράματα, ένα μόνο δεν μπορεί να γίνει – να παν πίσω τα ποτάμια».
Απόσπασμα από την Καθημερινή, 27/02/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου