ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ

Την πάντρεψαν στα δεκαοχτώ και της φόρτωσαν ένα τομάρι και μισό, που όλη τη μέρα λείπει από το σπίτι, δουλεύει, λένε, σ’ ένα συνεργείο.
Χυδαίος τύπος, της νεοσκυλάδικης σχολής, όλο νεύρα και τσαμπουκά, μια καλημέρα δεν καταδέχεται να πει , ο αχώνευτος, στο γείτονα που συναντάει στο δρόμο.
Αυτή, όμορφη γυναίκα και συμπαθητικιά όταν είναι στις καλές της, τον περιμένει κλεισμένη χειμώνα καλοκαίρι στο δυάρι της. Παλεύει με την ανύπαρκτη σκόνη και ξεσπάει στα παιδιά της, δυο κοριτσάκια χαριτωμένα , που στόμα έχουν και μιλιά δε βγάζουν. Καμία τρυφερότητα , καμία γλυκιά κουβέντα για τα καημένα…
Απ’ το πρωί ως το βράδυ μαλακισμένα τα ανεβάζει κωλόπαιδα τα κατεβάζει, μερικές φορές μάλιστα , όταν φρενιάζει , σηκώνει ουρλιάζοντας το χέρι και τα μελανιάζει για ανύπαρκτα παραπτώματα: «Να, για να μάθετε, παλιοπουτάνες να ακούτε τη μάνα σας! Δε σας αντέχω, θα σας δώσω στο Άσυλο!».
Όταν τους μιλάει νομίζεις ότι εκδικείται τη μοίρα της, στα πρόσωπά τους βλέπει τη μαύρη και άραχλη ζωή της, που βρέθηκε αλυσοδεμένη νωρίς νωρίς, πριν προλάβει να χαρεί τα νιάτα της.
Γιατί δε γνώρισε τι θα πει ελευθερία η δόλια, μια ζωή υπό επιτήρηση από τους νευρωτικούς γονείς της και, όπως άλλοτε την υποχρέωναν να βλέπει από τα κάγκελα του μπαλκονιού της τα παιδιά της γειτονιάς που έπαιζαν αμέριμνα στην αλάνα , έτσι κάνει τώρα και στα δικά της αθώα πλασματάκια.Κόρη δεσμοφυλάκων- τι άλλο;-μητέρα δεσμοφύλακας κι αυτή! «Κατά μάνα, κατά κύρη και ο γιος κι η θυγατέρα!», που έλεγε άλλοτε ο σοφός λαός…
Τώρα κοντεύει στα τριάντα και ήδη είναι μία ζωντανή νεκρή. Το μπλάβο βλέμμα της φωνάζει από μακριά, πάει πια, εγώ ξόφλησα, δεν υπάρχει πλοίο για μένα, δεν υπάρχει οδός. Κι όλο τσακώνεται με τη μάνα της, όλο τής τα σούρνει που της έκοψε πρόωρα τα φτερά, γιατί στον άντρα της δε διανοείται να του αντιμιλήσει.Αυτός είναι ο Άντρας με άλφα κεφαλαίο , δε τα σηκώνει τα γυναικουλίστικα Αυτός , αφού Αυτός πρώτα βαράει και μετά μιλάει...