ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 1897 Ή ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 1909;

ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 1897 Ή ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 1909;

Μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να προστατευθούμε,
όπως μας διαβεβαίωναν , από τα οικονομικά σκαμπανεβάσματα
και τις διαρκείς υποτιμήσεις, τους εφιάλτες δηλαδή που επί δεκαετίες
κρατούσαν τη χώρα στη φτώχεια και την υπανάπτυξη.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά την είσοδό μας στην ΟΝΕ,
βρισκόμαστε στη χειρότερη στιγμή της μεταπολεμικής ιστορίας μας΄.
Γονατιστοί εκλιπαρούμε τους ξένους δανειστές μας
να μας λυπηθούν και να μας δώσουν μιαν ανάσα ζωής.
Δίνουμε γην και ύδωρ για να τους δελεάσουμε,
τους υποσχόμαστε πως από ΄δω και μπρος θα είμαστε καλά παιδιά,
θα τρώμε λιτά, θα πίνουμε με μέτρο , θα διάγουμε βίον σπαρτιάτικον,
με μέλανα ζωμό και μαύρα ξεροκόμματα.
Κόβουμε ήδη ασύστολα τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων,
λες και ήταν αυτοί η φταίχτες για την κατάρρευσή μας, αυξάνουμε
επιπλέον τους άμεσους και έμμεσους φόρους σε δυσθεώρητα ύψη,
συρρικνώνουμε το σπάταλο κράτος, αλλά η συρρίκνωση εξαφανίζει
σχεδόν τα έτσι κι αλλιώς ανεπαρκή κονδύλια για την υγεία ,
την παιδεία την πρόνοια, τον πολιτισμό.
Σκληρά κι ανάλγητα τα μαυροκόρακα του διεθνούς οικονομικού
διευθυντηρίου απαιτούν όλο και πιο πολλά κοψίδια από το
σώμα της ελληνικής κοινωνίας, βυθίζοντας στο χάος μια χώρα
που έως τώρα ζούσε μέσα στην ψευδαίσθηση μιας τεχνητής
ευμάρειας , βασισμένης στα δανεικά και στις κομπίνες.
Η οικονομική χρεοκοπία μας είναι το απότοκο της ιδεολογικής
και ηθικής εξαχρείωσής μας. Η ιδεολογία της αρπαχτής,
του βολέματος και της προσωπικής ανάδειξης με κάθε μέσο
κυριάρχησε σε όλον τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας
και ευνοήθηκε από πολιτικούς χαμηλού αναστήματος
και μειωμένης ηθικής ευαισθησίας. Τεράστια κοινοτικά
κονδύλια και φόροι διασπαθίστηκαν από τους ασπάλακες
της πολιτικής και της οικονομικής ελίτ , ενώ οι επισωρεύσεις
των αλλεπάλληλων δανείων κατέστησαν τον έως εχθές
κομπορρημονούντα για τα ανύπαρκτα προσόντα του λαό
δέσμιο για τα επόμενα πενήντα χρόνια.

Όσοι εχέφρονες έχουν απομείνει σ΄αυτόν τον τόπο βλέπουν ενεοί
το επερχόμενο τσουνάμι και φρικιούν για τις επιπτώσεις του.
Οι γνωρίζοντες μάλιστα την ελληνική ιστορία ομιλούν ανοιχτά
για ένα νέο 1897, για μιαν αναπόφευκτη κατάρρευση
των δημόσιων οικονομικών μας, με όσα τραγικά
αυτή συνεπάγεται για όλους μας και ιδιαίτερα για
τα ασθενέστερα και μικρομεσαία στρώματα.

Την ύστατη ώρα πρέπει να αφυπνισθούμε και να κοιτάξουμε
κατάματα την πραγματικότητα. Χρειαζόμαστε μια νέα εθνεγερσία,
μια γενναία αναθεώρηση της σχέσης μας με αυτόν τον τόπο και τις
γενιές που αύριο θα μας διαδεχθούν.
Έχουμε χρέος να επιδείξουμε
ένα νέο πατριωτισμό, που θα δεσμεύσει τους πάντες
στο να αποδείξουν
εδώ και τώρα την αγάπη τους γι΄αυτόν τον τόπο,
να δώσουν, άλλοι από το περίσσευμά τους άλλοι
από το υστέρημά τους, μια γενναιόδωρη απόδειξη
ότι δε θα αφήσουν αυτόν τον τόπο να πεθάνει.
Χρειαζόμαστε μιαν ανάλογη εθνεγερτήρια παλλαϊκή
στάση σαν αυτή που ακολούθησε το κίνημα στο Γουδί,
το 1909, και την έλευση του Βενιζέλου, όπου μέσα
σε χρόνο ρεκόρ η κατεστραμμένη οικονομικά και διεθνώς
ανυπόληπτη Ελλαδίτσα έγινε αρχικά η θριαμβεύτρια των
Βαλκανικών Πολέμων και αργότερα η "Ελλάς των δύο
ηπείρων και των πέντε θαλασσών".