Σάμουελ Μαόζ: «Γνωρίζουμε για τον πόλεμο μόνο ό,τι βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες. Οι περισσότερες γίνονται για να προσφέρουν διασκέδαση. Αυτό επιτυγχάνεται με γενναίους ήρωες, θαρραλέες πράξεις και έναν πρωταγωνιστή που θυσιάζεται για τους άλλους, γονατίζει και πεθαίνει με το πρόσωπο γεμάτο μέικ άπ και το αίμα να δείχνει πάνω του σέξι... Αυτά είναι ανοησίες. Ο πόλεμος δεν έχει τίποτα ηρωικό. Πιστέψτε με, κανένας δεν θυσιάζεται για τον φίλο του. Ο πόλεμος στηρίζεται σε μία μόνο αρχή: Να κρατηθείς ζωντανός. Ο στρατιώτης είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Δεν είναι σχιζοφρενής, ούτε θέλει να σκοτώσει. Το κόλπο είναι να τον ρίξεις στη μάχη. Γιατί όταν βρεθείς εκεί, όλο σου το κορμί μυρίζει τον κίνδυνο και γίνεσαι ζώο. Τότε, θα αναγκαστείς να σκοτώσεις».
Δημοσιογράφος: Γιατί δημιουργήσατε αυτή την κλειστοφοβική συνθήκη για τον θεατή, που παρακολουθεί την ταινία μέσα από τη διόπτρα;
Σ. Μαόζ: «Το θέμα της ταινίας είναι ο τραυματισμός της ψυχής. Αυτό χρειάζεται συναισθηματική κατανόηση από τον θεατή. Δεν μπορούσα να πω την ιστορία απευθυνόμενος στο μυαλό, αλλά στο στομάχι και την καρδιά. Για να το πετύχω έπρεπε να δημιουργήσω στον θεατή μια εμπειρία. Ετσι σκέφτηκα να τον τοποθετήσω μέσα στο τανκς και να βλέπει μόνο ό,τι βλέπει ο πυροβολητής. Δεν θέλω ο θεατής να σκέφτεται, αλλά να νιώθει. Ας σκεφτεί όταν πάει σπίτι του».
Απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Σάμουλ Μαόζ
στη Χρυσούλα Παπαϊωάννου ("Η Άλλη Όψη"/ Ελευθεροτυπία, 2/1/2010) για τη
βραβευμένη με Xρυσό Λέοντα ταινία του "Λίβανος",
που βγαίνει αυτές τις μέρες και στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες.
Θα δούμε την ταινία, για την οποία γράφτηκαν ήδη διθυραμβικές κριτικές.
Εμείς στεκόμαστε ειδικότερα στο ελπιδοφόρο γεγονός ότι τα τελευταία
χρόνια αναπτύσσεται μέσα στο Ισραήλ ένα αξιόλογο κίνημα προβληματισμού
και διαμαρτυρίας κατά του πολέμου, κύριοι εκφραστές του οποίου
κινήματος είναι διανοούμενοι , συγγραφίς και καλλιτέχνες πρώτης γραμμής.
Θυμόμαστε π.χ. τη θαυμάσια περσινή ταινία κινούμενων
σχεδίων του Αρί Φόλμαν "Βαλς με τον Μπασίρ",
μια παρόμοια με του Φόλμαν κατάθεση ψυχής
για τις συνέπειες του πολέμου στον ψυχισμό των στρατιωτών
εκείνης της ισραηλινής γενιάς.
στη Χρυσούλα Παπαϊωάννου ("Η Άλλη Όψη"/ Ελευθεροτυπία, 2/1/2010) για τη
βραβευμένη με Xρυσό Λέοντα ταινία του "Λίβανος",
που βγαίνει αυτές τις μέρες και στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες.
Θα δούμε την ταινία, για την οποία γράφτηκαν ήδη διθυραμβικές κριτικές.
Εμείς στεκόμαστε ειδικότερα στο ελπιδοφόρο γεγονός ότι τα τελευταία
χρόνια αναπτύσσεται μέσα στο Ισραήλ ένα αξιόλογο κίνημα προβληματισμού
και διαμαρτυρίας κατά του πολέμου, κύριοι εκφραστές του οποίου
κινήματος είναι διανοούμενοι , συγγραφίς και καλλιτέχνες πρώτης γραμμής.
Θυμόμαστε π.χ. τη θαυμάσια περσινή ταινία κινούμενων
σχεδίων του Αρί Φόλμαν "Βαλς με τον Μπασίρ",
μια παρόμοια με του Φόλμαν κατάθεση ψυχής
για τις συνέπειες του πολέμου στον ψυχισμό των στρατιωτών
εκείνης της ισραηλινής γενιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου