Των προθύρων απέχου, μη σε κύων ολέση

ΕΡΑΤΟΣΘΕΝΗΣ Ο ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΟΣ
(6ος αιώνας)

Ως είδον Μελίτην, ωχρός μ' έλε΄και γαρ ακοίτης
κείνη εφωμάρτει΄τοία δ' έλεξα τρέμων΄
"Του σου ανακρούσαι δύναμαι πυλεώνος οχήας,
δικλίδος υμετέρης την βάλανον χαλάσας,
και δισσών προθύρων πλαδαρήν κρηπίδα περήσαι,
άκρον επιβλήτος μεσσόθι πηξάμενος;".
η δε λέγει γελάσασα, και ανέρα λοξόν ιδούσα΄
" Των προθύρων απέχου, μη σε κύων ολέση.".

Παλατινή Ανθολογία V 242.

Μόλις είδα τη Μελίτη, έγινα κατακίτρινος, γιατί από
κοντά ήταν κι ο άντρας της. Τρέμοντας της είπα τα εξής:
"Μπορώ να σηκώσω το μάνταλο της πύλης σου και ,
βγάζοντας τη σφήνα της δίφυλλής σου εξώπορτας,
να περάσω το υγρό κατώφλι των διπλών προθύρων
αφού μπήξω στο κέντρο την άκρη του δικού μου σύρτη;".
Εκείνη γέλασε και , βλέποντας με την άκρη του ματιού
τον άντρα της, είπε:
" Μακριά από την εξώπορτά μου , μη σε κάνει κομμάτια ο σκύλος μου!"