Ο περιφερειακός άθλος μου

Κυκλοφορώ καθημερινά στον Περιφερειακό της Θεσσαλονίκης.
Δηλώνω απερίφραστα ότι ζω ακόμα από σκανδαλώδη εύνοια της τύχης.
Προ πολλού έχω πάψει να πιστεύω ότι έχω προσωπικό άγιο.
Γι' αυτό δε θα δείτε να κρέμεται από το καθρεφτάκι μου
ούτε ο πελώριος εκ γνησίου τιμίου ξύλου αγιορείτικος σταυρός ούτε η γαλάζια
βοημική χάντρα για το κακό μάτι, τα πιο συνηθισμένα δηλαδή μαγικά
μέσα προφύλαξης των ευσεβών ελλήνων οδηγών.
Έως τώρα , λοιπόν, την έχω σκαπουλάρει από καθαρή τύχη,
δεν ξέρω όμως αν αύριο θα είμαι ζωντανός ή αρτιμελής
κι όχι ξαπλωμένος ανάσκελα κάτω απ' τα ραδίκια
ή καθηλωμένος σε αναπηρική πολυθρόνα
να βλέπω τη ζωή απ' το παράθυρο.
Με τόσα ατυχήματα που συμβαίνουν καθημερινά σ' αυτόν τον κωλόδρομο,
κανείς δεν είναι σίγουρος τι του ξημερώνει η αυριανή μέρα.
Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω δημοσίως ότι φοβάμαι.
Φοβάμαι πολύ για τη ζωή μου και τα νεύρα μου.
Όταν κάθε πρωί παίρνω τη στροφή από το Επταπύργιο και βγαίνω
στην αφρισμένη θάλασσα του Περιφερειακού, με πιάνει
μια ταχυπαλμία απερίγραπτη, η αδρεναλίνη μου χτυπάει κόκκινο,
τα μάτια μου θολώνουν από τη λύσσα και το στομάχι
αρχίζει τη φοβερή του πάλη μ' εκείνο το πελώριο χταπόδι
που βγαίνει απ' το θαλάμι του και το βουτάει με
τα τρομερά του πλοκάμια, απειλώντας να το συνθλίψει.
Όλος μου ο εαυτός σε κατάσταση συναγερμού.
Το σώμα μου κολλημένο στο τιμόνι, τα μάτια σε μόνιμη εξωφθαλμία,
τα χέρια κάθυγρα και τα πόδια να παίζουν νευρικά με τα πεντάλ.
Μα πώς να τα βγάλω πέρα με τους μανιακούς που μου
αναβοσβήνουνε από πίσω τα φώτα, περνούν ξυστά
σαν βολίδες από τα δεξιά μου, αλλάζουν λωρίδες
χωρίς προειδοποίηση, ανάβουν ξαφνικά τα αλάρμ
και καθηλώνονται επί τόπου;
Και τι να κάνω με τα φορτηγά που κατακυριεύουν τις τρεις
λωρίδες και τρέχουν σαν Λαμποργκίνι ή με τις χελώνες που
τρέχουν (!) αμέριμνες στην τρίτη λωρίδα με πενήντα
ή με τη χαζογκόμενα που βάφεται και τηλεφωνεί
καθισμένη στο θρόνο του 4Χ4 της;
Κι όλα αυτά σε μέρες με καιρό θαυμάσιο , γιατί όταν αυτός αποφασίζει
να μας τα χαλάσει, τότε είναι που παίρνει σάρκα και οστά
ο στίχος του λαϊκού βάρδου "δεν έχει δρόμο να διαβώ
σοκάκι να περάσω" και αρχίζω τις ολισθήσεις μέσα
στις νεροσυρμές και τις λίμνες που σχηματίζονται
έως τη μέση του οδοστρώματος και δεν ξέρω αν θα πάω
από πνιγμό ή από πρόσκρουση σε σταθερό ή κινητό αντικείμενο.
Αφού ο Θεός και η Τροχαία με έχουν προ πολλού εγκαταλείψει
και είμαι στην απόλυτη διάθεση της άστατης Τύχης,
το μόνο που μου μένει να κάνω είναι να σκάω καθημερινά
και να υπομένω. Για να μπορέσω όμως να πετύχω
αυτόν τον άθλο, πρέπει να εκπαιδευτώ.
Σκέφτομαι σοβαρά να πάω, για πρώτη φορά στη ζωή μου,
σε ψυχολόγο.Ή μήπως μου χρειάζεται καλύτερα ένας νευρολόγος;