Η ιστορία είναι γνωστή και χιλιοπαιγμένη.Στο τέλος τη σκυλοβαριέσαι και της γυρίζεις την πλάτη.
Δεν πάνε στο διάολο, λες, ο ψεύτικος διάκοσμός τους,
η δήθεν παραμυθένια ατμόσφαιρα, οι ζαχαροκαντισμένες μελωδίες τους!
Το παιχνίδι είναι τόσο σικέ που δεν αξίζει να πάρεις μέρος.
Σε λίγο θα φέρνουνε τον αγαθούλη άγιο από το Δεκαπενταύγουστο
για τις ανάγκες των πωλήσεών τους.
Για να μας βάλουνε δηλαδή , όσο πιο νωρίς γίνεται,
το χέρι τους βαθιά στην τσέπη μας.
Στην ουσία δεκάρα δε δίνουνε για μας.
Ποτέ δε θα τους συναντήσουμε αυτοπροσώπως,
ποτέ δε θα μάθουμε ποιοι είναι,
γιατί είναι τα προσωρινά αφεντικά,
που σήμερα κατέχουν τις βιομηχανίες των ονείρων
και αύριο τις δίνουν μια χρηματιστηριακή κλωτσιά
και ...μην είδατε τον Παναή.
Πέρασε πια ανεπιστρεπτί η εποχή του καπιταλιστή
που ήταν δεμένος με την επιχείρησή του και ήταν
χρέος τιμής γι' αυτόν να υποδέχεται τους πελάτες
και να τους σφίγγει το χέρι.
Το εξοργιστικό είναι ότι όλο και πιο πολλοί την πατάνε και υποκύπτουν
στις δελεαστικές προκλήσεις του καταναλωτικού ονείρου,
όλο και περισσότεροι μαγεύονται από τις
απατηλές υποσχέσεις για έναν Παράδεισο που ποτέ δε θα 'ρθει.
Και τρέχουν να πάρουν από τις αρχές του Νοέμβρη
εορτοδάνεια για να προλάβουν να κλείσουν
τραπέζι για το λαμπερό τους είδωλο ή για να
προκαταβάλουν το υπέρογκο ποσό που τους
ζητάει το Grand Hotel Ano Magoulinitsas.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου