ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ (20)

Kazimir Malevich, Τοπίο, 1929.

2 Μαϊου

Χανς. Διάλεξη για τον Έγκον Σίλε υπό το φως των κεριών. Άνετο παιχνίδι εντός έδρας με αρκετά εφέ. Ύστερα με την παρέα του για ποτό στο Spazz. Πνευματώδης ατμόσφαιρα, ευγένεια και χιούμορ. Ανοιχτοί άνθρωποι. Όλοι από το χώρο των Πρασίνων. Επιστροφή με βαριά καρδιά στο σπίτι. Ο Π. μπροστά στην τηλεόραση για το καθημερινό του ματς. Από την πολλή κουλτούρα μας έπιασε θολούρα.

Άλλη μια μέρα πέρασε
τα ίδια και τα ίδια ,
ξανά η ζωή μού άφησε
στάχτες κι αποκαϊδια.


Τα βήματα σέρνω βαριά
στης παγωνιάς το δρόμο,
σπίτια και μαγαζιά κλειστά ,
καρφί η μοναξιά στον ώμο.

Άλλη μια μέρα πέρασε,
τα όνειρα στο ράφι,
τις τύψεις της με κέρασε,
πάει η ζωή μου στράφι.

ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ

20

Η Ιωάννα με υποδέχεται με διαμαρτυρίες. Με περίμεναν ως τις εννέα , αλλά τελικά δεν άντεξαν και κάθισαν στο τραπέζι.
Ζητώ συγγνώμη που καθυστέρησα . Ξεγλιστρώ από τις επίμονες ερωτήσεις της σχετικά με το πού ήμουν όλη μέρα:
- Είχα πολλή δουλειά στο σχολείο. Μας έχουν αλλάξει τα φώτα με αυτό που αποκαλούν μεταρρύθμιση.
Περνούμε στην τραπεζαρία. Γνωστά και άγνωστα πρόσωπα στρέφονται στην εμφάνισή μου. Ακούγεται η μπάσα φωνή του Γιαννόπουλου:
"Με τον Πέτρο Παραλίκα συμπληρώνεται η κλίκα !"
Το λογοπαίγνιό του προκαλεί γενική θυμηδία . Χαμογελώ αμήχανα και χαιρετώ γνωστούς και αγνώστους. Κάθομαι στη μοναδική θέση που είναι ελεύθερη, δίπλα στην Αναστασία, η οποία με κοιτάζει επίμονα , χωρίς όμως να πει λέξη.
Έχουν σχεδόν τελειώσει το φαγητό, γιατί οι πιο πολλές πιατέλες είναι κενές . Η Ιωάννα βάζει μπροστά μου ένα πιάτο με κρεατικά..
" Διαταγή του στρατοπεδάρχη: Να φαγωθεί πατόκορφα από τον Παραλίκα ! Αν δεν το φάει, δεν τον βλέπω να πατάει το πόδι του στο νέο αιώνα, έτσι πετσί και κόκαλο που έχει γίνει.."
Δεν έχω όρεξη. Τσιμπολογώ λίγα ορεκτικά , πιο πολύ για να μη δείξω την ακεφιά μου. Παρατηρώ τους προσκεκλημένους που δε γνωρίζω. Πρόκειται για δυο ζευγάρια . Το πρώτο ευθύς εξαρχής μου κάνει κακή εντύπωση. Ο άξεστος νεοπλουτισμός του ξεχειλίζει από πάχος και ξιπασιά . Άντρας και γυναίκα πνιγμένοι στα χρυσαφικά . Ο εργολάβος οικοδομών Σωτηράκης Πολυρονιάδης έχει αναλάβει να χτίσει το εξοχικό της Ιωάννας στο Λιτόχωρο. Η γυναίκα του φτυστή η Παναγιωταρέα ως μαντάμ Σουσού. Μια υπεροπτική καρακάξα , που φλυαρεί ακατάσχετα κακοποιώντας την ελληνική γλώσσα.
Το ζεύγος Διονυσίου είναι εντελώς διαφορετικό. Η γυναίκα δεν πρέπει να ξεπερνά τα πενήντα πέντε. Ο άντρας έχει ασφαλώς πατήσει τα εξήντα. Αυτή διεθύνει το τμήμα μεταφράσεων ενός γνωστού εκδοτικού οίκου της Φ., ενώ ο άντρας της είναι γαστρεντερολόγος σε μια πανεπιστημιακή κλινική στην ίδια πόλη. Αυτόν ασφαλώς εννοούσε η Ιωάννα , όταν μου μίλησε για τον ιατροφιλόσοφο που θα γνώριζα στο σπίτι της .
Οι δυο τους αποτελούν την προσωποποίηση της σεμνότητας. Ντυμένοι κομψά, χωρίς όμως εκζήτηση, συζητούν ήρεμα , με άνεση και διακριτικότητα . Η ευλαβική προσήλωσή τους στους κανόνες του διαλόγου είναι εντυπωσιακή. Ακούν προσεκτικά τους συνομιλητές τους και περιμένουν υπομονετικά ώσπου να έρθει η σειρά τους. Ο λόγος τους , διατυπωμένος σε στρωτά ελληνικά, προδίδει βαθιά καλλιέργεια και ποτέ δεν εκτρέπεται σε φιλάρεσκη εκζήτηση, χαρακτηριστικό γνώρισμα των διανουμενιζόντων.
Οι υπόλοιποι καλεσμένοι είναι οικεία πρόσωπα : ο συνταξιούχος ανακριτής Ροτ και ο ασφαλιστής Κλάους , η ουγγαρέζα οδοντογιατρός Αμέλια και ο αιώνιος αρραβωνιαστικός της Θανάσης, οινολόγος στο επάγγελμα, ο χωρατατζής Κώστας Γιαννόπουλος, μηχανικός στην Audi, και το ζεύγος Παπαγιάννη, που διατηρεί μιαν ελληνική ταβέρνα στη Στ.
Η Αναστασία μιλάει για το προσεχές της ταξίδι στη Γαλλία. Σκοπεύει να πάει την περίοδο των Χριστουγέννων στη Νίκαια. Την ενδιαφέρει το ετήσιο παζάρι πορσελάνης που οργανώνει η Χριστιανική Αδελφότητα της πόλης για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
- Σ΄ αυτά τα παζάρια, αν έχεις τύχη , μπορείς να πέσεις πάνω σε σπάνια συλλεκτικά κομμάτια. Τα προσφέρουν για τη σωτηρία της ψυχής τους άξεστοι νεόπλουτοι , που έκαναν τεράστιες περιουσίες με απάτες και κομπίνες ολκής . Βέβαια, και οι μικροαστοί δεν πάνε πίσω σε ανάλογες προσφορές . Αρκεί να ξεφορτωθούν τη σαβούρα που έχουν στα πατάρια τους . Ξέρετε τι είναι να πετάς μια κομόντε του δέκατου ένατου αιώνα , για να την αντικαταστήσεις με ένα ετοιματζίδικο σύνθετο του ΙΚΕΑ;
- Κάτι ανάλογο με το φαινόμενο που ζήσαμε εμείς τις δεκαετίες του 60 και του 70 στην Ελλάδα, παρεμβαίνει η Ιωάννα . Οι πάντες συναγωνίζονταν να πετάξουν τις παλιατσαρίες των προγόνων τους . Ήταν η εποχή του πυρετού της αντιπαροχής, της επέλασης των άξεστων εργολάβων εναντίον των υπέροχων νεοκλασικών. Αξίζει τον κόπο να παρατηρήσει κανείς την επίπλωση και τη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων στις ελληνικές ταινίες αυτής της περιόδου και να τα συγκρίνει με τα αντίστοιχα ταινιών της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου. Θα φρίξει διαπιστώνοντας την καρακιτσαρία που βασιλεύει στο όνομα του μοντερνισμού στα κλουβιά που τα ονομάζουν διαμερίσματα.
Ο Ροτ στρέφεται στην Αναστασία :
- Με καταθλίβει το θέαμα του ξεπουλήματος όλων αυτών των αντικειμένων, τα οποία αντιπροσωπεύουν την ιστορία ενός κόσμου που άλλοτε υπήρξε ακμαίος και ευτυχής . Δε συμφωνείτε;
- Πράγματι, αν το δει κανείς από αυτήν την πλευρά. Από την άλλη όμως ευτυχώς που υπάρχουν οι συλλέκτες, για να δώσουν σ΄ αυτά τα αντικείμενα νέα αξίας χρήσης . Αν δεν υπήρχαν αυτοί , ο κόσμος θα τα έβλεπε μόνο μέσα στα μουσεία.
- Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω, λέει ο Ροτ, βάζοντας λίγο κρασί στο ποτήρι του. Έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι συλλέκτες επενδύουν συνήθως πάνω σ΄ αυτά τα αντικείμενα. Δεν τα βλέπουν από τη χρηστική πλευρά τους. Δε φαντάζομαι να χρησιμοποιούν πολλοί ένα πανάκριβο σερβίτσιο φαγητού Χουτσενρόιτερ , για να φάνε. Σε πρώτη ευκαιρία θα το ξεφορτωθούν, αν βρεθεί αγοραστής που θα τους δώσει ένα γερό χρηματικό ποσό.
- Αυτό ως ένα σημείο είναι σωστό. Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Εννοώ τους αγοραστές που δεν τα βλέπουν μόνο ως ευκαιρίες τοποθέτησης των χρημάτων τους. Το πάθος της κατοχής, βλέπετε, είναι παλιό όσο και ο άνθρωπος…
- Έχετε δίκιο !
- Τι θα λέγατε όμως και για εκείνους , τους ελάχιστους ομολογουμένως, που έχουν ως μοναδικό τους κίνητρο τη διάσωση της παλαιάς ομορφιάς, αυτούς που μιλάνε με την ιστορία, που αντιστέκονται στον οδοστρωτήρα του μοντερνισμού; Φανταστείτε τι θα γινόταν η ζωή μας αν είχαν γίνει παγκόσμια κυβέρνηση οι φουτουριστές.
Αν και είμαι αποφασισμένος να αντισταθώ στη γοητεία αυτής της γυναίκας, όταν σε μια στιγμή απλώνει το χέρι της , για να γεμίσει με κρασί το ποτήρι της, βραχυκυκλώνομαι . Η θέρμη που αποπνέει το κορμί της, το μεθυστικό άρωμα που φοράει αναστατώνουν όλους τους συναγερμούς ασφαλείας μου . Το πουκάμισό της είναι ξεκούμπωτο. Βλέπω καθαρά το μαστό της που πάλλεται μέσα στο άσπρο πουκάμισο. Η θέα της ρόγας του, που είναι μεγάλη και γυαλιστερή σαν ελιά Καλαμών, τινάζει στον αέρα την υπόσχεσή μου να κρατηθώ όσο γίνεται μακρύτερα από τον πειρασμό. Για να ξεφύγω γυρίζω προς τη μεριά του Διονυσίου . Πιέζω τον εαυτό μου να συγκεντρωθεί σ’ αυτά που λέει στον Κλάους.
- Κατανοώ την επιθυμία σας να επιβληθεί ένα παγκόσμιο κράτος δικαίου, αλλά ανήκω σ΄ αυτούς που προ πολλού έχουν πάψει να πιστεύουν σε ουτοπικές θεωρίες τέτοιου είδους.
- Γιατί το λέτε αυτό;, απαντά ο Κλάους ανοιγοκλείνοντας κωμικά τα μάτια του. Εγώ είμαι αισιόδοξος. Είναι ζήτημα χρόνου η ύπαρξη μιας παγκόσμιας κοινωνίας, όπου οι ανισότητες θα έχουν εκλείψει και η δικαιοσύνη θα κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις.
Ο Διονυσίου φέρνει το ποτήρι στα χείλη του και πίνει μια γουλιά κόκκινο κρασί.
- Αγαπητέ μου, στην εισαγωγή της Πολιτείας του Πλάτωνα υπάρχει κάποιος Γλαύκων, που είναι αδελφός του Πλάτωνα. Το πρόσωπο αυτό χρησιμοποιείται προσχηματικά, προκειμένου να προβάλει ορισμένες απόψεις , τις οποίες θα ανατρέψει αργότερα ο Σωκράτης.
- Τι σχέση έχει ο Γλαύκων με το θέμα μας;, απορεί ο Κλάους.
- Θα σας εξηγήσω αμέσως . Ο κύριος Γλαύκων υποστηρίζει ότι όλοι οι άνθρωποι από τη φύση τους τείνουν προς το άδικο. Θεωρεί ότι η απληστία και η απόκτηση δύναμης είναι τα κυριότερα φυσικά κίνητρα που εξωθούν τον άνθρωπο προς την αδικία. Όσοι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να πράξουν το άδικο, τότε , κατά κανόνα, το πράττουν, εφόσον είναι σίγουροι ότι δε θα τιμωρηθούν.
- Δε συμφωνώ , κύριε Διονυσίου!», υψώνει τη φωνή του ο Κλάους, κάνοντας όλους τους παρευρισκόμενους να στραφούν προς το μέρος του. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε δεν υπάρχει δίκαιος άνθρωπος. Αυτό είναι αδιανόητο. Ο ισχυρισμός αυτός είναι αυθαίρετος. Διαψεύδεται από την ιστορία , που είναι γεμάτη από άτομα που υπήρξαν υποδείγματα αρετής.
- Κατανοώ την αγανάκτησή σας, αλλά παρακαλώ να δώσετε λίγη προσοχή σε ένα πολύ γοητευτικό συλλογισμό που κάνει ο Γλαύκων. Υποστηρίζει ότι , αν υπήρχε η δυνατότητα οι άνθρωποι να είναι αόρατοι, τότε ακόμα και οι πιο δίκαιοι άνθρωποι θα υπέκυπταν στον πειρασμό να πράξουν το κακό , μια και η ατιμωρησία τους θα ήταν εξασφαλισμένη…
Κοιτάζω εντυπωσιασμένος το Διονυσίου. Φαίνεται άριστος γνώστης των πλατωνικών ιδεών. Σκέφτομαι ότι οι σπουδές της Φιλοσοφίας που έχει κάνει τον έχουν εξοικειώσει με αναλύσεις θεμάτων αυτού του είδους. Μπαίνω στον πειρασμό να σπρώξω τη συζήτηση σε πιο βαθιά νερά .
- Αν μου επιτρέπετε , κύριε Διονυσίου, ποια είναι η γνώμη σας για τη Σωκρατική άποψη περί Δικαιοσύνης, ότι δηλαδή ο άνθρωπος από τη φύση του είναι στραμμένος προς αυτήν και την επιθυμεί διακαώς; Δεν είναι εκ διαμέτρου αντίθετη προς τη θεωρία του Γλαύκωνα και , αν δεν απατώμαι, ορισμένων σοφιστών, όπως ο Αντιφώντας;
- Κύριε Παραλίκα, θα σας απαντήσω ευθέως. Όσο περισσότερο μελετώ την ανθρώπινη ιστορία, τόσο περισσότερο πείθομαι ότι ο Γλαύκων έχει δίκιο. Κατ’ εμέ δεν υπάρχει δίκαιος άνθρωπος ούτε πρόκειται να υπάρξει στο μέλλον. Αυτό που αποκαλούμε έννοια της δικαιοσύνης είναι θέμα ισχύος και συνθηκών. Μη μου πείτε ότι, κάποια στιγμή , από τις πολλές ασφαλώς στη ζωή σας που αισθανόσασταν πολύ ισχυρός, δεν υποκύψατε στον πειρασμό και δεν κάνατε κακή χρήση της ισχύος σας, για παράδειγμα, είτε πάνω σε ένα μαθητή σας είτε πάνω σε ένα υφιστάμενό σας. Ή ακόμα μη μου πείτε ότι δεν κάνατε κάποια άδικη πράξη, όταν ήσασταν σίγουρος ότι δε σας έβλεπαν…
- Αυτό να λέγεται, πετάγεται ο Σωτηράκης . Εγώ όταν ήμουν παιδί είχα ταράξει τα περιστέρια του γείτονα με το φλομπεράκι μου! Και βέβαια έκανα τον ψόφιο κοριό.
- Και ασφαλώς, τώρα που μεγαλώσατε , θα αλλάζετε με την επαναληπτική σας καραμπίνα τα φώτα στις πινακίδες της τροχαίας, ελλείψει θηραμάτων, σχολιάζει καυστικά ο Γιαννόπουλος .
Μπαίνει η Ιωάννα κρατώντας μιαν τεράστια πιατέλα με φρούτα. Την ακολουθεί η Αναστασία με δυο μπουκάλια κόκκινο κρασί.
- Η ώρα της ιεροτελεστίας! , αναγγέλλει θριαμβευτικά η Ιωάννα . Χάρη στην Αναστασία θα γευτούμε λίγο καλό κρασάκι από την κάβα της !
- Εγώ δεν αλλάζω το τσιπουράκι ούτε με το καλύτερο κρασάκι! δηλώνει κατηγορηματικά ο ριμαδόρος Γιαννόπουλος.
-Κωστάκη , πάψε να κάνεις σαν παιδάκι, ιδίως όταν έχεις να κάνεις με του Μονταλτσίνο το κρασάκι!, τον αποστομώνει η Αναστασία.
-Δεν πιστεύω ότι θα γευτούμε το περίφημο Μπρουνέλο!, ψελλίζει έκθαμβος ο οινολόγος .
- Μάλιστα, κύριε Θανάση μας , περί αυτού του οίνου πρόκειται! Να φανταστείτε ότι μπήκα στη λίστα αναμονής επί δύο χρόνια, για να μπορέσω να εξασφαλίσω απευθείας από τη Φατορία ντέι Μπάρμπι δύο εξάδες από αυτό το νέκταρ!
Κάθεται δίπλα μου και με τελετουργικές κινήσεις εκπωματίζει τα μπουκάλια. Ύστερα σερβίρει με μέτρο όλους τους παρευρισκόμενους πλην του Γιαννόπουλου, ο οποίος αρνείται την προσφορά ως πιστός εραστής του κοζανίτικου διπλοβρασμένου του.
Προσέχω ότι η Αναστασία γεμίζει σχεδόν το δικό μου ποτήρι . Σκύβοντας προς το μέρος της, δείχνω το ξέχειλο ποτήρι μου:
- Μπορώ να μάθω το λόγο αυτής της μεροληπτικής διάκρισης εκ μέρους της οινοχόου ;
Μου κλείνει σκερτσόζικα το μάτι:
- Είναι προφανές ότι πίσω από κάθε διάκριση υπάρχει πάντα κάποια σκοπιμότης .
Αντί απαντήσεως φέρνω στα χείλη μου το ποτήρι. Το κρασί είναι θαυμάσιο . Οι επιδοκιμασίες που ακούγονται για τη γεύση του απ’ όλες τις μεριές του τραπεζιού δείχνουν ότι δεν έχω πέσει έξω .
- Το κρασί αυτό , εξηγεί η Αναστασία, το ανακάλυψα εν μέσω … πολλαπλών εγκλημάτων . Διάβαζα κάποτε ένα αστυνομικό της Άγκαθα Κρίστι . Μου έκανε εντύπωση η εγκωμιαστικότατη αναφορά που γινόταν σ’ αυτή τη μάρκα και τη θεώρησα υπερβολή της κακομούτσουνης βρετανίδας. Ποιο Μπρουνέλο; , είπα. Τι ξέρουν οι εγγλέζοι από καλά κρασιά; Το Μπαρίλο , ναι! Αυτό όντως είναι καταπληκτικό κρασί . Η τύχη όμως το ’φερε και την ίδια βδομάδα , πηγαίνοντας σ’ ένα μαγαζί με Ντελικατέσεν , που διατηρεί ένας ευζωιστής Έλληνας στο Μ., έπεσα επάνω του . Το μπουκάλι κόστιζε μια περιουσία, αλλά από περιέργεια το αγόρασα.. Διαψεύστηκα πανηγυρικά. Από τότε έγινα η πιο φανατική θαυμάστριά του. Κάπως έτσι φαντάζομαι τη γεύση του νέκταρος που έπιναν οι θεοί στον Όλυμπο.
Γεμίζει για δεύτερη φορά τα ποτήρια μας . Έτσι όπως σκύβει πάνω από τον αριστερό μου ώμο, ο μαστός της αγγίζει το μάγουλό μου. Η επαφή του ώριμου καρπού με το πρόσωπό μου μού προκαλεί συμπτώματα γενικής παράλυσης . Ξανακάθεται στην καρέκλα της, πίνει λίγο κρασί και ύστερα στρέφεται προς το μέρος μου.
- Στην κουζίνα σε περιμένει ένα μπουκάλι Μπρουνέλο! Είναι ένα μικρό αντίδωρο για το θαυμάσιο βιβλίο που μου χάρισες προχθές.
Είμαι εξουθενωμένος από την ένταση της μέρας . Η σπιτική θαλπωρή και το ποτό που ήπια με έχουν διαλύσει . Το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι το κρεβάτι του. Να πέσω στο κρεβάτι μου και να ξεχάσω τα πάντα, προπάντων αυτόν τον πειρασμό που έχω δίπλα μου.
Σηκώνομαι . Ζητώ συγγνώμη που δεν μπορώ να μείνω περισσότερο. Χαιρετώ και βγαίνω από την τραπεζαρία. Τη στιγμή που βάζω το παλτό μου στον προθάλαμο, εμφανίζεται η Αναστασία ανήσυχη .
- Τι συμβαίνει; Δεν είσαι καλά;
- Συγγνώμη που φεύγω τόσο βιαστικά, αλλά είμαι πολύ κουρασμένος. Ευχαριστώ πολύ για το αντίδωρό σου. Θα το πάρω όμως μιαν άλλη φορά. Καληνύχτα !…
Κάνω να ανοίξω την πόρτα, αλλά με εμποδίζει και με υποχρεώνει να γυρίσω προς το μέρος της.
- Πέτρο , υποφέρω βλέποντάς σε σ’ αυτήν την κατάσταση. Χρειάζεσαι ένα δικό σου άνθρωπο να πεις τον πόνο σου, να ξαλαφρώσεις. Άσε με να είμαι δίπλα σου.
Προσπαθώ αδύναμα να την απωθήσω , αλλά δεν τα καταφέρνω , λες και μ’ έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις . Κατά βάθος όμως το χρειάζομαι αυτό το αγκάλιασμα σαν τρελός. Αφήνομαι στην αγκαλιά της για μερικά δευτερόλεπτα όπως το βρέφος στο στήθος της μάνας του . Κολλά το μάγουλό της στο δικό μου και με το άλλο χέρι με λικνίζει από τη μέση .
-Ηρέμησε , θησαυρέ μου, ηρέμησε.
Για μερικά δευτερόλεπτα πετάω καθισμένος πάνω σ’ ένα ροζ σύννεφο. Παχουλά αγγελάκια κρατάνε τις άκρες του και άδουν το Ωσαννά! Το κορμί μου πάλλεται από την άκρατη επιθυμία να την αγκαλιάσω κι εγώ και να επιχειρήσω μαζί της το πήδημα του θανάτου . Σηκώνω τα χέρια να αδράξω το πρόσωπό της , να καταβροχθίσω τα σαρκώδη χείλη της , όταν δυνατά γέλια από την τραπεζαρία κόβουν στη μέση την απονενοημένη κίνησή μου.
Είναι σαν να ξυπνώ από ένα όνειρο. Τραβιέμαι έντρομος από την αρπάγη των χεριών της και ανοίγω την πόρτα.
- Μην με παρεξηγείς ! , λέω ξέπνοα . Το τελευταίο διάστημα έχω χάσει τα μυαλά μου. Υπόσχομαι ότι δε θα ξανασυμβεί αυτό .
-Πέτρο!
Τραβώ για το ασανσέρ και πατώ το κουμπί κλήσης . Όσο περιμένω το θαλαμίσκο, δεν τολμώ να κοιτάξω πίσω μου. Ξέρω ότι στέκεται στην πόρτα και με παρακολουθεί. Αν γυρίσω να την κοιτάξω, είμαι βέβαιος ότι θα μείνω στήλη άλατος.
Γυρίζω στο σπίτι σε έξαλλη κατάσταση. Για δεύτερη φορά απέτυχα να ελέγξω τον εαυτό μου κι αυτό με γεμίζει ντροπή . Η γυναίκα μου χαροπαλεύει στο νοσοκομείο και εγώ ερωτοτροπώ με την καλύτερη φίλη της! Πέφτω στο κρεβάτι , αλλά οι τύψεις δε μ’ αφήνουν να κοιμηθώ. Σηκώνομαι και ψήνω καφέ. Ύστερα κάθομαι στο γραφείο και ανοίγω τον τον υπολογιστή . Αέι στο διάολο ! Πρέπει να δώσω ένα τέλος σ’ αυτήν την ηλίθια ιστορία ...