ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ (21)

Oskar Kokoschka , Linzer Landschaft, 1955

3 Μαϊου

Ένταση μεταξύ Π.Π. και Τσιπουρίδου . Αφορμή η άρνηση του Π.Π. να τιμωρήσει τον Πάπιγκο , που αρνήθηκε να δώσει στην Τσιπουρίδου το κινητό του. Ο μαθητής ισχυριζόταν ότι το κινητό ήταν απενεργοποιημένο κι ο Π.Π. τον συγχώρεσε.
Στο σπίτι ξέσπασμα του Π.Π. γιατί δεν πήρα το μέρος του. Why my friend, τσιράκι σου είμαι; Δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα μόνος σου; Έφυγε σε έξαλλη κατάσταση και ήρθε αργά το βράδυ πιωμένος. Κλείστηκα στο δωμάτιό μου. Ξημερώματα στο κρεβάτι μου ζητούσε γονατιστός συγγνώμη. Χαδάκια. Καμία αντίδραση. Κοιμήθηκε σα βρεγμένη γάτα στο σαλόνι.

ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ

21

Το ’χει η μοίρα μου να μην μπορώ να χαρώ τον πρωινό ύπνο. Αυτή τη φορά όμως το τηλεφώνημα που με σηκώνει από το κρεβάτι είναι ευχάριστο . Ο Διονυσίου ! Πήρε το νούμερό μου από την Ιωάννα . Προτείνει να συναντηθούμε για το δεύτερο καφέ . Αποδέχομαι την πρόσκληση. Σκέφτομαι ότι είναι μια καλή ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα . Η συνομιλία μας στο χθεσινοβραδινό δείπνο μου έκανε εξαιρετική εντύπωση . Έχω την ανάγκη επαφής με ένα σοβαρό άτομο, με το οποίο θα μπορούσα να κάνω μια συζήτηση της προκοπής. Κανονίζουμε να βρεθούμε το μεσημέρι στο Καφέ που βρίσκεται στο κέντρο της Βαντσέε κάτω από το μεσαιωνικό φρούριο της πόλης.
Επιστρέφω στο κρεβάτι μου . Στο κομοδίνο δίπλα μου αναπαύεται η κόλλα Α4 που εκτύπωσα εχθές το βράδυ . Ασφαλώς έχω παλαβώσει. Ξεκίνησα να γράψω μια επιστολή στην Αναστασία, με την οποία υποτίθεται ότι έπρεπε να δώσω ένα τέλος σ’ αυτήν την ηλίθια ιστορία , και αντ’ αυτής το έριξα στους στίχους.
Ξαναδιαβάζω της νύχτας τα καμώματα και καταλαμβάνομαι από διπλή ντροπή . Πρώτα για τη εγκατάλειψη της αρχικής πρωτοβουλίας μου και δεύτερο για τους κακούς στίχους .


Αγαπητή Αναστασία

Η κατάσταση ξεφεύγει από τα χέρια μας και παίρνει διαστάσεις γκροτέσκου μυθιστορήματος. Στοιχειώδης φρόνηση με υποχρεώνει να διακόψω τον ιδιότυπο αγώνα σκακιού που ξεκινήσαμε, με δική μου δυστυχώς πρωτοβουλία . Ομολογώ ότι από δω και μπρος δεν είμαι σε θέση να υπερασπίζω αποτελεσματικά το βασιλιά μου. Κυρίως όμως είναι θέμα έντιμης στάσης προς την ανήμπορη βασίλισσά μου. Υπό τις παρούσες συνθήκες η διακοπή κάθε επαφής ανάμεσά μας είναι η καλύτερη λύση. Θα ήταν ολέθριο να υποστούμε εγώ μεν μια ατιμωτική ήττα , που θα με κάνει να χάσω για πάντα τον αυτοσεβασμό μου, κι εσύ .....
Κι εσύ...

*********************************************************************

Ο κακός Χειμώνας

Κακός χειμώνας βρήκε το κορμί μου

ταράζεται από ξωτικά
κι οι μέρες δεν τ΄ αφήνουνε ν΄ αγιάσει

Λέω να αναπαυθώ εντός μου

μα πόρτες και παράθυρα τα δέρνει ο χιονιάς
σφυρίζουνε στις κάμαρες απρόσκλητοι επισκέπτες
πίνοντας τον καφέ μου διηγούνται ιστορίες
για το αίμα παλιών μου φίλων
που έγινε νερό

Κοιτάζω στον καθρέφτη αυτόν που υποδύομαι
προσποιείται την καθημερινή μου ευεξία
φοράει το πρόσωπό μου και με δείχνει
μου κλείνει το μάτι πονηρά για όσα ξέρει ότι ξέρω

απλώνω το χέρι στην ξυριστική
ενώ είμαι ξυρισμένος
δένω τον κόμπο της γραβάτας
αλλά είναι ήδη δεμένος
οπισθοχωρώ κάνοντας βήματα προς τα μπρος.

Ελθέτωσαν , αγαπητέ, αι μέλλουσαι οδύναι !
*********************************************************************************

Πετώ το χαρτί στα σκουπίδια και διαγράφω το κείμενο από τον υπολογιστή. Πριν φύγω από το σπίτι τηλεφωνώ στον Ιωαννίδη . Ο γιατρός μού ανακοινώνει ότι έρχεται στη Γερμανία το επόμενο σαββατοκύριακο . Έχει ήδη συνεννοηθεί με ένα φίλο του γερμανό στο Μ.Μ., κορυφαίο στις εγκεφαλικές κακώσεις , για να εξετάσουν μαζί την Αρετή. Παίρνω , στη συνέχεια, το νοσοκομείο αλλά κανείς δε σηκώνει το ακουστικό. Ενεργοποιώ τον τηλεφωνητή και βγαίνω από το διαμέρισμα. Κατεβαίνοντας τη σκάλα ακούω το τηλέφωνό μου να χτυπάει , αλλά δε γυρίζω πίσω .
Έξω πυκνή ομίχλη καλύπτει τα πάντα σαν σάβανο . Με δυσκολία ξεχωρίζω τα σήματα της τροχαίας . Οδηγώ στα τυφλά . Στη διασταύρωση πριν από την αερογέφυρα της Mann, παρά λίγο να συγκρουστώ με ένα τζιπάκι , που περνά σαν βολίδα από μπροστά μου.
Ο Διονυσίου βρίσκεται ήδη στο Καφέ , έχοντας διαλέξει ένα τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο που βλέπει προς τη μεριά των στάβλων του Ιππικού Ομίλου. Δίπλα του μια στοίβα κυριακάτικες εφημερίδες. Μου σφίγγει θερμά το χέρι και με παρακαλεί να εγκαταλείψουμε τον πληθυντικό ευγενείας .
- Δε σου κρύβω ότι δίσταζα να σου τηλεφωνήσω. Περνάς δύσκολες μέρες εξαιτίας του τραυματισμού της γυναίκας σου, για την οποία έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια από την Ιωάννα. Ασφαλώς ο χρόνος σου είναι πολύτιμος και η πρότασή μου να συναντηθούμε για καφέ είναι τουλάχιστον άκαιρη.
- Η πρωτοβουλία σου είναι ό,τι καλύτερο αυτή τη στιγμή για μένα.. Το τελευταίο διάστημα έχω αυτοαπομονωθεί σε τέτοιο βαθμό, που μοιάζω περισσότερο με τον Τίμωνα τον Αθηναίο παρά με τον μέχρι πρότινος Πέτρο Παραλίκα.
- Η Ιωάννα λέει ότι ψάχνεις για προσχήματα παραίτησης από τη ζωή .
- Ίσως να έχει δίκιο.
Μεσολαβεί ένα διάστημα , για να δοθούν οι παραγγελίες για τους καφέδες. Τον ρωτώ με τι ασχολείται.
- Αγαπητέ μου Πέτρο, υπηρετώ τον Ιπποκράτη , για να εξασφαλίσω τα προς το ζην, αλλά ως προς το ευ ζην μ’ αρέσει να μελετώ τα ανθρώπινα πράγματα. Στην οικογένειά μας το επάγγελμα του ιατρού ήταν κανόνας απαράβατος για τα αρσενικά της μέλη κι εγώ υποτάχτηκα από νωρίς στη μοίρα μου. Μέσα μου όμως με έτρωγε το σαράκι της φιλοσοφίας , γεγονός που ευτύχησα να ικανοποιήσω με σπουδές που έκανα σε προχωρημένη ηλικία στη Τυβίγγη. Πέρασα ένα μεγάλο διάστημα πιστεύοντας ότι είχα καταφέρει το ακατόρθωτο, να έχω δηλαδή και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Ομολογώ ότι τώρα τελευταία δεν πάει καλά η ομάδα. . Δε σου κρύβω ότι περνάω μια περίοδο έντονης απαισιοδοξίας σχετικά με τις δυνατότητες προόδου της κοινωνίας.
- Τι σε κάνει να είσαι τόσο απαισιόδοξος;
- Πολλά και διάφορα, κυρίως όμως τα φαινόμενα ανομίας, που τείνουν να γίνουν ενδημικά στις κοινωνίες του καιρού μας.
- Δεν έχεις άδικο. Ώρες ώρες έχω κι εγώ την εντύπωση ότι η κοινωνία μας μοιάζει με ένα τρένο , που του έχουν χαλάσει τα φρένα . Είναι θαύμα που δεν έχει ακόμη εκτροχιαστεί, αλλά για πόσον καιρό θα συνεχίσει να κινείται πάνω στις ράγες;
- Χθες το βράδυ μου έδωσες την εντύπωση ότι… ασπάζεσαι την πλατωνική άποψη για την έμφυτη δικαιοσύνη. Τώρα διαπιστώνω ότι έχουμε την ίδια αγωνία για όσα άσχημα συμβαίνουν γύρω μας. .
Πίνω μια γουλιά από το διπλό Εσπρέσο μου και ανάβω την πίπα .
- Μανόλη, αν πριν από δύο μήνες κάναμε την ίδια συζήτηση, σε διαβεβαιώνω ότι θα υπερασπιζόμουν με πάθος την πλατωνική θεωρία. Όσα όμως μεσολάβησαν με έκαναν να αναθεωρήσω πολλές από τις απόψεις μου. Κοντολογίς , αρχίζω να πείθομαι ότι η έννοια της Δικαιοσύνης είναι ένα ανέφικτο όραμα, που ποτέ δε θα απολαύσει η ανθρωπότητα!
Δεν απαντά. Καθαρίζει προσεχτικά τα γυαλιά του . Παρατηρώ τα χέρια του, λεπτά και νευρώδη , με εμφανείς τους λεκέδες του επερχόμενου γήρατος επάνω τους.
- Μεγάλωσα, συνεχίζω, γαλουχημένος, όπως κι εσύ φαντάζομαι, με τις αξίες της ελληνοχριστιανικής αγωγής . Αργότερα οι ιδέες του σοσιαλισμού ήρθαν να κατοικήσουν στο οικοδόμημα του ενάρετου βίου που έχτισαν μέσα στο μυαλό μου οι ευσεβείς γονείς, οι παπάδες και οι δάσκαλοί μου. Στην ουσία όμως αυτές οι ιδέες συναντούσαν από άλλο δρόμο τη λαθεμένη αντίληψη του Ρουσό, που επί δύο αιώνες καλλιέργησαν συστηματικά τα ιδεολογικά και πολιτικά τέκνα του. Τι έλεγε ο Ρουσό; Ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καλός, αλλά τα κοινωνικά συστήματα είναι αυτά που τον διαφθείρουν. Πίστευα λοιπόν ο αφελής ότι, αν αλλάζαμε τις πολιτικές δομές της αστικής κοινωνίας, τότε αυτόματα θα μετατρέπαμε την κοινωνία μας σε κοινωνία αγγέλων. Κλονίστηκα, βέβαια, κι εγώ , όπως εκατομμύρια άλλοι, από την κατάρρευση των δήθεν σοσιαλιστικών κρατών. Δεν ήμουν κομμουνιστής, αλλά εξακολουθούσα μέχρι χθες να πιστεύω σε μιαν αισιόδοξη, μια σοσιαλιστική προοπτική για το ανθρώπινο γένος. Ώσπου δυο καθάρματα στην Αντίμπ με προσγείωσαν απότομα στην πραγματικότητα. Δυο αλήτες , μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, έκαναν θρύψαλα την αισιοδοξία μου.
- Καταλαβαίνω το πνεύμα σου και συμμερίζομαι τον πόνο σου. Προηγουμένως μίλησα για φαινόμενα γενικευμένης ανομίας. Τείνω να πιστέψω ότι βρισκόμαστε στη φάση της πλήρους διάλυσης του κοινωνικού ιστού και αυτό συνεπάγεται μια προοδευτική αύξηση των εγκληματικών ενεργειών από άτομα όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Αυτό που συνέβη σε σας δεν είναι υπόθεση που έχει να κάνει μόνο με κάποια λούμπεν στοιχεία , αλλά αποτελεί καθημερινή πρακτική και των ατόμων που κανονικά θα έπρεπε να είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Δεν αναφέρομαι μόνο στους πολιτικούς , αλλά κυρίως στα κοινωνικά εκείνα στρώματα που ανέκαθεν αποτελούσαν τους θεματοφύλακες των παραδοσιακών ηθικών αξιών, τους διανοούμενους , τους μεσοαστούς .
- Αναρωτιέμαι αν έχει νόημα να μιλάμε για θεσμική απονομή της Δικαιοσύνης. Μήπως είναι καιρός να στραφούμε προς την κατεύθυνση της αναζήτησης πιο…δραστικών μέσων, εννοώ προς μια δικαιοσύνη προσωπικού χαρακτήρα;
- Αν δεν απατώμαι, υπονοείς ένα είδος ιδιωτικοποίησης της Δικαιοσύνης , για να χρησιμοποιήσουμε ένα όρο που θα ταίριαζε στο πνεύμα της εποχής της παγκοσμιοποίησης.
- Ο νεολογισμός σου είναι σωστός . Σκέφτομαι ότι , εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, δεν υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για την ανακάλυψη και την τιμωρία των δραστών εκ μέρους της Πολιτείας .Όμως η έννοια της Δικαιοσύνης, έστω και με τη μορφή της ατομικής εκδίκησης, εξακολουθεί ως παραδοσιακά διαμορφωμένο κοινωνικό ένστικτο να είναι ισχυρή σε όλους μας, μορφωμένους και αμόρφωτους . Αυτός λοιπόν που αδικείται και δε βρίσκει ικανοποίηση με τη σύλληψη και καταδίκη του δράστη από την επίσημη δικαιοσύνη, δε νομιμοποιείται να παίρνει την υπόθεση στα χέρια του και να επιχειρεί να τιμωρήσει με κάθε μέσο αυτόν που τον έβλαψε;
- Φίλε μου Πέτρο, φοβάμαι ότι τελικά η αυτοδικία θα καθιερωθεί ως μοναδικό μέσο απονομής δικαιοσύνης , αφού οι σύγχρονοι θεσμοί πρόληψης και καταστολής του κακού είναι ανίκανοι να εγγυηθούν την ασφάλειά μας . Αυτό δείχνει η δραματική αύξηση φαινομένων που νομίζαμε ότι αποτελούσαν συστατικά του τρόπου ζωής των προβιομηχανικών κοινωνιών, όπως είναι , για παράδειγμα, η βεντέτα και η βίαιη συλλογική αντίδραση πολλών τοπικών κοινωνιών απέναντι στο έγκλημα.
Έξω η ομίχλη υποχωρεί. Τα γυμνά δέντρα του δάσους δίπλα στην όχθη θυμίζουν ιμπρεσιονιστικό πίνακα . Το μικρό άγαλμα της αναδυόμενης Αφροδίτης στο κέντρο της παγωμένης λιμνούλας, καταπράσινο από την οξείδωση, μοιάζει με καραμελένιο κουκλάκι καρφωμένο σε τούρτα .
- Μετά την επίθεση στην Αντίμπ , αναζήτησα μάταια κάποιον αστυνομικό στο κέντρο της πόλης. Πανικοβλήθηκα . Ανοήτως επέστρεψα στο ξενοδοχείο , που βρίσκεται έξω από την πόλη, αντί να πάω την Αρετή στο νοσοκομείο.Την ανέβασα στο δωμάτιό μας και τη βοήθησα να ξαπλώσει . Ύστερα κατέβηκα στη ρεσεψιόν , εξήγησα καταλεπτώς την περιπέτειά μας στον υπάλληλο και τον παρακάλεσα να τηλεφωνήσει στην Αστυνομία και να ζητήσει να σταλεί επειγόντως ένα περιπολικό στο ξενοδοχείο.
Μου έκανε αλγεινή εντύπωση η στάση του. Η απόλυτη απάθεια, η έλλειψη οιουδήποτε σχολίου. Πήγα στο σαλόνι και κάθισα σε μιαν πολυθρόνα πιστεύοντας ότι σε λίγα λεπτά θα κατέφθαναν οι αστυνομικοί. Έπεσα έξω. Ύστερα από μία ώρα αναμονής, πλησίασα το ρεσεψιονίστ και τον ρώτησα γιατί αργεί η Αστυνομία. Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό , όταν μου απάντησε κυνικότατα ότι δεν ήταν δική του δουλειά… να καλεί την Αστυνομία εκ μέρους των πελατών του. Έγινα έξαλλος. Τον ρώτησα γιατί δεν μου το είπε από την αρχή και με άφησε να περιμένω στο σαλόνι μιαν ολόκληρη ώρα. Δεν κατάλαβα ξεκάθαρα τι μου απάντησε. Μέσα όμως από ένα χείμαρρο λέξεων ξεχώριζε κάθε τόσο ένα ευκρινέστατο στα αρχίδια μου! Άρχισα έξαλλος να τον βρίζω χυδαία σε όποια βρισιά μου ερχόταν στο μυαλό, ελληνικά , αγγλικά , γαλλικά . Αν δεν έμπαινε εκείνη τη στιγμή ένα γκρουπ τουριστών, θα είχαμε ασφαλώς αρπαχτεί στα χέρια.
Ο Μανόλης σηκώνει το φλιτζάνι του σκεφτικός .
- Αν θέλουμε να εξηγήσουμε νηφάλια την αφασική στάση του υπαλλήλου, σίγουρα θα επιβεβαιώσουμε αυτό που λέγαμε προηγουμένως περί αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού. Έχει κυρίως εξαφανιστεί το πνεύμα αλληλεγγύης. Η αδιαφορία και ο φόβος είναι τα βασικά γνωρίσματα του σύγχρονου και κατ’ ευφημισμόν πολιτισμένου ανθρώπου. Έχουμε περάσει σε μια κοινωνία εγωπαθών ατομιστών, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην έχουν μπλεξίματα με το νόμο. Ποια ήταν όμως τα αποτελέσματα των ερευνών της Αστυνομίας; Εντοπίστηκαν οι δράστες της επίθεσης;
Γελώ σαρκαστικά.
- Έστειλαν πριν από λίγες μέρες ένα έγγραφο στη γερμανική Αστυνομία. Λυπούνται, λένε, αλλά τα στοιχεία που έχουν είναι ανεπαρκή και γι΄ αυτό είναι υποχρεωμένοι να θέσουν την υπόθεση στο αρχείο.
- Δεν εκπλήσσομαι . Τέτοια περιστατικά έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας στις μέρες μας και η Αστυνομία παύει να ασχολείται με αυτά σχεδόν αμέσως…
Σκέφτομαι ότι αυτός ο άνθρωπος μ’ αρέσει. Εμπνέει εμπιστοσύνη . Κάτι μέσα μου με σπρώχνει να του αποκαλύψω την ανακάλυψή μου σχετικά με τη βιντεοταινία από την Αντίμπ και το σχέδιο που έχω στο μυαλό μου, αλλά συγκρατιέμαι.
- Νομίζω ότι οι άνθρωποι που διατηρούν ακόμα κάποια υπολείμματα προσωπικής αξιοπρέπειας έχουν την υποχρέωση, όταν αδικούνται, να επιδιώκουν την ικανοποίησή τους με κάθε μέσο.
- Η φράση σου με κάθε μέσο με τρομάζει. Αυτό σημαίνει ότι οι ελάχιστοι εκ πεποιθήσεως δίκαιοι άνθρωποι είναι δυνατό να χρησιμοποιήσουν και μέσα που μετά βδελυγμίας καταγγέλλουν. Όμως έτσι ανοίγουμε τους ασκούς του Αιόλου. Από δω κι εμπρός ισχύει ο νόμος της ζούγκλας. Οι άνθρωποι αυτοί γίνονται ένα με τους εγκληματίες, αφού τα μέσα που αναγκαστικά θα χρησιμοποιήσουν θα είναι το ίδιο απάνθρωπα με αυτά των αδίστακτων εγκληματιών.
Η ομίχλη τώρα έχει διαλυθεί .Μέσα από το δάσος ξεπροβάλλουν δύο αμαζόνες. Φορούν τις μπλε -γκρι στολές του τοπικού Ιππικού Ομίλου. Έχουν αφήσει τα κατάμαυρα ουγγαρέζικα άλογά τους να προχωράνε χαλαρά και συζητούν ζωηρά.
- Τα κίνητρά τους όμως είναι διαφορετικά . Δεν μπορούμε να εξισώνουμε το θύτη με το θύμα! Και επιτέλους αποδίδεται η Δικαιοσύνη, έστω και ανορθόδοξα. Αυτή δεν είναι το ζητούμενο; Αλλιώς τα καθάρματα θα παραμένουν ασύδοτα και ατιμώρητα εσαεί.
Μια σπίθα ειρωνίας τρεμοπαίζει στα μάτια του.
- Φίλε μου, παραβλέπεις κάτι το πολύ ουσιαστικό : στις μέρες μας αγώνας ανάμεσα στον εγκληματία και το θύμα που διψάει για εκδίκηση είναι μάλλον άνισος. Για να γίνω σαφέστερος, οι πιθανότητες να πάρει το θύμα εκδίκηση από τον εγκληματία είναι ελάχιστες. Οι μοντέρνοι εγκληματίες είναι, κατά κανόνα, ηθικά ανάλγητοι, σαφώς πιο πονηροί και αντικειμενικά διαθέτουν περισσότερη ισχύ από τους αντιπάλους τους.
- Μα τότε δεν υπάρχει προοπτική τιμωρίας τους!
- Οι πιθανότητες είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Δεν αποκλείεται βέβαια οι θύτες να κάνουν κάποιο χοντρό λάθος και να δώσουν την ευκαιρία στο θύμα τους να τους ξεπληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Θα το πω όμως ακόμη μια φορά : τα αδικήματα που εξιχνιάζονται από τη Δικαιοσύνη είναι ελάχιστα σε σχέση με αυτά που μένουν ανεξιχνίαστα. Τα τελευταία μάλιστα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο! Αν λοιπόν αυτά τα τραγικά ισχύουν για την Αστυνομία, που διαθέτει τελειότατα μέσα αντιμετώπισης του εγκλήματος, τι πιθανότητες επιτυχίας μπορεί να έχει ένα μεμονωμένο άτομο; Διαβλέπω ότι ο πόλεμος ανάμεσα στο κακό και στο καλό, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, γέρνει δυστυχώς την πλάστιγγα προς τη μεριά του πρώτου.
- Δεν το πιστεύω! Όσο υπάρχουν άνθρωποι αδικημένοι, θα υπάρχει η δίψα για Δικαιοσύνη.
- Καμιά αντίρρηση! Αλλά ποιος είναι σε θέση να την επιβάλει; Όχι , βέβαια, οι εντεταλμένοι φορείς της. Αυτοί είτε είναι ανίκανοι να πατάξουν το κακό είτε είναι διαβρωμένοι απ’ αυτό . Οι ιδιώτες μήπως ; Πού θα βρουν όμως το σθένος και τα μέσα , για να τα βάλουν με το οργανωμένο έγκλημα ή , στην πιο ελαφριά περίπτωση, με τον αδίσταχτο φονιά που δρα αυτόνομα;
Τα μάτια του έχουν χάσει το γαλάζιο ανοιχτό χρώμα τους και μοιάζουν με δύο σκούρες κηλίδες , που πλέουν στην θάλασσα των τριχοειδών. Παρακολουθώ τις δυο αμαζόνες που έρχονται αργά αργά προς τη μεριά μας, ενώ αυτός αναπτύσσει μια περίεργη θεωρία , που ξεκινάει από το Θουκυδίδη και τον Πλάτωνα και φτάνει ως τους σύγχρονους διανοητές :
- Ο φόβος, η φιλοδοξία και το συμφέρον είναι τα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης , ορμέμφυτα που καμία αγωγή δεν μπορεί να καταστείλει. Ανάλογα με τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, που εκάστοτε κυριαρχούν, τα κίνητρα αυτά άλλοτε παίρνουν τη μορφή θετικής δράσης και άλλοτε μεταβάλλονται σε δυνάστες των ατόμων και οδηγούν τις κοινωνίες σε παρακμή. Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι οπαδός της θεωρίας του Σπένγκλερ, που μιλάει για την κυκλική πορεία των πολιτισμών, ούτε όμως και της μαρξικού οπτιμισμού. Ο Μαρξ έκανε, βέβαια, μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του καπιταλισμού ως οικονομικού συστήματος και απέδειξε τις αθεράπευτες δομικές αντιφάσεις του. Έκανε όμως το λάθος να πιστέψει στο όνειρο της αταξικής κοινωνίας, όνειρο που τελικά εξελίχτηκε σε εφιάλτη δισεκατομμυρίων ανθρώπων . Η αναπόδραστη κατάρρευση των δήθεν σοσιαλιστικών καθεστώτων θέτει αμετάκλητο τέρμα στο όραμα του ανθρώπου για την κομμουνιστική προοπτική και αφήνει το πεδίο ελεύθερο στο πιο πεισιθάνατο σύστημα που γνώρισε ποτέ η γη από καταβολής κόσμου.
Καταλαβαίνει την έκπληξή μου από την γκριμάτσα που κάνω σουφρώνοντας τα χείλη μου.
- Ασφαλώς εκπλήσσεσαι από το χαρακτηρισμό που δίνω στο καπιταλιστικό σύστημα. Ένα σύστημα όμως δεν κρίνεται μόνο από τις επιφανειακές συνθήκες ζωής που διαμορφώνει αλλά και από τις δυνατότητες που εμπεριέχει για θετική μετεξέλιξή του. Ε, λοιπόν, πιστεύω ότι ο καπιταλισμός, ανώτατο στάδιο όλων των προηγούμενων πολιτισμών, αποτελεί και το οριστικό τέρμα τους, αφού αφήνει ανεξέλεγκτα τα χειρότερα ανθρώπινα πάθη και οδηγεί μαθηματικά σε πλήρη κατάρρευση την κοινωνία και το οικοσύστημα. Είναι ζήτημα χρόνου η καταστροφή του πλανήτη μας. Καμία χώρα δε θα μπορέσει να αποφύγει τον αφανισμό της , όσο ισχυρή κι αν είναι. Έχουμε ήδη μπει σε μια φάση ραγδαίας επιδείνωσης, την οποία κανένα μέτρο, όσο αποτελεσματικό κι αν είναι αυτό, δε θα μπορέσει να αποτρέψει. Έτσι εξηγούνται τα γενικευμένα φαινόμενα ανομίας αλλά και οι τρομακτικές θεομηνίες που σαρώνουν τον πλανήτη .
- Ακούγοντάς σε κανείς , θα νόμιζε ότι είμαστε στο Μεσαίωνα. Λες και ακούω τις εσχατολογικές προβλέψεις για τη συντέλεια του κόσμου!
- Άπαγε της βλασφημίας! Μακριά από μένα τα παραληρήματα θρησκευτικού είδους . Απλώς δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να εθελοτυφλεί αισιοδοξώντας αβάσιμα. Υποστηρίζω αυτήν τη θέση ακολουθώντας τους βασικούς κανόνες της λογικής , που διαθέτω ακόμη στην πνευματική μου σκευή.
- Δεν έχω την πρόθεση να σε προσβάλω . Η μόνη ένστασή μου εστιάζεται στα περιθώρια που έχουν απομείνει για τους ανθρώπους που διψούν για Δικαιοσύνη. Η γνώμη μου είναι ότι υπάρχουν ακόμη κάποιες ελπίδες , υπό την προϋπόθεση ότι οι άνθρωποι αυτοί δε θα κιοτέψουν την τελευταία στιγμή .
- Δικαίωμά σου να πιστεύεις ό,τι θέλεις. Εγώ όμως θεωρώ ότι ο αγώνας τους είναι χαμένη υπόθεση. Άσε που κινδυνεύουν να καταλήξουν μια ώρα αρχύτερα στα θυμαράκια.. Θα πρέπει όμως στο σημείο αυτό να διακόψουμε τη συνομιλία μας, γιατί πρέπει να αναχωρήσω νωρίς για τη Φ. Την Κυριακή το απόγευμα οι κυκλοφοριακες συνθήκες στην αουτομπάν είναι τόσο τραγικές , που μερικές φορές νοσταλγώ την Ελλαδίτσα μας και την άθλια Εθνική Οδό της . Θα χαρώ πολύ να ξανασυναντηθούμε . Η Ιωάννα έχει το τηλέφωνό μου. Όποτε αισθανθείς την επιθυμία να επικοινωνήσεις μαζί μου, μη διστάσεις να το κάνεις.
Αποχαιρετώ το Διονυσίου και κάνω μια βόλτα με τα πόδια στην περιοχή γύρω από το πάρκο. Φτάνω στα πρώτα σπίτια της πόλης. Βρίσκομαι κοντά στο σπίτι των Ελπίδηδων και περνώ για μια «καλημέρα». Η συζήτηση με το Μανόλη μου έχει ανοίξει την όρεξη για περισσότερη ανθρώπινη επαφή. Η Μαρία ετοιμάζει κουνέλι στιφάδο και σπαράζει στο κλάμα από τα κρεμμύδια που καθαρίζει . Ο Αντώνης είναι κλεισμένος στο «στούντιό» του με την κομπανία του. Πίνουν τσιπουρο και ετοιμάζουν το καινούριο πρόγραμμα που θα παρουσιάσουν σε μια ελληνική ταβέρνα που άνοιξε πρόσφατα στην περιοχή. Χαμογελά πονηρά μόλις με βλέπει και με προσκαλεί να κάτσω.
- Πάνω στην ώρα ήρθες !
- Γιατί; Τι σημαντικό πρόκειται να γίνει;
- Θέλω ν’ ακούσεις μερικά νέα τραγούδια που μελοποίησα.
Κάνει νεύμα στους υπόλοιπους μουσικούς, που πιάνουν τα όργανά τους και αρχίζουν ένα ζεϊμπέκικο.

Τα αισθήματα κυκλοφορούν και σύνορα δεν έχουν
τη μια στιγμή είναι εδώ , την άλλη πετούν και φεύγουν.
Τα αισθήματα λεύτερα πουλιά, των πόθων μας αφέντες,
Κινέζοι, Σύροι και Ρωμιοί του έρωτα υπηρέτες.

Η Αφροδίτη μ’ άφησε , τα ’μπλεξε με τον Άρη,
μαζεύω φίλους γκαρδιακούς σαν πέσει το σκοτάδι.
Κάθομαι και φιλοσοφώ παρέα με το Βάκχο,
εβίβα κι ώρα της καλή, άντε και άσπρο πάτο!

Εδώ που είμαι θε να ’ρθεί,
αυτό καλά το ξέρω.
Κι όταν στον Έρωτα πιαστεί,
θα πάψω να υποφέρω.

Οι στίχοι του δεν είναι άσχημοι , η μελωδία θυμίζει Βαμβακάρη. Η βραχνή φωνή του Αντώνη φέρνει λιγάκι στο μεγάλο βάρδο , που ανέκαθεν με συγκινούσε . Όταν τελειώνουν, χειροκροτώ.
- Μπράβο! Θαυμάσιο!
- Και πού να ακούσεις τα άλλα. Το ένα καλύτερο απ’ τ’ άλλο».
- Μου θύμισε Βαμβακάρη.
- Τιμή μου, αν τον φτάσω ως το νυχάκι του. Τι λες για τους στίχους;
- Ωραιότατοι! Ποιος τους έγραψε; Εσύ;
- Πολύ θα το ’θελα. Αν σου πω, υπόσχεσαι ότι δε θα πέσεις κάτω ξερός;
- Ρε θηρίο , μήπως η Λίνα Νικολακοπούλου;
- Δε θα το βρεις , όσο κι αν στύψεις το μυαλό σου. Γι’ αυτό σου είπα ότι θα πέσεις κάτω ξερός.
- Σαν πολύ μυστήριο πέφτει εδώ μέσα.
- Που θα ξεδιαλύνει ευθύς αμέσως αν σου πω ότι είναι η Αρετή!
- Τι!!! Με δουλεύεις;
- Καθόλου! Η Αρετούλα σου αυτοπροσώπως.
- Δεν το πιστεύω. Πλάκα μου κάνεις.
- Είπαμε να στο κρατήσουμε μυστικό. Μια μέρα της ζήτησα να μου γράψει μερικά τραγούδια και να πάρει μέρος στη λαϊκή κομπανία ως πιανίστρια . Για το πιάνο μού το απέκλεισε από την πρώτη στιγμή. Αλλά δυο βδομάδες μετά μου έφερε καμιά τριανταριά τραγούδια. Ορισμένα είναι δημοτικοφανή, τα υπόλοιπα ρεμπετοφέρνουν. Τα έγραψε, είπε, σαν ασκήσεις ύφους μελετώντας τους κλασικούς ρεμπέτες. Ήταν καταπληκτικά. Αποφάσισα αμέσως να τα μελοποιήσω. Συνωμοτούσαμε μερικούς μήνες πριν να της συμβεί το ατύχημα. Θα σε φέρναμε μια μέρα στο μαγαζί και εκεί θα σου κάναμε τα αποκαλυπτήρια.
Έχω μείνει άναυδος. Τον κοιτώ σαν χαζομαρία . Η Αρετή της κλασικής μουσικής , της φούγκας και της αρμονίας, τραγουδοποιός! Η Αρετή, που ποτέ δεν την είχα ακούσει να ενδιαφέρεται για τη λαϊκή μουσική , κάθισε και έγραψε ρεμπέτικα τραγούδια και τα έδωσε στον Αντώνη Ελπίδη , για να τα μελοποιήσει. Και όλα αυτά κρυφά από μένα!
Ο Αντώνης μού βάζει ένα ποτήρι με τσίπουρο στο χέρι και ξαναπιάνει το μπουζούκι του.
- Άκου αυτό το κομμάτι. Θα κάνει πάταγο. Πάρε την πάρτα και πρόσεξε τους στίχους. Τους έχω μάθει απέξω . Τεφαρίκι πράγμα! Πάμε παιδιά !
Το χέρι μου τρέμει κρατώντας το χαρτί με τους στίχους. Διαβάζω ενώ ο Αντώνης τραγουδά :

Ηθικολόγοι στα σκατά , παπάδες στο χρυσάφι,
ζερβοί δεξιοί πάν’ αγκαλιά μαφιόζικο συνάφι,
οικολογούντες μπαίνουν σύμβουλοι σε πολυεθνικές ,
εργολαβούντες σαν τα τρωκτικά σ’ έργα κι εθνικές.


Ρεφρέν : Αχ Βούλα μου, αχ Βούλα μου,
θα σπάσω την τιβούλα μου!

Στενάζουν τα σκυλάδικα, χαμούρες στα τραπέζια,
νεράκι τα σκληρά ποτά και τα επιτραπέζια.
Η άσπρη με τη σέσουλα κι η κόκα σαν αλεύρι,
οι τραβεστί μες στη Συγγρού ψωνίζουν άλλο ταίρι.

Ρεφρέν: Αχ Μήτσο μου, αχ Μήτσο μου,
και πού θα βρω το δίκιο μου!

Πουλώ εγώ, πουλά αυτός , πουλιέμαι και πουλιέται
και το κορίτσι από μικρό μαθαίνει και πηδιέται.
Το Άσμα ασμάτων άδεται μόνο για την κονόμα ,
τα πάντα για τα όβολα ακόμα και με βρόμα .

Ρεφρέν: Αχ Μήτσοι μας , αχ Βούλες μας
να βράσω τις ζωούλες μας !

Κατεβάζω μονορούφι το περιεχόμενο του ποτηριού.
- Καλό είναι , αλλά πιστεύεις ότι θα σας αφήσουν ζωντανούς, μ’ αυτούς τους στίχους;
- Γιατί , μήπως δεν είναι αλήθεια;
- Τότε, ξέχνα το δημοσιοϋπαλληλίκι!
- Κανένα πρόβλημα, φίλε μου! Εμένα δε με πειράζει καθόλου η ιδιωτική πρωτοβουλία κι απ’ ό,τι ξέρω ούτε και την κυρά σου. Πιστεύεις ότι θα χολοσκάσουμε που θα στερηθούμε τις τρεις κι εξήντα που μας δίνουν;