ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ (16)

Edvard Munch, Η κραυγή, 1893.

ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ

20 Απριλίου

Ανάλωση πρωινού για βδομαδιάτικα οψώνια . Δεν ξαναπατάω σε λαϊκά σούπερ μάρκετ. Πάνω απ’ όλα δεν αντέχω την ξινίλα, που σου τρυπάει τη μύτη , μόλις περάσεις την πόρτα τους.
Μεσημέρι στο βιβλιοπωλείο . Αγόρασα ένα παραμύθι της Ούλρικε. Καφές στο Journal. Διάβασα το βιβλίο. Απλοϊκό, χωρίς φαντασία. Αφελής διδακτισμός.
Απόγευμα στο σπίτι της Αναστασίας. Σου κόβεται η ανάσα με τα αριστουργήματα που έχει μαζέψει. Φεύγει στη Δανία για δυο βδομάδες. Μ’ αυτή τη γυναίκα είναι να τα χάνεις. Εκεί που τη νομίζεις δίπλα σου, ξαφνικά χάνεται μυστηριωδώς. Η ερωτική της ζωή, το μεγάλο ερωτηματικό. Όμως παραείναι θηλυκή , για να είναι καλόγρια…

Λαϊκό:

Της φιλίας

Σαν έχεις φίλο γκαρδιακό , κράτα τον μη σου φύγει,
δώρο η φιλία ακριβό, ράψ’ την στο ρούχο φυλαχτό.
Είν’ η φιλία το κλειδί που την καρδιά ανοίγει,
το σπίτι της για σένανε ποτέ δεν είν’ κλειστό.

Τα φιλαράκια τα καλά δέκα φορές αδέρφια,
μάς διώχνουνε τα βάσανα, μάς φτιάχνουνε τα κέφια.

Τον λίθο τον πολύτιμο μη ρίχνεις στον πηλό,
ο βίος μας δεν είν’ μακρύς, κοντόζωη η μέρα.
Οι πέτρες που γυαλίζουνε στο κύμα, στο γυαλό
πετρούλες είναι μοναχά και να τις ρίχνεις πέρα.

Τα φιλαράκια τα καλά δέκα φορές αδέρφια,
λαφραίνουνε τα βάσανα , μας φτιάχνουνε τα κέφια.

16

Ο ήχος του τηλεφώνου φίδι που σαλεύει κάτω από το μαξιλάρι . Σκοτάδι . Ιδρώτας στα κρύα σεντόνια, δίψα αβάσταχτη . «Η Αρετή !», πετάγομαι αλαφιασμένος. Πιάνω τρέμοντας το ακουστικό . Όχι δεν είναι απ’ το νοσοκομείο . Η τσιριχτή φωνούλα του καθηγητή των γερμανικών απολογείται . Αδύνατο να έρθει σήμερα στο σχολείο. Όπως πάντα πρόβλημα με το αμάξι του. Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι .
- Ντολματζή , σου ’στριψε; Ξέρεις τι ώρα είναι , άνθρωπέ μου; Και , για να ΄χουμε καλό ρώτημα, γιατί δεν παίρνεις το τρένο; Μια ώρα απόσταση είναι η Φ. από εδώ.
- Κύριε διευθυντά, σας διαβεβαιώ ότι αυτή ήταν η πρόθεσή μου, αλλά έξω έχει Glatteis. Δεν κυκλοφορεί κανένας στο δρόμο.
Κλείνω το τηλέφωνο οργισμένος με τον λουφατζή καθηγητή, που επινοεί τους πιο απίθανους τρόπους, για να την κάνει κοπάνα . Τελευταίο κατόρθωμά του η μεταπασχαλινή εξαφάνισή του επί δεκαήμερον , με τη δικαιολογία ότι δεν έκανε καλό υπολογισμό της αναντιστοιχίας … ανάμεσα στις ελληνικές και τις γερμανικές σχολικές διακοπές.
Ρίχνω μια ματιά από το παράθυρο. Η μοναδική φορά που ο Ντολματζής δεν ψεύδεται. Υπό το φως των δημόσιων λαμπτήρων ο δρόμος αστάφτει σαν παγοδρόμιο. Τα αυτοκίνητα αχνίζουν μες στο φυσικό καταψύκτη τους. Υπ’ αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατο να γίνει σήμερα μάθημα. Θα ενεργοποιήσω το μηχανισμό αλληλοειδοποίησης καθηγητών και μαθητών. Πρώτα όμως να σουλουπωθώ λιγάκι.
Το στόμα μου είναι κατάξερο . Εκτός αυτού με σουβλίζει και η πλάτη , τακτική επίσκεψη της γηραιάς μου σκολίωσης ύστερα από έναν κακό ύπνο. Και σαν να μη μου φτάνουν αυτά, συνειδητοποιώ με αηδία ότι η υγρασία στην περιοχή του υπογαστρίου δεν οφείλεται στον ιδρώτα που έχυσα κατά τη διάρκεια του απαίσιου εφιάλτη . Βιάζομαι να χωθώ στο λουτρό.
Αλλάζω εσώρουχα και πετώ στα σκουπίδια τα πειστήρια του νυχτερινού εγκλήματος. Ντύνομαι και ετοιμάζω ένα δυνατό καφέ. Πεινάω σαν λύκος . Καιρός για ανασύνταξη δυνάμεων. Για να πάρει μπρος η μηχανή , σύμφωνα με τη ρήση της Αρετής , χρειάζεται ένα βασιλικό πρωινό . Στο ντουλάπι ανακαλύπτω ένα κουτί με φρυγανιές κι ένα σωρό βαζάκια με σπιτικές μαρμελάδες. Με τη βοήθεια ενός ταγκισμένου βούτυρου που έχει ξεμείνει στο βάθος του ψυγείου , απολαμβάνω , ύστερα από πολύν καιρό, ένα αξιοπρεπές πρωινό.
Τραβώ με απόλαυση τις πρώτες ρουφηξιές της πίπας μου ακούγοντας την Ελισαβέτα Λεόνσκαγια να παίζει την Impromptu Ges-Dur 899, του Σούμπερτ . Κοιτάζω αφηρημένος το φωτισμένο παράθυρο του απέναντι σπιτιού. Πίσω από την κουρτίνα ακαθόριστες σκιές πηγαινοέρχονται . Οι άνθρωποι ετοιμάζονται να πάνε στις δουλειές τους . Θυμάμαι τη χθεσινοβραδινή συνάντηση με την Αναστασία . Κακίζω τον εαυτό μου για την πρωτοβουλία μου να τη δω. Βέβαια δεν υπήρχε διάθεση υστεροβουλίας. Απλώς μου βγήκε το στρες των δύσκολων καταστάσεων που περνώ τις τελευταίες ημέρες . Έχω ανάγκη από στηρίγματα και η Αναστασία είναι φίλη. Δεν αρνιέμαι ότι είναι μια πολύ ελκυστική γυναίκα, ικανή να βάλει σε πειρασμό ακόμα και έναν άγιο. Θυμάμαι τον πανικό που μ’ έπιασε όταν με φίλησε και με δυσκολία απωθώ τον ερεθισμό που αρχίζει να διατρέχει το νευρικό μου σύστημα.
Συλλογίζομαι τον παράξενο εφιάλτη που είδα το βράδυ. Τον θυμάμαι πολύ καθαρά . Επιχειρώ να τον ερμηνεύσω. Δεν εκτιμώ βέβαια τη φροϋδική θεωρία για τα όνειρα. Τη βρίσκω μάλλον χονδροειδή , αλλά , μια και κρατάω το παιχνίδι στα χέρια , γιατί να μην παίξω λιγάκι μ' αυτό;
Αναζητώ τα προφανή σύμβολά του . Κατ’ αρχήν τα πρόσωπα . Καμιά αμφιβολία για το ποιος είναι αυτός που περιφέρεται στην αίθουσα. Αυτός είμαι εγώ. Σε όλη τη διάρκεια του ονείρου έχω απόλυτη επίγνωση της ταυτότητάς μου. Αλλά κι ο άνθρωπος-ποδήλατο είμαι εγώ! Στο πρόσωπό του αναγνώρισα το δικό μου πρόσωπο. Προφανώς οι δύο μου εαυτοί συμβολίζουν τη διχασμένη μου προσωπικότητα. Από τη μια ο σοβαρός, ο λογικός εαυτός μου και από την άλλη ο υποσυνείδητος . Όμως ποια είναι η γυναίκα που κάνει έρωτα με το ποδηλατοσώμα μου; Αυτή πρέπει να είναι η Αναστασία , που πρέπει να παραδεχτώ ότι με ενδιαφέρει ως γυναίκα .
Σκέφτομαι επίσης την αλλόκοτη παρουσία της Αρετής στην αίθουσα και την οργισμένη αντίδρασή μου απέναντί της . Μήπως εκφράζουν τις ενοχές μου για τη χθεσινοβραδινή συνάντηση με την Αναστασία; Γιατί όμως είναι γυμνή; Ίσως εξαιτίας της μάχης που δίνει , για να κρατηθεί στη ζωή. Έτσι εξηγείται η βιαστική φυγή μου από την αίθουσα. Τι νόημα όμως έχει η αγωνιώδης καταδίωξή μου από το μοτοσικλετιστή; Ποιος με κυνηγά ; Γιατί το αυτοκίνητό μου στην ουσία είναι η νεκροφόρα που μεταφέρει την κάσα με την Αρετή;
Οι θόρυβοι της γειτονιάς που ξυπνάει για τα καλά με αποσπούν από τις ψυχαναλυτικές ακροβασίες μου. Κάποιοι γείτονες καθαρίζουν ήδη τον πάγο από τα πεζοδρόμιά τους . Να πάρει ο διάβολος! Αυτή τη βδομάδα είναι η σειρά μου να καθαρίσω το δικό μας . Δεν έχω καμιά όρεξη να καταβάλω οποιαδήποτε σωματική προσπάθεια. Αποφασίζω να ζητήσω τη βοήθεια της σπιτονοικοκυράς μου. Η ευγενέστατη κυρία Μπραντ δε θα μου αρνηθεί να με αντικαταστήσει .
Ξαναπηγαίνω στο γραφείο και τηλεφωνώ στην Ελπίδου, αλλά με το πρώτο χτύπημα του κουδουνιού κατεβάζω το ακουστικό . Ο βραδινός εφιάλτης είναι αδύνατο να ξεκολλήσει από το μυαλό μου. Αρχίζω πάλι να ξετυλίγω το κουβάρι των ακατανόητων εικόνων και να προσπαθώ να τις συνδέσω με την πραγματικότητα. . Η Αρετή κορόιδευε τη μανία μου να επικεντρώνω την προσοχή μου σε ασήμαντα στοιχεία και να τους αποδίδω τους πιο παράλογους συμβολισμούς. Τη χαρακτήριζε μάλιστα περιφρονητικά σαν μείγμα εμπειρικής σημειολογίας και πρωτόγονης ψυχανάλυσης . Παρ΄ όλο που με εξόργιζε η σκληρή της γλώσσα, στο βάθος ομολογούσα ότι είχε δίκιο, αφού τα αποτελέσματα της μεθόδου μου ήταν απογοητευτικά . Ειδικά στις ταινίες θρίλερ και στα αστυνομικά μυθιστορήματα ανατρέπονταν, κατά κανόνα , όλες οι προβλέψεις μου για την ταυτότητα του δολοφόνου και στο τέλος ομολογούσα κατησχυμένος την αποτυχία μου.
Αυτή τη φορά καταπιάνομαι με το συμβολισμό του κόκκινου κράνους , που κρεμόταν από το δέντρο δίπλα στην Αρετή , το ίδιο ακριβώς κράνος που φορούσε ο μοτοσικλετιστής που με καταδίωκε ψηλά στα βουνά . Έχω την εντύπωση ότι κάπου το έχω ξαναδεί , αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πού.
Οι εικόνες του νυχτερινού εφιάλτη μπαινοβγαίνουν σαν τρομαγμένα πουλιά στο μυαλό μου, ενώ πηγαινοέρχομαι στο μακρύ διάδρομο , που ενώνει την κουζίνα με το σαλόνι , προσπαθώντας πυρετωδώς να συναρμολογήσω τις σκέψεις μου . Ξανικά μια αστραπή φωτίζει το μυαλό μου. Πώς δεν το είχα καταλάβει ; Η εξήγηση βρίσκεται στη βιντεοκασέτα ! Είμαι σίγουρος ότι το περιεχόμενό της θα με δικαιώσει . Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να πάω στο σχολείο.
Με πιάνει κάτι σαν υστερία . Καταπιάνομαι με τα τηλεφωνήματα σε συναδέλφους και μαθητές. Σε λίγα λεπτά έχω ξεμπερδέψει . Η είδηση της ματαίωσης των μαθημάτων χαιρετίζεται ως θεόπεμπτο δώρο από όλους . Ζήτω και του χιονιού, λοιπόν ! Φορώ τα παπούτσια μου, βάζω το παλτό και το καπέλο μου και ανοίγω την πόρτα.