Πεζοδρομιακό

Έχουν δεν έχουν δυο χρόνια που είδαν για πρώτη φορά
το φως της Θεσσαλονίκης
κι όμως βρίσκονται στα τελευταία τους.
Ίσως είναι ο πιο γρήγορος θάνατος που συνέβη
σε δημοτική πλακόστρωση από τότε
που έφυγαν οι Τούρκοι και ήρθαν οι Ρωμιοί.
Προφανώς το υλικό απ' το οποίο είναι φτιαγμένα τα πλακάκια
δεν είναι ό,τι το καλύτερο, ο δε εργολάβος που ανέλαβε το έργο
δεν ήταν και ο πιο υπεύθυνος του συναφιού του.
Αυτά έχουν οι περίφημοι "μειοδοτικοί διαγωνισμοί",
που υπόσχονται ότι με πορδές θα βάψουνε αβγά.
Στο τέλος καταλήγουνε να χάνει ο πολίτης
και τα αβγά και τα πασχάλια του,
όχι μόνο για τα λεφτά που πληρώνει και πάνε στράφι
αλλά και για τον με μαθηματική ακρίβεια
επερχόμενο τραυματισμό του .
Βέβαια, να μη ρίχνουμε όλα τα βρισίδια στο SIr Vassilis Pap
και την παρέα του επί των δημοτικών έργων, αλλά ας
κοιταχτούμε κι εμείς για λίγο στον καθρέφτη.
Εκεί κάπου στο βάθος των ματιών μας θα διακρίνουμε να τρεμοπαίζει
η φλογίτσα της ενοχής για τα δικά μας πταίσματα,
κυρίως
από τις παρκαρισμένες επί των πεζοδρομίων
τετράτροχες και δίτροχες λατρείες μας.