Τα όπλα

Το κείμενο που ακολουθεί εστάλη
από μία μητέρα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης,
λόγω της άρνησής της να ικανοποιήσει
τις απαιτήσεις των παιδιών της, για να:
α/ τους αγοράσει πολεμικά παιχνίδια
β/ τους επιτρέψει να παίζουν παιχνίδια
βίας στον οικογενειακό υπολογιστή.

Αγαπητέ Γεροντάκο

Σου στέλνω δύο εικόνες με ταυτόσημο νόημα.
Ο δωδεκάχρονος αφρικανός δολοφόνος
και ο δεκάχρονος λευκός υποψήφιος δολοφόνος.
Ο ένας στρατιώτης ήδη του τυφλού μίσους,
και ο άλλος εθιζόμενος στην ιδέα του.
Κι αν ο πολιτισμός των αφρικανών έχει
κατεβάσει τον ηλικιακό πήχυ των δολοφόνων που παράγει,
ο γραπτός και ο άγραφος πολιτισμός των δικών μας κοινωνιών
πώς επιτρέπουν τη βία να επωάζεται στα λίκνα
των τρυφερών βλαστών της;
Μα, θα μου πείτε, πού βλέπετε την πολιτισμική αντίφαση;
Και οι δύο πολιτισμοί κατά βάση ίδιοι είναι.
Η διαφορά βρίσκεται στο στιλ των δολοφονιών:
στις κοινωνίες των "απολίτιστων" είναι απλό
και ανεπιτήδευτο, ενώ στις δικές μας έχει ένα πιο
εξεζητημένο χαρακτήρα. Βαφτίζεται , για παράδειγμα,
"βρασμός ψυχής" ή "παίρνω το αίμα μου πίσω" ή
"σκότωσα το τέρας!" ή "βρίσκω το δίκιο μου" ή
"ξέπλυνα την τιμή μου!" και έτσι...ξεμπερδεύουμε
με τη συνείδησή μας.
Παράλληλα, κάνουμε το παν για να παράξουμε τη βία
στον καθημερινό μας βίο: σκοτώνουμε για το συμφέρον μας,
κλέβουμε για την πάρτη μας, εκτελούμε για παραδειγματισμό ή
για εκφοβισμό, αντιδρούμε εκδικητικά σε όσους μας αδικούν,
καθαρίζουμε τους πολιτικούς μας αντιπάλους για "ένα πουκάμισο
αδειανό για μιαν"...ιδέα κ.λπ. κ.λπ.
Αυτή είναι η κοινωνία- υπόδειγμα που κληροδοτούμε οι ενήλικοι
στους τρυφερούς βλαστούς μας. Είναι η κοινωνία
των τριών εκατομμυρίων όπλων , κυνηγετικών τε και άλλων
ευγενεστέρων , είναι η κοινωνία της ανασφάλειας
και του φαρμακερού μίσους,
που λέει στα παιδιά της "φά' τους προτού σε φάνε!".
Αλλά εγώ, που ζω μέσα σ' αυτήν, εγώ που αγωνίζομαι να μην μπει
η βία στο μυαλό των παιδιών μου και παραδέρνω
απελπισμένη που τα βλέπω να αντιδρούν για κάτι
που το θεωρούν εντελώς φυσικό, πείτε μου τι να κάνω;
Να υποκύψω ή όχι στις απαιτήσεις τους;

Μαρία Δ.