Πεζόδρομος της Αριστοτέλους. Μέρα μεσημέρι. Στα φαγωμένα πλακάκια του κόσμος πάει κι έρχεται,
ο καθείς και τα έργα του.
Οι πιο πολλοί πηγαίνουν με τα πόδια,
ορισμένοι όμως δεν καταδέχονται να τα χρησιμοποιήσουν.
Δεξιά και αριστερά της φωτογραφίας διακρίνονται
σταθμευμένα ένα αυτοκίνητο και τρία μηχανάκια.
Προφανώς οι ιδιοκτήτες τους κάπου θα την έχουν αράξει,
για να απολαύσουν την φραπεδιά τους,
περιορίζοντας με το έτσι θέλω το ζωτικό χώρο των περιπατητών..
Στο βάθος διακρίνονται δύο σύγχρονοι Ιππότες της
Αποκαλύψεως, που πλησιάζουν απειλητικά.
Ποιον θα πάρει ο χάρος; Άδηλον!
Σκηνές σαν κι αυτή είναι καθημερινό φαινόμενο
στην πόλη. Όλοι αγανακτούν , όλοι βρίζουν
και διαμαρτύρονται, αλλά κανένας δεν κάνει κάτι.
Ο Δήμαρχος και ο Νομάρχης τα βάζουν με την Αστυνομία,
η Αστυνομία δηλώνει αναρμοδιότητα και ρίχνει το μπαλάκι
στη Δημοτική Αστυνομία και στην Τροχαία,
η Τροχαία σηκώνει τα χέρια ψηλά
επικαλούμενη έλλειψη προσωπικού,
οι παρατάξεις και τα κόμματα ποιούν την νήσσαν
κι εμείς οι πολίτες πορευόμαστε κούτσα κούτσα
κάνοντας το σταυρό μας να μη μας πετύχει κανένα
τροχοφόρο ζόμπι και μας στείλει υπό τας κυπαρίσσους.
Πού είστε , νεολαίοι, που τα κάνετε λίμπα για το
Άρθρο 16 και το Άσυλο;
Το ΑΣΥΛΟ της ακώλυτης διέλευσης των αγχωμένων εργαζομένων,
των απελπισμένων μανάδων με τα καροτσάκια,
των δυσκίνητων από τα αρθριτικά ηλικιωμένων
και των χτυπημένων από τη σκληρή μοίρα παραπληγικών,
ΔΕ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ;
Τόσο δειλοί, τόσο άβουλοι, τόσο μοιραίοι έχετε γίνει;
Εγώ όμως σας θέλω μάγκες και ωραίους,
δηλαδή πρωτοπόρους
στους αγώνες για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας.
Γιατί, αν ξυπνήσετε εσείς, θα παρασύρετε και εμάς
και τότε ο καθημερινός φασισμός
των λίγων ασυνείδητων επάνω στους πολλούς
θα εξαφανιστεί σε μία βδομάδα.
2 σχόλια:
"των χτυπημένων από τη σκληρή μοίρα παραπληγικών"
Για τις περισσότερες κατηγορίες ανθρώπων γίνονται αρκετές συζητήσεις και λίγες πράξεις. Όπως για τους άνεργους, τους πρόσφυγες, τις κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά, τους ψυχικά και σωματικά άρρωστους. Και λέγε-λέγε, ξέρουμε ότι υπάρχουν κάπου ανάμεσά μας και τους συμπονάμε.
Για τους παραπληγικούς όμως νομίζω πως ούτε συζητιέται ούτε γίνεται κάτι. Παραμένουν φυλακισμένοι στα σπίτια τους και ξεχασμένοι απ όλους. Αυτοί είναι που ίσως χρειάζονται περισσότερο απ όλους την βοήθειά μας και του κράτους.
Κανείς μα κανείς δεν ασχολείται μαζί τους, λες και δεν υπάρχουν, ενώ μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθούμε όλοι στη θέση τους.
Θα έπρεπε να υπάρχει ένα μάθημα στο σχολείο που να έβαζε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές σε μια αναπηρική πολυθρόνα για μια ολόκληρη μέρα, και να τους έβαζε να κυκλοφορήσουν μέσα στους δρόμους της πόλης και στις υπηρεσίες. Έτσι, βιώνοντας το ακατόρθωτο, ίσως αυτοί οι αυριανοί πολίτες άλλαζαν κάτι σε αυτόν τον σκατότοπο.
Συμφωνώ απόλυτα με όσα λες. "Για να γυρίσει" όμως "ο ήλιος , θέλει δουλειά πολύ", που λέει κι ο Ποιητής.
Γι' αυτό όλοι οι bloggers, απ' τη δική τους τη μεριά, ας κάνουν κάτι
προς την κατεύθυνση αυτή. Να ένα πεδίο μαζικής αντίδρασης προς όλους αυτούς που μας παραμυθιάζουν με υποσχέσεις και στο τέλος δεν κάνουν τίποτε.
Δημοσίευση σχολίου